Het was weer zover

Van Boxmeer naar Blitterswijck, 20 kilometer. 30790 Stappen

Het gaat jullie wel gemakkelijk, of, jullie hebben wel altijd mazzel.

En ja, we zijn zondagskinderen, zo voel ik dat en zo ervaar ik dat.

Vanmorgen was ik om vijf uur wakker en dan denk ik wat. Ineens kwam er naar aanleiding van de bovenste zinnen een gedachte. Als je naar het universum uitreikt, reikt het universum ook naar jou.

Oei, zijn we dan zo geweldig? Nou dat ook weer niet, we zijn gewone stervelingen en maken beslist fouten. We doen soms egoïstisch, gedragen ons onaardig, snauwen, vinden het lastig om af te wijken van de door ons bedachte plannen en nog zo wat van die menselijke dingen. Maar minstens net zo vaak reiken we, met onbevangen blik, uit naar de mensen die we tegenkomen door een vraag te stellen, een gesprek aan te knopen, hulp aan te bieden (hoe klein dan ook) een groet etc. En ja, tijdens een wandeling zoals we die nu maken is dat niet alleen makkelijker maar zijn we ook vaker in de gelegenheid.

Ik vergat in het blog van gisteren nog te melden dat we Monique hebben ontmoet. Zij en haar man liepen vorig jaar naar Rome, we volgden hen via een blog en ontmoetten hen vorig najaar. Nu stond ze langs de route met een vriendin. 

Gisteravond kregen we visite van een paar wandelaars die we kennen van Schip Josefien. Hoe leuk is het om ze dan een kopje koffie en een koekje te kunnen aanbieden in de privé herberg.

Anyway. De derde week is ingegaan. Time flies when you are having fun.

Om half acht vanmorgen op pad. Nijmegen is toe aan een grote schoonmaak.

Een reactie op het blog ging over het neergooien van paracetamol strips en dat het niet netjes is. Nee, dat is ook niet netjes. Neem je rommel mee naar huis.

Het wandelfestijn is in mijn ogen inmiddels zo massaal dat het niet meer te managen is. Er worden tientallen dingen uitgereikt: blikjes drinken, rolletjes snoep, bananen, appels, petten, zweetbandjes, monsters van crème, cooling-gel, bekers melk, tomaten, en nog een hele zwik aan zooi. Dat alles ook nog eens in duizendtallen.

En het lijkt dat iedereen de dingen aanneemt. Een deel gooit het vervolgens in zijn geheel of gedeeltelijk aangegekloven of opgedronken weer weg. 

Ook al staan er een miljoen vuilnisbakken is dat nog niet voldoende. En het zal ook niet werken omdat die bakken dan aan de kant staan en de mensen die in het midden van de stroom wandelaars lopen er eigenlijk niet bij kunnen komen zonder de andere wandelaars in de weg te lopen.

En dan ontstaat dit soort hopen.

De troep op deze en de bovenste is dat van de toeschouwers en feestvierders.

Eerst nog een makkie: met de trein naar Boxmeer. Het is maar twintig kilometer van Boxmeer naar Blitterswijck en ook dat is een makkie. Tenminste dat leek het. Het is warm en plakkerig en die 160 kilometer zit ook nog ergens in de benen. Het werd een beetje sjokken. Eerst samen met een oudere dame die ons graag van de overdreven natuurbescherming vertelde. “Alles wordt beschermd in Nederland behalve de mensen. En.. die ganzeneieren moeten ze klutsen”.

Oei, dat werd een paar keer op mijn tong bijten. 

Met het pontje de Maas over op weg naar Bergen. Komt me bekend voor als Noord Hollander.

We zagen ook de Petrustoren.

En toen stonden er wat mensen op straat.

De Nijmeegse is afgelopen hoor!

Klopt maar we kunnen er geen genoeg van krijgen.

En dan is er natuurlijk meteen een gesprekje. Als het uiteindelijke doel van de wandeling aan de orde komt moeten we meteen binnenkomen voor koffie.

De pauze duurde een uur waarin veel werd gesproken. Heerlijk.

Ik voel me soms ook wel eens bezwaard. Nemen we niet te veel? Maar een gesprek is ook iets geven, zei Rick. Jaqueline en Frans leken zichtbaar te genieten van het onverwachte bezoek.

En verder weer langs de rivier. Bevreemdend om af en toe een boot door het landschap te zien glijden.

Zo zie je het niet vaak meer.

View from a bridge.

Het was de hele dag drukkend warm en tegen een uur of drie pakten donkere wolken zich samen. 

Toen ik deze foto nam liep Rick tweeenhalve  kilometer heen en terug om wat boodschappen te doen omdat de camping waar we gaan overnachten geen winkeltje heeft.

In de verte begon het al wat te donderen dus nadat Rick terug was zetten we onze pas in een hogere versnelling.

Maar niet voldoende want 500 meter voor de camping gingen de sluizen open en konden we nog net een openstaande schuur inrennen. Hier vielen de eerste spetters.

En zo zag het erna een minuut uit. 

Na vijf minuten was het droog en scheen de zon.

En trok de bui verder.

Inmiddels staat de tent

en is de maaltijdsalade soldaat gemaakt.

Met groeten Ton