30 april en wij vieren een koninklijke dag

Toledo, heerlijk 0 kilometer

Als pelgrim kom je vaak via de achterkant het dorp binnen. We zijn op die manier door al of niet verpauperde industrie gebieden gelopen, langs rioolzuiveringen, afvoerkanalen, vuilstortplaatsen, of een nieuwbouwwijk met half afgebouwde huizen die inmiddels worden leeg geroofd op bruikbare onderdelen.

Toldeo is een prachtige stad met een mooie, zij het lange aanlooproute, door prachtig natuurgebied en het laatste stuk met panoramazicht op de stad.Toch kwamen we, vanwege een wegopbreking, binnen via een parkeer garage. Niet echt een koninklijke toegang maar het scheelde ons veel klimmen en leverde ons een prachtig hotel op en een heerlijk rustig terras met uitzicht op de bergtoppen van het achterland met de laatste sneeuwresten. Wat wil een vermoeide pelgrim nog meer?

Wat is een mens toch snel geprogrammeerd. Vanmorgen gewoon om 5.45 wakker maar wel met de gedachte dat we 'vandaag niet hoeven'. Half negen liepen we lekker door de stad te slenteren. 

We wilden een stempel voor ons pelgrimspaspoort halen in de kathedraal. Niets daarvan. Ten eerste gaat ie pas om 10 uur open en een stempel? "In de winkel, señor". Het viel nog mee dat we er niet voor hoefden te betalen. Weinig inspirerend. Zelfs een bar geeft met meer plezier een stempel en de policia local maakt er soms gewoon een soort ceremonie van. ( maar hoor ik hier mijn arrogante prinsjes gedrag? Ik ben wel een echte pelgrim hoor.)

Onder het plaveisel het moeras, de titel van dit boek van A F Th van der Heiden schoot me te binnen bij het zien van dit kunstwerk bij de kathedraal. 

Het toeristentreintje gaat het niet worden. Geïnformeerd naar de route en die is voor de helft exact aan wat we gisteren hebben gelopen, het andere deel hebben we gezien met de bus op weg naar nieuwe schoenen. Het eerste deel van de route staat niet alleen op het netvlies gegrift maar nog meer op de voetzolen. (Maak mij midden in de nacht wakker, vraag hoe Toledo eruitziet, als ik dan over mijn voetzolen wrijf krijg je een levendige beschrijving) Wij dachten dat het treintje door het centrum zou gaan langs alle hoogtepunten zodat we van kerk naar kasteel gereden zouden worden want lopen willen we niet.

Om 11 uur met de bus naar een centro comercial voor nieuwe schoenen. Dat ging zeer voorspoedig (zonde van de vrije dag om te moeten winkelen, volgens mijn winkelgrage partner) Met anderhalf uur waren we weer terug in het hotel met mijn brede lichtgewicht botas de montañas. Trouwens vandaag krijgen we een nieuwe kamer: een grotere, met balkon en met verontschuldigingen voor het ongemak.

Je zou wel een week willen blijven hier.

Na een voortreffelijk menu del dia houden we nu een siësta.(nou eh, ik lig te typen) Liggend op bed bedenk ik me dat we van de stad nauwelijks of niets zien. Is dat erg? 

Ooit heb gelezen dat het een afwaardering is van opera als die wordt gedraaid als achtergrondmuziek tijdens het stofzuigen. Maar is het dan een opwaardering als ik stofzuig en luister naar Iron Maiden?

Rick plaagt me geregeld als ik in Zuecos 's middags binnen op de bank lig te lezen terwijl het buiten zo lekker is in het zonnetje. Ik antwoord dan altijd dat het hét toppunt van decadentie is om een huis in Andalusië te hebben en binnen te zitten.

Alleen al de vrijheid om dat te doen is onbetaalbaar.

Nu, in Toledo, op mijn bed, nagenoeg in de schaduw van het monstrum dat Alcazar heet en de klokken van de kathedraal hoor, geniet ik van de luxe het niet 'moeten' zien maar van de luxe in het verkeren in de nabijheid ervan. Uit mijn raam zie ik slechts een oude muur, een raam met een armoedig gordijn en het geluid van een kinderklasje dat gezamenlijk telt: o-cho, nue-be, diez...... on-ce, do-ce, tre-ce. En dat álles in een decor dat honderden jaren  oud is.

Het is Rick's angst dat als ik een I-phone heb, alleen nog oog daarvoor zal hebben en niet voor het uitzicht op dat moment. Vanmiddag zaten we op het terras. Rick zat wat te soezelen en ik zat al vast wat te blogtekst te typen. En terwijl ik zat te typen was ik me bewust van de prachtige omgeving. Af en toe opkijkend, mezelf gelukkig voelend en dan dan weer verder gaan.

Ik denk dat een mooie omgeving iets kan toevoegen aan je geluk. En uiteraard is schoonheid iets dat jezelf bepaald.

Vorige week in de stierenvechtersarena, met mijn wasje aan een rekje in de arena, een heerlijk geurende acacia op de binnenplaats en kale matrassen was ik net zo happy als vandaag in één van Spanjes mooiste steden en een bed in een prachtig modern hotel.

Met groeten Ton

P.s. Op een terras bestelde ik een biertje. Komt de serveerster met Heineken.(ik had het kunne weten) Bij de bestelling voor een tweede vroeg ik of ze ook ander bier had. Ik kwam tenslotte uit Nederland en wilde liever iets van Spaanse bodem drinken. Ja, hoor antwoordde ze en kwam met een Desperados, gebrouwen in?????? Nederland. Wel heel lekker trouwens.

Wat is Spanje toch leuk

Van Mora naar Toledo 36 kilometer.

Het blijft een eind, zeker met stijgende temperaturen en nieuwe blaren.

Ook vannacht hebben we heerlijk geslapen. Het feest in Mora heeft ons niet uit de slaap gehouden en ook vanmorgen geen feestvierder gezien. Wel zaten we al om zes uur bij de churrostent voor wederom een vette hap. We wilden zo vroeg starten omdat we een lange dagmars hadden en het 27 graden zou worden. Het werd beide.

Zo vroeg in de ochtend gaat het heerlijk. In een mum van tijd hadden we al twee dorpjes achter de rug en was het tijd voor een lange stop met een heerlijk broodje in Nambroca.

Na zo'n stop is het lastig om weer in 'de benen' te komen zeker met een nieuwe blaar en in de wetenschap dat je dan nog 16 kilometer moet. De volgende stops volgden elkaar dan ook in steeds rapper tempo op. 

Als hoogtepunt een uur voor het menu del dia met, ja, ja een fles wijn en gaseosa. (Zo lust Rick het ook) maar het lopen ging wel steeds moeizamer.

Naarmate we dichterbij Toledo kwamen werd het steeds groener. Prachtig bosrijk gebied met paleizen van huizen en een magnifiek uitzicht over de stad.

Zo'n vijf kilometer voor de stad hebben we nog moeten rusten. Niet erg met dit uitzicht. En uiteindelijk stonden we dan toch bij de stad, alleen de rivier zat in de weg.

Maar dan moet je er nog drie lopen en toen waren we wel in de verleiding om het touristentreintje te nemen maar het werd een calippo ijsje limón. We lijken wel heiligen.

Zullen we eerst maar naar de VVV lopen voor een goedkoop adresje, stelde Rick voor.

Is goed. 

Dan moeten we hierlangs omhoog de stad in.

Wegopbreking en we konden er niet langs. Terug is geen optie dus de parkeergarage in en met de lift vijf etages omhoog en...... staan midden in de stad. Hebben we toch nog gesmokkeld.

Ik vraag wel even aan die mevrouw of zij nog een hostalletje weet.

Ze noemde er twee en wilde toen eigenlijk weglopen maar zei toen dat ze er nog een wist.' Vlakbij, nieuw en modern en niet duur voor Toledo.

Nu zitten we dus in een twee sterren hotel voor een zeer redelijke prijzen en blijken de enige gasten te zijn.

Ik denk dat we hier morgen heerlijk kunnen uitrusten en in het treintje door de stad natuurlijk. O ja, en toch maar kijken voor nieuwe schoenen.

Met groeten Ton

Ik dacht dat jij zo snakte naar groenten?

Van Tembleque naar Mora (niet van Cora) 25 kilometer.

Het was wel even wennen. Normaal gesproken eten we fruit als ontbijt.

Na twee weken doe ik een moord voor groenten bij het eten en dan bedoel ik niet een half tomaatje als garnering.

Wat hebben wij lekker geslapen. Ondanks dat onze casa rural naast een bar stond  was het heerlijk rustig. Wel waren vanwege de zondag alle winkels dicht (geen fruit voor het ontbijt) en de bar zou maandagochtend pas om 8 uur open gaan. Te laat voor pelgrims die om 7.30 willen starten. 

Langs de snelweg is een restaurant dat de hele nacht open is dus daar kunnen jullie terecht, adviseerde de ober. Niet dus.

We kamen uiteindelijk terecht bij een onaanzienlijke tent maar die had alleen churros. 

Dus voor het eerst in mijn (Spaanse) leven ontbeten met oliebolachtige sponsjes en koffie. Eigenlijk niets mis mee en ik liep er zonder oprisping 13 km op.

Uiteraard stond in de bar de tv aan waar we het nieuws hoorden over de burgemeester van Amstelveen zijn hand op de kont van Maxima had gelegd. het fragment werd op zijn minst drie keer herhaald.

We hadden vervolgens een heerlijke  stop in Villanueva de Bogas. Daar was opvallend snel internet en konden we onze mail even checken. Goed nieuws over de verhuur van ons huis. Als het zo doorgaat verdienen we meer uit de verhuur dan we hier opmaken. 

Gelukkig bleek de pelgrimsherberg waar we wilden overnachten al een paar jaar gesloten dus verblijven we wederom in een hostal. Soms zit alles mee.

We hebben ontdekt dat een menu del dia ons 's middags beter bevalt dan een zware maaltijd om 8 uur in de avond. Dus als het schema het toelaat nemen we het eerste de beste restaurant van het dorp. 

Vandaag een dure, wel 15 euro 'maar het is een buffet'. Alle mensen 'die aanzaten aan het buffet' hadden een soort cape met sjaaltje om. Ook sommige obers droegen die waardoor wij dachten dat het werkkleding was. Maar wat bleek even later toen we het dorp inliepen? Het is feest in het dorp: la fiesta del olivo, een grote kermis en iedereen heeft dus die cape om.

We hebben er niet minder heerlijk en overmatig door gegeten en gedronken. Ik heb van alles geprobeerd, zelfs twee soorten vis. En terwijl ik 's morgens nog had lopen zeuren over het gebrek aan groenten wees Rick me heel fijntjes op mijn incongruente gedrag toen hij mijn bordje met eten bekeek.

Het is een beetje slecht te zien maar de twee personen links hebben zo'n cape met sjaaltje om.

Ons hostal ligt wat uit het centrum.

Das wel lekker dan hebben we ook geen last van de muziek vannacht, zei Rick net. 

Toch heb ik de oordoppen al klaar gelegd want tijdens het rondje door het dorp heb ik de tent gezien waar de band gaat optreden. En..... Spaanse bandjes treden niet zachtjes op en zeker niet kort.

Als we morgenochtend naar Toledo vertrekken zullen we de laatste zwalkende gefeestgangers beslist nog tegenkomen.

Met groeten Ton

P.s. Vanmiddag moesten we een bergkammetje over. Eindelijk afwisseling. Dennen, eiken, rotsen, een kasteel en zicht op de Sierra de Gredos bij Madrid met sneeuw op de toppen.

Overweldigende gastvrijheid

27 april van La Villa de Don Fadrique naar Tembleque 30 kilometer

Misschien door het badje van water met zout en azijn of gewoon omdat het zondag is maar voor het eerst sinds de eerste wandeldag geen noemenswaardige klachten.

Ik ben getrouwd met een man die reist om te reizen en niet voor cultuur of culinaire ontdekkingen. Zet hem op Schiphol en hij is gelukkig. Geef hem een landkaart of map van het openbaar vervoer en hij is uren zoet.

Gisterochtend wilden we een pauze op een terrasje.

We gaan zitten en tegelijkertijd komen er ook wat Spanjaarden aan het tafeltje naast ons. Terwijl Rick naar binnen loopt om te bestellen roepen de Spanjaarden wat door een openstaand raam. Binnen een minuut staat hun bestelling in het kozijn. Als Rick terugkomt en zegt dat de bestelling er aankomt staat het inmiddels in het raamkozijn. Hij pakt het en zegt dat hij ook nog een racion met iets vlezigs heeft besteld. Nog voordat hij zit staat er een schaaltje in het kozijn. Hij loopt er naar toe, ik zie hem een beetje twijfelend kijken maar neem het schaaltje mee naar onze tafel. Kippenlevertjes: niet mijn favoriet, dus neem ik er een en schuif de rest naar Rick onderwijl mompelend dat 'deze schaal aan mij voorbij mag gaan', dit heb jij besteld.

Als Rick, met lange tanden, twee stukjes op heeft komt de barvrouw naar buiten met een grote schaal vlees stukjes in tomatensaus. 

We schrikken want zitten dus duidelijk iets van een ander op te eten. Volgens de dame hoeven we 'no te preocupe'. 

Over de casa rural waar we overnachtten kan ik nog iets vertellen over het avondeten.

Om acht uur moesten we in de eetkamer zijn. Terwijl we aan tafel gingen zitten kwam Juan al met het eerste eten: brood, olijven, kleine aubergines in het zuur en een een fles wijn.

Oei, zei Rick, jij moet de eer redden.

Hij lust namelijk geen olijven, drinkt nauwelijks of geen wijn en van aubergines in het zuur wordt hij niet warm.

Ik doe mijn best en eet nagenoeg alles op.

Vervolgens komen er acht stukjes brood met een koude saus van tonijn, tomaten en uien. Rick neemt er twee en laat de rest voor mij. Ik plof inmiddels bijna.

Dan komt Juan met een grote schaal met plakjes schapenkaas en serranoham, een schaal met broodjes warme chorizo en salade.

De chorizo wordt door Rick opgegeten en ik doe mijn best met heerlijke kaas en mijn lievelingsham. Terwijl ik tussendoor Rick's wijn al had opgedronken schonk Juan onze beider glazen nog eens vol.

Waarom drinken jullie zo weinig? Is de kaas niet lekker?

Voor we naar bed gingen was de fles wijn leeg en op de kaas na, alles op.

Als je nou maar niet gaat zeuren dat ik te dik word, zeg ik de trap oplopend naar onze kamer.

O wat heerlijk, riep Rick nadat hij zijn bed had opengeslagen, er liggen flanellen lakens op. Doet me aan de winter denken toen ik klein was.

Op de hoogvlakte zijn de nachten koud dus zijn flanellen lakens en slopen heerlijk comfortabel. 

Nadat ik enigszins aangeschoten en melancholisch van de wijn, in mijn bedje lag wentelde ik me in de nostalgie van 'de zachte lakens en de goede zorgen van mijn eigen moedertje'.

Vanmorgen pas om half acht op pad nadat señor Juan ons probeerde vol te stoppen met sinaasappelsap, koffie, fruit, brood, kaas, ham en nog wat broodjes met de tonijnsaus.

Bij het afscheid riep hij nog iets over ' langs de weg staan met de auto'. 

Als we ongeveer driehonderd meter hebben gelopen, staat er een auto met knipperende lichten op een straathoek. Wij lopen er zonder te denken langs. Twee straten verder: dezelfde auto en wie stapt daar uit? Juan. 'Om te kijken of jullie de goede route zouden nemen.

We kregen nog een ferme abrazo en toen waren weer op onszelf.

Wat een aardige man en wat overweldigende hoeveelheid gastvrijheid.

Vandaag 30 kilometer gewandeld en het ging zeer voorspoedig. Het begon al met het zien van de eerste ooievaar. Na elf km de eerste stop met koffie. 

Daarna passeerden we een keten van lage bergen met windmolens. Daar is meteen weer meer natuur en dan word ik wel vrolijk.

We pauzeren nu wat vaker en liggen dan steeds een half uurtje met de schoenen uit langs de weg. Uiteraard met iets te snoepen. Vandaag was dat brood, borrelnoten en een appel. Niet in één pauze natuurlijk.

Onderweg moesten we een spoorwegemplacement oversteken via deze brug. Gelukkig werden we als pelgrims beschermd door Jacobus net asl de dorpelingen die er en masse overheen gingen.

We verblijven weer heerlijk luxe in een casa rural met een balkonnetje voor de was. Tweede balkonnetje links. Nu snel voor een menu del dia in het restaurant linksonder.

Tembleque wordt 'balkon van La Mancha' genoemd en heeft één van de meest pittoreske pleintjes van Spanje. 

Persoonlijk mis ik een boom of bank of zo iets.

Met groeten Ton

Word ik al filosofisch?

Van El Toboso naar La Villa de Don Fadrique 26 kilometer

We eten lekkerder in kleine dorpjes dan in de steden.

'Gebeden' worden verhoord.

Wat hebben wij lekker gegeten gisteravond. De namen van de gerechten kan ik niet meer precies herinneren maar Rick had revueltos de cebollas. Gefruite uien met spekjes dat aan elkaar was geplakt met roerei. Het zag er niet heel mooi uit maar was echt heel lekker. Ik had een stoofpotje met aardappel en varkensvlees en ook dat was echt heel lekker. Beiden heetten voorgerechten maar waren een complete maaltijd op zich. 

Nu verbrand je met een uur wandelen met rugzak van 10 kilo ongeveer 340 kcal dus dat maal 7 kan je echt wel zo'n voorgerechtje verstouwen. Hoofgerecht gebakken kip met frites. Altijd goed.

Omdat we vandaag maar 25 kilometer hoefden stonden we pas om 7.30 op de straat. Wederom koud maar geen wind dus lekker wandelweer.

Het landschap is weinig gevarieerd en er gebeuren kleine dingen die leuk zijn, schreef ik gisteren. 

Maar is het landschap nu werkelijk zo saai, dacht ik vanmorgen. 

Hoeveel verschillende kleuren aarde hebben we al gezien? Rood, grijzig, geel, bruin en dan nog fijn of grof. Koren dat nog op gras lijk, ander dat al bijna aren heeft. Olijven die op rode aarde met stenen  staan, lijken een ander kleur te hebben dan die op bijna wit zand groeien. 

Hoeveel snoeivormen zijn er niet van olijven maar ook van druiven? We zien druiven die aangebonden worden aan draden, andere struiken bestaan uit dikke bolle stammen waaruit één lange uitloper komt die wordt opgebonden als een handvat aan een draagmandje. 

We zagen vandaag ook druivenstruiken met grote stenen in het midden. Sommige struiken hebben al bloemetjes terwijl andere net beginnen uit te lopen. 

De vogels die we zien en horen fluiten o.a de alom aanwezige Hop. De insecten die we op de paden zien lopen: verschillende soorten mieren die via hun eigen snelwegen ons pad kruisen. Kevers, waaronder mestkevers, en vroeg in de ochtend slakken.

Maar ook het pad zelf. Mooi gladde paden van gedroogde klei maar ook paden die schuin aflopen met losse stenen. Kortom, er is eigenlijk zo ontzettend veel te zien dat je je niet verveeld. Maar....... na ongeveer tien dagen door dit landschap wil ook ik wel weer meer spektakel in de vorm van woeste rivieren en ruige bergen.

De herberg in La Villa de Don Fadrique is in het sportcomplex en die is nogal basic. Koud water, matrassen op de grond en voor de rest niets. Rick ziet hier al een paar dagen tegenop. 

Kunnen we niet in een hostal of zo?

Kom op. Denk eens aan al die lekkere sportjongens die daar rondlopen. (ik denk alleen maar aan goedkoop dus haal ik alles uit de kast om daar te slapen)

Ja, maar als ze tot een uur of twaalf druk zijn doen we geen oog dicht. Ik stel me een mooi hostal voor.

Lopen we vanmiddag tussen de druiven, stop er een auto.

Gaan jullie naar La villa de Don Fadrique?

Ja.

Slapen jullie dan in het sportcomplex?

Nou, zegt Rick, als het niet hoeft.

Ik heb een casa rural en voor veertig euro kan je overnachten inclusief het avondeten.

Rick meteen blij maar ik kijk dan strategisch vooral een beetje moeizaam.

Ik doe dan ook de was, kwam er achteraan.

Tja en toen was ook ik om.

Het is hier heerlijk. Het is een huis waar de oudste delen driehonderd jaar zijn, heeft een leuke patio en een kleine besloten tuin. Ik zit nu in de salon de estar met mijn voeten in een bak water, azijn en zout, is goed voor de blaren volgens de ama de casa.

De was zit in de machine. De verwarming op de slaapkamer staat aan - es muy comodo- en de badkamer heeft een stortdouche met een berg heetwater.

De eigenaren zijn heel vriendelijk en ik denk zomaar dat we vanavond gezamenlijk de maaltijd zullen genieten.

Met groeten Ton

Benidorm bastard

25 april van Las Pedroñeras naar El Toboso 33 kilometer

Het ging vandaag een stuk prettiger dan gisteren.

Van Valencia naar Santiago is het 1300 kilometer. Dat weet ik en met mijn volle verstand heb ik gezegd die te gaan wandelen. Waarom vind ik het dan toch vervelend als ik zie dat we 'omlopen'? 

De route naar Santiago loopt hier voor een groot deel samen met de wat toeristische route van Donkey Shot. Als we de bordjes met de kilometers vergelijken met die van ons routeboekje, zien we soms verschillen van 5 kilometer tussen twee dorpen. Met enigszins pijnlijke tenen  ben ik dan echt geneigd om af te snijden. Gelukkig houdt Rick me op het rechte pad.

Het landschap is wat kleinschaliger en heuvelachtiger. Ook lijken de landerijen wat rommeliger bij gehouden. Er zijn stukken land waar al jaren niets mee wordt gedaan en stukken die wat meer natuurlijke vegetatie hebben.

Zoals thuis,vragen we ook hier wat het leukste van de dag was en dat kunnen kleine dingen zijn. Zeker omdat de omgeving niet al te gevarieerd is.

De eerste stop was met Cola Cao muy caliente. Dat is hete chocolade melk van oploscacao en die hadden we ook echt nodig want op de hoogvlakte was het vanmorgen niet warmer dan een graad of vier. Zelfs ik had koude handen. 

De bar werd bemand door een barvrouw. Een heel aardige spraakzame dame. Nadat ze onze bestelling had gebracht ging ze weer verder met het bakken van aardappels.

Is dat voor een menu del dia, vroeg Rick.

Nee voor de pinxtos. Ik maak een tortilla Española.

Daarna ging het gesprek over tappas, die zij toch pinxtos noemde. (Ik dacht dat dat die naam alleen in het noorden werd gebruikt.)

Ze noemde alle tappas op die ze in het assortiment had waaronder ook varkensoren en schapenkop, die ze natuurlijk aanprees als lekkernij. 

Ander lekkers had ze op de muren geplakt: allerlei mooie, in verschillende stadia van gekleedheid verkerende mannen. Wij kregen het niet alleen warm van de chocolade dus.

Ook een leuke stop was in La Mota del Cuervo. We zaten op het plein te smikkelen van een pastei met tonijn. Heerlijk.

Op een andere bank zat een oude man en voor de bank zat een tandeloze man van onbestemde leeftijd in een booster. De laatste had het hoogste woord. Als een Benidorm bastard riep hij naar iedere voorbijganger en natuurlijk ook naar ons. Vanwege het gebrek aan tanden was ie wat moeilijk te verstaan maar wilde weten waar we vandaan kwamen.

Uit Hollanda, antwoordde Rick.

Hij keek zeer moeilijk.

Waar vandaan?

Uit los Paisos Bajos.

Nooit van gehoord en na nog wat heen en weer vragen ging hij naar zijn maat die op het bankje was blijven zitten. Terwijl wij op de bankjes gingen liggen kon ik duidelijk horen wat de mannen nog bespraken. 

Santiago, hoorde ik,  El Toboso en toen ging het over voetbal: Ajax, Kroeff. Ja ze hadden helder waar we vandaan kwamen.

Toen we na een kwartiertje verder gingen wensten ze ons een Buen Camino.

De route van Don Quijote is een luxe. Op verschillende plaatsen is een rustplek gemaakt met bankjes, een afdak, fietsen rekken en jawel: ringen om je ezel aan vast te zetten. Ook vermoeide pelgrims maakten dankbaar gebruik van de bankjes waar, ik in ieder geval, werd gewekt door het gemekker en geklingel van een schaapskudde. Ach je maakt wat mee op zo'n tocht.

In El Toboso aangekomen kwamen we langs het huis van Dulcinea. Dat viel natuurlijk niet te vergelijken met het stukje hout van het ware kruis dat we in de goede week mochten aanschouwen maar het was toch leuk.

Nu zitten we wederom in een hostal met lekkere handdoeken, zeepjes en badschuim in de badkamer en heerlijk heet water. We kunnen hier ook een menu del dia scoren en aan de tappas te zien die in de bar staan zit dat wel goed.

Hier nog een foto van het gevarieerde landschap en voor Anne: een stukje van mijn golfbroek.

Met groeten Ton

K met peren

Van San Clemente naar Las Pedroñeras 25 kilometer

Makkie, dus niet.

Eigenlijk voel je het al bij het aantrekken van de schoenen: ze knellen.

Omdat we er maar 25 hoefden af te leggen zetten we geen wekker gisteravond. Heerlijk uitgeslapen ook al was het ijskoud in de herberg. Het was voor het eerst dat ik blij was met mijn donzen slaapzak. Om 8 uur op pad en de eerste kilometers gingen voorspoedig. Prachtig weer, niet te warm, een windje en een mooie omgeving met uiteraard prachtig groene golvende korenvelden.

Wat mooi he, die Barbapappa heuvel, zei Rick.
Hoe bedoel je?
Nou zo begon Barbapappa toch altijd. Met zo'n groene heuvel waar ze vanaf rolden.

We moesten nogal brainstormen voordat we op de naam van de Teletubbies kwamen. Ach, waar praat je over?




Ook zagen we twee herten die pijlsnel door het koren renden en even later moest ik aan Nederland denken. Waarom? Er vlogen kievieten boven onze hoofden. Nog nooit eerder gezien in Spanje.

Ze doen er van alles aan om het de pelgrim naar de zin te maken. Hier was alles duidelijk nog gelukzalig.












Maar toen begon de ellende. Pijnlijke nieuwe blaar onder een teen. Opspelende blaar op hiel. Nieuwe blaar onder een nagel. Een kasteel dat maar niet dichterbij wilde komen. En Rick die pas na 15 kilometer wilde pauzeren.
Klaar was ik er even mee. Weg gezelligheid en gelukzaligheid.

Na een lange pauze, blaarbehandeling, een broodje en liefdevolle aandacht van Rick ging het weer een beetje maar het bleef moeizaam.

Vlak voor Las Pedroñeras was er onduidelijkheid met de pijlen en kwamen we aan de verkeerde kant het dorp binnen.
Nou, laten we dan maar eerst een menu del dia scoren.
Geen restaurant te zien.
Vragen dan maar.
Nee hoor er is geen restaurant hier dan moet je naar de snelweg lopen.
Dat was weer een mazzeltje want aan die kant van het dorp liepen we. Na wat zoeken konden we heerlijk eten en....... er is een hostal bij. Dus geen herberg vandaag maar heerlijke bedden, zachte handdoeken en wifi, die het echter niet op de kamer doet vanwege een versterker die kapot is. Ook niet erg want dan kan ik regelmatig een kopje koffie drinken in de bar en daar internetten.

Met groeten Ton

FF bijpraten

Op FB zijn er reacties gekomen op ons wandeltempo.

Het is dat het lichaam niet meteen 30 a 40 kilometer kan wandelen anders hadden we dat gedaan.
Als je b.v. 25 km wandelt (of minder als er tussen dorpen geen slaapplaats is en dat is best vaak het geval) ben je met een uur of vijf echt klaar en zit je in het dorpje waar de herberg is. Nu kan dat een stadje zijn, een grote stad maar ook een, wat wij nogal oneerbiedig, een koeieneukersdorp noemen. Dat laatste kan een dorp zijn met minder dan honderd huizen, soms nog onverharde wegen en huizen van adobe gebouwd. Echte armoe, geen boompje in de straat, geen plantje in het raamkozijn en waar je niets of niemand op straat ziet en als je iemand ziet ze ons soms argwanend bekijken. Gisteren zijn we door één zo'n dorpje gekomen. Deze dorpen hebben dan ook vaak geen herberg hoor dus theoretisch verblijven we hier ook nooit.

In zo'n dorp is het niet echt leuk om 19 uur te verblijven. Dat is saai.

Op de vorige Camino kwamen we om vijf uur 's middags aan in El vino del cubo de la tierra. Een zeer klein plaatsje. We stapten de herberg binnen en we schrokken gewoon. Alle pelgrims hingen aan of lagen op de bedden in een soort van lethargische houding. En ik ga nu een rare vergelijking maken maar het leek wel een concentratie kamp. Want wat doe je met die zee van tijd als er niets te doen is? Geen mooie kerk te bekijken (tien minuten) vaak geen bar, geen supermarkt, geen parkje met een bankje. Maar ook dorpjes die wat groter zijn geven niet echt uren vertier en een wandelingetje maken is nu net niet wat je wilt doen.

Wij vinden het leuker om dan gewoon te lopen. Niet om snel door het land te jagen of om op een bepaalde dag in Santiago te zijn maar gewoon om te doen wat je doet als je een wandeltocht maakt: wandelen.
En dat genieten dan? Tja, met blaren wordt dat genieten wel op de proef gesteld. Maar we genieten van het buiten zijn, het veranderende landschap, de frisse lucht, de geuren, de aardige mensen, de hulp die we krijgen als we de weg niet weten, het eten, de zon, zelfs van de blaffende honden en het belangrijkste misschien wel: de vrijheid en het voorrecht om te zijn waar we zijn, zowel in Spanje als in het leven.

Een andere vraag betreft de route. Als je in Valencia start loop je met een grote boog naar beneden bijna tot op hoogte van Alicante (daar sluit ook de route van Alicante aan) om pas later omhoog richting het westen en noorden te gaan. Je loopt dus om. Waarom?
Zover als we nu weten heeft dat o.a. te maken met het gebergte dat er ligt. Daar loop je langs en niet doorheen.
Je moet niet vergeten dat pelgrimeren vroeger gevaarlijk was en pelgrims liepen daarom vaak in groepen of sloten zich aan bij handelsreizigers. Ook is Spanje leeg, (niet alleen vroeger maar ook nu nog) heel leeg en vroeger bijna volledig bedekt met bossen waarin beren, wolven, lynxen en ander ongedierte leefde.
De route die we lopen ging in het begin over de Via Augusta, een grote Romeinse weg. Later liepen we over stukken van de wolroute en gisteren liepen we over een veedrijvers pad. Het is daardoor niet de kortste route maar wel de veiligste.


Met groeten Ton

Je maakt wat mee

Van La Roda naar San Clemente 40 kilometer (zou eigenlijk 36 zijn)

Wat kan je heerlijk rustig slapen in een arena.

Vanmorgen uitgerust om 6.30 op pad. Wandelend door wat graanvelden viel me ineens wat op. De zon stond nog heel laag en als ik naar het koren keek viel de schaduw van mijn hoofd op het groen. Precies rond mijn hoofd leek het wel te glinsteren. Ik vroeg het voor de zekerheid maar even aan Rick en hij zag exact hetzelfde bij zijn schaduw.

Dat was een beetje een teleurstelling want ik dacht een mystieke ervaring te hebben.

Na een uur of twee zei Rick: zullen we een chocoladestop maken.

Chocolade? Riep ik verbaasd uit.

Ja, ik heb gistermiddag een reep gekocht. 

Daarmee is een traditie van de Via de la Plata in ere hersteld.

Bij het volgende kruispunt, goed?

Oei, zei ik, dat kunnen we misschien beter hier doen. Ik denk dat het bij het kruispunt niet zo lekker ruikt.

Hoezo?

Ik had de groene container gespot en daar is niets mis mee maar ik zag er toch duidelijk een paar pootjes uitsteken.

Dus eerst de chocolade en daarna ging Rick in de groene bak kijken. Het was een kadaverbak en er lagen twee heel erg dode geiten in.

's Middags liepen we door wat meer gevarieerd landschap. Het werd steeds meer glooiend en er kwam wat meer verschil in gewassen. Druiven, koolzaad, olijven, amandelen en koren, koren, koren en wat overblijfselen van bos. Mooi oude dennen, parapludennen en steeneiken.

Een leuke afwisseling waren een paar stenen yurts, volgens de reisefuhrer gebouwd als opslagschuur voor graan

Halverwege zaaiden de gele pijlen, die overal staan, verwarring en wezen twee kanten op. Dan kies je wat en loop je gewoon vier kilometer om. Dat is niet leuk voor mijn humeur maar na een half uur had ik me eigen zonnig zelf weer terug.

We slapen nu in een herberg die sinds november vorig jaar open is. Het is een rijtjes huis en het is er ijs en ijskoud. 

Lekkere kouwe vloer, zei Rick, goed om de voeten af te koelen.

Maar na een paar minuten deed het gewoon pijn.

Nu zitten we op het Plaza Mayor aan de hete chocolademelk en kijken uit op de kerk gewijd aan Sint Jacobus.

Met groeten Ton

Toreador, kijk uit er komt een stier aan.

Van Albacete naar La Roda 42 kilometer

Het kwam ons wel goed uit: koud en bewolkt was het vanmorgen. Goede temperaturen om te lopen trouwens.

Maar wat saai. Gisteren liepen we al de hele wandeling tussen koren door. Maar ook vandaag doorstonden we de orkaan van het Spaanse graan. 

En wat is het plat. Zeker met die lage luchten leek het soms net of we in een Nederlandse polder liepen. Zelfs de temperatuur werkte mee want het was echt niet warmer dan een graad of tien. Het leek wel voorjaar.

Om 11uur waren we in La Gineta, dat wil zeggen dat we de eerste dagtocht er op hadden zitten en na een koffie, een reep chocolade en een zak chips konden we opgewekt aan de tweede beginnen.(Rick deed boodschappen en die wilde eigenlijk een soort pizzabroodje maar dat was niet te koop)

Deel twee ging, uiteraard, door korenvelden maar er stond af en toe een prachtige oude boom tussen en we liepen over van die kleine veldweggetjes dus wat wil ik nog meer. Later kwam de zon erdoor en hadden we van die prachtige blauwe luchten met witte bolle wolken. Helemaal goed. 

De beentjes konden het prima aan en ook tussen de oren was veertig kilometer gewoon veertig kilometer. 

En nu? Nu slapen we in de enfermeria (ziekenboeg) van de stierenvechtersarena van Al Roda. En waar droogt de was? Precies. Op de mooiste plek.

Is het geen mooie rode lap?

Gelukkig had ik het rekje net weggehaald voordat er een paar aspirant toreadores kwamen oefenen. Je wilt de gastvrijheid tenslotte niet beschamen.

Met groeten Ton

Je doet wat voor het wandel genot

Van Chinchillas de monte Aragón naar Albacete 19 kilometer

Al een paar dagen doe ik tijdens een pauze mijn voeten omhoog. Dat lijkt verlichting te geven en lijken de schoenen daarna minder te knellen. Maar die pauzes zijn natuurlijk niet lang genoeg voor blijvend resultaat.

Kom dacht ik gisteravond: als ik die vermaledijde schoenen nu eens onder het voeten einde van het matras leg, liggen de voeten hoger en kunnen ze lekker slank worden. En.....vanmorgen heb ik een heel uur gelopen zonder pijn aan de kleine teentjes.

Wat loop je nou met een steen in je hand, vroeg Rick.

Tja, mijn rugzak is niet zwaar genoeg en kom dacht ik, laat ik eens een steen meesjouwen.

Ben je gek of zo.

Nee. Omdat die schoenen blijven knellen wilde ik een mooie passende steen meenemen om na het wandelen in de schoen te doen. In het hotel de schoen nat gemaakt, de steen erin geduwd met een punt op de plaats van de kleine teentjes, om het leer daar wat uit te rekken.

Morgen maar eens zien wat het heeft gedaan.

Eigenlijk is het leven op de camino heel eenvoudig.

Alles van waarde draag je op je rug. Voor de rest loop je wat, zoekt een slaapplaats en zorgt voor voldoende voedsel.  In de herberg aangekomen ga je eerst douchen en daarna doe je je wasje. Dat moet elke dag omdat je van alles maar twee dingen hebt. Dus één stelletje aan en één in de rugzak.

Dat wil zeggen dat die rugzak eigenlijk elke keer volledig moet worden leeggehaald en waar laat je dan spulletjes? Op bed maar daar wil je ook graag liggen. Op een tafeltje dan of in een kast? Die laatsten zijn heel vaak niet aanwezig of te weinig. Op dat soort momenten kun je het verschil zien tussen georganiseerde  mensen of de wat mindere goden, waar ik er een van ben.

Dit is mijn hoekje,

dit Rick's. Hij heeft wel een tafeltje ter beschikking maar dat hoort natuurlijk ook bij de georganiseerden: het direct regelen/inpikken van een tafeltje.

De wasje zijn mijn ding. Inventief als ik ben zorg ik altijd voor een oplossing voor een lijntje in de zon.

Trouwens vandaag een heerlijk wandeldag gehad. Vanaf de berg waar we gisteren sliepen kon je Albacete al zien liggen, 16 kilometer hemelsbreed maar 19 via de route.

Er hing zware bewolking die bij de opgaande zon, achter ons, bijna zwart kleurde. We hebben twee keer de regenjassen aangedaan maar meer dan één millimeter is er niet gevallen.

Om elf uur waren we er al. We zijn al volledig gewend aan het lopen en komen nauwelijks vermoeid aan op de plaats van bestemming.                                                                   Dus kunnen we zonder problemen de stad bekijken. Het is mij alleen nog niet duidelijkheid waarmee Johannes de Doper doopt. Ik dacht dat het water zou moeten zijn.

Morgen gaan we dan ook twee dagetappes combineren en zullen, als alles goed gaat, 41,7 kilometer lopen. Ik vermoed daarna een lichte vorm van uitputting te ervaren.

Met groeten Ton

Que frio

Van Higueruela naar Chinchilla de Monte Aragón 29 kilometer

Wat een kou en dat met een windkracht vijf.  

Vanmorgen voor het eerst een fleece aan gehad.

Nu beginnen we al te wennen aan de warmte en dan voelt 10 graden toch echt een beetje koud aan. 

Die dertig kilometer waren zo om net als de paas hier. Toen we in Chinchilla aankwamen zaten de dames en heren van de confrades al lekker aan een biertje. De dame met de groene cape zat met haar companero's naast ons. Af en toe werd er nog wat muziek gemaakt. Helemaal leuk. In de kerk, rechts op de foto, werden alle beelden weer op hun vertrouwde plaats gezet, de vloer gedweild en de kleden gestofzuigd. 

Chinchilla de Monte Aragón is een dorp dat tegen de berg aan geplakt is. Die bergen liggen als losse hopen in een nagenoeg vlak landschap. Het dorp is bekend vanwege zijn grotwoningen. Als je aan komt lopen word je en beetje triest van de aanblik maar als je omhoog klimt is het er alleraardigst.

Het kasteel heeft een ononderbroken zich over de vlakten.

Met groeten Ton

Processie

Almansa naar Higueruela 19 kilometer

Gisteravond hield ik het niet meer en lag om 21.00 uur in bed. Hoe indrukwekkend een processie ook is, slaap gaat voor. Net op het moment dat ik in mijn remslaap was schalde er keiharde muziek, het leek wel een oproep voor de moskee, door het dorp. Tja wat doe je dan? Het bed uit een achter de muziek aan. Maar het gaf een beetje een bevreemdend gevoel. Overal klonk de muziek uit luidsprekers en ik was ongeveer de enige persoon op straat.
Laat ik maar naar de kerk gaan, de pastoor had tenslotte gezegd dat de processie daar zou beginnen. Daar aangekomen stonden er inderdaad wat mensen maar om 22.30 zag het zwart van het volk, inclusief een harmonieorkest.


De processie zelf was eenvoudig maar toch indrukwekkend en de harmonie speelde erg mooi. Half twaalf in bed waar Rick alles in een diepe coma aan zich voorbij had laten gaan.

Vanmorgen om zeven uur door het dorp gelopen voor een panaderia en dan denk je dat het rustig is op straat. Het leek het Rembrandtplein in Amsterdam wel. De jeugd had er duidelijk een vrijwillige nachtdienst op zitten, draaglijk gemaakt door een grote hoeveelheid drank.

 Het route boekje wordt steeds eenvoudiger. De aanwijzingen voor vandaag: loop het dorp uit via het park, sla daar rechtsaf de weg op en volg die 19 kilometer. In Higueruela bij bar Posada rechtsaf tot je tegen de herberg aanloopt.

Ook al liepen we langs de weg was het er zeer rustig en hebben maar een stuk of tien auto's geteld. Na een kilometer of tien liepen we door mijn favoriete landschap: een open landschap met prachtige oude eikenbomen, daar tussendoor wat velden met druiven of graan. Inmiddels zijn we met zes pelgrims. We komen elkaar in de herberg of hostal tegen en dat is leuk om ervaringen uit te wisselen. Wij wandelen met een Duits route boekje en daar staan andere hotels, herbergen en barretjes in dan in het Franse boekje. Waar de een zegt dat er geen herberg is in een dorp zegt de ander dat er wel een is. Vanavond slapen we in de kelder van het voormalige gemeentehuis. Een beetje basic maar schoon en met heet water.


 Met groeten Ton

Help, al weer een week voorbij

Goede vrijdag. Van Al Mansa naar Alpera 22 kilometer

Gisteravond kreeg ik het even heel benauwd. Voelde ik nu pijn in mijn scheenbeen? Tendinitis? Net nu de tenen vrijwel pijnloos werken, een volgende klacht? En uit ervaring met de vorige Camino weet ik dat dat tamelijk onprettig is. Dus cortisonzalf gesmeerd, paracetamolletje d'r bij, ijsblokjes erop en slapen.


Vanmorgen lek de pijn mee te vallen.
Maar, o ja, hoe zat het ook alweer. Tendinitis krijg je door te veel kilometers, te snel en te grote passen te lopen. En had ik nu net niet geschreven dat het tempo omhoog was gegaan? En dat tempo verkrijg ik door hele grote stappen. Dus na de eerste passen daagde het: tuttige kleine pasjes dus, de afstand zit wel goed vandaag.

En het werkt. Geen verergerde klachten. En met dat resultaat ben ik heel gelukkig. (En Rick ook want ik ben niet echt een zonnetje met klachten)

Het was vandaag weer een prachtige tocht. "Kan je geen mooiere foto's op je blog zetten" werd me gevraagd. Nee dat kan niet. Ik neem de foto's met een klein toestelletje, dat is licht en past gemakkelijk in mijn broekzak. Zie ik iets moois kan ik zonder te stoppen een foto maken.  Alleen kan ik die niet op mijn blog krijgen. Ipad foto's kan ik uploaden en om bij elk wissewasje de rugzak af te doen, Ipad eruit te vissen en een foto te maken kost me gewoon teveel tijd. (Doe ik alleen als we toevallig een stop hebben) Ook ben ik dan steeds uit het wandelritme. Maar vandaag dan toch maar eens gedaan.

De tafelberg op de achtergrond is een foto van gisteren. Vandaag zijn we die links voorbij gelopen, ongeveer ter hoogte van het knikje.

Zo zag het er van dichtbij uit.

En dit is net aan de andere kant van de berg. De bergpas ligt ongeveer op 700 meter hoogte. Overal konijntjes, vogels, rozemarijn, tijm, brem, groenblijvende eiken, Lithiodora( prachtig blauwe bloemetjes) en nog veel ander bloeiend spul.

Om een uur of 12 in het hotel in La Pera en een uurtje later aan het menu del dia geserveerd door een weliswaar vriendelijke maar wat barse stellige ober. Er was weinig ruimte voor menu keuze, hij bepaalde het zo ongeveer. Het was heerlijk.

Dat het vandaag een feestdag is werd duidelijk toen we door dit behoorlijk kleine dorpje liepen en wat wilden drinken op de paseo. We zaten er samen met twee Spanjaarden maar met een uurtje zat er meer dan honderd man. Heel gezellig.

Achter mij zit de rest.

En er schijnt vanavond een indrukwekkende processie te zijn maar die begint volgens meneer pastoor om half elf. Te laat voor een pelgrim maar misschien verbaas ik mezelf.

Met groeten Ton