Prettiger

Soms gooi ik wat gedachten op een hoop wat er voor zorgt dat ik net weer iets anders naar de zaken kan kijken.

Twee weken geleden werden we nogal uitgescholden. “Vieze homo's krijg kanker. Jullie moeten dood.” 

Voorwaar geen uitspraken om echt blij van te worden of groot vertrouwen te krijgen in de komende generaties want de degenen die scholden waren zo rond de tien jaar oud.

Ach denk ik dan: en Johan Derksen maar roepen dat die homo’s niet zo kinderachtig moeten zijn en ‘gewoon’ uit de kast moeten komen. Als Johan daar nou eens een positieve bijdrage aan zou doen, zou ik zijn uitspraak meer dan waarderen. Met een paar lekkere homoseksuele voetballers die uit de kast zijn gekomen word ik wellicht nog een fervent voetballiefhebber.

Ook al kan ik de laatse jaren redelijk omgaan met de gelukkig niet al te vaak voorkomende beledigingen werken ze toch door en voel me altijd persoonlijk aangevallen. Sindsdien zijn we dan ook wat meer op onze hoede, lopen wat wijder uit elkaar en neem ik ineens mijn telefoon mee als ik ‘s avonds naar het hospice fiets en betrap ik me er op dat ik er rekenig mee houd wat ik aantrek.

Wat is dat toch dat er zo moeilijk wordt gedaan over homoseksualiteit denk ik dan. Maar ook komt er een oude vraag naar boven: waarom ben uitgerekend ik nou homo? Eigenlijk vind ik mezelf dan best wel zielig en vind ik het oneerlijk dat ‘we’ als minderheid nog steeds niet worden geaccepteerd.

Gisteravond nadat ik het journaal had gezien waarin aandacht werd besteed aan de stille tocht in Rotterdam tegen het geweld tegen vrouwen, zat ik daar nog even op te broeden.

Je kan jezelf wel heel zielig voelen maar vrouwen, toch echt geen minderheid te noemen, worden ook nog steeds gediscrimineerd, vermoord, lastig gevallen, verkracht geïntimideerd, uitgefloten, nageroepen, lager betaald etc. etc. 

En eigenlijk direct verschuift er iets van binnen. 

Discriminatie is nooit persoonlijk. Discriminatie is juist onpersoonlijk en iedereen op de wereld is er gevoelig voor. Voor zowel het gediscrimineerd worden als ook het discrimineren. Want voor elke groep geldt, zij kan zowel discrimineren als gediscrimineerd worden. 

Hetzelfde geldt voor mezelf: míjn gedachten en oordelen zijn ook niet altijd koosjer.

Anyway. En ook al verandert het aan de wereld helemaal niets, nu ik er anders tegen aankijk voel ik me een stuk prettiger.

Met groeten Ton

Geen getrek

Glorieus weer. Zonnig en windstil. Het nodigde uit tot slenteren waardoor ik heerlijk op mijn gemak kon genieten van alles wat mijn zintuigen waarnamen. Het rook zo heerlijk naar zeewater. Ik hoorde heel zachtjes de piepkleine golfjes tegen de basaltblokken aanslaan en voelde de zon op mijn gezicht. Wat kan een mens zich meer wensen op 24 december? 

Na een jaar Den Helder kan ik gerust zeggen dat deze bocht in de dijk mijn favoriete is.

Texel ligt dromerig te dobberen in het wad.

Geen meeuw te zien bij het vissersbootje.

Wel zag ik een behoorlijk aantal zeehonden die lekker tegen het getij inzwommen.

Wat las ik een week geleden ergens in het NRC? Het is niet zo dat we te veel werken. Het is meer dat we niet rusten in onze vrije tijd. Ik geloof het. Zo’n wandelingetje van een uur en bewust genieten doet een mens goed. 

Nu kon ik het er ook van nemen want midwinterfeeststress heb ik niet. Vanmorgen haalde ik de boodschappen in huis en dat is dan ook weer zo lekker hier: niks files in de winkelstraat. Geen opstoppingen in de supermarkt. Geen getrek aan de laatste zak met spruiten of spliterwten. Geen geduw bij een rookworst of varkensfilet. Ik haalde ‘gewoon’ boodschappen.

Het was een beetje zoeken maar Rick vond gisteren de ‘openhaard’ op tv. En dat is waar we vanavond naar gaan kijken met een boek of een puzzel en met koffie en een plak stol.

Morgen om zes uur uitgerust op om een dienst te draaien in zorgcentrum en hospice.

Ik wens iedereen een relaxed midwinterfeest toe.

Met groeten Ton

School 7

Ook wel weer eens fijn om een daggie alleen thuis te zijn.

Rick in zijn werkpak. 

Hij had zijn tweede werkdag en ook vandaag kwam hij tevreden en voldaan thuis.

Even reclame maken voor de stad.

Ik bezocht vanmiddag de beste bibliotheek van de wereld, die ligt om de hoek en ik vond dat het tijd was om die eens te bekijken.

Hij is prachtig.

Hij is gevestigd in school 7 die bijna geheel is ingepakt in een nieuw gebouw. Er is nog een heel klein stukje dak te zien rechts in de inham in het dak.

De trap vond ik prachtig niet alleen vanwege de vorm maar ook door het gebruikte hout.

De schooltoiletten zijn nog steeds intieme plekjes om je terug te trekken.

In het nieuwe deel aangekomen is er zicht op de oude gevel. En ik houd van het contrast tussen oud en nieuw. De kleine raampjes zijn die van de toiletten.

In de oude school is wel het een en ander weggehaald. Zo is er zicht op de houten kapconstructie ontstaan. En wat ik dan leuk vind is dat er nog stompen te zien zijn van de afgezaagde balken.

Om de krachten op te vangen zijn er zware ijzeren balken ingezet. 

Ik zou graag nog wat meer foto’s hebben gemaakt maar het was druk in de bieb. Veel van de zitjes en tafels waren bezet door mensen die Nederlandse les kregen.

Vanaf de tweede verdieping fotografeerde ik de ijsbaan.

Waar ik gisteravond deze foto nog van maakte. De kleuren van het licht worden gebruikt voor de lichtkunstroute. 

Zo ook in deze kraan op Willemsoord die we vanaf onze bank kunnen zien.

Meer en mooie foto’s zijn te vinden op denhelder.online.

Met groeten Ton

 

Nat pluis

Sneeuw. Dat is al wel een jaar of drie geleden voor ons. Dus stapte ik half negen de straat op.

Als je een beetje door je oogwimpers kijkt lijkt het wel of er Dutch mountains achter de bomen te zien zijn.

Maar het is de zeedijk. Een meter of negen hoog. Sneeuw maakt dingen zichtbaar die anders onzichtbaar zijn. De lijnen van de grasmaaier zijn nog steeds te zien.



Niemand zat nog op het bankje.

Als een wit lint slingert de dijk zich rond de stad.

De Mosterdbrug.

Zondag wasdag. 

Na het overlijden van zus erfde ik de stofzuiger en de droger. De stofzuiger ging mee naar Spanje waar die na een half jaar de geest gaf. De droger staat in de Helderse residentie. Maar de laatste weken begint die ook kuren te vertonen. Dus nadat de was vanmorgen klaar was en Rick die in de droger had gedaan, draaide de droger meer dan twee uur en de was bleef nat.

O wat nu? Een nieuwe?

Eerst maar eens kijken of we iets kunnen ontdekken.

De pluizen in het filter voelde heel nat aan.

Zou de waterafvoer verstop zijn?

Slangetje bekeken maar dat was in orde.

Er zitten toch vaak twee filters in zo’n droger, zei Rick.

Ja, er zit wel een rooster onder aan de voorkant maar die zit vast.

Rick zocht ff op www en kwam met een aanwijzing.

Ja, die klep aan de voorkant kan open. Wel met een beetje wrikken.

En dan zie je dit.

Het hele filter zit verstopt met nat pluis.

Ach, en dan te weten dat ik tijdens ons verblijf op Texel elke week die filters voor de beheerder van het complex schoonmaakte.

Inmiddels werkt ie weer als een zonnetje.

Met groeten Ton

Wie o wie?

Zoals we dat een beetje gewend beginnen te raken, vullen de laatste weken in Nederland zich in rap tempo op.

Afgelopen dinsdag hadden we het nabespreek en vooruitbespreek etentje van Zinco. Was niet alleen heel gezellig en lekker maar ook leerzaam.

Belangrijk is toch steeds om te kijken naar hoe je als mens in elkaar steekt. Wat zeg je nu steeds tegen jezelf? Voor mezelf heb ik dat wel min of meer helder. Mijn interne monoloog gaat van: kan je dat wel, wie denk je wel dat je bent, pas maar op dat je niet op je gezicht valt. En nu ik dat helder heb kan ik die gedachten ook, soms, stoppen waardoor er ineens een totaal ander resultaat mogelijk is.

Al nabesprekend kwamen er van de anderen ook een paar van deze ‘drijfveren’ naar boven. 

Donderdag het midwinterfeest van de Hospice in Fort Westoever.  Zet mij samen met 100 mensen in een tent met een hapje en een drankje en ik ben helemaal in mijn element. Weg zijn mijn 60 jaren. Ik was weer de jonge hond die ik was toen ik voor het eerst in mijn leven naar de kermis in Egmond-Binnen mocht. Met zoveel mogelijk mensen kletsen. Wel met het verschil dat ik nu wat meer diepte in het gesprek kan brengen. Dat ik als plakker ongeveer als laatste naar huis ging is beslist niet veranderd.

Vrijdag uit eten bij Nogal Wiedes in Huisduinen. Met een paar vrienden en mijn zus vieren we kroonjaren met een etentje en omdat ik 60 werd in oktober was het mijn beurt om gefêteerd te worden. Kan niet anders zeggen dat we heerlijk hebben gegeten en dat het zeer genoegelijk was. Jammer dat er volgend jaar niemand een kroonjaar heeft lossen we dat op door het 40 jarig huwelijksfeest van de vrienden te vieren.

Klassiekertje. We kregen een kerstkaart zonder afzender. 

Met groeten Ton

Een stap té ver

The day after.

Maandag had Rick een ‘in dienst gesprek’. Best wel snel na zijn pensionering wil hij toch weer wat doen. “Ik heb heel veel vrije tijd en wil me graag nuttiger maken.” Dus gaat hij werken als oproepkracht in de zorg gedurende de maanden dat we in Nederland zijn. Hij kan trots zijn op zijn moedertje want die heeft altijd gezegd: in de zorg blijft er altijd voldoende werk.

Wel is er ineens weer sprake van een ‘werksituatie’ want een flexcontract wordt meteen volledig benut. Zeg, zou je eerste kerstdag een dagdienst kunnen draaien?

Natuurlijk.

Wel werd mij bij thuiskomst voorzichtig meegedeeld dat er met kerst een ochtenddienst geplanned stond.

Geen probleem, dan rooster ik mezelf in bij het hospice.

Gedeelde vreugde, zeg maar.

Sowieso gaan we met de kerst als Zinco een paar liederen zingen in het hospice. Lijkt me een nuttige tijdsbesteding.

Vandaag deden we ons rondje dijk. 

 

Het weidje bij Huisduinen in fel zonlicht.

Deze tijd van het jaar heeft prachtig licht dat de kleuren van het paardendek mooi doen uitkomen.

Ik had het er wel een buitje op mijn kop voor over maar de regenboog was al verdwenen voor dat hij bij Lange Jaap was.

Al jaren gingen er stemmen op om de buitenruimte wat gezelliger te maken tijdens de midwinterfeesten en nooit gebeurde iets.

Maar met drie nieuwe leden in de interieurcommissie, inclusief ik, is het eindelijk gelukt.



Een kerstboom op de binnenplaats was nog een stap té ver.

Wie weet, volgend jaar.

Met groeten Ton

Groei

Ach je doet wat om de nervositeit beheersbaar te houden.

Veel moeite om in het middelpunt van de belangstelling te staan heb ik niet en roep bijna als eerste dat het leuk is om weer een concert te geven. En toch, toch ben ik altijd nerveus als het zover is. Gewoon bang om te falen. Of: wie denk je wel dat je bent om het duet uit de Parelvissers te kunnen zingen?

Zondagochtend: een uitgelezen moment dus om het huis te poetsen en zodoende de gedachten af te leiden. Omdat we als Zinco nog onvoldoende bekend zijn doen we bijna alle zaken die aan een concert voorafgaan zelf. Zo verzorgden we het licht in- en versiering van de kerk, koek en gluhwein, verkoop van de kaartjes, verwelkomen van het publiek, toespraakjes, uitleg van de te zingen liederen etc. Genoeg afleiding maar steeds tussendoor golft er bij mij angst en staat er meestentijds klam zweet op de rug. Aan de andere kant vind ik het ook heerlijk: eindelijk gebeurt er weer wat en voelt het alsof ik groei. Goed om eens flink uit de comfortzone te komen. 

Ik kom uit een muzikale familie. Nagenoeg al mijn broers en zuster speelden een muziekinstrument. Wel kon van wisselende aanleg gesproken worden maar op de Bugle schopte ik het tot 1ste bugelpartij. Maar toen ik 23 was had ik er schoon genoeg van. Jarenlang deed ik niets aan muziek tot Rick en ik in 2011 naar een concert van mannenkoor Blair gingen en ik helemaal gepakt was door een Russisch lied dat werd gezongen. Wonderlijk genoeg was het Rick die voorstelde om ons aan te melden. Ik had nog nooit het idee gehad dat hij dat leuk vond. Maar twee weken later waren we lid van het koor. Zo startte onze zangcarriere. 

Nu vind ik het heerlijk dat ‘mijn muziek instrument’ een deel van mezelf is. Die bugle bleef altijd een soort van hulpstuk. Nooit werd het een deel van mezelf. Natuurlijk lees ik en begrijp ik dat sommige virtuoze musici zeggen dat een viool of trompet een ‘verlengstuk’ van hen is maar dat nivo heb nooit bereikt.

Maar mijn stem is wie ik ben en wie ik ben kan je horen. Maar wel als je vrijuit kan zingen. Maar wie is volledig vrij? Er is altijd wel een stemmetje dat zegt, doe maar gewoon, dat kan je niet, wat zal..... wel zeggen? Kortom: wanneer zing je vrij uit?

Tijdens de afgelopen periode is er bij mij iets verschoven. Kan eigenlijk niet zeggen wat er voor heeft gezorgd maar het is de afgelopen periode wel steeds sterker geworden. Vorige week zei ik tegen Rick: volgens mij heb ik in Dekselsedingen vorig jaar geschreven dat ik voor het eerst voluit heb gezongen.

En na wat zoeken vond ik het fragment van november 2017.

Voor mezelf: Alba zegt vaak dat we ‘sin miedo’ moeten zingen. Zonder angst. Maar dat is niet zo makkelijk als het lijkt. Ik heb altijd wel twijfels: heb ik wel de goede toon in mijn hoofd, wat vinden ze van mijn Spaanse uitspraak tijdens de vier maten solo die ik heb, is het niet te hard, te zacht, zing ik wel gelijk met de buurman of wat dan ook. Ineens dacht ik aan de angst en aan wat de pianist en Olaf zeiden: je zingt voor jezelf. En wonderlijk dan hoe het werkt: de keel ging los en het geluid stroomde vrijelijk naar buiten. Zelfs tijdens het kwartet dat Rick en ik zongen met MariAngeles en Alba.

Wannneer heb ik het geleerde nu écht door? Pas als ik merk dat het geleerde onderdeel van mezelf begint te worden, als een soort openbaring. Wat trouwens nog niet wil zeggen dat ik er altijd en in overvloed gebruik van kan maken. Maar het gaat wel steeds beter.

Wat ons dit concert opviel is dat er veel mensen zeiden dat ze er door geraakt waren.

Zo vertelde een dame dat ze eigenlijk met haar dochter zou komen maar dat die ziek was en nu met haar man in de zaal zat. “Hij zegt altijd dat hij helemaal niet van dit soort zang houdt maar hij had tranen in zijn ogen.”

Een mooier compliment kan je niet krijgen.

En dan zijn er altijd mensen die iets geven. 

Ook wij hebben veel plezier gehad en het is heerlijk om in een sfeervolle kerk voor 120 ons bekende mensen te zingen die ook nog eens aandachtig luisteren.

Blogvriendin Emie kwam er met haar wijnboer helemaal voor uit Delft gereden. We nodigden hen meteen uit om in onze Helderse residentie te komen eten. Heerlijk om nog even na te genieten van het concert maar sowieso al leuk om elkaar weer te spreken.

En vandaag? Nog steeds in the flow maar ook bewust van: en nu? Alt Marianne heeft aangegeven dat ze stopt. 

We zouden het prettig vinden om weer als dubbelkwartet te gaan zingen. Na afloop van het concert heeft Rick dit bekend gemaakt en vandaag kregen we een eerste aanmelding. 

De blik staat dus al weer op de toekomst gericht.

Met groeten Ton

Orde in de chaos

Kom, dacht ik, ik ga wat orde aanbrengen in het archief van mijn blog-app.

Eerst maar eens kijken wat er weg kon aan back-ups en off-line documenten. Tralala, delete, pompidom, druk op prullenmand, gedver...... zit ik ineens op het scherm met ‘gepubliceerd’. Weg de laatste vier blogs. 

Als geluk bij een ongeluk had ik toch nog een paar back-ups van eerdere versies dus daarmee kon ik drie blogs reconstrueren.

Het gaat natuurlijk over niks, is onze gevleugelde uitspraak. Maar het blog werkt voor ons ook als een geheugenbank dus ben ik wel blij dat ik nog wat kon herstellen.

De spanning loopt wel op. Hoe leuk ik het ook vind om in de belangstelling te staan, te zingen en op te treden, de laatste dagen voor het concert ben ik gewoon toch onzeker: zal het wel goed gaan? Ken ik de tekst voldoende, heb ik voldoende lucht voor die eindeloze noot, en zal ik dat stukje close- harmonie wel goed intoneren? 

Anyway. De voorbereidingen zitten er op.

 

De laatste repetitie voor het concert van aanstaande zondag hadden we dinsdagavond in de kerk van Schagerbrug. En zoals dat hoort ging dat niet vlekkeloos. Wel vlekkeloos is de kleding die we dragen. Die hangt gestoomd, gewassen en gestreken in de kast.

Moest nog wel nieuwe schoenen kopen want die staan in.......? Spanje.

Dit jaar gaan de mannen op chic. In plaats van altijd maar die zwarte overhemden, broeken en schoenen met slechts als frivole uitzondering een gekleurde vlinderdas, dragen we beiden een gillet. Ik de wat opvallende die ik ooit zelf in elkaar heb geknutseld en Rick die met de wat meer ingetogen kleurstelling. 

De kruidkoek is vanmiddag gebakken en wordt samen met gluhwein geserveerd bij binnenkomst.

Tja, het zal de toehoorders aan niets ontbreken.

Kapper Nechir verzorgde onze coupes. Denk trouwens niet dat de kuif zondag nog zo bol staat want ik ben geen liefhebber van föhnen maar de wangen zijn glad geschoren.

Kortom: we zijn er klaar voor.

Mochten er lezers zijn die nieuwsgierig zijn geworden.

Het concert is in het kerkje van Schagerbrug. 

Schagerweg 40 

De kerk is open vanaf 14.30. 

Concert begint om 15.00 uur

Met groeten Ton

Eigenaardigheden

Je nieren zien er normaal uit, zei de dokter gisteren waarop ik antwoordde: dan zijn ze normaler dan ik.

En soms voelt dat ook echt zo. Want hemeltje nog aan toe: hoeveel eigenaardigheden kan een mens hebben?

Gisterochtend was ik vroeg wakker en lig dan wat te mijmeren, te piekeren of vraag mezelf af: waarom lig ik wakker? Behalve piekeren lig ik ook te woelen.

Sinds we een jaar of vier geleden als een soort reizend circus gingen leven is mijn gevoel van ‘veiligheid en ergens bij horen’ op de proef gesteld. In steeds andere woonomgevingen mis ik die gevoelens regelmatig.

En dat is een oud gevoel. Het vindt zijn oorsprong in de tijd dat ik als kind seksueel ben misbruikt. 

Nu ga ik altijd uit van het principe; als je vroeger een klap hebt gehad wil dat niet zeggen dat de hele wereld je wilt gaan slaan. Ik probeer die wereld dan ook niet als zodanig tegemoet te treden want dat zou me gewoon tot een ongelukkig mens maken en gelukkig ben ik dat niet.

Het lukt me dan ook vaak genoeg om de mensheid als goed te zien maar soms is dat oude gevoel er en dan duurt het altijd een tijdje voordat ik besef dat ik de wereld wantrouwig bezie. Ik voel me dan niet veilig, ben geprikkeld en houd mezelf op afstand.

Na de vergadering van de VVE, waar de verhuur van ons appartement werd verboden, riep ik wel heel grootmoedig dat ik na twee dagen mijn wonden voldoende had gelikt maar dat was toch wat te kort door de bocht.

Dat werd me dus gistermorgen duidelijk. Natuurlijk zit het dan al een paar dagen iets dwars maar kon er geen vinger opleggen.

Sinds een paar weken ligt er een extra deken op ons bed. Eerder sliepen we altijd onder een donzen dekbed maar die ligt in Spanje. Hier liggen we onder een synthetische deken. Niks mis mee maar net niet warm genoeg voor onze half Spaanse lijven. 

Al woelend en piekerend schoof ik gisterochtend mijn arm linkerarm tussen de twee dekbedden in. En alsof de huid een geheugen heeft was ik plotsklap weer een kind.

In bed regelde ik het vroeger zo dat mijn kussen, alle lakens en dekens contact met mijn huid hadden. Daarvoor stak ik mijn armen altijd tussen verschillende lakens en dekens in. Ik praatte ook met ze en was dankbaar dat ze me beschermden. Zij waren op hun beurt weer vereerd om direct contact met mij te hebben. Het kussen had de meest eervolle taak: mijn hoofd te mogen ondersteunen. En altijd trok ik het laken of een deken zo over mijn hoofd dat die, als een soort troostprijs, mijn hoofd mocht warmhouden.

Trouwens dat laatste doe ik nog steeds: bijna altijd trek ik het dekbed veilig over mijn bol en Rick zegt dat dan ook vaak: lekker veilig he?

Ach, zo terugkijkend doe je nogal wat als kind om te overleven. Ik was dit helemaal vergeten.

Wel fijn om zo’n kinder ding te kunnen plaatsen want als kind begreep ik natuurlijk niet dat dit een bescherming voor me was. 

Een bescherming die ik als jong volwassene had en waar ik wel heel bewust van was, was het dragen van een vest. Mijn moeder breidde veel truien voor mijn broers en zussen maar ik vroeg vaak of ze voor mij een vest wilde maken. Eentje die ietsjes te lang was zodat mensen niet naar mijn kruis konden kijken. Altijd net iets te warm gekleed en altijd bang dat er toch iets te zien zou zijn gaf dat meer zorgen dan vrijheid. Ik herinner me dan ook nog heel goed dat ik dacht: nu is het klaar. Geen vesten meer. Laat ze maar kijken als ze dat willen. En natuurlijk gebeurde er helemaal niets.

Anyway. 

Het is nogal grauw de laatse dagen. Wel maken we elke dag een rondje dijk.

En ja, achter de wolken schijnt de zon.

Het was nogal rustig.



Moest het opzoeken: Wulpen.

Scholeksters op1pootje.

Met groeten Ton

Oplichters

Natuurlijk is er contact met Spanje.

Het debacle met de schoorsteen. 

Nadat de mannen waren vertrokken en ze ook tijdens onze laatste dagen in De Klompen niet meer terugkwamen, hebben we in overleg de achtergelaten gereedschappen en ladder netjes op de inrit gelegd. Ze konden dat dan ophalen als het hen uitkwam. 

Klopt het dat die spullen er nog liggen? Apte onze beheerder afgelopen zondag.

Ach, wat is kloppen? 

Waarschijnlijk wel. Zeker nu we gisteren een bericht kregen van vrienden die ook in zee waren gegaan met dezelfde mannen. Ook daar slechte ervaringen. Na een prettig verlopen eerste gesprek deden de vrienden een aanbetaling waarna de mannen van de aardbodem leken te zijn verdwenen. Wat later was er toch een paar keer telefonisch contact waaruit bleek dat het geld op was. Beloofd is dat deze week het geld terugbetaald zou gaan worden. Zo niet wordt aangifte gedaan bij de politie.

Niet echt leuk en iets zegt me dat de mannen ook bij ons de klus niet gaan afmaken. Maar niets kan me uit mijn goede mood halen.

Sinds mijn zus en broer zijn overleden aan niertumoren mag ik mijn nieren regelmatig laten scannen. 

Ze zien er normaal uit, meldde de dokter vanmorgen.

Met groeten Ton