Alles? Nee nooit

En elke keer denken we dat we de laatste klussen hebben geklaard voordat we naar Spanje afreizen en het appartement in gereedheid is voor gasten.

Nou nee dus. 

De lange witte muur in de gang schreeuwt om kunst of iets anders wat leuk en kleurig is. Maar wat?

Kan je geen foto’s van Japan vergroten en ophangen?

Ach nee, die zijn niet mooi genoeg en wat kost dat wel niet want dan heb je er zeven nodig. Voor elk spotje een.

Volgens Rick zijn de foto’s goed genoeg en ik zocht op internet naar aanbiedingen van foto’s op canvas en kwam bij Bestecanvas.nl uit.

Het uitzoeken van foto’s viel nog niet mee want waar selecteer je op? Op een mooie compositie of op kleur, vertel je iets over de pelgrimsroute of zit er een bijzondere anekdote aan vast.

Maar als dat eenmaal achter de rug is is het binnen no time besteld en werd het vanmorgen bezorgd.

Eerst haakjes en draad aanbrengen om ze te kunnen ophangen.

Dan uitmeten hoever ze uit elkaar komen en hoe hoog of laag het mooist is.

Vervolgens de spotjes precies boven de foto’s hangen.

Gistermiddag luisterden we naar een concert van Koor Excelsior uit Dirkshorn. Heel mooi. 

Ach en dan maak je ook eens een praatje met de dame die naast je zit. Haar broer zingt in het koor en zo kletsten en lachtten we een half uur voor aanvang vol. 

Omdat ze in Den Helder woont dacht ik dat ik haar wel kon vragen of zij nog iemand wist die voor ons als invalster gastenwissels zou kunnen doen.

Ik denk er even over na, zei ze en we wisselden telefoonnummers uit.

En.... vanmiddag werden we gebeld door een dame die dat graag voor ons zou doen en waarmee we morgen een afspraak hebben.

Kortom: nooit klaar maar helemaal tevreden.

Met groeten Ton

Moeder Annie

Wat doen we met de gordijnen?

In de brochure voor de verkoop van het huis in Heiloo werd ook gevraagd wat er wordt meegenomen, achterblijft of wordt overgenomen.

Tja, die gordijnen. We vinden ze mooi genoeg om mee te nemen maar ze zijn te lang voor het appartement in Den Helder.

Kan je ze niet inkorten, vroeg Rick.

Uh, ja dat kan wel maar dan knip ik wat van de onderkant af want echt gordijnen opnieuw maken met haken e.d. kan ik niet. En daarbij, de naaimachine staat in Spanje.

Toch besloten we ze mee te nemen en hingen er gedurende enkele weken té lange gordijnen en dat geeft een wat armetierig gevoel.

Kan je ze niet alvast inkorten, vroeg Rick want die wil het graag netjes hebben.

Tja, en dan weet ik het eigenlijk niet zo goed. Want hoe kort je gordijnen in zonder hetzelfde probleem te krijgen als dat met het inkorten van tafelpoten. Er is er altijd wel een te kort.

Je kan er tenslotte nooit zeker van zijn dat plafond en vloer overal precies dezelfde afstand hebben.

Idee: als ik nu eens een horizontale draad uit het weefsel peuter. Het is nogal losgeweven stof.

En precies op die uitgetrokken draad knipte ik de stof door.

Met een keurig resultaat.

Toen het ontbreken van een naaimachine ter sprake kwam met een vriendin zei ze dat ze een machine had van haar moeder en dat ik die wel mocht hebben.

Kijk: is dat nu niet heerlijk?

Dus staat de Singer van moeder Annie in Den Helder en ik ben helemaal in mijn nopjes ook al kreeg ik de draad niet op de juiste manier in de machine. 

Gelukig kwam de handleiding ook nog tevoorschijn bij vriendin en zo kon ik gisteren aan de slag.

Maar zelfs toen kreeg ik het niet voor elkaar en vroeg ik raad in een stoffen winkel. Dat schoot al een stuk op maar toen werd het stiksel ongelijk en trok de draad.

Na behoorlijk wat gemopper en een inderhaast ingelaste pauze kwam ik op het idee om buurvrouw maar te vragen en dat hielp.

De naaimachien snort er inmiddels lustig op los.

Nu wilde ik het loodveter netjes in een zoompje naaien maar dat ging me technisch boven de pet.

Maar oei, voor een brede zoom had ik de gordijnen te kort afgeknipt en hoe krijg je een zoompje van een centimeter of minder netjes omgeslagen?

Wederom een draadje uit de stof getrokken zodat ik het daar kon omslaan en vastzetten.

Mijn moedertje zou trots op me zijn.

Met groeten Ton

Gedwee

Nou, nou, he, he, het houdt wat.

Dinsdagochtend vroeg op want er stond een daggie Den Haag en Delft op het programma en..... het was de dag dat mijn vader negenennegentig jaar zou zijn geworden. Het leek me leuk om een kort blog aan hem te wijden. Dus zat ik een beetje gehaast op mijn Ipad, de trein wacht niet tenslotte, een leuke tekst te typen. Foto erbij en uploaden. Niets. Niks uploaden. Error.

Gisteren nog steeds error. Wel mailde ik de maker van de App die direct antwoordde dat er iets was met Picassa maar dat het spoedig zou zijn opgelost en dat was vanmorgen.

Jipieeeeeee.

23 Januari dus. De dag dat mijn vader 99 jaar zou zijn geworden.

Ik was misschien een jaar of acht dat mijn vader zei. Nooit bloeide er op mijn verjaardag een narcis. Nu is het wel een vroegbloeiende soort maar toch: bloeiende narcissen op mijn verjaardag.

Onderstaande foto maakte ik afgelopen zondag en voor ons is dit inmiddels meer regel dan uitzondering. 

Deze zijn voor Johan.

We gingen met de trein van acht uur naar Den Haag waar Rick een afspraak had en omdat we toch al zo zuidelijk zaten, knoopten we er meteen een bezoek aan blogvriendin Emie in Delft aan vast.

We hadden voor Rick’s afspraak een uur of vier uitgetrokken maar met anderhalf uur stonden we weer buiten. Dat was heerlijk maar daardoor viel er nog wel een paar uur tijd te doden. En omdat we beiden niet zo van die stadsmensen zijn viel dat nog niet mee. Zullen we dan maar wat winkelen, stelde ik tegen beter weten in.

Nou uh, hoeft het niet?

En in een museum hadden we beiden geen trek.

Eerst maar ergens wat drinken.

Pappa Eatalia aan de Grote Markt leek ons wel wat. Zag er allemaal sfeervol en netjes uit dus stapten we zaak in en zochten een tafel uit aan het raam. Nog voordat onze broeken de zitting raakten kwam de ober ons vragen of we met twee personen waren. 

Ja.

Zoudt u dan aan een twee persoonstafel willen gaan zitten want anders houdt u twee extra stoelen bezet.

Als twee gedweeë lammetjes lieten we ons naar een andere tafel leiden en gingen toch wat verbouwereerd zitten.

Hoezo houden we twee extra stoelen bezet?

Koffie was trouwens heel goed.

Waar we wel prettig en vriendelijk werden geholpen was in de bloemenzaak Lola Viola. Mocht je in de Jan Hendrikstraat van Den Haag zijn en daar bloemen nodig hebben ga snel naar Lola.

Anyway. Na de bloemen bleven er nog steeds een paar uur over dus liepen we als echte toeristen door onze residentie.

Bekend van radio en tv zullen we maar zeggen.

Ik hoop dat het geen teken is want ik ben nogal Europees gezind.

Om vier uur waren we bij Emie en haar man in Delft. Ik ken Emie van haar blog Wonen in Caldese en toen ze daar drie jaar geleden een oproep deed voor vrijwilligers om een weekje in de tuin van hun Italiaans huis te komen helpen, reageerde ik direct.

Het werd een bijzondere en leuke week. Dus was het woensdag een warm weerzien en ondanks dat je elkaars blog leest blijft er echt nog genoeg over om vijf uur genoeglijk vol te maken.

Vanmorgen hadden we nog wat laatste klusjes af te ronden zodat ons appartement nu klaar is om te verhuren aan toeristen als we in Spanje verblijven. Vanmiddag was er tijd voor een lekkere wandeling op Texel en natuurlijk vond ik op het strand een gatensteen.

En zo somber als het was: op de boot naar de vaste wal zagen we glimpje ondergaande zon.

Met groeten Ton

Zo gaat het bij ons

Natuurlijk verschillen wij regelmatig van mening en dan vooral dat Rick precies vasthoudt zoals wij het hebben bedacht en afgesproken met de leverancier, terwijl ik vind dat we gewoon afwachten hoe het proces zich voltrekt. (Waar ik dan vaak niet tevreden mee ben)

Om half acht staan we op de stoep, zei de man van het installatiebedrijf vorige week.

Das wel errug vroeg, zei Rick

Ja maar we beginnen zo vroeg en ik schat dat de monteur wel tot een uur of twaalf bezig is.

Dus stond de wekker on half zeven en zaten we keurig klaar om half acht.

Wacht.

Rick die steeds uit het raam kijkt of ie al iets ziet aankomen: Waar blijven ze? Zal ik ff bellen?

Ton: Nee joh, ze gaan pas half acht van de werkplaats.

Wacht.

Acht uur. 

Rick: Dit is toch geen afspraak. Ik ga bellen.

Er is alleen een storingsnummer waar hij iemand sprak die slechts kon zeggen dat we moeten wachten.

Wacht.

Rick: Ik ga naar de toilet. Kijk jij uit het raam. 

Dat uitkijken heeft te maken dat sinds het weekend de intercom van de voordeur storing heeft en de bel het niet doet en we de monteur niet voor jan met de korte achternaam voor de dichte deur wilen laten staan.

Kwart over acht staat er een busje voor de deur maar er stapt niemand uit.

Rick: Waar blijft ie nou?

Dan ben ík er klaar mee, loop naar beneden en doe de deur van de bus open. Chauffeur zit nog lekker aan zijn koppie koffie.

Hij voelt zich duidelijk betrapt. Ik leg uit dat we al vanaf half acht wachten en dat de intercom het niet doet en daarom steeds op de uitkijk zitten.

Hij verblikt noch verbloosd en zegt dat ze in de werkplaats nog moesten praten over een probleem van vorige week en dat hij ons appartement niet kon vinden.

Goed.

Ik help hem met het uitladen en het naar boven brengen van de spullen.

Tja, op kantoor kunnen ze wel van alles beloven aan de klant maar wat u wilt kan echt niet. Die uiteindjes zijn te kort en dan......  blok past niet waardoor.......moet ik leidingen kruisen...... lelijk met bochten. 

Dat kan niet is de conclusie.

Nou dat is dan maar zo, zei ik.

Dat is wel makkelijk gezegd, zegt Rick tegen me, we wilden juist een kleinere radiator zodat de kast...

Goed maar als de monteur nou zegt dat het niet kan dan...

Ja maar nu wordt het dus compleet anders dan we .....

Wacht nog ff, zegt de monteur, als ik nu zo en zo.......

En dan zit ie om half elf keurig op de muur en precies op de plek zoals we dat graag wilden hebben.

Spullen bij elkaar zoeken, monteur bedanken,

stofzuigen, dweilen en de bank terugduwen.

Eind goed, al goed.

Met groeten Ton

Geopend

Als je een jaar geleden aan mij gevraagd zo hebben of ik ooit naar Den Helder zou verhuizen had ik geantwoord: ik wil er nog niet dood liggen. Inmiddels heb ik al een mooie begraafplaats gezien en zijn we tot nu toe nog in niets teleurgesteld. Ik had zelfs nooit gedacht dat ik het stadsleven leuk zou vinden. En ik weet dat het geen stadsleven is als Den Haag of Amsterdam.

Vandaag een lofzang want natuurlijk prijs je je woonplaats.

Met een stralend zonnetje wilde Rick liever op het balkon zitten om het zo doende officieel te openen. 

Ik stapte op de fiets voor een rondje ruimte.

De dijk ligt maar tweehonderd meter bij ons vandaan en is dus bijna altijd het beginpunt.

Na de storm spoelen nu de eerste jutterwaardige spullen aan: grote potloden leken het wel zoals ze daar lagen en balken. Die laatste werden gretig meegenomen.

Ten zuiden van Huisduinen de duinen overgestoken. En niet alleen voor toeristen zijn deze bordjes leuk maar ook voor nieuwe bewoners. 

Goed kijken voor de Hooglanders.

En dit ligt dus tien minuutjes fietsen bij ons vandaan.

En na weken zag ik weer eens schaduwen.

Kilometertje verder: de Helderse vallei.

Met een leuk informatiecentrum waar de vloer bestaat uit een grote plattegrond van Den Helder en omstreken.

En natuurlijk de toren op. Wat is dat toch dat we als mens altijd naar een toppie willen?

De Petrus en Paulus kerk is dat piepkleine witte stipje aan de horizon, rechts van het witte appartementen complex. Het torentje dat ik afgelopen vrijdag  fotografeerde en waarvan ik nu dus ook de naam weet. 

Het startpunt van onze wandeling naar Rome ligt daarmee vast.

Met groeten Ton

Aan het gas

Vorige week luisterde ik een gesprekje af.

De trend voor 2018 is de Slow Cooker......

Wat is een slookoeker?

Nou een apparaat dat......

Er ontstond een lange uitleg waar de oudere dame niet veel van leek te snappen.

Dus riep ik ‘het is eigenlijk een modern peteroliestelletje maar dan zonder de stank’.

Ongeveer een jaar geleden ging het gasfornuis in Heiloo kapot. De kleinste pitten gingen steeds uit tijdens het koken. Gevaarlijk, dus schaften de huurders voor ons een mooi nieuw kooktoestel aan. Helemaal goed.

Tot ik in september voor het eerst runderlapjes ging stoven. De capaciteit van het kleinste pitje was zo groot dat er niets viel te sudderen. Koken deed het en nog hard ook. Trouwens: alle pitten waren een stuk groter dan van het oude fornuis waardoor een groot deel van de warmte langs de pannen verdwijnt en de oren ook nog eens onaanpakbaar heet maakt. 

Volgens mij leerde ik op de koksschool dat je een pan moest zoeken die bij de grootte van de gaspit paste zodat de warmte zo volledig mogelijk werd benut. Maar als je met de huidige gasfornuizen pannen zou moeten kiezen die bij de pitten passen is het te klein. 

Ook in Den Helder mis ik het handige kleine gassie waar je zo lekker havermout op kan maken zonder korst op de bodem te krijgen, rustig een eitje kan laten coaguleren op ongeveer 85 graden, runderlapjes stoven waar je na vijf seconden een nieuw bubbeltje in de jus ziet verschijnen of je lekker langzaam stoofpeertjes rood kan laten prutten.

Dus hier een verzoek aan ATAG, Kuperbusch, Smeg, Boretti, Etna, Beko, Bosch, Siemens en nog een berg andere: maak alstublieft een fornuis met een sudder pitje. Dat scheelt dan ook weer zo’n elektrisch apparaat in een keukenkastje.

Met groeten Ton

Rust

De storm zijn we zonder schade doorgekomen. Wel is het zicht verminderd. 

Zullen we een rondje dijk wandelen, vroeg Rick vanmiddag. 

Uh, moet het?

Jaren lang had ik periodes waarin ik veel las, mijn luie periodes noemde ik die en tijden waar ik meer zin had in ‘doe dingen’ en de boeken links liet liggen. De laatste leesperiode is al een behoorlijke tijd geleden. Ik was er gewoon een beetje zat van. Het kon me over het algemeen niet boeien. Ja Judas van Astrid Holleeder las ik in een adem uit. Ook het boek Voor Jou van Jojo Moyes las ik binnen een dag, ging daarvoor zelfs pas om half twee naar bed. Maar andere boeken waar ik in begon las ik slechts met moeite uit of legde ik na een paar hoofstukken worstelen verveeld weg. 

Maar de laatste weken is het hek van de dam. Origin van Dan Brown, Wij waren hier van Karen Thompson Walker, De Clintons van Twan Huys, De Wafelfabriek van Roman Helsinki, Kom hier dat ik u kus van Griet op de Beeck en nu De mooie voedselfabriek van Giulia Enders. 

En het voelt alsof het nog lang niet klaar is. Gelukkig liggen er nog een stuk of wat op de plank van o.a. Joris Luyendijk, Paolo Cognetti, Artur Japin, Michael Wolff, Adriaan van Dis en enkele anderen. En wat is het heerlijk om even helemaal van de wereld te zijn, de gemoedsrust te ervaren om uren te lezen zonder het idee te hebben dat iets anders belangrijker is dan de letters op het papier dat je in je knuisten houdt. Ik was het eigenlijk gewoon vergeten.

Dus nee, ik had eigenlijk geen zin om te wandelen. Toch ging ik mee om me al lopend te realiseren dat ik het storm geweld van gisteren al lezend aan me voorbij had laten gaan. 

Anyway, er was genoeg te genieten. Prachtige wolken, een kerktorentje dat net boven de dijk uitsteekt en de schoorstenen van een rijtje huizen.

Met groeten Ton

In de zak steken

Nee, geen last gehad van Blue Monday. Nu kan dat ook niet want Blue monday bestaat niet. Wel verveel ik me af en toe en vind ik het saai maar dat vindt Rick onzin omdat we elke dag minstens één maar meestal twee afspraken hebben of klusjes doen.

Inmiddels heb ik me aangemeld als vrijwilliger bij Hospice Den Helder en afgelopen maandag een uitgebreide rondleiding gehad. Nu nog drie keer een dienst als extra kracht en daarna kan ik volledig worden ingezet.

Vandaag gingen we naar Hilversum om met onze Nederlandse buurman in Spanje te overleggen hoe we kunnen samenwerken met wat er nog moet gebeuren op de Spaanse berg. 

Vanwege een vertraging misten we in Amsterdam op drie minuten de aansluiting naar Den Helder. Om die tijd te doden namen we een patatje. Nu ben ik persoonlijk geen hele zoute eter maar ik vond de patat toch wel een beetje flauw. Dus vroeg ik om wat extra zout. 

We doen er tegenwoordig helemaal geen zout meer op omdat dat beter is voor de gezondheid maar het valt niet mee om mensen gezonder te laten eten zei de patatboer terwijl hij me een zakje zout gaf.

Zo, die kon ik in mijn zak steken.

Bij thuiskomst ontdekte Rick iets waar we helemaal blij van werden: de nieuwe kraan die ik vorige week monteerde in de keuken en waarvan bleek dat het uitloop stuk niet kon draaien, kan dat toch. 

Eigenlijk wilde ik het niet geloven maar het leek er toch echt op. Maar als ongelovige Thomas zocht ik toch even naar de verpakking en ja, het stond er duidelijk op. 

En tijdens het afwassen is het toch wel heel makkelijk als de kraan aan de kant gedraaid kan worden.

Met groeten Ton

Doelloos

Nee, tot nu toe merken we niets van de het predikaat “Zonnigste gemeente van Nederland”.

Ook vandaag is het grijs nat en koud. Een troost is dat heel Nederland onder dezelfde deken ligt en zelfs zuid Spanje krijgt een staartje wolken mee.

Of het nu komt omdat we de mogelijkheid hebben om naar onze zonnige klompen te gaan maar we zijn het donker een beetje zat aan het worden en tellen de weken af.

Toch weerhield het me niet om ‘de buurt te gaan verkennen’. En terwijl de brulboeien brulden fietste ik naar Den Helder zuid om eens te kijken in het park dat we altijd zien liggen vanuit de trein.

Dat viel me nog niet eens mee want ik kwam maar niet naar de andere kant van het spoor dus reed ik met mijn moutainbike maar ergens een wandelpad in. Dat leverde een leuke route maar zeer modderig pad op ook al lag het bovenop een talud.

En op zo’n tien minuten fietsen van onze nieuwe stek zit je dus gewoon in de natuur. Weliswaar aangelegd maar toch en zeer rustig.

Anyway, na een kwartiertje fietsen stond ik weer aan de weg, nagenoeg op dezelfde plek waar ik park inging. Een rondje dus.

Een nieuwe poging. Terug naar de eerste bebouwing en toen kon ik via een fietstunneltje toch onder de spoorlijn door.

Dit deel ziet er wat minder ruig uit en doet me denken aan het park in Heiloo. 

Ik ben beslist geen fan van grafiti maar in deze tijd waar de kegeltjes nagenoeg doelloos in het netvlies zitten was ik aangenaam verrast om deze kleuruitbarsting te zien.

Wat later werd mijn blik getrokken naar deze blauwbloeiende boom.

Het fietstunneltje bij Station Zuid was wel het meest onjanuariest.

Het deel van het park waar allerlei kunstobjecten staan heb ik vandaag maar links laten liggen. Das meer voor een zonnige dag in April.

Met groeten Ton

Oei, zo voelt dat dus

Altijd mazzeltjes.

Waarom gaat het altijd zo moeizaam?

Vanmorgen een afspraak met de verpleegster die in het gezondheidscentrum de hogebloeddruk patiënten behandelt. Het leek me beter om voordat we weer afreizen naar de zon even langs te gaan om contact te leggen en voldoende medicatie te regelen voor de tijd die we in De Klompen gaan verblijven. Mede doordat het zo’n leuke ontmoeting was leek het me een strak plan om de lekkende kraan in de keuken te vervangen. Ik stel dat soort klussen graag enigszins uit.

Zo stond ik een uurtje later bij de bouwmarkt het kranen assortiment te bekijken. Oei wat een berg verschillen. Niet alleen in vorm maar ook in gebruiksmogelijkheden. Uiteindelijk maakte ik een keuze en zocht vervolgens in de voorraad naar de betreffende kraan. Mazzeltje: er stond nog één exemplaar. Bij de kassa viel mijn oog op de achterkant van de doos: is het een uitvoering met een handdouche. Nou, die wil ik niet.

Een knul van de servicebalie liep met me mee om te helpen. Gelukkig er waren nog kranen zonder handdouche en bij het afrekenen ging er 35% korting af. Helemaal blij naar huis.

Voordat ik kon beginnen met het verwijderen van de oude kraan eerst het ingebouwde vuilnisemmertje gedemonteerd. Vervolgens de kraantjes onder het aanrecht dichtgedraaid en de leidingen laten leeglopen. Tja en dan kijk je liggend op je rug naar boven hoe de boel is gemonteerd. In het schemerdonker van het kastje, in de kleine ruimte tussen de achterwand en de spoelbak kon ik met mijn kippige blik nauwelijks iets zien. En dan viel er ook nog af en toe een druppel water op mijn bril. Waxinelichtje aangestoken zodat Rick wat kon bijlichten. Ja, met een schroevendraaier geprobeerd de boel los te draaien. Dat ging niet. Dan maar met een tang. Daar was eigenlijk geen ruimte voor. Inmiddels vloek ik dan al behoorlijk. En om het leuker te maken viel de bril van mijn neus omdat er een schroefje was uitgevallen waardoor het rechterpootje losliet.

Tijd om stoom af te blazen en naar Specsavers te gaan voor een minireparatie. Dat ging met een té klein schroefje en een plakbandje maar daar heb ik dan geen moeite mee.

Opnieuw onder het aanrecht terwijl Rick naar de montage instructies van de nieuwe kraan keek. “Want dan kan je misschien zien hoe je kan demonteren.”

En dat werkte geweldig. En na een minuut of tien zat de nieuwe kraan helemaal keurig op zijn plek om er achter te komen dat ik een kraan had gekocht waar het uitloopstuk niet kan draaien.

Gelukkig is dat uitloop stuk wel korter dan de oude waardoor we konden verklaren dat het helemaal goed was zo.

Ik bracht het gereedschap terug naar de berging waar ik een buurman tegenkwam die ik nog niet eerder had ontmoet. We stelden elkaar voor en maakten een kort praatje waarna buurman naar zijn garage liep en ik even later hoorde hoe hij zijn fietsband oppompte. Dat ging blijkbaar niet helemaal naar wens en hij vloekte daarbij de duivel meer dan gemeend uit de hel.

Ik werd er helemaal naar van. 

Nu zegt Rick heel vaak tegen me dat ik niet zo moet vloeken en dat hij daar niet tegen kan. 

Maar ik vloek toch niet tegen jou, zeg ik dan.

Ja maar ik vind het heel onprettig want ik moet het wel aanhoren.

En nu stond ik me daar zelf onprettig te voelen terwijl het gescheld van buurman dus echt helemaal niets met mij te maken had. Oei dacht ik ineens: dit is dus wat Rick bedoelt. En ook al heeft hij het me meerdere keren gezegd: nu drong pas tot me door wat hij bedoelde. 

Terug in de woonkamer heb ik mijn excuses aangeboden en gezegd dat ik nu weet wat hij bedoelt en ik op mijn gedrag zal letten.

Bij het afscheid van de buren in Heiloo kregen we geld voor de aanschaf van een Brabantia afvalemmer.

Zullen we naar Blokker gaan voor die afvalbak, zei Rick anderhalve week geleden?

Ja, das goed. Wat blijkt: Blokker is dicht vanwege verbouwing en ging pas vanmorgen weer open. Vanmiddag het uur u. Op naar de vuilnisbakken.

Mooi assortiment en wij zochten een mat roestvrijstalen bak uit. €42.00 

Wat een koopje, riep ik uit. Normaal zijn ze rond de €100.

Rick trekt hem uit het rek en we zoeken meteen een klein emmertje uit voor in de badkamer. 

Tjeetje, en zelfs dan hebben we nog geld over. Wat zijn we een mazzelaars.

Komt er een verkoopster bij ons staan. Ik zal een ander voor u pakken uit het magazijn. Die zit in een doos en er zitten nog geen vette vingers op.

Het duurde nogal lang voordat ze terugkwam. 

Uh, wat is de prijs, vroeg ze.

42 euro en nog wat, zei Rick.

Ja, dat is eigenlijk een fout. Daarom duurde het ook zo lang voordat ik terug kwam, ik moest het eerst nog even uitzoeken maar normaal gesproken zijn ze €99.

Wij vonden het ook al zo goedkoop, zeiden we en vertelden dat we geld hadden gekregen van de buren en dat we daar nu twee afvalbakken voor konden aanschaffen.

Maar u krijgt hem toch voor de lage prijs.

Met groeten Ton

Petit prinsjes

We zijn al een hele dag niet Heiloo geweest.

Klink heel raar want we zijn soms maanden niet daar geweest en dachten er niet bij na. En nu? Nu lijkt een dag niet in Heiloo bijzonder. Hoe wonderlijk werkt ons brein.

We slapen heerlijk in onze donkere slaapkamer op het noorden waar het bijna net zo stil is als op de Spaanse berg. Om zeven uur horen we iemand op de galerij naar de lift lopen en dan zegt Rick: wat heerlijk dat dat niet meer hoeft.

Niet eens langzaam aan beginnen we te wennen en zetten we steeds weer stappen om het helemaal ‘ons’ te maken. 

Zo ruimde ik gisteren de berging op. 

Als we hier de boel gaan verhuren moeten we wel een kast hebben die op slot kan waar onze privespulletjes in kunnen, zei Rick. Zou er niet een slot om die archiefkast kunnen?

Dus inspecteerde ik als eerste beide kasten eens zorgvuldig. Tot mijn verbazing lagen er tussen de kast en een plank twee sleuteltjes. Een hele en een halve. Helemaal blij probeerde ik de hele in het slot te duwen. Die paste niet dus probeerde ik de andere kast. Daar kreeg ik de sleutel niet in het sleutelgat maar door de bewegingen viel de deur wel keurig in het slot. 

In de 19 jaar dat de kast in de garage heeft gestaan zijn de deuren dus blijkbaar nooit goed gesloten geweest. Nou ja, soms zijn dingen onverklaarbaar. In ieder geval zat ik met een hermetisch gesloten ijzeren kast waar al drie kratten met spullen instonden.

Toch de kast maar op een kant gelegd en aan de onderkant met een hamer en bijtel de haak waarmee de deur dicht zat open gebroken. Gelukkig zie je er niets van als de kast rechtop staat maar deze kan dus in ieder geval nooit op slot. 

KPN heeft de internetverbinding verzorgt en super tv geïnstalleerd. We zijn dus weer in vol contact met de wereld. Wat overigens geen onverdeelde vreugde geeft.

De binnenstad begin ik inmiddels al een beetje te kennen. Tenminste het deel dat ik lopend kan bereiken.

Meneer? Weet u misschien waar een Chinees restauarant is?

Ja, dat weet ik. Maar u treft het dat ik van Chinees eten houd want anders had ik het niet geweten. Ik woon hier pas een week. 

Kijk, dat maakt dat ik het gevoel heb hier al te aarden.

Rick moest een beetje lachen om de laatste zin: alsof je bent ingeburgerd als je weet waar de chinees zit.

Vandaag zochten we naar nieuwe eetkamerstoelen en liepen naar het Raveleincentrum, de Helderse meubelboulevard. We willen leuke maar betaalbare stoelen, niet te zwaar en die onder de tafel geschoven kunnen worden. Waar onze petit prinsen ogen op vielen waren, weliswaar behoorlijk afgeprijsde maar toch nog dure leren stoelen met hoge leuningen die, bij nameten ook nog eens niet onder de tafel blijken te passen. Die gaan het dus toch niet worden en morgen gaan we nog maar een keer shoppen.

Heel tevreden zagen we de kerktoren in het laatste en enige zonnestraaltje.

Met groeten Ton

De boze geesten zijn niet verjaagd

De dag van de overschrijving.

Het duurt nooit zo lang.

Zo sterk als een nat vloeitje.

Vannacht schrokken we wakker van de storm en de regen die op het dak van het atrium beukten. En waar ik anders vaak niet opnieuw in slaap val snurkte ik binnen een paar seconden verder. Eén gedachte schoot slechts door mijn hoofd: wat lekker, zo direct de overschrijving en dan is het klaar.

Wel namen we een trein of wat eerder naar Heiloo om niet door eventuele bomen op het spoor of gebroken bovenleidingen te laat te komen. Tja en wat doe je dan als je twee uur wachttijd hebt? Eerst maar koffie drinken in het stationscentrum. 

Het is wel een feestdag, zei Rick maar laten we er maar geen gebakje bij nemen en een beetje matigen na de feestdagen.

In huis nog een allerlaatse inspectie waarbij ik zag dat de afvoerpijp van de dakgoot verstopt zat. Nu is dat een terugkerend fenomeen met alle bomen in de buurt maar het leek me wel beter om dat euvel te verhelpen. Dus stond ik tien minuten later met mijn feestkleding in de regen op een ladder met een stok in de afvoerpijp te prutten, die trouwens verbazend snel weer doorliep. 

Ik wil nog een laatste selfie in het huis maken, zei ik tegen Rick en die maakten we in de serre.

Eigenlijk zegt dit niet zoveel over het huis. Ik wil er nog een in de woonkamer maken met de erker op de achtergrond.

Nu houdt Rick niet zo van dat selfie gedoe dus toen ik klaar stond met de Ipad en op het scherm zijn gezicht zag werd ik boos.

Hoe errug is het om twee keer op een foto te gaan? Je wilt toch ook dat ik een leuke foto op het blog zet?

Ja, daar heb je gelijk in, gaf hij direct toe en vervolgens maakte ik een foto waar Rick helemaal leuk opstaat en ik mijn eigen mopperkop zag. Ik heb duidelijk wat langer nodig om mijn gezicht weer te laten corresponderen met mijn gevoel. Want dat gevoel was al weer goed.

Maar zo zie ik er dus als een boze geest uit.

En deze van twee seconden later kan wat mij betreft in het album met goede herinneringen want hier is duidelijk te zien waar ie is gemaakt en we vinden elkaar nog steeds leuk.

Na een inspectie rondje met de nieuwe eigenaresse door naar de notaris. 

Jammer eigenlijk dat, in ieder geval bij onze laatste twee ervaringen, notarissen er weinig feestelijks van maken. Terwijl het naar mijn idee toch best wel vaak een feestelijke gebeurtenis is. 

Dan maakten we er zelf maar iets gezelligs van en dronken we na afloop met makelaar Blokdijk nog een kopje koffie en aten we een gebakje. (Dat gebakje mocht hier wel vanwege het feestelijke moment)

Met de trein terug naar DH waar we bij het opendoen van de voordeur beiden uitriepen: eindelijk thuis.

Wat zullen we eten? 

Iets gezonds. 

Boerenkool? Ja heerlijk.

Dus haalde ik boerenkool en pastinaak. (Ik gebruik tegenwoordig vaak pastinaak in plaats van aardappelen in stampotten) Vraagt de caissière: wilt u misschien een gratis doosje kerstchocolaatjes? En ondanks dat we hadden afgesproken om een weekje niet te snoepen hoorde ik mezelf volmondig ja roepen. O, ik ben ook zo sterk als een nat vloeitje.

Nou ja, in ieder geval was het een heerlijke ietwat stormachtige dag.

Met groeten Ton