Uiteindelijk wordt het allemaal verwerkt

Gister heb ik twee boeken gehaald uit de bibliotheek. Een biografie van Ahmed Macouch en iets dat ik slechts uitzocht op een broeierig zinnetje van de achterflap. Terwijl ik de biografie las, pakte Rick het andere boek, bladerde er wat in en las een minuut of vijf.
Is het wat, vroeg ik.
Niets voor jou er wordt in gemoord.

Als ik een maaltijd eet die (te) veel koolhydraten en eiwitten bevat, word ik vaak 's nachts badend in het zweet wakker met de laatste flarden van een nachtmerrie nog helder voor de geest.

Wat heb ik gisteren allemaal gelezen, gehoord en gezien aan foto's en filmpjes (via FB)
Een artikel waarin Lars von Trier zegt dat Ingmar Bergman de mooiste camerashots maakt.
Een filmpje, gemaakt vanuit een helikopter, waar een paar afgebroken rotsen een huis in Italië. hebben verwoest. Het is van grote hoogte gemaakt.
Gelezen dat as van schoon haardhout goed gebruikt kan worden in de groentetuin.
Een slow-motion filmpje van een drinkende hond waarin duidelijk te zien is hoe de tong het water opschept.
Een foto van de uitgeprocedeerde asielzoekers die opgevangen worden in het voormalige huis van bewaring in de Havenstraat te Amsterdam. Op de foto de binnenplaats van het gebouw die volstaat met matrassen.

........ik zie een paar foto's van het verwoeste kassencomplex waar de verschillende ecosystemen van de aarde zijn nagemaakt. Het volgende moment sta ik op de grond tussen de resten van wat eens de kassen en planten waren. Er staat mooie man naaste me die de eigenaardige gewoonte heeft om steeds zijn lippen af te likken. Hij kijkt begerig naar een koker die in een veld met groenten ligt maar op onverklaarbare wijze lijkt die weg te drijven.
Maak je niet druk, zeg ik, in de natuur gaat niets verloren.
Dan zie ik een vloer. Mijn blik wordt langzaam de vloer over getrokken en zie links de poten van een tafel en wat stoelen. Rechts de onderkant van een kast. Nog wat verder naar achter staat het beeld stil op een smerig matras dat op de vloer ligt. Ook van het raam, dat licht op het matras laat vallen, zie ik slechts de onderkant.
Eén man is uit zicht, van de ander zie ik slechts zijn onderbenen. En dan komt er een grote beetje shabby uitziende hond aanlopen die op het matras gaat zitten, langzaam gevolg door nog meer hondjes in verschillende maten. Wat opvalt is dat ze allemaal dezelfde bruin-grijzige kleur hebben van het matras. De man waarvan ik slecht de onderbenen zie, zegt gekscherend: is dit het voorspel?
Ja, komt het antwoord, but there is more. They are hungry Tom, very hungry. Dan komt de onzichtbare man in beeld die een lang mes in zijn hand heeft.

Ik word wakker met het zweet in mijn nek en blijf wel een uur of twee uur wakker voordat ik weer rustig ben.

Met groeten Ton