He, he

          Nou ja, ik mis mijn Spaanse tuin maar dat is geen reden om niet te bloggen.

Zou de inspiratie afnemen nu ik 60 ben geworden of is het gewoon saai hier?

Had gisteren een gesprek hierover met een vriend. 

Volgens mij heb je een klacht, zei hij, een klacht dat het saai is in Nederland. 

Ja maar ik mis mijn Spaanse tuin en het heerlijke klimaat om steeds buiten te zijn.

Dat kan, maar dat betekent nog niet dat het hier saai is.

En dat klopt. We hebben elke dag minstens één activiteit in de agenda. Dus is mijn klacht een reëele? Nee dus.

Ja, zei vriend. Het is de gedachte klacht die ervoor zorgt dat je niet kan zien hoe je leven er echt uitziet. Die klacht werkt als een filter waardoor je naar je leven kijkt. Zo gauw je de klacht kan loslaten kan je weer zien dat er niets mis is met je Nederlandse bestaan en kun je weer genieten. En..... er weer over schrijven.

Heerlijk om weer even bij de les getrokken te worden.

Want al ziet het er soms anders uit, in wezen zijn er geen verschillen.

Niets mis dus hier. Wel heb ik me voor de komende weken wat vaker ingeroosterd voor de Hospice want ik heb tijd zat en ‘ledigheid is des duivels oorkussen’ zei mijn moedertje zaliger heel vaak.

Dus wat deden we allemaal de afgelopen twee weken naast vrijwilligers werk, bezoekjes, wandelen, zaken regelen?

Intensief oefenen met de dames van Zinco. Want niet alleen nadert het concert op 9 december razend snel. Ook het aantal verkochte kaartjes dwingt ons het beste van de zangtalenten naar boven te halen.

Rick wilde graag dat wij samen het duet uit de Parelvissers van George Bizet zouden zingen. Nu vind ik dat een prachtig lied maar.... het wordt niet voor niets door de beste zangers ter wereld ten gehore gebracht. Het is niet zomaar ff een liedje dat je meebrult. Dus hebben de parelvissers regelmatig de speciale aandacht van een zangjuf. En ja, daar leren ze veel van. Nog vier weken en 29 kaartjes uit de voorverkoop te gaan.

Vandaag bezochten we Barry en Monique. Zij liepen deze zomer naar Rome en organiseerden een bijeenkomst voor iedereen die nieuwsgierig was naar hun belevenissen. Dus reden we van Den Helder naar Erica.

Errug leuk en informatief. Naast het horen van de verhalen wilden we weten hoe zij hun route hadden bepaald. Er gaan namelijk vele wegen naar Rome en hun route was er een met wat onlogische wendingkjes. 

Nou, als controlefreek wilde ik beslist langs de mooiste en meest natuurlijke routes, vertelde Monique. Maar die gingen ook wel heeeel vaak over de hoogste toppen,vulde Barry aan.

Oei, daar hoorden we iets van onze eigen worstelingen. Wel een mooie route wandelen maar het klimmen niet echt kunnen waarderen als laaglanders.

Ook is het bijna zeker dat we in Italië de Fransicusroute gaan nemen. Mooi en nog niet zo druk. 

Met groeten Ton