Vinger leed

Toen we onze trouwringen kochten vroeg de juwelier aan welke hand we de ring wilden gaan dragen.

Tja, dat hoort toch rechts?

Volgens hem maakte het eigenlijk niet uit maar gaf ons het advies om de ring, als rechtshandigen, aan de linker hand te dragen. 

Dus dat deden we.

Na een aantal jaren werden de knokkels van mijn linker hand dikker en liet ik mijn ring groter maken. Tot de knokkels veel later ineens weer dunner werden en de ring steeds afging bij het wassen van mijn handen. Toen verhuisde de ring naar rechts.

Nou ja, lekker interessant.

Bij het werken in de tuin kreeg ik een splinter in de ringvinger van mijn rechterhand. Niets aan de hand totdat die rood en warm begon te worden en ik mijn ring met geen mogelijkheid meer afkreeg. En omdat de zwelling erger werd had ik maar een oplossing: ring doorknippen.

Maar dat is toch ook wat. Natuurlijk klemmen de huwelijkse banden wel eens maar om daarom nou die ring door te knippen?

Op het WWW komen regelmatig van die websites voorbij met: DEZE VROUW EET  ELKE DAG AVOCADOS EN ZIE WAT ER GEBEURT. Of: ZO KWEEK JE ZELF DE MOOISTE ROZEN.

Allemaal geL.L.

Ik probeerde de truc voor de rozen en het werd helemaal niets.

Toch schoot me naar aanleiding van de knellende ring ook zo’n livehack te binnen.

Je zou met een elastiekje knellende ringen zonder probleem van je vinger kunnen krijgen.

Dus tikte ik ‘Verwijderen krappe ring van vinger’ in de balk en kwam bij De Linda terecht. Een video met wat te doen.

Elastiek stak om de vinger draaien, het uiteinde van het elastiekje onder de ring doortrekken, wachten tot de zwelling verminderd. Daarna al trekkend en ronddraaiend aan het elastiek de ring over de knokkel trekken. De video is duidelijker dan mijn uitleg. Maar........ het werkte. Het was wel wat onprettig maar de ring is af en met dat is vandaag de zwelling ook al minder.

En dat allemaal door een piepklein splintertje.

Nadat de ring af was wandelden we naar Torre del Mar en zochten we nog maar een keer de bergen af of we ons huis zouden herkennen. Vanaf de berg kan je wel de baai van Torre del Mar zien. Dus het zou moeten.

En ja, bij de pijl.

En normaal gesproken horen we wel hun kabaal maar gisteren zagen we ze. De schreeuwers.

Tja dan is het thuis bovenop de berg toch wel heerlijk sereen.



Ik meld regelmatig dat het universum je geeft wat je nodig hebt. En vandaag was het weer raak.

Als ik ergens parkeer vraagt Rick regelmatig of ik de auto anders op de zon wil zetten zodat de stoelen niet in het directe zonlicht staan

Volgens mij maakt het niet zoveel uit want als de auto in de zon staat is ie sowieso kokend heet.

Eigenlijk zouden we zo’n zilver glimmend scherm moeten hebben, zei Rick.

Nou en daar is ie: uit de container. Niets mis mee. 

Nou maar hopen dat het scherm niet is weggedaan omdat het niet werkt. Rick is er heel blij mee namelijk.

Met groeten Ton

Belofte

We hadden gisteren een leuke dag. We kregen bezoek van een ex collega van Rick en zijn vrouw.  Ze verblijven in Estepona en het leek Rick leuk om hem en zijn vrouw hier te treffen.

Ook al kende ik ze beiden niet: het was heel relaxed. Eerst koffie met wat lekkers, daarna drankje, een kort bezoek aan Nerja en vervolgens lekker dineren. Een volle en gezellige dag.

Zwaar bewolkt was het vanmorgen toen we wakker werden. Toch eerst maar naar buiten voor een foto en daarna nog even mijn warme bedje in.

Want soms denk ik dat ik Spaanse trekjes begin te krijgen: als het dreigt te gaan regenen is het een mooie reden om binnen te zitten. Vandaar nog even terug het bed in. De hele dag bleef het bewolkt maar aangenaam warm en alleen ‘s morgens af een toe wat regen.

Zo’n ochtendje binnen zitten heeft ook wel weer wat maar ik raak alleen mijn energie niet kwijt zeker als dit volgt op de tuinloze dag van gisteren. Het liefst knoei ik wat in de tuin. Het is niet zozeer spitten of harken, stekken, zaaien of planten waar ik van geniet. Het is meer het genieten van de belofte die de handelingen in zich dragen. De belofte van mooie blad combinaties, van uitgebalanceerde volumes, van kleur en geur. En ik weet dat ze lang niet allemaal uitkomen, niet alleen omdat ik fouten maak maar ook omdat ik na al de jaren nog steeds worstel met het klimaat. Wat zijn de juiste planttijden, hoeveel water is er nodig, welke planten houden zomerslaap en hoeveel zonlicht ze kunnen verdragen?

Zo heeft in het plantvakje rechts van de toegangspoort al vier keer een andere beplanting gestaan. Er stond ooit een Pijnboom maar die viel na een paar jaar om vervolgens plantte ik er irissen, wat later rozemarijn en die rozemarijn hakte ik er vandaag uit want die was helemaal op. Nou uh, drie keer dus maar met die van vandaag toch vier.

Ik maakte de grond los, mengde het met compost en de planten die ik er in zette haalde ik uit de kraamkamer: Collocasia, Brugmansia en Pelargoniums. De Olifantsoor is een beetje een risico want de bladeren zijn wellicht wat te groot voor de hoeveelheid wind op die plek. 

We gaan het zien.

Er moet nog wel een mulchlaag in het perk komen maar de laatste week laat de aanvoer te wensen over. 

Met groeten Ton

En nu?

Het is volbracht.

Het laatste deel deed ik het wat rustiger aan. Dat kwam niet alleen vanwege de zwaarte van het werk maar ook omdat ik de benodigde stenen nog moest verzamelen. Er liggen er genoeg langs de weg maar dat vraagt wel tijd.

Het stapelen was gister klaar en vandaag spande ik het hekwerk er weer voor.

Waarom zou je er weer een hek voor doen, vroeg een vriend zondag. Zonde van je werk om dat achter gaas te verstoppen.

Tja, hij heeft wel gelijk maar de geiten die hier regelmatig grazen vinden zo’n muurtje eerder leuk dan een barrière. Ze staan dan in een mum van tijd in de tuin mijn planten op te vreten.

Maar goed. Voor en na foto’s.

Ik ben helemaal blij en zoals altijd veegt Rick de boel.

Al weken lag het bij de container maar ik keek er steeds langs tot zaterdag. MOLINA. Het is een achternaam. Niet echte mijne want die is Molino.

Dan maak je van die A toch een O, stelde Rick voor maar het is meer een dingetje voor de leuk.

En nu? Want ik wilde nog wat doen nu ik in de flow was. Dus plantte ik 10 opgekweekte Yucca's langs de toegangsweg. En dan mis ik de losse zanderige bodem in Nederland. Hier spit je echt niet zomaar een gaatje en zeker niet op de flanken van een berg.. Nee, daar is een pikhouweel bij nodig. En de aarde die uit het gat komt rolt voor een groot deel van de helling af als ik het niet in een grote emmer schep. 

Anyway, Ze hadden een mooie wortelkluit gemaakt en gaan daarmee met gemak door de zomer van 2019 komen. Die zomers zijn het probleem en zeker komende zomer want dan zijn we onderweg naar Rome en zullen minder sterke planten, zeker die niet aan het irrigatie systeem staan, het moeilijk krijgen. Maar deze yucca's gaan het redden. Net als de rietplanten, Aloës en de Agaves die er ook tussen staan.

Met groeten Ton

Krenten in de pap

De mooiste zonsop- en ondergangen zijn die met een wolkje. En wolken zie je hier in de zomer weinig maar zo met de naderende herfst.......

De dagen zijn nog lekker van temperatuur. Een graad of dertig zo ongeveer. En zelfs de nachten zijn warm. Zo hoorden we de laatste nachten weer krekels.

Maar wel met gevolg dat ik al vroeg wakker ben en vanmorgen een wonderlijke ster zag. Het kan geen planeet zijn. Dus snel uit bed om eens te kijken en wat foto’s te maken want stel dat je het iets bijzonders is. Het wordt al snel duidelijk dat het een vliegtuigstreep is die helder oranje oplicht in het zonlicht.

En terwijl de zon opkomt gaat aan de andere kant de maan onder.

Nog maar net te zien.

Een klein streepje zonlicht maakt prachtige reflecties op de muur. Tja, dat krijg je als alle meubels op andere plaatsen staan.

Iets anders. Het drogen van de druiven. Een langdurig proces vind ik.

Misschien wel omdat ik net startte met het drogen dat het een week met regenachtig weer was.

Anyway. Om mieren tegen te gaan staat de tafel met de poten in bakjes water, wat dan wel weer wespen aantrekt.

Ik maakte een kooi met daarin een paar stangen waar de trossen aan konden hangen. Vanwege het regenachtige weer moest er regelmatig plastic overheen. Het werkte als een droogkast want de temperatuur liep er lekker in op.

Inmiddels is het dus weer gewoon heet en droog. Toen de druiven ‘slap’ begonnen te worden heb ik ze van de tros gehaald en kon ik ze uitspreiden op een hor. Ooit gekocht om insecten buiten te houden maar die venijnig stekende kleine knoetjes gingen er gewoon doorheen. En omdat Malle Piet alles bewaart......

Een stukje vitrage erover met een paar bekertjes eronder zodat er geen insecten bij kunnen komen.

Zo zagen ze er vorige week donderdag uit.

En zo vandaag. Ik kan er moeilijk van af blijven want ze smaken heerlijk en een beetje met de consistentie van winegums. Lekker taai.

Ik denk dat ze over een paar dagen droog genoeg zijn. Daarna zet ik ze een nacht in de vriezer om eventuele insecten onschadelijk te maken.



En dit is ook een krent in de pap: deze kleine vuilwitte bloempjes geuren hemels en zijn zeer in trek bij bijen. De hele dag hoor je het gedroon van honderden van die beestjes.

Dronen is een oude benaming voor het zoemen van hommels of darren. Ooit opgezocht omdat mijn zus op de Dronencamp woonde.

Met groeten Ton

Doorkruiste plannen

Doorkruiste plannen kunnen nog wel eens aanleiding tot frustratie en ergernis geven.

Maar dat maakt voor de zonsondergang geen verschil. Die gaat gewoon mooi onder.

De kachel die we vorig jaar naar Spanje lieten verslepen moet nog worden aangesloten. Tijd om een aannemer te vragen maar met dat kwamen we zelf met wat onzekerheden. Zouden we zomaar een gat in de dakplaten kunnen maken? Of is het beter om de afvoerpijp door de muur te laten gaan en buiten een schoorsteen te metselen?

Eerst maar eens info vragen bij de firma Ytong, die overigens inmiddels Xella heet. We kregen keurig uitgebreid en duidelijke adviezen: niet door het dak. Tenzij de dakplaten van te voren zijn versterkt. Dat wil zeggen: extra wapening die al in de fabriek wordt aangebracht.

Dit zou de plaats zijn waar ie moest komen. Er zit al een schoorsteen op het dak en de inrichting is afgestemd rond de kachel.

Tja, en nu?

Gewapend met de nieuwe info lieten we de aannemer komen. 

Duidelijk was ook deze man.

Het wordt heel lelijk om een grote zware schoorsteen op het terras te metselen. Vervolgens moet die ongeveer net zo hoog worden als het huis, zeven meter. Dat wordt ook nog eens behoorlijk prijzig. 

Ik zou hem in de hoek van de woonkamer zetten, was zijn voorstel. Je kunt dan met een lange pijp omhoog, dan door de muur naar buiten en buiten  nog een metertje pijp. Klaar is kees.

We hoorden het wat gelaten aan. Bedankten hem en beloofden aankomende week te laten weten wat we hadden besloten.

Ik wil dan het liefst niets doen. De boel laten bezinken en mijn kop nog even in het zand te laten dus ging ik onder de acacia zitten. 

Maar als ik tien minuten later in huis kom is Rick al druk doende met het verschuiven van de huisraad.

Ja, ik wil liever meteen verschuiven zodat ik alvast kan wennen hoe het eventueel moet komen te staan. Een uur later is het gefixed.

En wat dan weer bijzonder is.

In de oorspronkelijke plannen wilden we de zithoek op het zuiden gericht hebben maar door allerlei veranderingen tijdens de bouw werd het uiteindelijk west. 

Inmiddels staat het drie dagen in de nieuwe opstelling en we zijn helemaal blij. 

Dit is zoals we het 13 jaar geleden bedacht hadden.

Met groeten Ton

 

Spiraaltje

Gisteravond maakte ik een foto van de aardverschuiving van het perceel wat verder op de berg. Daar sprak ik een Spaanse vrouw die thuiszorg geeft bij een van de buren.

Ook al is mijn Spaans abominabel, ik wil dat het ergens over gaat dus al heel snel ging het via pelgrimeren over de goedheid van de mens en dat we als mens niet gemaakt zijn om alleen te leven. Maar dat samen leven niet altijd harmonieus is en dat de voordelen ruimschoots tegen de nadelen opwegen.

Toen ik thuiskwam vroeg Rick of ik had gezien waar er Spanjaarden stonden te praten. 

Nee, dat had ik niet maar hij had het toch duidelijk gehoord.

Nou uh! Ik had een gesprekje met een Spaanse dame.

Zie je wel dat je voldoende Spaans spreek. Ik hoorde lachen en het ging in een rap tempo.

Ook hier wegen de voordelen van samenwonen ruimschoots op tegen de nadelen.

Ik ben misschien wat overbezorgd waar het mijn planten betreft maar Rick gaat een stapje verder ook al is hij selectief welke plant het betreft. Hij heeft er  zich een paar toegeëigend. 

Wat denk je?

Wat?

Nou , zat er zo’n gigantische sprinkhaan de blaadjes van mijn boompje op te vreten. Hij zat sneaky op het hek aan die blaadjes.

O, en heb je hem in het dal gegooid?

Nee, dat vond ik te eng. Ik heb hem met de spade doodgeslagen.

Dat gaat mij te ver. Bij een luizenplaag grijp ik in maar tegenwoordig alleen als ik zie dat de plant eronder lijdt. (O.a. de sinaasappelboom.)

Maar het is duidelijk: het halve blad is weg geknaagd.



Net als het groeipuntje.

Nou ja.

Vorige week kocht ik een Stephanotis. Doet me aan mijn moeder denken omdat ze die plant heel vroeger jarenlang in huis had. De geur is geweldig en de bloeitijd lang. 

Waar ga je die zetten, vroeg Rick die zich zichtbaar ging ontfermen over de plant.

Tja, weet ik nog niet want hij is niet helemaal vorstbestendig.

Kan ie niet in een pot bij de voordeur?

Daar staat ie inmiddels. Omdat de ranken wel een meter of zes lang kunnen worden heeft hij niet genoeg aan een rekje van bamboe o.i.d.

Hij kan wel om de pilaar geleid worden, zei Rick.

Goed idee maar hoe?

Gelukkig was ik vannacht even wakker en dat gaat soms gepaard met goede ideeën.

Malle Pietje heeft nog wat op voorraad.

We hadden hier een wasmand van stof met een metalen spiraal die hem in vorm hield.

Maar vorig jaar vond Rick dat de wasmand stonk en kochten we nieuwe. Ik haalde de oude uit elkaar en bewaarde de spiraal.

Zou ik die om de pilaar kunnen draaien?

Ja dus.

Het was vandaag een rustdag. Geen gesjouw met stenen en aarde maar tijd om te potteren zoals de Engelsen dat noemen.

Zo plantte ik wat van mijn jonge plantjes, strooide gedroogde koemest, stelde het watersysteem in op winterstand, liep  doelloze rondjes door de tuin en dronk kopjes koffie.

Van de zestig stekken en zaailingen had ik ongeveer de helft geplant. Dat ruimt lekker op in de kraamkamer. Dacht ik.

Want toen ik vanmiddag voor boodschappen langs de vuilcontainer reed zag ik allemaal planten liggen. Sommigen zelfs nog in de potten.

Tja gelukkig was er ruimte in de kraamkamer.

Want er kwam een hele berg aan nieuw materiaal binnen. Zo zag het er voor het verpotten uit.

En zo na. 

Het is er niet mooier op geworden, zei Rick.

Klopt,  maar ze zijn allemaal teruggesnoeid, hebben nieuwe aarde en ruimere potten.

Dat dat nodig was is te zien aan dit voorbeeld.

Dit is waarschijnlijk een Beaucarnea. De top is er denk ik vandaag of gisteren afgezaagd want de bovenkant is nog vochtig. Ook zijn er nieuwe wortels te zien. Hij lijkt me in redelijke conditie. Maar.... wat zitten de wortels strak in de pot. Er is nauwelijks nog aarde aanwezig en wat droog.

Dus knipte ik eerst de buitenste laag wortels eraf. Daaronder zat een andere wortelrand van een kleinere pot. Ook die knipte ik weg.

Dit is wat er overbleef. Een handje keitjes die gebruikt zijn voor drainage, een dichte mat van wortels en een bijna kale stronk

die nu lekker in vochtige en aangenaam warme aarde staat. 

De kraamkamer staat weer vol.

Met groeten Ton

Hangkont

Iedereen wil oud worden. Niemand wil oud zijn.

Omdat er al drie van mijn broers en zussen zijn overleden, klaag ik nooit over het ouder wordende lijf. Vind het ook niet leuk als anderen dat wel doen. Kom op zeg. Wat maakt een rimpel meer of minder nu echt uit? Of bingowings? Of ouderdomsvlekken, hangende billen, borsten of oogleden? Het hoort er gewoon bij en..... wie niet oud wil worden, moet jong sterven. 

Het is aan u.

Maarrrrrrrr.

Er ligt al twee jaar een grotere klus te wachten. Een zware klus ook en die stel ik graag uit. Tot ik vorige week op een blog las over een mooie stapelmuur in Frankrijk. Tja.

Tijdens de aanleg van de weg langs ons huis moest er flink afgegraven worden en ontstond er een behoorlijk niveauverschil. Nu is de grond hier keihard als het droog is maar met een paar behoorlijke buien wordt het als nat beton. Dus zakte dit voorjaar een stuk (je) van de grond in. Het bleef plakken tegen het hek maar zou komend voorjaar beslist verder verzakken.

Tijd dus voor een stapelmuur.

Daarvoor moest eerst het hek weg. Dat zat gedeeltelijk in het beton gestort. Daarna ongeveer 30 centimeter aarde wegscheppen en een gleuf graven waar de eerste grote stenen in komen te liggen. Dan stenen halen. Die heb ik in de loop van een aantal jaren verzameld en liggen op verschillende plekken op een hoop.

En dan, passen, meten weer weghalen, andere steen, even verleggen weghalen, een klein pas steentje pakken, steen opnieuw leggen en ja...... het past.

Na een randje stenen, de ruimte tussen de stenen en de aarde opvullen en aan de volgende rand beginnen.

Het was nogal warm dus liep ik met een microvezeldoek op mijn kop om het zweet op te vangen. Ziet er niet echt sexy uit maar het werkt geweldig en zelfs de oorranden zijn beschermd tegen de zon.

Om een uur of vijf is dit het resultaat en vind ik het wel welletjes. Stap onder de douche en maak daarna een sudoku op de bank en wordt anderhalf uur later wakker. Ik kraak als ik van de bank afstap.

Maandagochtend voel ik me geradbraakt. Heb spierpijn, een pijnlijke rug en en mijn linkerschouder brandt. 

Ik kom traag op gang en over de dag genomen heb ik maar een klein beetje werk verzet.

En zelfs vandaag voel ik me nog gesloopt ook al ging het een stuk beter. Niet veel stenen verwerkt maar wel de aarde weggeschept en de sleuf verder uitgespit.



Om de tuin achter de muur wat te egaliseren haalde ik aarde weg bij de aardverschuiving die na de regens in maart ontstond. Dit heb ik gelukkig niet allemaal weggeschept. Een deel is door de buren weggehaald.

Je wordt ook zestig in oktober zei Rick nadat ik zat te morren over mijn lichamelijke ongemakken. Dit hoort er net zo bij als rimpels en  een hangkont.

Ja, dat weet ik.

Nou, misschien moet je gewoon maar aanvaarden dat je lichaam minder sterk wordt en langer nodig heeft om te herstellen en dat je dit soort klussen écht niet meer in een dag kunt klaren. (Want ja, dat wil Jantje Ongeduld graag) We gaan er vanuit dat we hier nog minstens tien jaar wonen. Tijd zat dus.

Ik was trouwens niet de enige die aan het werk was.

Rick begon aan het schilderen van de hekken.

Het makkelijkst is om planten door het hekwerk te vlechten. Dat gaat snel en is lekker stevig. Maar met schilderen heb je daarna wel een probleem want dan moet je om de takken heen schilderen of de takken wegsnoeien. Dat laatste wil ik niet daarom heb ik de Eleagnus consequent aan een zijde tegen het hekwerk gebonden en kon ik het zonder probleem binnen vijf minuten loshalen en weg trekken zodat Rick voldoende werkruimte had.

Het glimt weer en morgen bind ik de struik weer stevig vast.

Trouwens de eerste bloemetjes van de Eleagnus gaan open en die geuren werkelijk hemels.

Toegift.

Met groeten Ton

Douche

Het verbaasde me nogal toen mijn jongste zus een jaar of twee geleden vertelde dat ze altijd koud douchte en het bevalt me eigenlijk heel goed, kwam er achteraan

Als zuinigerd trok het me wel aan maar warm water is toch wel heel comfortabel.

Ik weet dat mijn vader altijd eerst onder de douche ging staan om nat te worden, daarna deed hij de kraan dicht, zeepte zich helemaal in om daarna zichzelf af te spoelen. Natuurlijk werd ons kinderen dat ook aangeraden maar tegen de tijd dat ik oud genoeg was, was er wat meer geld te besteden en werd er nooit meer over gesproken.

Van mijn oudste broer weet ik dat hij altijd onder een piepklein straaltje water stond te douchen maar dan wel een hele tijd. Dat eerste doe ik ook het tweede niet.

Een aantal jaren geleden was er een campagne om waterverspiling tegen te gaan en kregen we een folder met daarbij een zandloper. De zandloper plakte ik keurig in de douchecel om niet langer dan vijf minuten onder de straal te staan. Nadat ik helemaal schoon was zat er nog zeker de helft aan zand in de zandloper. Ik heb de kraan toen toch maar gewoon uitgezet.

Twee weken geleden las ik een artikel om koud na te douchen en hoe gezond en lekker dat is. Kom dacht ik: als zus dat aan kan, kan ik het toch op zijn minst proberen. En, hoe vreselijk kan het in warm Andalusië nou helemaal zijn?

Nou best wel erg eigenlijk.

Kraan open en meteen eronder. Hu, hu, hu, hu, bibberde ik bij het inademen.

O, ja. Eerst inademen en dan pas onder het water stappen, had ik gelezen.

Ik wiebelde heen en weer om de kou te ontwijken. Nu is dat ook niet zo raar want ik sta altijd van links naar rechts te wiebelen onder de douche. Linkerschouder onder het warme water, rechter schouder onder het warme water. En steeds voelt het water dan heet aan. Als je langer onder water van dezelfde temperatuur staat went de huid eraan en ga je het langzaamaan als koud ervaren.

Ongeveer als het drinken van een kopje koffie. Het eerste slokje is het lekkerst dus spoel je jemond tussendoor met een slokje water.

En nee, de eerste dagen kwam er vanwege de kou van echt wassen niet veel terecht maar inmiddels ben ik gewend, vind ik het helemaal niet erg meer en ben weer helemaal fris. Ook wiebel ik niet langer onder het koude water want de huid went wonderbaarlijk snel en voordat het water bij mijn enkels is, voelt het gewoon warm aan. 

In ieder geval een goede training voor volgend jaar als we naar Rome lopen en ongetwijfeld wel eens een onderkomen zullen treffen met koud water.

Het was vandaag wisselend bewolkt met vanmorgen een stevige regen en onweersbui. Helemaal goed voor de tuin en de vertering van de compost.

Zo ziet het avondlicht eruit. 

Met groeten Ton

Vijgenblad

Ze kunnen er eigenlijk ook niets aan doen.

Het begon al in het paradijs waar de schande moest bedekt worden door een vijgenblad. En dus bedekken ze alles want ze nemen het dikke boek heel serieus als het ze uitkomt.

We zijn trouwens geschapen naar gods evenbeeld volgens het boek van de christenen (trouwens in zo’n beetje alle religies). Lekkere man moet dat dan zijn als ik de mannen van de kerk bezig zie. Zij moeten toch echt weten hoe het zit.

Maar wat zei simonis een paar jaar geleden? ‘Das habben wir nicht gewüst’. Nou daar is de afgelopen dagen met naam en toenaam wel mee afgerekend.

En kardinaal eijk wil maar niet snappen waarom er geen mensen meer in de kerk komen.

Dat heet ‘fout maken’. Fout maken is als je een ander veroordeelt voor wat hij doet. Hij wil maar niet begrijpen dat zijn kerkelijke organisatie helemaal verrot is. Dat velen in de kerk zichzelf boven de wetten plaatsen die voor ’de gewone gelovigen’  strikt nageleefd dienen te worden. Het lijken wel politici of captains of industrie.

Met dat die kerk verrot is bedoel ik niet het geloof want dat lijkt mij in essentie nog steeds goed. Maar mijn God wat is er van geworden?

Goed, hier wordt niets meer achter een vijgenblad weggestopt.

Ik las vorige week op een blog dat je van vijgenbladeren thee kan zetten die zou helpen bij het reguleren van insuline.

Gedroogd ruiken de bladeren in ieder geval naar gedroogde vijgen en de thee smaakt licht zoet.

Dat drogen ging niet helemaal vanzelf want de afgelopen dagen dreigde het steeds te gaan regenen. 

Dus moest ik het droogrek van een plastic huls voorzien. Daardoor liep de temperatuur in het kasje flink op en kreeg het droogproces een boost.

De druiven hebben nog wel een week of wat nodig.

De dreigende regen leverde wel weer prachtige luchten op.

En zo gaat de zon onder.

Met groeten Ton