Gister heb ik twee boeken gehaald uit de bibliotheek. Een biografie van Ahmed Macouch en iets dat ik slechts uitzocht op een broeierig zinnetje van de achterflap. Terwijl ik de biografie las, pakte Rick het andere boek, bladerde er wat in en las een minuut of vijf.
Is het wat, vroeg ik.
Niets voor jou er wordt in gemoord.
Als ik een maaltijd eet die (te) veel koolhydraten en eiwitten bevat, word ik vaak 's nachts badend in het zweet wakker met de laatste flarden van een nachtmerrie nog helder voor de geest.
Wat heb ik gisteren allemaal gelezen, gehoord en gezien aan foto's en filmpjes (via FB)
Een artikel waarin Lars von Trier zegt dat Ingmar Bergman de mooiste camerashots maakt.
Een filmpje, gemaakt vanuit een helikopter, waar een paar afgebroken rotsen een huis in Italië. hebben verwoest. Het is van grote hoogte gemaakt.
Gelezen dat as van schoon haardhout goed gebruikt kan worden in de groentetuin.
Een slow-motion filmpje van een drinkende hond waarin duidelijk te zien is hoe de tong het water opschept.
Een foto van de uitgeprocedeerde asielzoekers die opgevangen worden in het voormalige huis van bewaring in de Havenstraat te Amsterdam. Op de foto de binnenplaats van het gebouw die volstaat met matrassen.
........ik zie een paar foto's van het verwoeste kassencomplex waar de verschillende ecosystemen van de aarde zijn nagemaakt. Het volgende moment sta ik op de grond tussen de resten van wat eens de kassen en planten waren. Er staat mooie man naaste me die de eigenaardige gewoonte heeft om steeds zijn lippen af te likken. Hij kijkt begerig naar een koker die in een veld met groenten ligt maar op onverklaarbare wijze lijkt die weg te drijven.
Maak je niet druk, zeg ik, in de natuur gaat niets verloren.
Dan zie ik een vloer. Mijn blik wordt langzaam de vloer over getrokken en zie links de poten van een tafel en wat stoelen. Rechts de onderkant van een kast. Nog wat verder naar achter staat het beeld stil op een smerig matras dat op de vloer ligt. Ook van het raam, dat licht op het matras laat vallen, zie ik slechts de onderkant.
Eén man is uit zicht, van de ander zie ik slechts zijn onderbenen. En dan komt er een grote beetje shabby uitziende hond aanlopen die op het matras gaat zitten, langzaam gevolg door nog meer hondjes in verschillende maten. Wat opvalt is dat ze allemaal dezelfde bruin-grijzige kleur hebben van het matras. De man waarvan ik slecht de onderbenen zie, zegt gekscherend: is dit het voorspel?
Ja, komt het antwoord, but there is more. They are hungry Tom, very hungry. Dan komt de onzichtbare man in beeld die een lang mes in zijn hand heeft.
Ik word wakker met het zweet in mijn nek en blijf wel een uur of twee uur wakker voordat ik weer rustig ben.
Met groeten Ton
donderdag 30 januari 2014
woensdag 29 januari 2014
Lekker stel samen
Ik verveel me op het ogenblik.
Laats las ik ergens dat je veel inspiratie kan halen uit biografieën dus ging ik na lange tijd weer eens naar de bibliotheek. Ik wilde graag de biografie van Dag Hammerkjold hebben maar die was niet aanwezig en kwam uiteindelijk thuis met Ahmed Marcouch. Waarom? Omdat ie een sympathiek hoofd heeft.
Hij verteld dat hij nooit heeft gestolen want dat is er diep ingestampt.
"Dat niet stelen zat er wel heel diep in. Alleen al bij de gedachte eraan begon ik te zweten. Mijn moeder was zelfs streng over de vijgenboom van de buurman, die met zijn takken over ons erf hing. Ze zag erop toe dat mijn oudere broers er met hun handen vanaf bleven. Onze oude buurman beaamt het tot op de dag van vandaag, dat vond hij mooi. De boom staat er nog altijd maar is niet meer zo rijk aan vruchten. Later, toen ik schoonmaakwerk ging doen, zei mijn vader altijd: als je wat aantreft, al is het een gulden, dan blijf je daar van af. Daardoor durfde ik zelfs een paar biljetten die ik op de stoep vond, niet op te rapen."
Nou ben ik zelf een type dat altijd op de grond kijkt of er iets van waarde ligt. Toen ik nog maar een jaar of vijf, zes was kwam een buurvrouw bij mijn moeder op visite en die vertelde dat ze een nieuwe mantel had gekocht en dat er na één keer dragen een knoop was afgevallen. Ik vroeg aan haar hoe die knoop eruitzag. Ze beschreef hem. Ik pakte mijn autopetje en stepte naar de plaats waar ik die knoop had zien liggen. Zowel moeder als buuf waren helemaal beduusd.
Enkele jaren geleden heb ik ongeveer een jaar lang één maal per week zwerfvuil opgeraapt in het park waar ik wandel met Egbert. Rick vond dat helemaal niets en plaagde me ermee.
Toen we een keer samen wandelden en ik hem aansprak op zijn negativiteit ten opzichte van mijn zwerfvuilactie, kwam hij met zijn eigen oplossing om me te helpen: hij schopte met zijn voet rommel naar mij toe zodat ik het kon oppakken.
Mijn ogen, gefocust als ze zijn op afval, zag iets liggen: twee in elkaar gevouwen stukjes papier. Op hetzelfde moment zette Rick zijn voet erop.
Weg met dat poot, beet ik hem toe. Je pakt nooit iets op, dit is van mij. Het waren twee briefjes van vijftig euro.
Wat zullen we ermee doen, vroeg ik, nadat ik ze zorgvuldig in mijn broekzak had gestopt.
Chinezen, was het antwoord, maar het is eigenlijk niet ons geld en wij hebben genoeg.
Gelijk had ie maar ik moest wel even slikken.
We geven het aan bij de politie.
Nee hoor, zei ik, als er niemand om komt, pikken ze het zelf in.
Dan geven we het aan de eerste de beste collecte die aan de deur komt.
OK.
Thuis gekomen vond Rick dat ik het geld in het laatje moest leggen.
Nee dat is niet handig, zei ik en stopte het in het blikje van de muntjes.
Toen er na een week werd gecollecteerd voor Jantje Beton en ik niet thuis was, deed Rick de deur open en zei tegen de collectant dat ze een mazzeltje had. Hij trok het laatje open en..... daar lag niets. Oei dacht ie: dan heeft Ton het zeker al weggeven. Maar na zijn aankondiging van het mazzeltje kon hij het niet maken om een kleine donatie te geven en duwde 20 euro in de bus.
Nadat hij weer op de bank zat dacht ie aan het muntjes blikje, maakte het open en zag de briefjes van 50 er in zitten. Vervolgens riep hij de collectant, die inmiddels al een paar deuren verder was, gaf haar het geld en vertelde het verhaal.
Zo je maar: biografieën inspireren, al was het alleen maar voor het maken van een blog.
Met groeten Ton
Laats las ik ergens dat je veel inspiratie kan halen uit biografieën dus ging ik na lange tijd weer eens naar de bibliotheek. Ik wilde graag de biografie van Dag Hammerkjold hebben maar die was niet aanwezig en kwam uiteindelijk thuis met Ahmed Marcouch. Waarom? Omdat ie een sympathiek hoofd heeft.
Hij verteld dat hij nooit heeft gestolen want dat is er diep ingestampt.
"Dat niet stelen zat er wel heel diep in. Alleen al bij de gedachte eraan begon ik te zweten. Mijn moeder was zelfs streng over de vijgenboom van de buurman, die met zijn takken over ons erf hing. Ze zag erop toe dat mijn oudere broers er met hun handen vanaf bleven. Onze oude buurman beaamt het tot op de dag van vandaag, dat vond hij mooi. De boom staat er nog altijd maar is niet meer zo rijk aan vruchten. Later, toen ik schoonmaakwerk ging doen, zei mijn vader altijd: als je wat aantreft, al is het een gulden, dan blijf je daar van af. Daardoor durfde ik zelfs een paar biljetten die ik op de stoep vond, niet op te rapen."
Nou ben ik zelf een type dat altijd op de grond kijkt of er iets van waarde ligt. Toen ik nog maar een jaar of vijf, zes was kwam een buurvrouw bij mijn moeder op visite en die vertelde dat ze een nieuwe mantel had gekocht en dat er na één keer dragen een knoop was afgevallen. Ik vroeg aan haar hoe die knoop eruitzag. Ze beschreef hem. Ik pakte mijn autopetje en stepte naar de plaats waar ik die knoop had zien liggen. Zowel moeder als buuf waren helemaal beduusd.
Enkele jaren geleden heb ik ongeveer een jaar lang één maal per week zwerfvuil opgeraapt in het park waar ik wandel met Egbert. Rick vond dat helemaal niets en plaagde me ermee.
Toen we een keer samen wandelden en ik hem aansprak op zijn negativiteit ten opzichte van mijn zwerfvuilactie, kwam hij met zijn eigen oplossing om me te helpen: hij schopte met zijn voet rommel naar mij toe zodat ik het kon oppakken.
Mijn ogen, gefocust als ze zijn op afval, zag iets liggen: twee in elkaar gevouwen stukjes papier. Op hetzelfde moment zette Rick zijn voet erop.
Weg met dat poot, beet ik hem toe. Je pakt nooit iets op, dit is van mij. Het waren twee briefjes van vijftig euro.
Wat zullen we ermee doen, vroeg ik, nadat ik ze zorgvuldig in mijn broekzak had gestopt.
Chinezen, was het antwoord, maar het is eigenlijk niet ons geld en wij hebben genoeg.
Gelijk had ie maar ik moest wel even slikken.
We geven het aan bij de politie.
Nee hoor, zei ik, als er niemand om komt, pikken ze het zelf in.
Dan geven we het aan de eerste de beste collecte die aan de deur komt.
OK.
Thuis gekomen vond Rick dat ik het geld in het laatje moest leggen.
Nee dat is niet handig, zei ik en stopte het in het blikje van de muntjes.
Toen er na een week werd gecollecteerd voor Jantje Beton en ik niet thuis was, deed Rick de deur open en zei tegen de collectant dat ze een mazzeltje had. Hij trok het laatje open en..... daar lag niets. Oei dacht ie: dan heeft Ton het zeker al weggeven. Maar na zijn aankondiging van het mazzeltje kon hij het niet maken om een kleine donatie te geven en duwde 20 euro in de bus.
Nadat hij weer op de bank zat dacht ie aan het muntjes blikje, maakte het open en zag de briefjes van 50 er in zitten. Vervolgens riep hij de collectant, die inmiddels al een paar deuren verder was, gaf haar het geld en vertelde het verhaal.
Zo je maar: biografieën inspireren, al was het alleen maar voor het maken van een blog.
Met groeten Ton
dinsdag 28 januari 2014
Deceptie
Gisteravond naar de inleidende lezing geweest over kunst en cultuur van de Camino Frances. Deze route van 850 kilometer lang loopt van St. Jean Pie de Port naar Santiago de Compostela.
Wat nu volgt is een verslag van een echte cultuurbarbaar omdat zelfs ik vond het toch tijd om wat meer kennis te vergaren. Zeker nu ik met Rick voor de derde keer naar Santiago ga wandelen. Weliswaar niet via de Camino Frances maar de Camino de Levante.
Eigenlijk heb ik één woord onthouden en dat is waarom. Waarom Jacobus de meerdere? Waarom santiago de Compostela? Waarom Spanje?
Jezus had twaalf apostelen maar sommigen daarvan waren duidelijk meer zijn vriend dan anderen. Na Petrus en Johannes was dat Jacobus. Na de dood van Jesus gingen de apostelen het geloof verkondigen en raakte Petrus in Rome beland, Johannes ging de richting op van Byzantium. Tja en wat moest Jacobus doen? Spanje dan maar want de romeinse wegen lagen daar nog lekker open en er waren moren om van hun geloof te brengen. Na veel gezever werd Jacobus onthoofd in Palestina en werd, met een inmiddels aangeplakt hoofd in een boot gezet die op onverklaarbare wijze in Padron aan land kwam. Dan hoor je zeshonderd jaar niets meer van hem en wordt zijn graf ineens ontdekt in Compostela.
Die ontdekking komt niet echt uit de lucht vallen. Het noorden van Spanje was een soort niemandsland tussen het Christelijke noorden en het het Moorse Zuiden. Natuurlijk waren er regelmatig schermutselingen en werd er door de Christenen met hulp van monniken uit Frankrijk 'hemelse' hulp gecreëerd. Dus hadden ze een heilige nodig en....laten ze nu ineens Jacobus' graf ontdekken. Er kwam een bisschop uit Frankrijk kijken en ja hoor die bevestigde dat het echt Jacobus was. (Was zeker een DNAdeskundige)
En op dat soort zaken kwamen veel pelgrims af. Dat trok weer bevolking aan en daardoor groeide de economie. Nou ja. Christenen werden daardoor steeds krachtiger en kon uiteindelijk de reconquista beginnen.
Kortom een leuke avond.
Maar waarom zou ik nou eigenlijk dertienhonderd kilometer lopen voor een deceptie, vroeg ik aan een medecursist.
Om een doel te hebben, kreeg ik als antwoord. Want je hebt een doel nodig om een weg te gaan en om de weg gaat het.
Met groeten Ton
Wat nu volgt is een verslag van een echte cultuurbarbaar omdat zelfs ik vond het toch tijd om wat meer kennis te vergaren. Zeker nu ik met Rick voor de derde keer naar Santiago ga wandelen. Weliswaar niet via de Camino Frances maar de Camino de Levante.
Eigenlijk heb ik één woord onthouden en dat is waarom. Waarom Jacobus de meerdere? Waarom santiago de Compostela? Waarom Spanje?
Jezus had twaalf apostelen maar sommigen daarvan waren duidelijk meer zijn vriend dan anderen. Na Petrus en Johannes was dat Jacobus. Na de dood van Jesus gingen de apostelen het geloof verkondigen en raakte Petrus in Rome beland, Johannes ging de richting op van Byzantium. Tja en wat moest Jacobus doen? Spanje dan maar want de romeinse wegen lagen daar nog lekker open en er waren moren om van hun geloof te brengen. Na veel gezever werd Jacobus onthoofd in Palestina en werd, met een inmiddels aangeplakt hoofd in een boot gezet die op onverklaarbare wijze in Padron aan land kwam. Dan hoor je zeshonderd jaar niets meer van hem en wordt zijn graf ineens ontdekt in Compostela.
Die ontdekking komt niet echt uit de lucht vallen. Het noorden van Spanje was een soort niemandsland tussen het Christelijke noorden en het het Moorse Zuiden. Natuurlijk waren er regelmatig schermutselingen en werd er door de Christenen met hulp van monniken uit Frankrijk 'hemelse' hulp gecreëerd. Dus hadden ze een heilige nodig en....laten ze nu ineens Jacobus' graf ontdekken. Er kwam een bisschop uit Frankrijk kijken en ja hoor die bevestigde dat het echt Jacobus was. (Was zeker een DNAdeskundige)
En op dat soort zaken kwamen veel pelgrims af. Dat trok weer bevolking aan en daardoor groeide de economie. Nou ja. Christenen werden daardoor steeds krachtiger en kon uiteindelijk de reconquista beginnen.
Kortom een leuke avond.
Maar waarom zou ik nou eigenlijk dertienhonderd kilometer lopen voor een deceptie, vroeg ik aan een medecursist.
Om een doel te hebben, kreeg ik als antwoord. Want je hebt een doel nodig om een weg te gaan en om de weg gaat het.
Met groeten Ton
zondag 26 januari 2014
Lakei
Deze week schreeef Frits Abrahams in het NRC van 21 januari over de Drolparkeerder. Dat zijn hondeneigenaren die hun hond laten poepen rond een amsterdammetje en het vervolgens laten liggen.
"De drolparkeerder is een zuinige Nederlander die geen gelegenheid onbenut laat om het huishoudbudget te ontzien. Als hij een eurootje op hondenpoepzakjes kan bezuinigen, zal hij het niet laten. Het komt hem ook om een andere reden goed uit. Hij zou zich een beetje schamen als hij in het openbaar door de knieën moest om de uitwerpselen van zijn hond te omvatten. Alsof hij de lakei van zijn hond was geworden. Een steek van jaloezie kan de drolparkeerder voelen bij de gedachte aan die verdomde kattenbezitters die hun ongezeglijke dieren de beest laten uithangen in tuinen – liefst van de naaste buren."
Vanmiddag waren we in Amsterdam en ik heb geen seconde gedacht aan de drolparkeerder totdat ik dit zakje zag liggen. Misschien van iemand die zich niet schaamde om te bukken maar zich schaamde om met een zakje met warme inhoud te lopen.
Met groeten Ton
zaterdag 25 januari 2014
Sorry dames, foutje
Er is van alles te doen over de privacy op de sociale media.
Laatst las ik een artikel dat er via al de dingen die je LIKED op FB vrij eenvoudig een profiel van je gemaakt wordt.
Geloof ik direct. Sinds we een houtkachel hebben krijg ik steeds aanbieders van die kachels te zien. Ook allerlei dingen die met Spanje te maken hebben komen te pas en te onpas voorbij. Over het wandelen op de camino de Santiago en de zaken die daarbij horen zoals GPS en wandelschoenen.
Toch denk ik dat er een foutje in mijn profiel is geslopen. De advertenties waarin schaars geklede dames me uitnodigen, tegen betaling, iets leuks met ze te doen passen toch echt niet in mijn profiel.
Met groeten Ton
Laatst las ik een artikel dat er via al de dingen die je LIKED op FB vrij eenvoudig een profiel van je gemaakt wordt.
Geloof ik direct. Sinds we een houtkachel hebben krijg ik steeds aanbieders van die kachels te zien. Ook allerlei dingen die met Spanje te maken hebben komen te pas en te onpas voorbij. Over het wandelen op de camino de Santiago en de zaken die daarbij horen zoals GPS en wandelschoenen.
Toch denk ik dat er een foutje in mijn profiel is geslopen. De advertenties waarin schaars geklede dames me uitnodigen, tegen betaling, iets leuks met ze te doen passen toch echt niet in mijn profiel.
Met groeten Ton
woensdag 22 januari 2014
Voldoende
Vanmorgen succesvol onderhandeld over de voorwaarden voor de verhuur van ons Nederlandse huis als we gaan wandelen in Spanje. En.... ik heb een beheerder en schoonmaker gevonden die de gasten opvangen en het huis schoonmaken.
Egbert gaat twee maanden naar vrienden en daar zijn we helemaal blij mee. Tijdens onze vorige camino was hij in een speciale Beagle kennel maar daar kwam hij beslist niet gelukkig vandaan, hij was zelfs in zijn snuit gebeten waarvan nog steeds een litteken zichtbaar is. Gelukkig hebben honden weinig last van schoonheidsidealen.
Het was nagenoeg de hele dag een somber weer maar toen ik met Egbert ging wandelen kwam ineens de zon tevoorschijn om precies na de wandeling weer te verdwijnen achter de wolken. In ieder geval voldoende lang om een kwartier op een bankje naar dit riet te staren en te mijmeren.
Er is nog steeds voldoende om dankbaar te zijn.
Met groeten Ton
dinsdag 21 januari 2014
Hanghoofjes
Galanthus nivalis
Nederlandse naam sneeuwklokjes.
Mijn vader noemde ze altijd hanghoofjes (ja zonder d)
Ton
zaterdag 18 januari 2014
Maar krijgen we dan ook eitjes?
Na twintig jaar ken ik hem eigenlijk nog steeds niet/Na twintig jaar begin je op elkaar te lijken.
We lopen samen met Egbert door het park. Het is prachtig weer en keuvelen een beetje over 2014 want we hebben de plannen voor het nieuwe jaar eigenlijk nog niet gecreëerd. Nou ja, we gaan twee maanden wandelen in Spanje en verhuren dan ons huis in Nederland maar daarna is het nog open.
We worden gegroet door andere wandelaars en we lopen even op met een paar oudere dames.
Als we bij de parkeerplaats komen waar hun auto staat, zien we dat er een compleet bankstel is gedumpt. Dames spreken schande maar Rick loopt er naar toe. "Een mooi kussen voor Egbert" roept ie en komt er mee op me aflopen. De dames kijken een beetje afhoudend en dat wordt niet beter als hij ook nog vraagt of zij het naar ons huis willen brengen. "Het is vlakbij de kerk en er staat een bordje met eieren te koop in de voortuin" antwoordde Rick op de vraag of het ver was. Want het kussen was echt te groot om het onder een arm te klemmen en de wandeling voort te zetten.
Na een grondige inspectie op viezigheid mocht ie in de auto en zouden ze hem voor de deur afzetten.
En natuurlijk heb ik ze eitjes aangeboden. Ben benieuwd of ze die komen halen.
Met groeten Ton
We lopen samen met Egbert door het park. Het is prachtig weer en keuvelen een beetje over 2014 want we hebben de plannen voor het nieuwe jaar eigenlijk nog niet gecreëerd. Nou ja, we gaan twee maanden wandelen in Spanje en verhuren dan ons huis in Nederland maar daarna is het nog open.
We worden gegroet door andere wandelaars en we lopen even op met een paar oudere dames.
Als we bij de parkeerplaats komen waar hun auto staat, zien we dat er een compleet bankstel is gedumpt. Dames spreken schande maar Rick loopt er naar toe. "Een mooi kussen voor Egbert" roept ie en komt er mee op me aflopen. De dames kijken een beetje afhoudend en dat wordt niet beter als hij ook nog vraagt of zij het naar ons huis willen brengen. "Het is vlakbij de kerk en er staat een bordje met eieren te koop in de voortuin" antwoordde Rick op de vraag of het ver was. Want het kussen was echt te groot om het onder een arm te klemmen en de wandeling voort te zetten.
Na een grondige inspectie op viezigheid mocht ie in de auto en zouden ze hem voor de deur afzetten.
En natuurlijk heb ik ze eitjes aangeboden. Ben benieuwd of ze die komen halen.
Met groeten Ton
vrijdag 17 januari 2014
Het houdt me wel bezig
Het houdt wat met die kippen.
Nog steeds is één hen broeds. Is dat erg, vroeg een FBvriend. Nee eigenlijk niet, alleen kan een ijverige broedster zichzelf uithongeren en om haar tegen zichzelf te beschermen haal ik haar af en toe van het nest af.
Nu heeft nummer twee met broedsheid zich gemeld. Is dat erg, vroeg ik mezelf af. Nee niet echt.
Samen hebben ze wel een probleem want ze dulden noch elkaar, noch een van de anderen op het nest.
Twee nesten dan? Daar is het hok te klein voor. Het gevolg is dat de kippen in de tuin zijn gaan zoeken naar goede plekken om de eieren te leggen. Overal zijn kuiltjes ontstaan met zacht materiaal bekleed.
Als ik de kippen voer, tel ik altijd het aantal koppen. De laatste weken is dat zeven. Nummer acht zit vastgeplakt aan het nest. Vanmiddag telde ik er maar zes. Waar is nummer zeven? Nee, niet in het hok en niet in een van de legplekjes in de tuin.
Zou er een zijn opgegeten door een kat of roofvogel? Nog een rondje door de tuin. Zie nog steeds niets maar hoor getok. Ik verzet een paar planken en daar zit ze: broedse hen nummer twee. Klem tussen bamboe stengels. In een poging het ultieme rustige plekje te vinden had zij zich volledig vast gezet en door haar gewroet kon ze met haar pootjes nauwelijks de grond aanraken.
Na het wegknippen van twee stengels kon ik haar uit haar benauwde situatie halen, ze schudde haar veren uit en liep direct terug naar de plek waaruit ik haar net had bevrijd.
Ik denk dat ik weet waar ik haar morgenochtend zal aantreffen.
Met groeten Ton
Nog steeds is één hen broeds. Is dat erg, vroeg een FBvriend. Nee eigenlijk niet, alleen kan een ijverige broedster zichzelf uithongeren en om haar tegen zichzelf te beschermen haal ik haar af en toe van het nest af.
Nu heeft nummer twee met broedsheid zich gemeld. Is dat erg, vroeg ik mezelf af. Nee niet echt.
Samen hebben ze wel een probleem want ze dulden noch elkaar, noch een van de anderen op het nest.
Twee nesten dan? Daar is het hok te klein voor. Het gevolg is dat de kippen in de tuin zijn gaan zoeken naar goede plekken om de eieren te leggen. Overal zijn kuiltjes ontstaan met zacht materiaal bekleed.
Als ik de kippen voer, tel ik altijd het aantal koppen. De laatste weken is dat zeven. Nummer acht zit vastgeplakt aan het nest. Vanmiddag telde ik er maar zes. Waar is nummer zeven? Nee, niet in het hok en niet in een van de legplekjes in de tuin.
Zou er een zijn opgegeten door een kat of roofvogel? Nog een rondje door de tuin. Zie nog steeds niets maar hoor getok. Ik verzet een paar planken en daar zit ze: broedse hen nummer twee. Klem tussen bamboe stengels. In een poging het ultieme rustige plekje te vinden had zij zich volledig vast gezet en door haar gewroet kon ze met haar pootjes nauwelijks de grond aanraken.
Na het wegknippen van twee stengels kon ik haar uit haar benauwde situatie halen, ze schudde haar veren uit en liep direct terug naar de plek waaruit ik haar net had bevrijd.
Ik denk dat ik weet waar ik haar morgenochtend zal aantreffen.
Met groeten Ton
woensdag 15 januari 2014
Dilemma
Dat we daar niet eerder aan hebben gedacht.
Toen ons huis in Spanje klaar was en we vertelden dat we het gingen verhuren kregen we verbaasde reacties: ' met al die mooie nieuwe spullen? Dat zou ik niet kunnen hoor.'
Natuurlijk, we zijn zuinig op onze mooie spullen hebben we ook wel eens getwijfeld maar kom op: het zijn tenslotte gewoon spullen.
Zelfs de twee inbraken in ons Nederlandse huis hebben niet geleid tot boosheid of angst over het feit dat andere mensen aan onze, met Spanje vergeleken, meer dierbare spullen hebben gezeten. Ook hiervoor geldt: het zijn maar spullen.
Als we in Casa Los Zuecos zijn past buurman meestal op het huis maar soms wil neef er wel een weekje in alhoewel hij dan niet voor groentetuin of kippen wil zorgen. Nu het plan doorgaat om twee maanden te gaan wandelen van Valencia naar Santiago de Compostela heeft buurman aangegeven dat wel iets te lang te vinden om op huis en have te letten. Neef vindt twee maanden zonder de kookkunst van moeder ook wat veel. (Wij denken dat het schoonmaken en wassen hem afschrikt maar dit terzijde)
Toen ik vorige week in het vliegtuig terug naar Nederland een leuk gesprek had met een dame en deze kwestie ter sprake bracht vroeg ze: is verhuren een optie?
Morgen komt het verhuurbedrijf voor een intake gesprek. Vandaag de hele dag bezig met opruimen, herschikken, schoonmaken en opleuken.
Nu zit ik nog met één dilemma.
Heb ik nu drie slaapkamers of twee slaapkamers en een inloopkast ?
Met groeten Ton
Toen ons huis in Spanje klaar was en we vertelden dat we het gingen verhuren kregen we verbaasde reacties: ' met al die mooie nieuwe spullen? Dat zou ik niet kunnen hoor.'
Natuurlijk, we zijn zuinig op onze mooie spullen hebben we ook wel eens getwijfeld maar kom op: het zijn tenslotte gewoon spullen.
Zelfs de twee inbraken in ons Nederlandse huis hebben niet geleid tot boosheid of angst over het feit dat andere mensen aan onze, met Spanje vergeleken, meer dierbare spullen hebben gezeten. Ook hiervoor geldt: het zijn maar spullen.
Als we in Casa Los Zuecos zijn past buurman meestal op het huis maar soms wil neef er wel een weekje in alhoewel hij dan niet voor groentetuin of kippen wil zorgen. Nu het plan doorgaat om twee maanden te gaan wandelen van Valencia naar Santiago de Compostela heeft buurman aangegeven dat wel iets te lang te vinden om op huis en have te letten. Neef vindt twee maanden zonder de kookkunst van moeder ook wat veel. (Wij denken dat het schoonmaken en wassen hem afschrikt maar dit terzijde)
Toen ik vorige week in het vliegtuig terug naar Nederland een leuk gesprek had met een dame en deze kwestie ter sprake bracht vroeg ze: is verhuren een optie?
Morgen komt het verhuurbedrijf voor een intake gesprek. Vandaag de hele dag bezig met opruimen, herschikken, schoonmaken en opleuken.
Nu zit ik nog met één dilemma.
Heb ik nu drie slaapkamers of twee slaapkamers en een inloopkast ?
Met groeten Ton
zondag 12 januari 2014
Broeds
Vorige week schreef ik over het haantje in het kippenhok. Dat haantje begint inmiddels te doen wat een haantje hoort te doen en dan bedoel ik niet alleen kraaien.
Afgelopen woensdag. Ik voer de kippen en wil de eieren uit het legnest pakken. Er zit een kip op. Ik duw haar voorzichtig een beetje aan de kant om de eitjes te rapen waarbij ze naar me pikt.
Da's raar want dat gebeurt nooit. Er wordt soms wel een beetje getokt maar dit is echt nieuw. Toch is dit wat er steeds gebeurt de volgende dagen.
Als ik een paar dagen later de buurman spreek die op ons huis en have past als we in Los Zuecos zijn en vertel van het kippengedrag begint hij te lachen en zegt dat ze broeds is.
Tja, zou dat nu komen omdat er een haantje is of is het toeval?
Anyway, kippen kunnen zich doodhongeren tijdens een broedse periode dus is het zaak om, zeker in het geval van ongewenste broedsheid, de hen een paar keer per dag van het nest te halen zodat ze gaat eten.
Dat is best wel sneu. Ik moet haar van het warme nest plukken waar ze met verhoogde temperatuur en opgezette veren lekker warm zit te zijn. Dat gaat onder protest, ook dan word ik gepikt en zet haar op de grond. Ze schudt met haar veren en kijkt een beetje beduusd. De andere kippen vinden haar niet leuk en pikken haar.
Ik doe het deurtje dicht zodat ze niet direct weer het hok intippelt. Na een paar minuten kiest ze ervoor om wat te eten. Een half uurtje later doe ik het hok weer open en rent ze als gek naar binnen.
en gaat op het nest zitten alsof ze er niet is af geweest.
Met groeten Ton
Afgelopen woensdag. Ik voer de kippen en wil de eieren uit het legnest pakken. Er zit een kip op. Ik duw haar voorzichtig een beetje aan de kant om de eitjes te rapen waarbij ze naar me pikt.
Da's raar want dat gebeurt nooit. Er wordt soms wel een beetje getokt maar dit is echt nieuw. Toch is dit wat er steeds gebeurt de volgende dagen.
Als ik een paar dagen later de buurman spreek die op ons huis en have past als we in Los Zuecos zijn en vertel van het kippengedrag begint hij te lachen en zegt dat ze broeds is.
Tja, zou dat nu komen omdat er een haantje is of is het toeval?
Anyway, kippen kunnen zich doodhongeren tijdens een broedse periode dus is het zaak om, zeker in het geval van ongewenste broedsheid, de hen een paar keer per dag van het nest te halen zodat ze gaat eten.
Dat is best wel sneu. Ik moet haar van het warme nest plukken waar ze met verhoogde temperatuur en opgezette veren lekker warm zit te zijn. Dat gaat onder protest, ook dan word ik gepikt en zet haar op de grond. Ze schudt met haar veren en kijkt een beetje beduusd. De andere kippen vinden haar niet leuk en pikken haar.
en gaat op het nest zitten alsof ze er niet is af geweest.
Met groeten Ton
zaterdag 11 januari 2014
En zo wordt het steeds duidelijker
De voorbereidingen voor de pelgrimstocht van Valencia naar Santiago de Compostela zijn begonnen.
Rick wil nooit winkelen, zeker niet tijdens de uitverkoop.
Ik heb eens naar onze uitrusting gekeken en we moeten nog wel wat aanschaffen. En....ik heb al gepreshopt dus we hoeven zaterdag alleen maar naar Kompas in Heerhugowaard.
Nou, uh, moet dat.
Ja, en je zult echt mee moeten want jij hebt andere wandelschoenen nodig.
Terwijl Rick uitgebreid werd ingelicht over nieuwe schoenen keek ik bij de afgeprijsde regenjassen, fleecetruien, broeken en softshells. Prachtige dingen hingen er in het rek maar niet in mijn kleur of maat.
Na een half uurtje komt Rick aanlopen.
Heb je al wat?
Nee, kan het niet vinden, het is nie.........
O, da's een mooie jas.
Precies zijn maat .... en kleur...... en 50 % afgeprijsd. Ik keek waarschijnlijk een beetje beteuterd want er klonk een beetje pesterig: ik dacht dat je winkelen zo leuk vond?
Ja, maar alleen als ik ook wat heb gekocht.
Met groeten Ton
vrijdag 10 januari 2014
Inloopkast
Het gebruik van ons huis is ingrijpend veranderd sinds we op zolder slapen.
Ton, kan je al die kleren in slaapkamer eens opruimen.
Hoezo?
Nou, ze liggen op de stoel, het bed, op de vloer. Eigenlijk door de hele kamer.
Maar het is toch geen slaapkamer meer.
Wat is het dan?
Een inloopkast.
Met groeten Ton
woensdag 8 januari 2014
Kiek op de week
Genoten van oliebollen, een nacht in een luxueuze bed en breakfast, chinees eten, rust, een wandeling, taart etc. Tevreden met het schilderwerk en onze nieuwe beheerder. Zelfs de vliegreis naar huis ging zeer voorspoedig. Als eerste duurde die maar 2 uur en 20 minuten vanwege de staartwind en ten tweede een inspirerend gesprek gehad met een alleraardigste dame.
Nu de foto's
 |
| Als ik wakker word en dit uitzicht heb weet ik dat ik in Los Zuecos ben. |
 |
| Na een jaar of vijf omgevallen, verwijdert en..... |
 |
| meteen weer een nieuwe geplant. Wel een van eigen kweek. |
 |
| De inmiddels zes meter hoge cipressen tot de helft ingekort. Niet echt fraai maar noodzakelijk ivm windstress. |
 |
| Oudejaarsdag oliebollen gebakken in B&B La Perla de Frigiliana en opgegeten natuurlijk. |
 |
| Als je advies vraagt moet je dat ook opvolgen. Dus meteen aan de bak. " kan je wat vrolijker kijken". |
 |
| Maak je ook een foto van mij als ik eens aan het werk ben? |
 |
| Een lokemmer aangeschaft voor de Picudo rojo kever die het op de dadelpalmen heeft voorzien. |
 |
| Onze favoriete wandeling naar Acebuchal. |
 |
| Een niet geheel ongevaarlijke weg blijkbaar. In ieder geval een diep ravijn. |
 |
| Het dorpje |
 |
| Maar eigenlijk is dit het leukste. |
 |
| Tot mijn grote schrik komt de kaapseklaver door het gronddoek en het grind naar boven en nu heb ik, met tegenzin, round up gebruikt. |
Het resultaat van de schilderwerkzaamheden.
 |
| Nog maar een zonsopgangetje en dan naar huis. |
 |
| Wat een verschil, gelukkig hebben we de foto's nog.
Met groeten Ton
|
maandag 6 januari 2014
Embarrassing bodies
Wat een heerlijke uitvindingen toch dat wereldwijde web en Ipad.
De afgelopen week hebben we ongeveer alle episodes van alle 6 jaargangen bekeken en ik kan geen zweer, uitslag of vetschort meer zien. Zelfs van penissen ben ik een beetje beu om over het vrouwelijke equivalent maar niet te spreken.
Wonderlijk toch hoe je je als mens instelt op zaken. Thuis hebben we geen TV en die missen we niet. We kijken bij hoge uitzondering op 'uitzending gemist' en eigenlijk nooit op You Tube voor filmpjes of zo iets. In Spanje, waar we natuurlijk tv hebben voor de gasten, lijkt het alsof we de schade willen inhalen.
Nu is er één probleem. De receiver is inmiddels behoorlijk gedateerd en download geen updates. Ik heb hem al een keer mee naar Nederland genomen om hem te updaten en dat lukte maar het probleem zou zich steeds herhalen volgens de reparateur. 'U zult aan een nieuwe moeten en aan een dubbele kop op uw schotel.'
De man had helemaal gelijk en toen we vorige week in Zuecos aankwamen deed de receiver helemaal niets meer. Dus een snelle actie ondernomen en een nieuwe set besteld. Deze is natuurlijk i.v.m. alle feestdagen nog niet geleverd en dan moet je toch wat. En omdat doctor Christian Jesse heel prettig is om naar te kijken werd het dus Embarrassing bodies.
Met als side effect dat we weer helemaal dankbaar zijn met onze eigen 'doodgewone' maar gezonde lijven.
Met groeten Ton
De afgelopen week hebben we ongeveer alle episodes van alle 6 jaargangen bekeken en ik kan geen zweer, uitslag of vetschort meer zien. Zelfs van penissen ben ik een beetje beu om over het vrouwelijke equivalent maar niet te spreken.
Wonderlijk toch hoe je je als mens instelt op zaken. Thuis hebben we geen TV en die missen we niet. We kijken bij hoge uitzondering op 'uitzending gemist' en eigenlijk nooit op You Tube voor filmpjes of zo iets. In Spanje, waar we natuurlijk tv hebben voor de gasten, lijkt het alsof we de schade willen inhalen.
Nu is er één probleem. De receiver is inmiddels behoorlijk gedateerd en download geen updates. Ik heb hem al een keer mee naar Nederland genomen om hem te updaten en dat lukte maar het probleem zou zich steeds herhalen volgens de reparateur. 'U zult aan een nieuwe moeten en aan een dubbele kop op uw schotel.'
De man had helemaal gelijk en toen we vorige week in Zuecos aankwamen deed de receiver helemaal niets meer. Dus een snelle actie ondernomen en een nieuwe set besteld. Deze is natuurlijk i.v.m. alle feestdagen nog niet geleverd en dan moet je toch wat. En omdat doctor Christian Jesse heel prettig is om naar te kijken werd het dus Embarrassing bodies.
Met als side effect dat we weer helemaal dankbaar zijn met onze eigen 'doodgewone' maar gezonde lijven.
Met groeten Ton
zondag 5 januari 2014
Het is niet of of maar en en
Wat is het mooi geworden he, zei Rick gistermiddag toen we het schilderwerk in de slaapkamer nog eens bekeken.
Ja, zelfs ik ben tevreden met het resultaat, antwoordde ik.
Uh... wil je nog aan die andere kamer beginnen?
We zouden morgen toch naar Acebuchal wandelen?
Dat kunnen we de volgende keer toch ook nog doen.
Klopt, net als de slaapkamer schilderen.
Dus stond ik om gisteravond een wandje voor de eerste keer rood te rollen.
Vanmorgen om negen uur een tweede keer en om half elf naar Acebuchal want een heerlijke café con leche en een groot stuk appeltaart laat ik niet zomaar aan mijn neus voorbij gaan. Een lekkere wandeling van 12 kilometer, in de zon en met een aangename temperatuur.
Terug in de klompen bleek dat de rode wand in twee keer rollen perfect gedekt was en ik door kon met de zandkleur op de andere wanden. Nog één wandje en dan ben ik klaar.
Met groeten Ton
vrijdag 3 januari 2014
Alles nieuw
Halverwege vorig jaar is ons favoriete Chineese restaurant gesloten. De laatste keren in Spanje zijn we steeds naar Nerja gereden voor een goede chinees. Maar omdat we niet van eindeloos tafelen zijn en ik er ook beslist niet lang voor wil rijden zoek ik het liever wat dichter bij huis en dat is Torrox costa.
Onze huidige huis beheerder heeft aangegeven te willen stoppen met dat beheer. We zijn dus op zoek naar een nieuwe betrouwbare dame, heer of beide. Gisteravond hebben we een gesprek gehad met een potentiële kandidaat. Nadat we de zaken hadden besproken en hadden besloten met elkaar in zee te gaan, kreeg het gesprek een wat meer privé karakter. De wederzijdse favoriete restaurants kwamen ter sprake.
Mijn vrouw is verzot op chinees eten, zei hij en we gaan altijd naar Hong Kong aan de paseo.
Mijn oren spitsten zich direct en ik vroeg of ze daar goede Pekingeend hadden.
Nou voor de beste eend gaan we naar Jing.
En waar gaan we vanavond eten met onze afzwaaiende beheerder?
Met groeten Ton
Onze huidige huis beheerder heeft aangegeven te willen stoppen met dat beheer. We zijn dus op zoek naar een nieuwe betrouwbare dame, heer of beide. Gisteravond hebben we een gesprek gehad met een potentiële kandidaat. Nadat we de zaken hadden besproken en hadden besloten met elkaar in zee te gaan, kreeg het gesprek een wat meer privé karakter. De wederzijdse favoriete restaurants kwamen ter sprake.
Mijn vrouw is verzot op chinees eten, zei hij en we gaan altijd naar Hong Kong aan de paseo.
Mijn oren spitsten zich direct en ik vroeg of ze daar goede Pekingeend hadden.
Nou voor de beste eend gaan we naar Jing.
En waar gaan we vanavond eten met onze afzwaaiende beheerder?
Met groeten Ton
donderdag 2 januari 2014
Klussen
Tja, ook in Spanje zijn er dagen met veel bewolking.
Tijd voor klusjes.
Als eerste de Picudo rojo lok emmer geïnstalleerd. De Picudo rojo is een kever die die zijn eitjes in dadelpalmen legt. De eitjes komen uit, worden larven en die larven - tot wel enkele honderden per boom - vreten de hele binnenkant op. Pas als eerste symptomen van infectie te zien zijn is de boom al ten dode opgeschreven.
Nu hebben wij twee dadelpalmen in de tuin, weliswaar nog hele kleine, maar die willen we wel graag groot zien worden. Tot onze schrik vloog er afgelopen zomer zo'n kever op het terras. Ik pakte snel de elektrische vliegenmepper en elektrocuteerde het beest naar de eeuwige picudohemel.
Ik heb nu een val gekocht die lokt de kevers met feromonen. Eenmaal in de val gaan ze dood door gif.
Laat ze maar komen.
Ook hebben we de cipressen ingekort. De eerste die we op het perceel hebben geplant zijn ongeveer 7 meter hoog geworden en beginnen wind stressgevoelig te worden en hangen wat scheef. Van de vier zijn er twee gehalveerd. Een zeer triest gezicht.
We maken er al grapjes over maar elke keer als we onze huisbeheerder spreken worden we aangezet tot actie. Wellicht zou een kleurtje in Los Zuecos leiden tot meer verhuur. Dus vanmorgen vroeg naar de verfboer voor twee emmers donker kersenrodelatex. Natuurlijk dekte dat niet in één keer maar dat het mooi is werd al wel duidelijk.
Tja, nu lijken die witte muren wel een beetje armoedig, zei Rick.
Oei. Hij heeft gelijk maar ik ben bang dat een week niet genoeg is voor al het schilderwerk.
Morgen eerst nog wat aanvullend advies en daarna naar de verfwinkel voor iets zachtgroens of zo iets.
Maar alleen als het bewolkt is.
Met groeten Ton
Tijd voor klusjes.
Als eerste de Picudo rojo lok emmer geïnstalleerd. De Picudo rojo is een kever die die zijn eitjes in dadelpalmen legt. De eitjes komen uit, worden larven en die larven - tot wel enkele honderden per boom - vreten de hele binnenkant op. Pas als eerste symptomen van infectie te zien zijn is de boom al ten dode opgeschreven.
Nu hebben wij twee dadelpalmen in de tuin, weliswaar nog hele kleine, maar die willen we wel graag groot zien worden. Tot onze schrik vloog er afgelopen zomer zo'n kever op het terras. Ik pakte snel de elektrische vliegenmepper en elektrocuteerde het beest naar de eeuwige picudohemel.
Ik heb nu een val gekocht die lokt de kevers met feromonen. Eenmaal in de val gaan ze dood door gif.
Laat ze maar komen.
Ook hebben we de cipressen ingekort. De eerste die we op het perceel hebben geplant zijn ongeveer 7 meter hoog geworden en beginnen wind stressgevoelig te worden en hangen wat scheef. Van de vier zijn er twee gehalveerd. Een zeer triest gezicht.
We maken er al grapjes over maar elke keer als we onze huisbeheerder spreken worden we aangezet tot actie. Wellicht zou een kleurtje in Los Zuecos leiden tot meer verhuur. Dus vanmorgen vroeg naar de verfboer voor twee emmers donker kersenrodelatex. Natuurlijk dekte dat niet in één keer maar dat het mooi is werd al wel duidelijk.
Tja, nu lijken die witte muren wel een beetje armoedig, zei Rick.
Oei. Hij heeft gelijk maar ik ben bang dat een week niet genoeg is voor al het schilderwerk.
Morgen eerst nog wat aanvullend advies en daarna naar de verfwinkel voor iets zachtgroens of zo iets.
Maar alleen als het bewolkt is.
Met groeten Ton