Biljartlaken

De maan schijnt niet meer door de bomen maar hier in huis waait zelfs, nog steeds, de wind.

Leek het maandag wel lente, gisteravond gingen de poorten van de windfabriek weer wagenweid open. De hemelsluizen ook trouwens.

Om twaalf uur zou hospice collega B komen om te jutten. Kom, dacht ik om 8.45, meteen op de fiets en naar Den Burg voor de boodschappen, dan ben ik om half elf weer thuis.

Half twaalf kwam ik lopend en doorweekt thuis.

De klacht die ik heb over de eindeloze, rechte en in open veld liggende Pontweg probeerde ik vanmorgen te ontwijken door een alternatieve route te volgen waarvan het laatste deel over de Waddendijk liep. 

Dan fiets ik in ieder geval lekker drie kilometer in de luwte van de dijk. Dacht ik.

Niet dus. De wind ging precies in de lengte richting over de dijk. Dus dat werd drie kilometer klunen.

Nou ja, wel een afwisselende tocht en ik kwam over wegen die ik nog niet begaan had.

Om twaalf uur eerst een broodje en een kopje koffie en op pad. 

Het werd een wandeling om de Mokbaai. Gezellig keuvelend........ Nee da's niet waar. Soms keihard schreeuwend om boven de wind uit te komen maakten we een heerlijke tocht van twee uur. Niets gejut trouwens. Maar ook hier begaf ik me/begaven we ons, op nieuw terrein.

Het eiland van de duizend meertjes.

Vloedlijnen.

Kijk de dames laten het gras op een biljartlaken lijken.

Een beetje door de wimpers kijken en het lijkt wel een rotsachtige kustlijn.

Met groeten Ton

Zusters' capucijners

Tranen lopen uit ogen, wangen worden nat.

Dat is feitelijk wat er gebeurt als iemand huilt. 

Ach, hij moet wel heel verdrietig zijn,  denken we dan meestal.

Maar je weet niet waarom iemand huilt. Misschien komt het door woede, is het vals en gespeeld, wellicht onmacht of is het echt verdriet.

Het is een betekenis die wij aan een gebeurtenis geven.

Ook ik doe dat. En betekenis geef ik ook aan spullen.

Dat mijn eerste broer overleed erfde ik zijn strijkplank. Die zat nog in de originele verpakking. Hij had hem dus nog nooit gebruikt. Toch duurde het een paar maanden voordat ik hem ging gebruiken omdat er steeds de idee aankleefde dat het van mijn broer was geweest en ik eigenlijk het 'recht' niet had het te gebruiken. Alsof ik inbreuk maakte in de privacy van mijn broer.

Bij het verdelen van de spullen van mijn zus kwam ook de voorraad uit de keukenkastjes aan de beurt. Wie wil  er suiker? Koffie? Blikken capucijners?

Die laatse wilde ik wel want net als mijn vader en mijn zus ben ik er dol op.

Maar dan staat zo'n blik in de kast en elke keer als ik met mijn kop in de kast zit,  zie ik dat blik staan.

En elke keer denk ik min of meer onbewust: nee, niet nu. Vandaag eet ik wat anders.

Maar een paar weken geleden besloot ik in de supermarkt zonder blikken of blozen om capucijners te eten. Ik kocht een blik en maakte er iets van chili con carne van.

Afgelopen weekend zocht ik wat in de kast en daar stond het nog: HET BLIK.

Betekenis hoorde ik mezelf denken. Het is slechts een blik met capucijners en die capucijners hebben niets met je zus van doen. Je eet echt je zus niet op en zij zou beslist niet willen dat het werd weggegooid want zij was op haar minst net zo zuinig als ik.

Dus ging het blik mee naar Texel en hebben we het vanavond opgegeten.

Op naar het volgende: er staat ook nog een fles rum.

Met groeten Ton

Misschien slecht twee minuten stonden deze schapen in een streepje zonlicht waardoor ze prachtig meekleurden met het verdorde spul op de achtergrond.

Aanzwellend avondrood

Nu zou je niet moeten vergelijken want daar word je eigenlijk niet vrolijk van. Maar vergeleken met vorig jaar april leek het vandaag meer voorjaar dan toen.

Jutten met de jas uit en een stuk bot vinden. Wat wil je als mens eigenlijk meer?

Zeg, belde Rick van zijn werk, het is zulk mooi weer, als ik thuiskom zullen we dan een strandwandeling maken?

Dus liepen we vanavond van paal 9 naar paal 12. Inmiddels was de zon achter de wolken verdwenen en de wind wat aangetrokken maar werden we getrakteerd op aanzwellend avondrood.

Met groeten Ton

Zeeuws meisje

Nu gebeurt er gelukkig niet zoveel in dorp nummer 1, dus valt het wel op als er ineens een paar nieuwe vuilnisbakken langs de Dollyroute staan.

Ze doen mij sterk denken aan kappen van traditionele klederdrachten en misschien zit ik er helemaal naast maar ik zie hier toch echt een Zeeuws meisje die, wellicht een beetje streng, de blikken vangt.

Ik moest me er trouwens wel een beetje toe zetten om bij de snorrende haard vandaan te gaan want mistig weer is niet mijn favoriete weerstype. Het nodigt eerder uit tot lekker thuis zitten met een kopje koffie, wat zingen bij de vleugel of gewoon wat in de tuin te staren.

Toch maakt een beetje nevel zoals vandaag het allemaal een beetje zachter. Dromerig zelfs. 

Knotwilgen vind ik samen met Elzen wel de mooiste bomen die we in Nederland hebben.

Net als de combinatie lisdodde, water en riet. Mooier wordt het niet.

Inmiddels op Texel aangekomen is het mistig en klinkt het klagelijke geluid van de brulboei.

Met groeten Ton

Gevlogen

Zen. 

De laatste maanden loop ik regelmatig, het lukt niet altijd, heel zen te jutten. Lekker relaxed en genietend van de rust en al het moois waar mijn oog op valt. Nu het de laatste weken veel kouder is, ligt het zenwandeltempo te laag om handen en voeten warm te houden en zou ik eigenlijk ff een stukje sneller moeten lopen of kniebuigingen moeten maken om weer een beetje warm te worden. 

Toen ik gisterochtend terug kwam van jutten bij paal 9 zag ik twee roofvogelbeesten doezelen in een flauw zonnetje in dit hokje. 
Snel, dacht ik, maak een foto. Maar voordat ik met verkrampte kouwe vingers mijn toestel had gepakt en ingesteld was er een gevlogen.

En over vliegen gesproken. De tickets naar Japan zijn geboekt. Joepieeeeeee. Kijk, zo wordt de 88 tempelroute steeds concreter. Tien oktober vertekken we en hebben dan 65 dagen om 1200 kilometer te wandelen.  Ruim voldoende en we kunnen dus onderweg ook eens rustig een dagje op een mooie plek blijven.

Ook concreet is het nieuwe zangroepje. Cinco of Zinko. In ieder geval zijn we met zijn vijven. Drie dames en twee heren.

Gisteravond heerlijk twee uur gezongen, nieuwe ideeën opgedaan, concertdatum vastgesteld en gelachen om de onwennigheid van het zingen zonder muzikaal leider. Dat probleem gaan we trouwens te lijf door om de twee weken met zijn allen naar een zanglerares te gaan.

Met groeten Ton

Cultuurbarbaar

Rondje Nederland.

Neem mijn jaarkaart maar mee, zei de vriendin waar ik gisterochtend even op visite was.

Ik nam hem aan maar wist zeker dat ik hem niet zou gebruiken want dat is toch een vorm van fraude. Een kleine weliswaar, zeker als je ziet wat er in de wereld allemaal gebeurt maar toch: fraude. Een klein beetje fraude bestaat niet.

Ongeveer net als met zwanger zijn. Je bent zwanger of niet zwanger. Er is geen vrouw die zegt: ik ben bijna zwanger of ik ben half zwanger of ik ben een beetje zwanger.

Dus ging ik met Rick naar Zwolle waar hij een bijeenkomst had. Het leek mij wel leuk hem daar naar toe te rijden en dan zelf de stad in te gaan. 

Aldus geschiedde en stond ik om twee uur aan de kassa van de Fundatie.

Het is wel 15 jaar geleden dat ik voor het laats in een museum was, zei ik tegen de dame achter de kassa.

Dan hoef ik u niet te vragen of  u een museum jaarkaart heeft.

Die heb ik wel maar die is van een vriendin en ik vind het niet netjes die te gebruiken.

Dat is dan € 9.00 zei ze.

Ik wil pinnen aub.

Gaat uw gang.

Saldo te laag. Oei, dat gaat niet lukken zei ik.

Ze keek me even aan en zei: geeft u die kaart maar.

Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat ik de buitenkant het mooist vond.

Reden we op de heenweg via Amsterdam, terug reden we van Zwolle via de afsluitdijk naar Texel. 

Vanmorgen naar de Hors.

Koud, somber en dreigend.

Maar regen bleef me bespaard.

Wel voelde ik bekeken.

Met groeten Ton

Mooi koud

Gisteravond ging ik met Rick naar Texel om vanmorgen vroeg weer naar de wal te gaan. Maar omdat de lucht prachtig leek te gaan kleuren liep ik eerst even naar de dijk voor een foto. Dat werd niets. Dan maar naar de pier aan de kant van de Mokbaai waar net de Schulpengat kwam aanvaren.

Teruglopend om de boot op te gaan viel mijn oog op het zonlicht dat op de Dr Wagenmaker scheen.

Heerlijk al dat oranje. Dan kan mijn dag eigenlijk al niet meer stuk.

Om de dag af te sluiten wilde ik een paar foto's maken van de zonsondergang in het park. Dus ging ik pas na vieren mijn Dollyroute wandelen. 

Het park is elke dag anders.

Wat is riet toch mooi.

Er staat vast een beetje stroming in het water.

Met groeten Ton

Blauw zakje

Of het nu komt omdat we gisteren Japanse les hadden of omdat we bijna een ticket naar Osaka hadden geboekt maar Rick wilde vandaag wandelen. En dan het liefst de veertig kilometer naar Hoorn.

Dat vond ik dan weer wat veel.

Gelukkig zorgde de nachtelijke sneeuw voor een alternatief: lekker over het strand naar Camperduin.

De terrastegels waren opnieuw het canvas van vadertje vorst die er zijn uiterste best op had gedaan. Ik houd het op een orchideetje. Nou ja een sneeuwklokje mag ook.

Om kwart voor tien op het strand. De zon bescheen net de branding en het was nog heerlijk rustig. Op een verdwaalde jogger na. Todat we het strand opliepen en richting IJmuiden keken.

Ik moet mezelf tegenspreken want dit lijkt toch ook wel erg op Texelse blauwen.

En wat is de ingepakte Hondsboschezeewering prachtig geworden. Duintjes, helmgras, binnenmeertje, wandelpaden en een mooi paviljoen. De laatste was nog niet geopend maar zowel de zeewering als het paviljoen gaan we deze zomer uiteraard verkennen als we trainen voor de Nijmeegse.

Op weg terug, met het windje in de rug, werd het gewoon warm en moesten de sjaals en de mutsen af en de jassen open.

En omdat er afgelopen jaren behoorlijk wat zand is gesuppleerd, vond ik toch nog een stuk of tien gatenstenen. Tja, ik heb alleen een plasticzakje vergeten.

Nou dan vraag je die toch aan het universum, zei Rick.

O, ja. 

Ongeveer vijfhonderd meter verder lag er een mooi blauw zakje.

Lekker daggie.

Met groeten Ton

En sinaasappels

Ooit las ik dat er in vroeger tijd in een kerk zou zijn gebeden: Als er al een schip moet vergaan in deze storm, laat het dan hier zijn.

Of het waar is? Geen idee.

Ik heb niet gebeden voor een potvis stranding maar nu het is gebeurd, ga ik natuurlijk wel kijken, al is het triest om deze imposante dieren op het strand te zien liggen. 

Het blijft een bijzondere gebeurtenis en ik ging dan ook, enigszins opgewonden, naar het strand vanmorgen.

Het deel waar de dieren lagen was afgezet met een rood/wit lint. Een paar officials bewaakten dat er niemand overheen stapte. 

Wij zijn van de pers, zei een man met een vette camera, mogen we een paar foto's maken?

Dat mocht en ze stapten het lint over.

Mag ik dan ook een foto maken? vroeg een dame met een roze gebreide muts. Ook dat mocht maar toen was wel het hek van de dam en maakte iedereen de overstap. De bewakers keken wel een beetje beteuterd maar stuurden niemand terug. Pas na een kwartier werd iedereen gesommeerd  achter de afzetting te gaan staan.

En dan word je wel even stil.

Dit vlekkenpatroon was te zien op de huid van een van de dieren.

En dan over naar een iets luchtiger onderwerp.

Het waren niet alleen walvissen die zijn aangespoeld. Een tiental sinaasappels zag ik, en een kokosnoot maar die was niet zo fotogeniek.

Maar allereerst genoot ik van een prachtige zonsopkomst.

Met groeten Ton

Judaspenning

Wij hebben geen week nodig om een beslissing te nemen.

Zo besloten we tijdens een Dollyroute van een uurtje om in 2017 naar Spanje te gaan.

Ook de afweging om de auto niet te repareren maar om een andere aan te schaffen deden we binnen een half uur.

Toch gaan we wel eens te snel door de bocht en slaat de twijfel toe.

Doen we er wel goed aan? Vroeg Rick

Waar aan?

Nou om de auto niet te laten repareren. Het stuit een beetje tegen mijn borst. Als je naar de auto kijkt mankeert er niets aan. Ik vind het eigenlijk verspilling om hem weg te doen.

Nou, uh,  ik zag mezelf eigenlijk al in een nieuwe hoor. Maar ik ben het wel met je eens.

Dus gingen we voor een second opinion. Vroeg ik ook nog advies aan een autosleutelende buurman en hadden we een tweede gesprek met de garage. Conclusie: het is het proberen waard.

Dus staat Jimny sinds vanmiddag op de brug.

Van de garage op de fiets naar huis zag ik onderweg naast bloeiende narcissen, sneeuwklokjes, speenkruid en  madeliefjes ook judaspenning en een meidoorn struik die groene blaadjes aan de takken had.

Afgelopen vrijdag was de nieuwjaarsbijeenkomst van het Hospice in de bierbrouwerij van Texel.

Gezellig keuvelen met collega vrijwilligers onder het genot van een skuumkoppe en een overheerlijke tarwebok (of zoiets). En dan komt het gesprek natuurlijk heel snel op jutten. Dus gaan we binnenkort bij elkaar op de jut. Ik naar het wad en zij gaat met me mee naar de Hors.

Met groeten Ton

Einde van een tijdperk

De drang om ons leven opnieuw te bekijken en in te vullen wordt waarschijnlijk ook deels door het universum bepaald.

Het zou mooi zijn als we nog een jaar of vier met de auto kunnen doen zei Rick een paar maanden geleden.

Maar is dat wel reeel? Hij is al zestien jaar oud.

Dus toen ik vanmorgen naar de garage ging voor de APK vroeg ik aan de monteur of hij de levensduur kon inschatten met in het achterhoofd dat we er in 2017 nog mee naar De Klompen willen rijden.

Tja, ik heb geen kristallenbol maar Jimny's van 20 jaar zijn niet echt een uitzondering.

Helemaal blij liet ik onze trouwe Suzu in de handen van de monteur achter.

Ik schrok dan ook toen ik het nummer van de garage op mijn telefoon zag verschijnen.

Uh, ik bel u maar even. Want uh, er zijn wel wat dingen die extra gebeuren moeten. Olieleidingen vervangen, koplampen vernieuwen, uitlaat vervangen, iets met V snaren en...... een van de balken was zover verroest dat er 'aan gelast' moest worden en nieuwe banden.

Op een gegeven moment hoor ik dan niets anders meer dan de stem in mijn hoofd die zich afvraagd: wat gaat dat kosten?

En wat dat gaat dat dan ongeveer kosten? Vroeg ik dan ook snel.

Kortom: na 12 jaar komt er een andere auto.

Omdat Rick niet van winkelen houdt heb ik meteen maar even gepreshopt zodat ie zaterdag alleen nog maar uit mijn favorieten hoeft te kiezen. 

En natuurlijk is het een tegenvaller maar beiden hadden we zoiets van: tja het past wel in 'het oude achter ons laten'.

Trouwens de kerstboom is ook weer naar zolder.

Met groeten Ton

Primair

En dan is het gewoon weer zaterdag.

Anton Heyboer zei ooit in een interview dat primaire kleuren in schilderijen goed verkopen.  Ik kan niet anders zeggen dan dat ze de boel beslist opvrolijken.

Met groeten Ton

Tintelend fris

Misschien willen onze Italiaanse buren wel een paar oliebollen hebben, dacht ik. Dus belde ik aan. Ofcourse. We like oilybols.

Maar of ze misschien ook mochten mee helpen.

Natuurlijk. 

Dus stonden ze een uurtje later in mijn kleine keukentje met pen en papier het geheime recept over te pennen.

De oilybols zijn trouwens weer heerlijk geworden

We hadden een tip gekregen om het vuurwerk van den Helder te bekijken vanaf de veerhaven.

Heel leuk. En wat een lawaai. Water is beslist een goede geleider van geluid. Trouwens de kruitdampen konden we ook goed ruiken.

Na een paar Spaanse nieuwjaarsduiken gingen we deze keer weer eens voor een echte. 

Zo stonden we om 13.00 uur bij paal 9 in ons blote bast tussen een paar honderd andere zelfkastijders. 

Vanwege het windstille en zonnige weer was het eigenlijk een makkie. Ook kregen we een echte  onvervalste Paal 9 muts. Dus mijn dag kan al niet meer stuk.

De tewaterlatingsplaats.

Voor 2016 zien de plannen er ongeveer zó uit.

Eind januari gaan we een Landmarkcursus doen in Londen. Een weekend lang navelstaren. Niet zozeer om te onderzoeken wat je nog allemaal wilt doen met je leven. Het is om te ontdekken wie je wilt zijn om daarvanuit dingen te ondernemen.

Maar een paar dingen hebben we al wel helder, ook al kunnen die plannen nog wel eens wijzigen na het Londense weekend.

Tot oktober zijn we nog op Texel. Aansluitend drie maanden naar Japan voor de Shikoku 88 tempelroute. Terug naar Nederland om de boel op te ruimen en af te reizen naar Spanje om 2017 daar te zijn.

Trouwens: morgen ga ik jutten maar dat is geen nieuws zegt Rick.

Met groeten Ton