Doppen

Herinneringen zijn niet altijd zoal het werkelijk was.

Nadat ik vanmorgen eerst van alle Los Zuecos websites tekst en foto's had aangepast was het tijd voor een buitenactiviteit. Tuinbonen plukken.

Het eerste jaar dat ik de groentetuin had ingericht had ik ook tuinboontjes geplant. Dat werd niets. Ze groeiden uit tot slungelige slappe planten omdat ze op een te donkere plaats stonden.

Dit jaar heb ik, in april, vlak voor ons vertrek naar Spanje opnieuw tuinbonen geplant. Dit is één van de weinige bonen die wat vorst kunnen verdragen. Hiermee zou ik in ieder geval een oogst hebben na thuiskomst. En ja, de planten hebben een berg peulen gemaakt en zien er zeer gezond uit.

Maar hoeveel pluk je voor een maaltje? In mijn gedachten was het vroeger bij mijn ouders altijd een waanzinnige hoeveelheid. Nu was ons gezin ook negen personen groot.

Door mijn vader werden wasmanden vol met peulen geplukt en de keuken ingebracht waar mijn moeder met hulp van ons ze dan zaten te doppen. Het duurde dan eindeloos en je had bergen afval en een klein beetje tuinbonen. Als ik nu terugkijk denk ik dat mijn moeder tijdens zo'n campagne ook wel een deel invroor.

Ik ging vanmorgen met een speciekuip de tuin in en plukte een flinke laag om daarna de erwten uit hun schil te halen. 

Hoeveel heb je al, vroeg Rick na een paar minuten.

Een bodempje. 

Dat is niet voldoende hé.

Nee, maar ik ben ook nog niet klaar.

De opbrengst was uiteindelijk veel beter dan ik had verwacht zodat ook buurman een ruime portie kon krijgen.

Vertel je ook nog nog hoe we ze hebben gegeten, kreeg ik als vraag van Rick.

Op Spaanse wijze met chorizo.

Met groeten Ton

Het wordt nooit meer zoals het was

Dat klinkt wel heel dramatisch.

Het was wel even doorbijten maar de groentetuin is ontdaan van onkruid. De zonnebloemen mogen blijven staan en daarmee wil ik een proef doen en ga ze gebruiken als klimrek voor de pronkbonen.

De tuinbonen hebben de maanden van verwaarlozing goed doorstaan en zijn over een paar dagen klaar voor de eerste pluk.

De kippen zijn tijdens de wandeling ondergebracht bij vrienden waarbij de afspraak was dat zij de helft van de kippen mochten houden. Ik vond namelijk dat 8 kippen toch teveel van het goede was. Het ging wat boers ruiken en de dames kakelden er mij wat te luidruchtig op los.

Drie dagen voordat ik de kippen wegbracht lag er 's morgens één dood in het nachthok. Dus bracht ik er zeven naar het logeeradres. Daar hadden ze de beschikking over een mooie ren voor de nacht en een groot stuk braakliggend terrein waar ze overdag heerlijk konden scharrelen.

Na twee dagen ontving ik al een sms met de boodschap dat er een kip naar de kippenhemel was gegaan.

Nog zes dus.

Tijdens een van de laatse wandeldagen kwam er opnieuw bericht: het spijt ons maar de vos heeft vijf kippen dood gebeten.

Nog één over.

In de volgende dagen kwamen er op miraculeuze wijze twee naar de ren toe dus zijn er toch nog drie kippen. 

En omdat ik nu een grote ren heb voor een paar kippen pas ik de komende weken op de twee hennen van het logeer adres. 

Met groeten Ton

Alleen de leuke dingen wil ik doen

Het lichaam is al geland het hoofd komt nog, hoop ik.

Uitrusten hoefden we niet, dat is in Los Zuecos gedaan. We konden hier direct onze gewone dagelijkse beslommeringen zo opnemen. Toch?

Repetities van de koren bijgewoond. Heerlijk om weer te zingen en om onze verhalen nog eens te vertellen. Ik heb de eerste inzet voor de Vrijwillige Palliatieven thuiszorg achter de rug. Op uitnodiging van Aan Zee heerlijk gegeten tijdens het Bourgondisch Bergen festijn. De laatste voorbereidingen voor het burenuitje geregeld, een grote salade gemaakt voor de culinaire middag in de Zaanstreek en zaden voor de groetentuin zijn gezaaid in bakken.

Maar de dozen met onze spullen staan nog grotendeels onuitgepakt in het kamertje. We kijken elkaar aan als we aan tafel zitten en we wachten tot de ober komt om ons te bedienen tot we ons realiseren dat we het toch echt zelf moeten doen. En dat geldt eigenlijk voor alles: de boodschappen, het schoonmaken van het huis (het was zo brandschoon dat ik dacht dat ik pas over vier weken de eerste werkzaamheden te gaan verrichten) het ophalen van de kippen, het onkruidvrij maken van de groetentuin en zelfs het uitlaten van Egbert.

Met groeten Ton

Oewa

En dan is het na twee en een halve maand voorbij. 

Snel gegaan hé, zeiden we tegen elkaar in het vliegtuig naar huis.

Maar eigenlijk is dat helemaal niet zo.
Ja de laatste twee weken, die gingen snel. Maar het totale verblijf in España leek veel langer dan die tien weken die het duurde. Ik denk dat dat komt omdat we zo ongelooflijk veel hebben gezien en ervaren. 

Ondanks dat er tijdens het wandelen al snel een nieuwe routine onstaat was er geen dag hetzelfde. Het opbouwen van lichamelijke conditie is een van die ervaringen. Het omgaan met het soms zeer eentonige landschap was een andere. En wat veel energie kost is het omgaan met doorkruiste intenties in de vorm van: na 12 km is er een bar. Ja die dan dicht is. Vijf km verder is er een dorp met bar en supermarkt, bar gesloten vanwege recessie en supermarkt dicht omdat we het dorp inlopen tijdens de siësta. Dan gaan we maar op het pleintje zitten met onze fles water.

Wij zijn twintig jaar samen en best goed op elkaar ingespeeld toch hadden we de eerste weken behoorlijk wat aanvaringen over de te houden pauzes, overnachtingsplaatsen, de voedselvoorziening en zelfs bij tijd en wijle de wandelsnelheid. Als het zwaar begint te worden ga ik haasten om er zo snel mogelijk vanaf te zijn en Rick wil die last juist in stukjes knippen om het dragelijk te houden. Maar we zijn daar toch steeds weer uitgekomen omdat we geen van beiden apart willen lopen.
We hebben het samen toch het leukst ook al gebeurde het vaak dat er een half uur voorbij ging zonder één gewisseld woord.

En veel woorden heb je eigenlijk niet nodig voor de dagelijkse dingen. Soms is een klank voldoende.

Oewa: aandacht, ik ben er ook nog.

Een beetje neusaal uitgesproken uuuh, uuuuh is het teken voor: ik ook.  Meestal als een van de twee een slok water nam en dan de fles moest doorgeven.

Het zachtjes uitspreken van een tijdsaanduiding: mooie man op kwart over twaalf.

Silencio: als we een persoon zien die in onze ogen commentaar behoeft. (Afgesproken om geen commentaren uit te spreken. De volgende stap is om het überhaupt niet meer te zien)

En nu weer lekker thuis. Huis heeft de verhuur goed doorstaan. Leuke zangavond met Nootzaak gehad. Vandaag Egbert opgehaald en kijk hem toch eens tevreden liggen.

Schreef ik in het voorjaar niet dat de kippen de zonnebloempitjes lieten liggen vanwege het ontbreken van zaadjes? 

Wil ik hier nog iets van een groentuin maken zullen er drastische maatregelen genomen worden.

Met groeten Ton

Overpeinzingen

Hij hakte er goed in, zaterdag nacht. Brak was ik zondag,nagenoeg de hele dag.

Wat leer ik mezelf kennen met zo'n gebeurtenis.

De buurman is ook degene die enkele jaren ons huis heeft beheert voor de verhuur. Deze overeenkomst is gestopt na onenigheid over een niet afgemaakte klus. Geen gedoe, gewoon geen samenwerking meer.
Wat schetst onze verbazing toen we van één van de aangeschoten helpsters horen dat ze het zo goed vond dat we hulp boden. "Het slachtoffer en jullie zijn toch enemies.

Eerst wilde ik hem niet zien, niet gaan kijken. Ook omdat hij doodstil lag en omdat ik gewoon bang ben van kapotte, verwonde lichamen. Maar toen Rick hoorde dat hij kreunde en bij bewustzijn was kon ik de conversatie in mijn hoofd zó duidelijk horen. "Je doet dit werk ook bij de VPTZ alleen is hier misschien meer bloed te zien. Je kan deze man toch niet alleen laten zitten? Misschien gaat hij wel dood en je wilt niet dat hij dat alleen doet op zo'n door god vergeten berg." Op dat moment zat ik al op mijn achterwerk en gleed naar beneden.


Ik weet nu ook dat ik bang en angstig ben en op zo'n moment toch door ga. Terwijl ik met buurvrouw over de steile bancales liep en de zaklantaarn vasthield kon ik die gewoon niet stilhouden. Alsof ik een ernstige aanval van Parkinson had. Een ander gedachte was van schaamte: ik wou dat ik alleen was dan hoort niemand me als ik en gil geef. Kijk die hersenen doen gewoon hun eigen ding.

Ik ben een behoorlijke pleaser het kostte me heel veel moeite om buurvrouw op de bancale achter te laten en alleen verder te zoeken. Het heeft me wel een paar minuten geduurd waar in ik steeds terug stapte naar buuf om haar weer te helpen. Tot ik de beslissing nam om nu alleen nog het slachtoffer te zoeken. Gelukkig kwam een van de andere helpers om buuf weer op het min of meer rechte pad te krijgen.

Het slapstick gehalte werd niet alleen bepaald door de aangeschoten buurvrouw. Een van de hulptroepen was een jonge vrouw die aankwam met een halve liter fles bier in haar handen die ze al slokjes nemend op haar gemak leegdronk en onderwijl onzinnige commano's uitte.  Toen ze na een tijdje zei, i have soe pee, ging ze gewoon door haar knieën en plaste midden op het pad onder haar jurk. Dat vertelde Rick me later toen ik hem zei dat het me irriteerde dat er boven me zo gezellig werd gelachen.

Al met al op zijn tijd een beetje surrealistische ervaring.
Zeker toen ik het slachtoffer's hand vast hield en tegen hem praatte, boven ons allerlei mensen stonden te praten en lachen, de clacson van de auto onvermoeibaar bleef loeien en ik in het dal een colonne auto's zag aankomen met zwaailichten. En dat alles in tropische hitte onder een prachtige maan verlichte hemel. Ik zag op dit moment mezelf zitten vanaf de maan.

Maar ben ik nu van slag? Ja maar dat is meer vanwege het ongewone, de adrenaline en de opwinding.
En er was beslist iets van afstand als bescherming van mezelf. Ik kon het slachtoffer wel liefdevol ondersteunen ook al heb ik hem niet lief maar dat zijn ook twee verschillende dingen. Op het moment dat er zoiets gebeurt maakt dat ook niet uit. Je ziet iemand in nood en je voelt het bijna zelf. Dus je helpt ook eigenlijk jezelf. Zeker omdat ik ervan uitga dat we allemaal één zijn, gemaakt van hetzelfde spul door hetzelfde universum.

Ik mag ervan uitgaan dat ik dit niet zomaar snel opnieuw zal ervaren maar denk dat ik dan zekerder over mijn handelen kan zijn.

Ik vertel hier slechts mijn aandeel en hoe ik het heb ervaren. Anderen hebben ook van alles gedaan maar veel dingen zijn langs mij heengegaan omdat er veel individualistisch is gedaan.

Met groeten Ton

En ineens glij je de berg af

Na een leuke avond met vrienden te hebben doorgebracht reden we door de warme Spaanse nacht naar huis. De nog bijna volle maan liet met zijn licht prachtige honingkleurige vlekken achter op de rimpelloze Middellandse zee.
Wat is het toch prachtig hier hé?
Ja, zo vredig.
Wat zijn we toch bevoorrecht.
Ja.

Als we naar een paar minuten thuis komen doet Rick de voordeur open en ik sluit de auto af.
De ventilator van motor draait nog even na. Ik luister goed want hoor een vreemd piepje. Maar als na een paar seconden de ventilator afslaat hoor ik dat piepje nog steeds.
Het lijkt het alarm van de buren wel, zegt Rick.
Ik vloek en loop de tuin in.
Nee, het geluid komt van beneden, roep ik en loop verder. Dan zie ik autolichten en direct weet ik dat die niet normaal schijnen en het geluid blijkt een clacson.
Jezus, d'r ligt een auto op zijn kop in het dal.
Ik ren snel terug naar de auto, Rick springt er in en we gaan op pad.

Als  we langs het huis van één van de buren rijden stopt er net een auto achter het hek waar de buurvrouw enigszins beschonken uitstapt.
I heard some noice.
Gezamenlijk strompelen het slecht onderhouden pad af naar beneden. Het begint al duidelijk te worden: de vriend van de buurvrouw is, in iets minder licht beschonken toestand, het ravijn in gereden.
We kunnen het spoor van onderdelen en uit de auto gevallen spullen langs de helling naar beneden zien.
Ik begin dan ontzettend te beven want verwacht elk moment ledematen te zien en dat is iets wat ik perse wil vermijden want kan daar slecht van slapen.
Buuf die ik aan de hand heb omdat ze ongeveer vijftig kilo te zwaar is en op teenslippers loopt, roept elke drie seconden: aw my gawd, aw my gawd.
Bij het wrak aangekomen zien we dat de bovenkant volledig is ingedeukt maar van de bestuurder geen spoor. We klauteren vanaf daar omhoog langs het spoor dat de auto heeft gemaakt. Daar begint buuf te klagen dat ze niet verder kan lopen en dat ik haar de berg moet optrekken. Daar heb ik geen zin in want honderddertig kg willoos vlees op teenslippers krijg ik die steile niet helling op. Dat klinkt niet aardig maar het is de realiteit.
Ik klauter alleen verder maar zien geen lichaam liggen. Buuf gilt alleen maar dat we haar moeten komen redden: now.
Rick had in inmiddels een Nederlandse vrouw gebeld om hulp in te schakelen. Die hulp komt er wel aan maar dat duurt minsten een half uur want moet van de kust komen.
Wel komen er andere mensen te hulp die, in meer of mindere mate bezopen zijn en van alles roepen maar natuurlijk tegelijkertijd ook steun zijn.

Als ik via het spoor naar boven gekomen ben, zie ik de de berijder liggen, doodstil. Ik roep dat ik hem heb gevonden en klauter verder omhoog naar de weg want ben te lafhartig om het slachtoffer te bekijken. Iedereen komt mijn kant op. Rick is er als eerste en die hoort het slachtoffer kreunen. Ik besluit dan om weer naar beneden te gaan.
Hij ligt op wonderbaarlijke wijze in een soort van stabiele zijligging, is in ieder geval niet zichtbaar zwaar gewond en is bij bewustzijn. Hij heeft pijn en wil dat ik hem help opstaan maar dat hij zijn benen niet kan bewegen. Ik praat tegen hem en leg uit dat er hulp onder weg is en dat ik hem niet alleen niet de berg op krijg. Hij valt gelukkig steeds in slaap.

Als de hulp komt is ie overrompelend: twee brandweerwagens een ambulance en politie ongeveer 25 man. Nadat ik een paar vragen heb beantwoord wordt ik weggestuurd en gaan ze hulp verlenen.

Ik schat dat we, de eerste keer, zo rond 12 uur thuis waren. De tweede keer was het drie uur.
En nu? Zit ik met een soort van kater, met spierpijn, krassen op mijn benen en een pijnlijk achterwerk van het van de berg afschuiven op de bank.

Nog geen nieuws over de toestand van buurman.

Met groeten Ton

En nu zonder broekjes

Die tunnel gaan we niet in. Dit is wat we regelmatig tegen elkaar zeggen als we één van onze stokpaardjes willen berijden. Iets waar je boos over bent of wat je irriteert en waar je jezelf dan opnieuw over gaat opwinden.

Het gedoe over voetbal wekt bij mij altijd een ernstige jeuk op met als gevolg dat ik vanmiddag, na het lezen van alle voetbal onzin in de krant en via FB, dat van die tunnel naar mijn hoofd kreeg geslingerd.

Dus als beslist geen voetbalfan bekijk ik die oranje gekte als hersenloos gedoe net als het spel zelf trouwens.
En nu heb ik een probleem: oranje is mijn meest favoriete kleur. Zo hebben we oranje dekbedovertrekken, draag ik in de winter een oranje jas en heb ik t-shirts, polo's en een vest in dezelfde kleur. Maar tijdens de grote voetbal toernooien blijft dit spul angstvallig in de kast.
Men zou kunnen gaan denken dat ik voor het Nederlands
elftal ben.

Tot mijn grote schrik zei Rick vanmorgen dat hij, omdat we nu in Spanje zijn, naar de wedstrijd wilde kijken en 'hopen dat Spanje wint.
Nu zou er voor mij maar één reden zijn om ooit naar zo'n wedstrijd te kijken en dat is als ze zonder broekjes spelen. Want sommige van die jongens zien er wel heel leuk uit.

Met groeten Ton

Je lijkt je zus wel

Je blijft investeren om het de gasten zo veel mogelijk naar de zin te maken. Zo gingen we eind vorige week naar IKEA voor headboards voor de slaapkamer.

Nadat we er achterkwamen dat het bezorgen ons 80 euro zou gaan kosten, besloten we om die dingen toch eerst maar in de auto proberen te proppen. Dat lukte maar de achterklep ging niet dicht. Rick ging voor een stuk touw naar de verzendbalie en intussen sprak ik twee mannen aan die hun auto aan het volladen waren.

Zeg, is het toegestaan om met open achterklep te rijden?

Ja, maar dan moet je wel een rood/wit bord op de klep hebben. Waar moet je naar toe want een klein stukje, ach dat kan wel.

Naar Cómpeta, antwoordde ik.

Oei, dat is wel heel ver.

Hoeveel is de boete?

Gauw een 135 euro.

Als we daar nu de bezorgkosten vanaf halen kost het ons ongeveer 55 euro zei Rick.

Dus gingen we op pad met open klep zonder bord. En bijna nooit zie je politie en nu? Al na vijf minuten: guardia civil trafico.

Ze reden ons voorbij en gingen vervolgens rechts langzaam op de vluchtstrook rijden.

Dat zou je altijd zien, zei ik tegen Rick.

Maar de politie vermeerderde vervolgens weer vaart en reed ons voorbij zonder ons aan te houden.

Pfffff.

Bij Rincon de la Victoria werden we opnieuw ingehaald, nu door policia local maar ook die deed niets.

Het hele uur naar huis hebben we, vooral ik met mijn zuinigheid, ietwat onrustig in de auto gezeten. 

Zijn we thuis zegt Rick: misschien moeten we toch ook maar nieuwe handdoeken kopen dus zijn we eergisteren opnieuw in het geel blauwe warenhuis geweest. Gelukkig pasten die zonder probleem in de auto.

Hoe vaak heb ik niet gedacht tijdens het wandelen: waarom maken ze in Spaanse huizen eigenlijk ramen?

Ze zijn over het algemeen klein en de rolluiken zijn altijd geheel of gedeeltelijk gesloten. Ze leven in grotten, roep ik dan.

Natuurlijk weet ik dat ze dat doen om de hitte buiten te houden maar om die dingen dag en nacht dicht te houden begrijp ik niet. 

Wij als noorderlingen willen licht dus draaien bij ons de rolluiken met de zon mee. En ik moet toegeven met die dingen driekwart gesloten komt er toch voldoende licht binnen.

Langzamerhand word je steeds meer Spaans. 

Gisteravond vond ik het een beetje koud.

Hou op, zei Rick je lijkt je zus wel, het is 24 graden.

Met groeten Ton

Open bekjes

Lijkt dat nou zo of zijn er meer vogeltjes dan in het begin?

Ik denk dat dat zo is, antwoordde ik.  De tuin is al veel groener dan in 8 jaar geleden en de bomen zijn al veel groter te worden dus zijn er meer schuil en nestelplaatsen.

Vanmorgen ging ik lekker wat in de tuin doen. Onkruidjes verwijderen, wat extra water geven, een gebroken takje wegsnoeien en bladbemesting op de sinaasappelboompjes spuiten. 

Die boompjes heb ik twee jaar geleden geplant en staan nog steeds te strijden: ga ik groeien of ga ik dood. In april heb ik voor de eerste maal bladbemesting gespoten en het lijkt of één boompje daar goed op reageert.

Dus stond ik lekker wat aan die boom te knoeien, takje eraf, dood blaadje wegtrekken en opeens zie ik een nestje met nog piepkleine kale vogeltjes. En waarom ik ze zag was omdat ik met mijn hand een takje wegduwde en er ineens 4 bekjes opengingen.

Nu is het een klein nest maar waarom bouw je dat als vogelouders in het kleinste boompje uit de hele tuin? Niet eens een meter hoog.

Duidelijk te zien hoe droog het al is in de natuur maar dankzij het irrigatiesysteem leeft mijn sinaasappeltje nog.

Vervolgens heb ik een uur op de uitkijk gestaan om te kijken wat voor vogeltjes het zijn. 

Ik ga het even opzoeken in het wildlife boek, zeg ik tegen Rick, als ik ze heb gezien. Ze zijn zwart en hebben een witte bef.

Als ik het boek opensla blijkt dat de helft van alle vogels een witte bef hebben dus ik heb geen idee welke het is.

Met groeten Ton

Daar gaan we weer

In plaats van zwaluwen

Toch maar even klagen

Tja, dat kunnen we wel

Graag zou ik zwaluwnestjes aan mijn huis hebben maar in al de jaren dat Los Zuecos hier op de berg staat, nog nooit gebeurd. Wel zie ik elk jaar meer kleibobbeltjes van een of ander insect. Ook leuk maar toch.

Ongeveer twee weken na het verkrijgen van de Compostelana, het document dat zegt dat je de route hebt gelopen en je zonden zijn vergeven, heb ik er eens goed naar gekeken.

Ik heb ooit gelezen dat het geschreven woord meer waarde lijkt te hebben dan als het gesproken is. En laat ik voor mezelf spreken: het klopt.

Ik weet dat ik alle 1200 km van Valencia naar Santiago heb gelopen. Van elke overnachtingsplaats staat er een stempel in mijn pelgrimspaspoort tot de allerlaatste, die je krijgt bij aankomst in het pelgrimsbureau van de kathedraal.

Als die erin staat krijg je het document.

Rechtsboven is de laatse stempel.

Nu is er dit jaar voor het eerst een document waarin ook de beginplaats staat aangegeven, voor mij dus Valencia.

Dit jaar is de route vanuit Portugal heel populair. Waarom? Omdat Ryanair er sinds kort landingsrechten op Porto heeft.

Waar bent u gestart, vroeg de jongen van het pelgrimsbureau. 

In Valencia.

Hij bekijkt mijn paspoort, stampt de laatste stempel erin en schrijft mijn Compostela uit en geeft het aan mij.

Ik rol het papier keurig op en Rick stop het in de koker die hij daarvoor heeft gekocht.

Waar heb je die Compostela's gelaten, vroeg ik gister aan Rick.

In de kast in de slaapkamer.

Ik haal die van mij uit de koker, lees hem eens aandachtig door en wat staat er ingevuld?

Gestart in Valencia do Minho, camino Portugues, afgelegde afstand: 112 km, gestart op 12 april, aankomst 24 mei.

Oei, het voelt alsof ik de hele camino de Levante uit mijn duim heb gezogen. Het devalueert de hele tocht tot 112 km in 44 dagen, nog minder dan 3 km gemiddeld per dag. Het duurde minstens een uur voordat ik wist wat ik moest doen.

Kijk en dan gaat het leven weer gewoon door: de training voor de Nijmeegsevierdaagse.

Een Nederlandse vrouw die we tijdens de wandeling spraken zei: je hoeft niet te trainen voor de vierdaagse. Die kilometers zitten tussen je oren.

Ze heeft gelijk want of je nu 25 of 40 km per dag loopt aan het einde ben je even moe. Maar blaren of andere blessures zitten toch echt aan je benen dus stond er vandaag een wandeling op het programma.

Van ons huis via campo weggetjes naar Torrox. Daarna via de oude Granadaweg,  richting Frigiliana en vandaar naar Acebuchal, waar onze vaste pleisterplaats is, om vervolgens weer naar Los Zuecos te gaan. 

Om zes uur gestart, om twee uur thuis inclusief een uur pauze. Geschatte afstand 30 km, een goede training en één blaar.

En wat zegt Rick bij thuiskomst: mooie wandeling he? Zeg, ik zou dat stuk camino van Granada naar Merida toch ook nog wel willen lopen.

Eigenlijk onze achtertuin

Vaste speel kameraad bij het restaurant in Acebuchal. Toe, gooi die steen nou nog een keer of honderd.

De terraskat.

Met groeten Ton

Niet te hard smeken

In Galicië raakte ik maar niet uitgekeken op dat overvloedige sappige weelderige groen.
Niet zo heel ver onder de oppervlakte had ik het gevoel dat ik dat groen in Andalusië toch wel een beetje mis. Zeker in de zomer, als ik met mijn Nederlandse idee van zomer = mooie natuur, in een nagenoeg volledig in rust zijnde, verdroogde omgeving zit. Ook mooi maar anders.

De afgelopen winter is hier veel te droog geweest en toen ik gisteren naar de omgeving en de tuin keek vond ik het er voor juni al zeer verdord uitzien. Waar anders het onkruid nog lekker groen en bloemrijk is, was het nu al bijna bruin en uitgebloeid. Je zou toch bijna smeken om meer regen.

En daar moet ik voorzichtig mee zijn lijkt het.

Weken hebben we gelopen door Spanje en bijna altijd was het prachtig weer. Uitzondering was natuurlijk Galicië maar dat is eigenlijk ook weer niet uitzonderlijk omdat het daar altijd regent. Toch deerde die nattigheid ons niet echt omdat we lekker twee weken naar de Andalusische zon zouden gaan.

Maar......... er is iets geks aan de hand zei de weervrouw van TVE. Het noorden van het land heeft zon en het zuiden krijgt regen.

Eergisteren was het al een beetje inestabile maar hebben we, nadat het bewolkt werd in de bergen, tot laat in de middag aan de kust in de zon gezeten.
's Avonds regende het echter een paar keer als een gek maar gisteren zag het er redelijk uit en ben ik het zwembad gaan schoonmaken. Zo rond een uur of elf werd de lucht donker en waren de bergen niet meer te zien. Het begon te onweren en daarna regende het pijpenstelen met soms zelfs een beetje hagel.

Dat hield de hele dag aan maar vandaag was het gelukkig weer stralend blauw en ben ik lekker klusjes in de tuin gaan doen.

Omdat de grond nat is kan ik het onkruid er makkelijk uittrekken.

Met groeten Ton