Nederlands daggie, zullen we maar zeggen

Dit bericht kreeg ik van Ecomare over de ingeleverde fossiele botten.

Beste Ton van der Molen,

Bedankt voor de set botten! Ik heb nog wat aanvullende determinaties:

Het bot linksonder is volgens mij een stuk atlas van een beloega. Dat is echt een bijzondere vondst! Botten van zeezoogdieren uit de ijstijd zijn vrij zeldzaam. 

Vriendelijke groeten van Arthur Oosterbaan

Conservator van Ecomare

Altijd leuk als je iets bijzonders hebt gevonden. Ik moet wel zeggen dat ik steeds dacht: wat een raar lelijk bot is dat.

Bij het openschuiven van de gordijnen zag het er wederom wat bewolkt uit. Gelukkig was het minder koud dus konden we in ons fleecetrui de deur uit.

Het weer vroeg wel om afleiding door te kijken naar kleine dingen.

Zo zag ik deze slinger met harten.

En deze typisch Japanse stripachtige figuren.

Aardbeving?

Ze zijn verzot op Nijntje hier.

Zelfs de wolken zijn mooi en de mistslierten mogen er ook zijn.

Maar uiteindelijk werd het toch gewoon officieel ponchodag vier.

En soms regende het te hard en schuilden we onder een afdak. Zo ook bij een werkplaats. Een paar mannen stonden buiten te roken maar zeiden niets en gingen nadat hun sigaretje op was naar binnen. Twee tellen later kwam er een mevrouw. Meteen binnenkomen, gebaarde ze. We kregen koffie en thee, de verwarming ging aan en er werd iemand gehaald die Engels sprak, we denken dat dat de baas was en hadden een leuk gesprek. 

We zeiden dat we Kobo Daishi vroegen om mooi weer.

Hij lachte wat schamper en zei dat ie daar toch echt niet in geloofde. Keek op zijn Iphone naar het weer en zei dat het de hele dag wel zou regenen.

Nadat we een kwartier later weggingen was het droog.

Niet dat het droog bleef maar wij waren van binnen helemaal warm. Zo kregen we van deze man beiden drie mandarijnen. Het was zo'n aardige baas, keek je met heldere blije ogen aan terwijl hij maar Japans bleef praten. Zo jammer dat je elkaar dan niet verstaat.

In de tempel kwamen we dezelfde pelgrim weer tegen die we eerder ook zagen. We hadden nu wat meer contact. Hij wilde weten waar we vanavond en morgen zouden slapen en hoe we dat gingen doen met die bekakku tempel. Vervolgens bood hij aan om voor morgenavond een minshuku te reserveren en dat deed ie ook. 

We kregen ook een zakje met zoete aardappelstaafjes als o-settai. We gaven hem een mandarijn.

De opklaringen bleven heel plagerig net boven zee hangen.

Maar uiteindelijk werd het toch weer zonnig en hadden we een Nederlandse wolkenlucht boven deze stolpachtige woning. Dit huis zou in de polder niet misstaan.

De zee is altijd dichtbij.

En in dit klimaat zie je prachtige roestplekken. Deze op een lantaarnpaal.

We zitten in hotel Mild, uitgesproken als: Mairdo. Heel wonderlijk voor een volk dat geen R kan zeggen.

Echt Japans: in de lift een spiegel met daar onder tandenstokers en wattenstaafjes.

Ik zit nu de blog te typen in de lobby want alleen daar is internet. Eerst hoorde ik het niet omdat het eigenlijk zo gewoon is maar ineens: ik hoor Nederlands op de radio. Staat Skyradio aan.

Met groeten Ton

Wat we wensten vandaag.

Tempel bekakku 12 Enmeiji

Voor een lang en gelukkig leven in deze straat.

Voor het in goede harmonie afronden van een scheiding en een nieuwe start.

Voor een goede uitslag