Was het gisteren voornamelijk warm en zonnig, dit is wat we vanmorgen zagen toen we het hotel uitstapten.
Wel een verschilletje van eegraad of tien. De fleecevesten moesten echt wel aan en dat terwijl er zon verwacht werd.
Oei, zei mijn Pelleboer, misschien moet ik de verwachting van Takamatsu gaan bekijken. Inderdaad verwachtten zij kou en bewolking vandaag. De lang verwachte Mongolische wind is blijkbaar aangekomen.
Ook vandaag doen we maar een kleine afstand. Als we in de zenkonyado kunnen slapen is het maar 17 kilometer.
We beginnen bij tempel 62. Daar waren al wat pelgrims.
We vragen ons af waar iedereen is. We hebben al meer dan twee weken geen buitenlandse pelgrim meer gezien.
We lopen ook te weinig kilometers per dag, zei Rick.
Ja, dat mag dan wel zo wezen maar dan zouden ze ons moeten inhalen maar we zien er niet een.
En ook vandaag kwamen we slechts een paar Japanse henro tegen.
Wel leuk is dat een henro ons groette, we groette hem terug en toen zei hij: you do also bekakku.
We hadden elkaar dus eerder gesproken maar hem niet herkend.
Wie ik wel herkende was de man die buitenlanders spaart. Hij riep ons met O-settai.
Ik herkende hem meteen en had er geen zin in maar Rick zei, als ie O-settai aanbiedt dan mag ie dat doen.
Toen hij ons herkende kregen we een evengoed mandarijn.
Tempel 63
Tempel 64
Bij 64 moet ik altijd aan de Beatlles denken met hun lied: When I'm 64. De tekst vind ik aandoenlijk.
Vond het complex mooi en we zongen de hartsoetra bijna perfect samen ook al hadden we vlak van te voren een irritatie over het aansteken van de kaarsen. Ach, je kan over alles geirriteerd raken en het gaat over niets. We vinden elkaar nog steeds leuk.
Na deze tempel nog zo'n 10 kilometer te gaan. Inmiddels hebben we dan wel de pocho's aan omdat het echt te koud is in de fleecetruien en er ook een miezertje in de lucht zit. Dat miezertje bleef bij een paar spettertjes maar ik heb mijn poncho wel een uur aangehouden zonder echt warm te worden. Zal wel komen omdat inmiddel al het overtollig lichaamsvet is verdwenen.
Al weken denk ik: moet eens een foto maken van die drogende kakies. Wat me daarbij opvalt is dat ze altijd zo keurig geordend hangen en mooi zijn aangebonden. Bij mij zou het er minder keurig uitzien maar ik ben dan ook van 20 % van de energie gaat in 80 % van het resultaat zitten.
We lopen vaak door dit soort straatjes. De wegen zijn er smal en meestal zijn aan twee zijden watergoten die zijn afgedekt met betonnen deksels. Als er auto's aankomen lopen we op de betonnen deksels om niemand te hinderen. Sowieso rijden auto's heel langzaam als ze je inhalen en soms halen ze je helemaal niet in en blijven ze achter je rijden.
We kwamen ook nog door deze overdekte winkelstraat. Gaf een beetje een bevreemdend gevoel omdat er wel muziek uit de luisprekers kwam maar alle winkels gesloten waren.
Het gevoel overvalt me wel vaker en ook hier had ik sterker het gevoel in China te zijn dan in Japan.
Als we bij de zenkonyado aankomen zitter er al twee Japanse henro. Aardige mannen die ons vertellen waar we kunnen slapen en waar de toiletten zijn e.d. Als we zijn rondgeleid en even op een stoel ga zitten word het mij duidelijk: dit ga ik niet trekken. Het is een open ruimte, oud en primitief maar bovenal koud, koud, koud. Dat komt omdat het buiten koud is en wat gaan we hier doen vanaf half vier totdat we gaan slapen?
Ik kijk Rick aan en zeg dat ik hier de kracht niet voor heb. Als het zonnig zou zijn of 35 graden, wat het hier in de zomer makkelijk kan zijn, zou ik het geen probleem vinden maar ook in Nederland ga ik met mijn gezonde verstand niet in 10 graden in een open ruimte rondhangen.
We gaan dus nog drie km verder en dan maakt Rick zijn eerste hotelreservering in hoog Japans. Als we in het hotel aankomen blijkt de reservering ook nog succesvol te zijn want de receptioniste wist dat we er aankwamen en had de formulieren met Rick- san al klaarliggen.
Als we zijn ingecheked en wat later een paar boodschappen gaan doen lijkt het wel of we in een wintersport gebied zitten. Bergen in de mist, van dat waterkou in de lucht en de staalgrijze kleur van de invallende avond.
Inmiddels hebben we instant chocolademelk op, een zak chips, een reep chocolade en hebben we voor later nog yoghurt en banaan.
Met groeten Ton
Wat we wensten vandaag.
Tempel 62 Hōjuji
In herinnering voor mijn zus
Tempel 63 Kichijōji
Een prettige wandeldag
Tempel 64 Maegamiji
Een wonder voor Chris H
Geen opmerkingen:
Een reactie posten