Klamboes

Van Citadella naar Padova, 33 kilometer. 49263 Stappen.

Het kost niets, maar dan heb je ook niets, riep Rick vannacht geschrokken uit.

Ik sliep op mijn oranje matje op de grond terwijl Rick de bank prefereerde die voor mij sowiso te kort was.

Slaap, zzsssssss, slaap, zzssssss slaaKadoeng.

Das lekker, zei ik geschrokken toen Rick van de bank kukelde, om vervolgens de schepper even hartgrondig aan te spreken, omdat Rick natuurlijk precies op mijn nog wel steeds gevoelige arm viel.

Beiden geschrokken en met de blessures viel het gelukkig allemaal nogal mee. Meer de schrik.

Wel kwamen we er achter dat waar de Povlakte berucht om is, ook echt zo is: muggen. Konden we meteen de pop-up klamboes over onze aangevreten lijven zetten. Daarna sliepen we lekker verder.

Jut en Jul op reis, zal ik maar zeggen.

Het Italiaans ontbijt bestaat net als het Spaanse hoofdzakelijk uit koffie met wat zoete snoeperijen. Tel daarbij op dat de Franciscanen een sober leven leiden en we waren dan ook aangenaan verrast dat de pater precies om zeven uur met een heel dienblad binnenstapte. Inclusief tafelkleed en servetten.

Gelaafd gingen we om half acht op pad.

Citadella is een leuk stadje en ik vond dit beeld heel mooi.

De stad heeft binnen de muren veel arcaden. Geeft meteen een middeleeuws gevoel.

Om negen uur zien we de eerste bergen. Zijn dit de voorlopers van de Apennijnen?

We hadden trouwens een mooie rustige route vanmorgen en ik heb er niet één foto van gemaakt. Was beslist ergens anders met mijn gedachten.

Wel werden een paar keer gegroet en herkend als pelgrims en een dame riep iets vanuit de deur van haar huis. We stopten voor een praatje en het was duidelijk dat ze ons als pelgrims aansprak en ons een goede reis wilde wensen.

Na 19 kilometer moesten we rusten en deden dit onder de kastanjeboom waar nog net een paar takken van zijn te zien.

We sliepen er bijna een uur en werden verkwikt wakker om de volgende 14 te doen.

Het is al eens eerder geschreven door andere pelgrims maar de Povlakte lijkt echt op Nederland. Dijk, rivier en populieren in rijtjes.

Nadat we ons slaapje hadden gedaan, onze zakjes pinda’s hadden opgegeten, anderhalve liter cola soldaat gemaakt en een reep chocolade gegeten, waren we een stuk alerter en zagen toen pas de aanvulling op het bord van de Horse Welfare. 

Mensen zijn echt over de hele wereld hetzelfde. Snijd ze open en ze bloeden net als ik. Gaat een partner dood hebben ze hetzelfde verdriet. Overal willen ouders dat hun kinderen het beter krijgen dan zijzelf. En jongeren tekenen piemels. Etc.Etc.

De dijk was voor een flink deel begroeid met bomen en dat was heerlijk met de temperaturen die ook vandag weer opliepen tot een graad of 30.

Het binnenlopen van een grotere stad gaat meestal door voorsteden en industriegebieden. 

Dit had ik nog nooit gezien: auto’s met een klamboe. Zo erg is het met die muggen toch niet?

Precies om drie uur een bordje Padova. We aten onze eerste Döner kebap sinds lange tijd in de buurt van het station en zagen een kapper waar we morgen naar toe gaan. Daarna duurde het nog ruim een uur voordat we bij de Dom waren.

Dat was een beetje een deceptie. Wat een poppenkast. De Franciscanen, waar Antonius er ook een van was, boden geen onderdak aan pelgrims. Of hoorden we later bij de info-balie, dat we een paar dagen geleden hadden moeten boeken en het liefst met een groep.

Anyway.

Terwijl ik een paar mensen in Nederland belde, boekte mijn reisleider voor twee nachten een B&B want morgen is het een rustdag maar daarover morgen meer.

Lopend naar onze slaapplek spraken we een intentie uit voor iemand die dat graag in Padua-stad gedaan wilde hebben. Zo werd gevraagd om hulp om de moed te hebben te leven volgens de waarheid van het eigen pad.

We zitten weer in een grote, wat antiek ingericht, kamer.

Met terras.

Met groeten Ton