Rattengeur

Gelukkig is het iets minder warm geworden maar nu staat de windmachine aan op windkracht acht.

Soms merk ik iets op maar negeer ik het gewoon.

We hebben al een paar maanden een rat die rond ons huis loopt. Omdat we er geen last van hebben ondernamen we geen actie om het beest te verjagen. Maar sinds we terug zijn uit Nederland zien we keutels in de buitenkast en het pomphuis.

Misschien moet je hem vangen voordat ze zich voortplanten, zei Rick.

Maar daar zag ik wat tegen op dus liet ik het er bij zitten.

Een voordeel van wonen op een 500 meter hoge berg met vrij uitzicht is dat je roofvogels niet alleen van onder ziet maar ook geregeld van boven.

Zo zagen we maandagmiddag een grote rover die 20 meter boven ons stil hing en zich ineens liet vallen in de tuin, net achter een struik. We hoorden bladeren ritselen en gepiep.

We bleven doodstil zitten maar zagen verder niets. 

Zou hij die rat hebben gepakt?

Hoop het wel want dan hoef ik niets te doen.

Gisterochtend gingen we de taart wandeling doen en pakte Rick een wandelstok uit de buitenkast.

Wat stink er zo in de kast, vroeg hij later.

Ja nu je het zegt rook ik gister ook al een beetje een muffe geur.

Bij thuiskomst eerst maar eens in de kast gekeken. Wel voorzichtig want ik verwachtte ergens een dood dier tegen te komen. Nadat ik de halve kast had uitgeruimd was ik er ff klaar mee.

Stop je al?

Ja ik zie er een beetje tegenop.

Dus ging Rick verder. 

Uiteindelijk was de hele kast leeg en was er niets te vinden.

Dan ook maar de onderste planken er uitgehaald en ja hoor. Een dooie rat.

Och arme. We zijn wel een stelletje watjes maar vinden het vreselijk dat de rat zo aan zijn einde moest komen. Het beestje moet geleden hebben en dat is niet wat we willen. Natuurlijk zouden we actie moeten nemen maar dan gewoon met gif zodat ie snel zou doodgaan. Of gewoon opgevreten worden door een roofvogel maar niet van honger, dorst of hitte. In de kast kan het namelijk gemakkelijk een graad of 50 worden.

Sowieso was het een wonderlijke dag Toen we thuiskwamen van de wandeling was er geen elektriciteit en dus geen internet. Dit duurde tot minstens 17.00 uur. Toen besloten we om naar het Indisch restaurant te gaan voor een lekker dinner.

Wel eerst ff pinnen want we hebben geen contant geld meer, zei ik.

Oei, ik had geld moeten overmaken van de spaarrekening naar je priverekening maar misschien staat er nog genoeg op voor een etentje.

Staan we bij ATM krijg ik geen geld omdat het saldo ontoereikend is.

Dus eerst maar ff goed in de rugzak kijken of we echt niets meer in geheime vakjes hadden. Nee dus.

Maar misschien kunnen we met een creditcard betalen.

Normaal kan dat, zei de man van het restaurant, maar vandaag niet. Maar jullie kunnen gewoon eten en dan de volgende keer betalen.

Kijk daar worden we dan weer helemaal blij van. Het zijn van die dingen die we zo vaak tegekomen tijdens pelgrimstochten. Ik noem dat dan maar het wezenlijk goede van de mens. Heerlijk toch als mensen je vertrouwen.

Bij thuiskomst hadden we weer stroom en van dat prachtige licht dat precies op de randjes van de dakpannen viel.

Met groeten Ton