16.07 uur

Zo ziet dat er in Nederland uit.

De heldere lichtbol die boven de huizen schijnt is die van de vuurtoren.

En zo in Spanje.

Het water niveau van het stuwmeer van Viñuela is de laatste weken behoorlijk gestegen door de, voor de tijd van het jaar,  ongebruikelijk grote hoeveelheid regen. Goed voor het land en voor volgend jaar is er al voldoende water op voorraad.

Ben uiteraard zeer nieuwsgierig hoe het in de tuin rond De Klompen is. 

Staan de planten er goed bij? Hoe gaat het met de zaailingen? Groeien er paddenstoelen in de verterende vochtige mulchlaag? Oei ik kan bijna niet wachten.

Een van de slogans van Nancy Pelosi is: incasseren en organiseren.

Eigenlijk waren de wonden na de vergadering van de VVE zaterdagmiddag al voldoende gelikt. Verbazingwekkend vind ik dat van mezelf want kan best lang boos, zelfs haatdragend, zijn en blijven.

Ook kon ik daarom het verzoek om in de interieur commissie te gaan, wel na een paar dagen bedenktijd, zonder rancune aannemen.

Wel is inmiddels duidelijk geworden dat de uitslag van de vergadering niet bindend is omdat die in strijd is met de acte van splitsing. Er zal dus opnieuw naar de materie gekeken moeten worden. We gaan het zien. Na het incasseren gaan we nu wel meer organiseren om de verhuur van ons appartement mogelijk te laten blijven. Maar dat gaan we niet ten koste van alles doorzetten, zegt Rick. Ik wil hier met plezier blijven wonen, zelfs als we niet meer kunnen verhuren.

Wordt vervolgd.

Waar niet geïncasseerd hoeft te worden maar slechts georganiseerd is Rick’s idee om, nu we toch halve emigranten zijn, weer een vorm van betaald werk te gaan verrichten. 

Nadat hij het VWO had doorlopen is hij op aanraden van zijn moeder, verpleegkundige geworden. ‘Daar kan je gegarandeerd de rest van je leven op terugvallen.’ En dat ze daar gelijk in heeft gehad is inmiddels wel bewezen. Bergen vacatures zijn er.

Zo had hij vanmiddag een oriënterend gesprek om als verpleegkundige aan de slag te gaan maar na aanleiding van zijn CV kwam toch al snel de vraag of hij zich niet op een andere manier verdienstelijk wilde maken.

Ook dit wordt vervolgd.

Kortom: nee Ton, het is hier niet saai. 

Met groeten Ton

Likken

Afgelopen zomer kwam het er niet van. 

Zo gauw je bent gestopt met werken zit de agenda voller dan ooit tevoren.

Nu ben ik daar inmiddels aan gewend maar Rick en een vriendin lopen daar nog wel tegenaan.

Dus werd de wandeling op voormalig eiland Wieringen enkele malen uitgesteld tot vandaag en omdat we ook nog ergens zouden eten, spraken we af rond 15.00 uur.

Dan begint het eigenlijk al weer kouder te worden maar het licht. Het licht wordt steeds mooier. En voor mij nieuw: de verstilling van de dag te ervaren. Misschien ook wel meteen het einde van het zichtbaar actieve natuurlijke groeiseizoen.

Ik zag tijdens deze  zeer langzame wandeling over het eiland voor de eerste keer de perfecte tegenhanger van ‘de belofte van de dag’ die ik ‘s morgens vroeg vaak ervaar.

Anyway. Stevige koeien in de wei.



Mooi silhouet en een prachtige reflectie van het laatste stukje heldere lucht.

De zichtbare belofte van lammetjes......

Het Amstelmeer.

Tussen de bomen door is de Nicolaaskerk zichtbaar.



 Het rood van de boei spring in het oog. 



En dan is het half vijf, de zon gaat onder.

Wij wandelen dan nog even verder, komen langs het huis van Ingenieur Lely en eten daarna een patatje pindasaus met een bamischijf in De Bonkte Hongd.

Bij de bushalte bleek dat we te laat waren voor de bus van 18.27. Maar met alle mazzel van de wereld had de bus vertraging en stapten we om 18.29 in de bus.

Dat bleek ook de de laatste mazzel van de dag want ‘s avonds, tijdens de vergadering van de VVE, is besloten dat de verhuur van ons appartement wordt verboden.

Dat is voor mij wel een wondje om aan te likken.

Met groeten Ton

Scheer jij je wel eens?

Het wordt me geregeld gevraagd en ja: ik scheer me geregeld. Maar...... pas als het gaat kriebelen dus dat kan wel eens een hele week duren of zo.

Meestal loop ik er dus zo bij.

Maar als het té erg wordt vraagt Rick wanneer de zwerver zich weer eens gaat scheren.

Ik moest terug in het archief naar 19 juli 2016 voor een, bruikbare, foto met glad geschoren wangen. Toevallig zijn beide foto’s gemaakt tijdens de Nijmeegse.

Anyway.

Eigenlijk al een paar jaar maken we ons druk om de, in onze ogen, belachelijke prijzen van de Gillette scheermesjes. 5 Van die messen voor €12,95. Voor mij genoeg redenen om de scheerbeurten nog wat langer uit te stellen. Maar beter is het natuurlijk om er iets aan te doen.

Nu kan ik de prijzen van Gilette niet veranderen maar wel zoeken naar andere mogelijkheden om de gezichtsbeharing te verwijderen. 

Scheermessen van andere merken zijn wel goedkoper maar vind ik beduidend minder van kwaliteit. Een elektrisch apparaat is wat mij betreft geen optie. Dus gezocht op het web naar andere scherpe scherp geprijsde alternatieven.

Net zoals het gebruik van kant en klare voedingsmiddelen, waspoeders en wegwerp doekjes zijn de veiligheidsmesjes om te scheren, gemaakt om het leven te vergemakkelijken. Maar ons leven is al heel gemakkelijk dus hebben we gebrek aan nog meer gemak? Nee. Het is eigenlijk pure luxe en....... ik weet dat dat betaald moet worden.

Terug naar de basis. Geregeld maak ik zelf wasmiddel, kook ik nagenoeg zonder voorbewerkte spullen en liggen er alleen wegwerpdoekjes als er gasten in ons huis bivakkeren. 

Pappa, ik lijkt steeds meer op jou, zong Stef Bos ooit. 

Het ziet er nostalgisch uit. In ieder geval scheren we ons beiden zoals onze vaders dat deden. Met zo’n schraper met te verwisselen scheermessen. En dan niet twee, drie vier of vijf voor nog gladdere huid of dieper uitgesneden haren. Nee, gewoon 1 en met voelbaar hetzelfde resultaat.

Wel even wennen want het mes op de keel .. uh op de huid zetten vraagt wel wat meer aandacht. Tot vandaag in ieder geval zonder wondjes dus ook nog zonder aluin maar wel met schuim uit een spuitbus. We zijn dus nog niet helemaal vijftig jaar terug in de tijd.

En van de prijs van de scheermesjes zijn we helemaal in onze nopjes: 10 stuks voor € 2,95

Met groeten Ton

Luister nou eens

Als je terugkijkt is het helder.

Toen we op Texel woonden hadden we eens een gesprek met serveerster V van het restaurant in de veerhaven. Ze vertelde wat van haar levensgeschiedenis en vlak daarna gingen we naar Japan voor de 88 Tempelroute. 

In elke tempel spraken we een wens uit die onze vrienden en kennissen van te voren hadden gegeven. Een paar tempels bleven ‘leeg’ en daar spraken we zelf een wens uit en bij een dachten we aan V. Eenmaal weer thuis vertelden we haar van onze wens voor haar maar ook dat we een appartement in Den Helder hadden gekocht en daarom wellicht toch nog regelmatig op Texel zouden komen eten.

Vorige week deden we een retourtje minicruisen naar Texel en daar zeiden we even snel ‘hallo’ tegen V.

Wanneer komen jullie weer eens eten?

We spraken af voor afgelopen vrijdag.

Zeg?

Ja?

Waar is mijn portemonnee, vroeg Rick

Nou nergens dus en dat is niet fijn met rijbewijs, bankpassen, NS-kortingskaart en TESO-pasjes erin. En die laatste hadden we nodig om maar Texel te gaan.

Nadat we echt alles drie keer hadden omgekeerd bleef er steeds in mijn hoofd een beeld hangen van die portemonnee. Ik had hem ergens gezien op een ongewone plaats. In gedachte zag ik hem echt liggen. MAAR WAAR?

We gingen vervolgens onze gedachten af wat we afgelopen week wat en waar hadden gedaan.

Hij ligt in de auto, zei ik ineens. De auto die we vorige week mochten lenen van vrienden om naar Erica te rijden.

Nadat we getankt hadden heeft Rick hem op de midden console gelegd en ik? Ik bracht de auto woensdag terug naar de vrienden en zag die portemonnee wel liggen maar dacht: het lijkt die van Rick wel maar hij is natuurlijk van C. En dat vind ik nou zo wonderlijk aan mijn brein: ergens registreert het iets maar vervolgens doe ik er niets mee want ik had gewoon moeten luisteren naar dat brein en even checken of het echt niet die van Rick was.

Na een snelle whats-ap en kijk actie bleek het gelukkig inderdaad die van Rick te zijn.

In ieder geval moesten we twee losse kaartjes voor de boot naar Texel kopen. En toen we het restaurant binnen liepen, kwam V met een fles Champagne op ons af: nog voor de aankoop van jullie huis.

Is dat nou niet heel lief?

Met groeten Ton

Sommige dingen zijn duidelijk

Onder andere dat deze aanvrage van een kostenloze betaalpas niet van een bekende Nederlandse bank is.

Ook duidelijk is dat ik het heerlijk vind om met water te knoeien.

Tijdens onze pelgrimstochten doodde ik op regenachtige dagen de tijd door bladeren van putdeksels weg te halen. In Heiloo hield ik de waterkolken in de straat nauwlettend in de gaten of ze niet verstopt zaten met modder. En in Spanje vind ik het heerlijk om tijdens hoosbuien het water dat via de weg naar beneden dendert te reguleren zodat er geen schade ontstaat op berghelling. En uiteraard mijn eindeloze probeersels om door middel van Swales zoveel mogelijk regenwater de bodem te laten inzakken.

Dus was ik helemaal blij met de opdracht om me vanmorgen in de Hortus bezig te houden met de rivier in de Japanse tuin. En in deze tijd van het jaar is dat blaadjes uit het water halen. Uit KOUD water wel te verstaan. 

En dat was in het begin wel wat oncomfortabel aan de vingers maar alras lijkt de antivries in het bloed zijn werk te doen en gloeiden mijn handen als vanouds. Wat ook meehielp was het uitbundig schijnende zonnetje.

Die blaadjes hopen zich zo lekker op achter de stenen bij de stroomversnellingen. Er drijft ook nog een citroen van de Poncirus trifoliata: de wilde citroen.

Daar raapte ik er een week of drie geleden een stuk of honderd van op om er marmelade van te maken. Ze zijn eetbaar tenslotte. Volgens de info op het WWW  zou het een geurige maar wat bittere marmelade geven.

Tijdens de bereiding rook het werkelijk hemels in huis maar de smaak was zo ontzettend bitter dat ik hele zooi heb weggeknikkerd. Had het eigenlijk beter aan mijn tuincollega’s kunnen vragen want twee daarvan hadden ooit hetzelfde gedaan.

 

 Op de fruitschaal liggen er trouwens nog enkele heerlijk te geuren.

Anyway. Het water kan weer vrijelijk stromen.

Nadelen zitten er ook aan om in twee landen te wonen. Zo repeteerden we met het koor in Spanje om vervolgens met het concert in Nederland te zijn. Ook liep ik de vrijwilligers avond van het Hospice mis. Gelukkig kom ik daar wel overheen. Maar ik vind het wel heel jammer dat als de professor Japanse tuincultuur in de Hortus komt, altijd in februari, wij in Spanje zitten. 

Nou ja in 2020 maar even in de planning opnemen.

Met groeten Ton

Rimpelwolken

Ik vond ze er wel mooi uitzien, die rimpelwolken.

Er staan nog wat spullen die gratis kunnen worden opgehaald, stond er in de mail voor de vrijwilligers van het Hospice.

Onweerstaanbaar voor Malle Pietje dus fietste ik even langs en nam onderstaande boeken mee. Want ondanks dat ik kan zien dat de ‘saaiheid’ van mijn bestaan tussen mijn oren zit, kan ik wat extra prikkeling wel gebruiken.



Tja ik wil toch wel iets weten van de geschiedenis van Den Helder. 

Natuurlijk bladerde ik eerst de boeken door om te zien of ze een beetje leesbaar zouden zijn. Lees: zitten er voldoende foto’s in? Ik ben niet zo van droge feiten. 

Eenmaal thuis ging ik er echt voor zitten. En ja, leuk om een foto (1899) tegen te komen van de molen die ooit stond op de plaats waar we nu wonen. 

De Eendragt is na een brand in 1914 gesloopt.

Maar nadat ik alle boeken rustig had bekeken was ik onder de indruk van de verwoestingen die tijdens de Tweede Wereldoorlog in de stad zijn aangericht. Niet alleen door bombardementen maar ook de door de Duitsers opgelegde sloop van hele wijken die te dicht tegen de dijk stonden.

Dit boek nam ik ook mee; mooie tegenhanger.

En om innerlijk blij te worden, gaan we dadelijk zingen met de dames van Zinco.

Met groeten Ton

He, he

          Nou ja, ik mis mijn Spaanse tuin maar dat is geen reden om niet te bloggen.

Zou de inspiratie afnemen nu ik 60 ben geworden of is het gewoon saai hier?

Had gisteren een gesprek hierover met een vriend. 

Volgens mij heb je een klacht, zei hij, een klacht dat het saai is in Nederland. 

Ja maar ik mis mijn Spaanse tuin en het heerlijke klimaat om steeds buiten te zijn.

Dat kan, maar dat betekent nog niet dat het hier saai is.

En dat klopt. We hebben elke dag minstens één activiteit in de agenda. Dus is mijn klacht een reëele? Nee dus.

Ja, zei vriend. Het is de gedachte klacht die ervoor zorgt dat je niet kan zien hoe je leven er echt uitziet. Die klacht werkt als een filter waardoor je naar je leven kijkt. Zo gauw je de klacht kan loslaten kan je weer zien dat er niets mis is met je Nederlandse bestaan en kun je weer genieten. En..... er weer over schrijven.

Heerlijk om weer even bij de les getrokken te worden.

Want al ziet het er soms anders uit, in wezen zijn er geen verschillen.

Niets mis dus hier. Wel heb ik me voor de komende weken wat vaker ingeroosterd voor de Hospice want ik heb tijd zat en ‘ledigheid is des duivels oorkussen’ zei mijn moedertje zaliger heel vaak.

Dus wat deden we allemaal de afgelopen twee weken naast vrijwilligers werk, bezoekjes, wandelen, zaken regelen?

Intensief oefenen met de dames van Zinco. Want niet alleen nadert het concert op 9 december razend snel. Ook het aantal verkochte kaartjes dwingt ons het beste van de zangtalenten naar boven te halen.

Rick wilde graag dat wij samen het duet uit de Parelvissers van George Bizet zouden zingen. Nu vind ik dat een prachtig lied maar.... het wordt niet voor niets door de beste zangers ter wereld ten gehore gebracht. Het is niet zomaar ff een liedje dat je meebrult. Dus hebben de parelvissers regelmatig de speciale aandacht van een zangjuf. En ja, daar leren ze veel van. Nog vier weken en 29 kaartjes uit de voorverkoop te gaan.

Vandaag bezochten we Barry en Monique. Zij liepen deze zomer naar Rome en organiseerden een bijeenkomst voor iedereen die nieuwsgierig was naar hun belevenissen. Dus reden we van Den Helder naar Erica.

Errug leuk en informatief. Naast het horen van de verhalen wilden we weten hoe zij hun route hadden bepaald. Er gaan namelijk vele wegen naar Rome en hun route was er een met wat onlogische wendingkjes. 

Nou, als controlefreek wilde ik beslist langs de mooiste en meest natuurlijke routes, vertelde Monique. Maar die gingen ook wel heeeel vaak over de hoogste toppen,vulde Barry aan.

Oei, daar hoorden we iets van onze eigen worstelingen. Wel een mooie route wandelen maar het klimmen niet echt kunnen waarderen als laaglanders.

Ook is het bijna zeker dat we in Italië de Fransicusroute gaan nemen. Mooi en nog niet zo druk. 

Met groeten Ton