Het houdt wat

Gekker moet het niet worden.

Gepensioneerd: een beetje freewheelen op een Spaanse berg, soms een gast ontvangen, wat zingen, tuinieren en af toe een wandelingetje naar Rome of zo. Tja dat kan je allemaal wel eens wat te veel worden.

Vandaag stond de wandeling naar Malaga op de rol maar het werd een daggie thuis. We vonden het wat te veel. Daar waren we het heel snel over eens gisteravond.

Dat krijg je d’r van. Doe je minder, wordt de grens van wat je kan en wilt sneller bereikt en zo beperk je zelf je eigen leven. Tenminste dat was de conclusie die we na een onderzoekend gesprekje bereikten.

Dus niet steeds toegeven aan ‘het is te veel, ik kan het niet aan, ik word er nerveus van, dat kan ik niet, waarom zou ik en nog een stuk of 200 smoezen die ik kan bedenken om gewoon thuis te blijven.

Anyway. 

De gaste  is op tijd weg want dit was vrijdagochtend het uitzicht.

Prachtig natuurlijk maar even later zag het er zo uit.

In ieder geval kregen de planten een ochtendje rust.

En ik schilderde de steunbeertjes en werkte de de bestaande muren bij. Maar toen scheen de zon alweer.

‘s Middags hadden we een repetitie met het kwartet, snoeide ik nog een uurtje de Blauwe regen van de sopraan van het kwartet waarna ik weer een pot met Clivia’s mee naar huis mocht nemen.

Die heb ik vandaag in drie gedeeld en in potten gezet.

Na de repetitie regelden we een ijzeren constructie die tussen het pomphuisje en het steunbeertje moet komen om het haardhout onder te kunnen opslaan. Dat overleggen in het Spaans als het gaat over technische zaken is hilarisch. Er was veel bodytalk en gebaren nodig om duidelijk te maken dat je een dakje wilt hebben dat niet alleen afloopt maar ook nog eens soort parallellogram is. We gaan zien wat er wordt afgeleverd volgende week.

Tijd zat vandaag om de muur te schilderen.

En de boel te decoreren.

Vorige week werd er gelobbyd. Rick samen met de buurvrouw.

Zou het niet mooi staan als er een paar planken tussen die steunberen komen om leuke spulletjes op te zetten? 

En dat terwijl ik al lang had bedacht om van een stapelmuurtje, waar anders van?, een plantenbak te maken.

Met de gaste naar huis is dit het compromis geworden. Volgende week is het trouwens allemaal weer weg want dan staan de planten in een waterbak en de stoelen op een windvrije plek.

Nog steeds tijd zat vandaag en om niet toe te geven aan de conclusie die we vanmorgen trokken maakte ik van de laatste ingevroren Nispero’s jam en bakte ik een torta de Santiago van het restje amandelen van vorig jaar.

Morgen krijgen we tuingasten en die blijven lunchen en dan is het altijd leuk om eigengemaakte spulletjes voor te schotelen. En als alles meezit zijn er zelfs verse aardbeien uit eigen tuin. Twee aardbeien wel te verstaan dus het wordt delen. Ieder een halve dus.

Maar wellicht schotel ik ze ook nog een paar Aloës voor. Daar vond ik er stuk of 20 van in de containers.

En zo werd een ingelaste lummeldag een productieve.

De wandeling gaan we alsnog komende week doen. Dat is dan de laatste onder de Spaanse zon en daarna komt er nog eentje in Nederland. Een rondje van 40 km rond Schagen en dat is dan de laatste voordat we op pad naar Rome gaan.

Eigenlijk hebben we het gewoon druk als pensionado’s.

Met groeten Ton