Deflatie

Toen ik na een paar jaar van strijden eindelijk uit de kast kwam woonde ik pas één jaar in mijn eigen huis. Ik had niet zoveel geld te besteden omdat de hypotheek best wel hoog was.
In die tijd kwamen net de eerste CDspelers op de markt en die kostten een fortuin. Toch vond ik dat ik die als troost wel mocht kopen. Ik betaalde er 999 guldens voor, was er heel blij mee en heb er ongeveer 15 jaar mee gedaan.

De volgende heb ik overgenomen van een collega en dat apparaat heeft het afgelopen week opgegeven. Vandaag naar de Mediamarkt voor een nieuwe.

Wat een apparatuur is er en het zegt me allemaal helemaal niets. Ten eerste kon ik geen 'losse' apparaten meer vinden. Ja een paar van die minidingen maar dat leek me niets. Toch maar even vragen aan een verkoper, kinderen nog in mijn ogen maar ik word dan ook al een oude baas.
Heeft u misschien nog een losse CDspeler?
Ja hoor. Wat voor uitgang heeft u?
Oempf, eh? Hoe bedoelt u?
Zit er een scartkabel aan?
Wat is dat?
Hij liet me die zien waarna ik kon zeggen dat ik die niet had.
Heel voorzichtig zei hij het: Misschien moet u zich er wat meer in verdiepen want anders gaat u achter lopen op de ontwikkelingen.
Dat, dat al het geval is heb ik maar in het midden gelaten maar dat begreep ie waarschijnlijk al.

Ik ben thuis gekomen met zo'n minidingetje van Phillips voor € 39,95.

Met groeten Ton

Het bloed kruipt.....

Heb jij nog iets om achter mijn collage te doen ter versteviging?
Nou dat denk ik niet. Ik heb tenslotte alles weggegooid met het leegruimen van de zolder.
Er ligt toch nog van dat plexiglas in de schuur?
Ja maar dat ga ik daar niet voor kapotzagen.
Maar eh, je hebt intussen toch al weer wat nieuwe rotzooi vergaard? Malle Pietje.

En gelijk heeft ie. Inmiddels heb ik alweer en vlizotrapje en een elektrisch rolgordijn naar de schuur gesleept. Alhoewel ik de vlizotrap aan de buren heb gegeven die er heel blij mee zijn.

Een paar weken geleden reed ik langs een container en daar lag een bijna complete inboedel in. Hebberig werd ik ervan maar bedacht dat ik nu juist net de schuur een beetje op orde heb. Maar die ene foto met die mooie lijst kon ik toch echt niet laten liggen.

En terwijl Rick lekker in de zon bleef liggen rommelde ik wat in de schuur. Toen ik buiten kwam begon ie al te lachen.
Je hebt iets.
Natuurlijk.


Kijk, en dan is ie heel blij met Malle Pietje.

 

Sinds de dood van mijn moeder heb ik de contrabarometer van mijn broer in huis. Maar daar word ik niet blij van.

Breng hem dan naar de DORCAS, zei Rick.

Maar dat ging me een stap te ver

Toen ik gisteravond aan neef, die de computer weer in orde heeft gemaakt, vroeg of hij interesse had werd die helemaal gelukkig.

 

 

 

Met groeten Ton

Porno

Dat moet je niet op je blog zetten hoor, zei mijn zus.

Ach als kind wist ik het al zeker: als ik iets gedaan had en daarmee gechanteerd zou worden, zou ik direct naar de politie gaan en het opbiechten.

Ondanks dat ik niet in de Biblebelt woon kijk ook ik wel eens naar ondeugende websites voor volwassenen. En dan van het soort 'voor mannen die van mannen houden.'
Na een paar minutenverscheen er een melding van de politie.
U heeft de wet overtreden etc. etc.
Ook  zag ik mijn eigen geschrokken hoofd, inclusief  rode oren, op het scherm verschijnen.
Het kwam in het kort hierop neer. Ik zou de wet hebben overtreden door het kijken naar kinderporno en zoölogie (?) dat verboden is binnen het koninkrijk Nederland. Hierop staat een boete die tot wel 100,000 euro kan oplopen.

Ik zat even helemaal perplex op mijn stoel.
Eerst Rick maar even geroepen. Samen hebben we uitgebreid naar deze melding gekeken. Het duurde even voordat we de fouten in de, overigens in goed geschreven Nederlands, tekst ontdekten. En toen we lazen dat we de boete konden afkopen door binnen 7 dagen € 100,--  te betalen, begrepen we dat het een spamachtig ding was. Daar maak ik me inmiddels geen zorgen meer over. Wel over de computer.
Daarvoor komt neef langs om dat varkentje even te wassen. 

Doen we toch nog iets met zoölogie. 


Met groeten Ton

Vlekje weggewerkt

De was en ik hebben geen liefdevolle relatie.
Ondanks dat alle wasmiddelen tegenwoordig beloven dat je zelfs met temperaturen onder nul en zonder voorwas de meest hardnekkige vlekken uit je kleding krijgt, worden mijn theedoeken vaatdoeken en mijn shirts lompen.

Koop ik vorige week een poloshirt, draag het een keer en was het. Nadat de machine klaar is met centrifugeren trek ik het shirt eruit en roep 'shit'. Zitten er op de voorkant allemaal vlekken in. Of er met bleekwater is gegooid. Ik hang het aan de lijn om te laten drogen.

Terwijl ik Egbert uitlaat draai ik in mijn boosheid al een heel verhaal in elkaar voor als ik ga klagen in de winkel. Na thuiskomst loop ik nog maar een keer naar het shirt. En tot mijn verbazing zijn de vlekken weg samen met mijn boosheid. Maar wel een onderwerp voor en blogje.

Gisteravond, feestje, zelfde shirt aan en vanmorgen wassen. Eerst even een foto maken van droog shirt zonder vlek en daarna een voor het dramatisch effect van een nat shirt met vlekken.

Nou ja, niets te zien, wel een blogje.


Met groeten Ton

Gedroogde pad

Foto van 13 juli. Hier hebben ze nog een klein stukje staart over.

De donderkopjes uit de vijver zijn al enkele weken geleden omgetoverd tot echte padjes en die huppen in grote getalen door de tuin. En ook al probeer ik ze zoveel mogelijk te ontzien, af en toe sta ik toch echt op zijn kleine springert.

Foto van vandaag. Een volledig minipadje.

Kippen pikken naar alles wat beweegt en tijdens het voeren zag ik dat zo'n minipadje werd op gegeten. Trouwens ook Egbert vind dat springspul heel interresant alhoewel ik niet heb gezien dat ie ze opeet.

Op het terras zie ik regelmatig uitgedroogde padjes liggen. Zekere de laaste dagen met het hete weer. De zwarte tegels zijn dan waarschijnlijk te heet waardoor ze het loodje leggen. Ziet er trouwens een beetje luguber uit.

Maar als ze allemaal in leven zouden blijven is mijn vijver volgend jaar te klein.


Met groeten Ton

We weten het niet meer

Ik lees nu een boek van Maarten 't Hart: Het dove mans oren dieet.
Gaat over eten en is geschreven in de kenmerkende stijl van de schrijver. Dáár word ik vrolijk van, niet van het onderwerp want ik vind dat er té veel geknoeid wordt met ons voedsel.
En Dovemansoren? Omdat niemand er aan wil. Toch heeft ie wel een punt dat ik overigens hier niet vermeld.

Ik probeer zo puur mogelijk voedsel te kopen. Dat lukt me maar in beperkte mate omdat ik alle boodschappen in de supermarkt haal en dat is niet de beste plek voor pure producten. Ik mag daarover niet klagen want ik weet dat ik te zuinig en te gemakzuchtig ben om naar gespecialiseerde winkels te gaan.

Voorbeeldje.
Water is aan mij niet besteed. Ik wil iets drinken waar een smaakje aan zit.
In mijn blog van gister schreef ik dat ik verzot ben op zwarte bessen. Als frisdrank koop ik dan cassis. Maar dat staat bol van de suiker. Cassis light dan? Dat bevat aspartaam, waarvan gezegd wordt dat het kankerverwekkend is.
Zwarte bessen siroop dan? Ook dit kan je met suiker of aspartaam krijgen. Ik kies dan maar die met suiker. Je kan het zo zoet of slap maken als jezelf wilt. Toch?
Welk merk? Het duurdere of de goedkope? Etiketten maar eens lezen.
Bevat beiden dezelfde ingrediënten. Alleen de hoeveelheden wijken wat af.


Gister zag ik mijn kans schoon. Puur zwarte bessensap, wat suiker erdoor, een druppeltje citroensap er in en verdunnen met water.
Smaakte het naar zwarte bessen? Waarschijnlijk wel. Maar smaakte het zoals zwarte bessen limonade of cassis uit de winkel? Totally not.
De zwarte bessen uit de fles smaken méér naar zwarte bessen dan zwarte bessen.

Dan maar weer eens terug naar het etiket.
Limonadesiroop, gemaakt van 75% vruchten  uit geconcentreerd sap; Appelsap, Zwarte bessen 10%,
Vlierbes, Rozenbottel.
Suiker
Glucosestroop
Voedingszuur; Citroenzuur
Vitaminen C, B3, E, B6
Conserveermiddel E 202
Aroma

Een liter zwarte bessen limonade bevat dus 7,5 % zwarte bessen. Tegenwoordig zie je op veel verpakkingen allergie informatie staan. Maar op deze limonade zou kunnen staan: bevat sporen van zwarte bessen.

Aroma is ondefinieerbaar en volgens mij een kapstok voor alles wat niet in voedsel hoort en waarvan de producenten de ingrediënten niet op het etiket vermeld willen zien. Maar dat er voor zorgt dat we inmiddels niet meer weten hoe oorspronkelijk voedsel smaakt en we dus knollen voor citroenen kopen.

Nou ja. Ik drink voorlopig mijn eigen brouwsel.

Met groeten Ton

't Is weer zover

Meer dan 10 jaar geleden heb ik bij de gemeente een volkstuin aangevraagd. "Maar hij is al een jaar of 5 niet in gebruik dus er staat veel onkruid. Ga eerst maar eens kijken. Als u er niet van schrikt  mag u hem de eerste twee jaar voor niets hebben."

De tuin was volledig overwoekerd met kweekgras, zevenblad en bramen dat de moed me in de schoenen zonk. Toch was er één ding dat mijn enthousiasme wekte. Er stonden 5 gigantische zwarte bessen struiken afgeladen vol met bessen.

Ik heb de gemeente ambtenaar gebeld om te zeggen dat ik de tuin niet wilde hebben maar of het een probleem was als ik de bessen plukte. Geen bezwaar.

Ik werkte namelijk als kok in een verzorgingshuis in Egmond aan Zee en het leek me leuk om voor de bewoners een nagerecht te maken met zwarte bessen saus. Alleen had ik geen zin om die allemaal zelf te plukken. Nu woonde en werkten in dat huis een aantal religieuze vrouwen. Ik heb hen gevraagd of  'een paar oude bessen me wilden helpen met het plukken van zwarte bessen.' Dat wilden ze graag en op een avond hebben we al de struiken leeggeplukt.
De nonnen blij, bewoners blij en ik het meest want ik ben gek op zwarte bessen en er bleef natuurlijk wat voor mij over.

In mijn eigen groentetuin heb ik daarom als eerste een zwartebes neergezet maar daar kwam vorig jaar geen enkele vrucht aan en dit jaar 100. Erg lekker. Maar onvoldoende om jam te maken.

Nu woon ik in het leukste straatje van ons dorp en gisteravond kwam een buurman me vragen of ik zwarte bessen wilde. "Mijn vrouw zei dat jij jam maakt."
Nou graag, antwoordde ik en vanmiddag had ik, na het plukken, schoonmaken, koken en zeven, 30 potten jam in huis.

Met groeten Ton

Gekker moet het niet worden

Ik heb ze deze zomer, gelukkig, nog niet gelezen. De verhalen van honden die in auto's zijn achtergelaten in de brandende zon.

Egbert kan totaal niet tegen de hitte en ligt dan ook de hele dag binnen te dweilen. Elke paar minuten op een andere, schijnbaar, koelere plek. Wil ik naar boven ligt ie onderaan de trap. Ga ik naar het toilet moet ik eerst een hond voor de deur wegduwen en als ik op een stoel wil gaan zitten kan ik hem niet verschuiven omdat ie klem is gezet door een liggende hond.

Het was dan ook totaal geen feest voor hem toen we drie jaar geleden de maanden augustus en september in Los Zuecos verbleven. Voor hem zetten we de airco aan in de slaapkamer zodat ie daar  lekker kon rusten.

Met de huidige hitte staan de deuren van de serre de hele dag wijd open. Toch loopt de temperatuur gemakkelijk op tot een graad of 50.

Vandaag ben ik begonnen met het schilderen van de buitenboel. En wat zie ik als ik door het keukenraam naar binnen kijk? Egbert die in de serre ligt. Op de zwarte plavuizen, direct tegen het raam aan in de volle zon, te hijgen als een oud paard. Als ik hem vervolgens naar buiten stuur kijkt hij me met een blik aan van: ik lag net zo lekker.

Met groeten Ton

Tonio

Omdat de bibliotheek in Heiloo ook te maken krijgt met bezuinigen is een actie gestart om de gemeente te overreden die ongedaan te maken. Je kunt daarvoor een formulier invullen.
Ook aan mij werd gevraagd dat te doen.

Ik weigerde dat.  Hoe vervelend ik het ook vind: er zal bezuinigd moeten worden.
Kan het lidmaatschap niet verhoogd worden, vroeg ik. Voor 36 euro een heel jaar boeken lenen is toch eigenlijk wel heel weinig.
Maar dat bedrag moet zo laag zijn zodat ook de minst draagkrachtigen toegang kunnen blijven houden tot boeken.
Tja, toch zijn er heel veel mensen die boeken lenen die niet tot die groep horen. Eigenlijk zouden die meer kunnen betalen.

Tijdens het boeken uitzoeken kwam ik voor mezelf op het idee om ons abonnement te verhogen. Ik ga niet meer lezen maar wel meer betalen.

Ik heb dat direct laten ingaan en zag tijdens de formaliteiten een boek liggen dat gereserveerd was. Kan ik dat boek alvast reserveren?
Afgelopen zaterdag kon ik het ophalen.

Heb jij ook zo'n last van de hitte? Vroeg mijn zus vanmorgen door de telefoon.
Nee ik zit te lezen.
Maar heb je het dan niet warm.
Nee, ik zit in de schaduw en daarbij lees ik Tonio, van Van der Heijden en daar krijg ik het koud van.
Ik merkte dat dat haar niets zei.

Het requiem dat hij heeft geschreven over zijn overleden zoon heeft me alle 632 bladzijden geboeid en meermalen kippenvel bezorgd.


Met groeten Ton

Recupereren

Ik begin weer een beetje in mijn gewone doen te komen maar dat mag ook wel na twee dagen van rust, rust, rust en slapen.

Zo fris stonden we er dinsdagochtend bij

 

 

 

 

Elke dag even met de voeten in het water op de Nijmeegse Ramblas

De laatste wandeldag viel me wel 'iets' zwaarder dan vorig jaar. Met een flinke blaar op mijn hiel en vier onder mijn tenen was het moeilijk om 'normaal' te wandelen.

Gelukkig werd er veel adrenaline aangemaakt maar juist ontbreken daarvan speelde me gisteren parten. Ik kon dan ook nauwelijks op mijn voeten staan maar die medaille is binnen en we hebben veel plezier gehad.

Vandaag is het leed alweer geleden en kon ik heerlijk studderen in mijn groentetuin.

 

 

Met groeten Ton

Wederkerigheid

Eigenlijk is het gevoel er al drie dagen: het valt een beetje tegen.
Vorig jaar was ik razend enthousiast en nu? Nu is het meer van hetzelfde. Een beetje saai zelfs.
Toch staan er bergen mensen langs de route en volgens mij hetzelfde aantal bandjes, koren en andere muzikanten.
Ook weet ik dat vergelijken geen zin heeft. Maar het lijkt alsof de mensen aan de kant niet zo uitbundig zijn. Ik heb zelfs een paar keer gezien dat wandelaars de mensen aan de kant zaten op te jutten en dan werd er wel weer gejuicht en geklapt.
Raar. Dat is me vorig jaar beslist niet opgevallen.

Uiteindelijk viel het kwartje.
Vorig jaar wandelden we met een groepje van vijf personen en één daarvan was een echte gangmaakster. Ze joelde naar mooie mannen, of zwaaide met een imaginaire tambourmaitrestok als we een fanfarekorps passeerden. Ook stapte ze op bewoners van verzorgingshuizen af die in (rol)stoelen zaten en gaf ze een hand. Kortom zij zorgde voor voldoende animatie.

Dus nam ik zelf het initiatief. Het werkt en kost helemaal niet zoveel moeite. Je roept eens wat, begint met klappen, steekt je handen in de lucht of kijkt mensen alleen maar aan. Altijd prijs en het werkt al een olievlek(je)

Met groeten Ton

Blaren

Ondanks de blaren die zijn ontstaan hebben we heerlijk gewandeld.

Het was geweldig wandel weer, geen regen, niet te heet en met af en toe een klein briesje. Maar wat het wandelen tijdens de vierdaagse zo leuk maakt is de afleiding die de toeschouwers geven. Natuurlijk zijn er ook stukken waar er minder toeschouwers zijn maar dan heb je je mede wandelaars waar een praatje mee gemaakt kan worden.
Ook wordt het leuk als je bekenden tegenkomt. Zo werden we in gehaald door één van mijn FB vrienden. En Nijmegen aangekomen hoorde ik mijn naam roepen. Het duurde even voordat ik begreep dat ík geroepen werd. Nogmaals hoorde ik mijn naam. Ik keek rond en zag een neef op de tribune zitten. Hij had even snel de 50 kilometer gewandeld en zag ons om half drie voorbijkomen.
En wie zie ik 's avonds in ' het gevoel van de vierdaagse'? Dezelfde neef.

Ach wat een blaartje dan uit.

Morgen weer.


Met groeten Ton

Huilen

Na de eerste wandeldag in 2012 heb ik geen moment meer aan haar gedacht. En wie komen we vandaag op ongeveer dezelfde plek tegen? Mariska.

Vorig jaar passeerden we, ongeveer 10  kilometer voor Nijmegen, een huilend meisje. Haar vriendin was ten einde raad. "Ze huilt al bijna de hele weg en ze houdt maar niet op."
Ik heb toen nog even met Mariska gesproken maar heb geen verschil gemaakt ze bleef op haar standpunt staan dat het vreselijk was.

We haalden haar vandaag in en ze keek ons aan en zei" ik heb vorig jaar nog even met jullie gesproken. Ik huilde de hele tijd".
We hebben een uurtje samen gewandeld en ik vroeg haar of ze nu kon vertellen wat er met haar aan de hand was.
Tja, ik vond dat wandelen eigenlijk helemaal niet leuk. Klachten had ik niet hoor. Ik heb hem helemaal uitgelopen en heb geen blaar gehad. Ook de tweede dag heb ik eigenlijk de hele dag gehuild. Wéér een dorp, nog meer eindeloze wegen en weilanden. En al die mensen.....
De derde dag ging het beter. Ik begon in te zien dat het 'tussen mijn oren zat', dat ik mijn eigen vierdaagse aan het versjteren  was en die van mijn vriendin maar dat kwam pas daarna.

En nu? Vroeg ik.
Heel even kwam het weer op me af maar dat duurde misschien maar een paar seconden.

Ook ik heb weer gehuild vandaag maar dat was meer van dankbaarheid dat ik dit nog kan doen. Van alle mensen die aan de kant van de weg staan. De muziek die wordt gemaakt, water dat wordt gegeven, snoepjes die worden aangeboden en van de leuke ontmoetingen.

Met dank aan onze eigen voeten hebben we een heerlijke eerste wandeldag gehad.


Met groeten Ton

Woningruil

De laatste tijd komt neef in huis als we op vakantie zijn. We ruimen het huis dan netjes op, zorgen voor iemand die de groentetuin bijhoudt en dat is het.
Deze keer ruilen we van huis. Wij zitten een week in Arnhem en de Arnhemmers hier.

Dat is andere koek.
Dus hebben we gepoetst alsof we Los Zuecos in gereedheid brengen voor gasten.

Nu nog een half uurtje in de zon, daarna de auto inladen ( de wandelschoenen staan bij de voordeur zodat we ze niet kunnen vergeten net als vorig jaar) en op pad.

We zijn er klaar voor.

Met groeten Ton

In de keuken

Het is echt overal hetzelfde.

Niet alleen honden staan tijdens het bereiden van het eten altijd met vragende blik in de ogen.

Gisteravond een feestje en waar stond iedereen aan het einde van de avond? In de keuken.


Heb je al een idee over het dinner?
Nee, niet echt.
Wil je dan pannenkoeken bakken?

En ondanks dat we niet van het Joodse geloof zijn stond er ineens iemand, staand aan het aanrecht een pannenkoek naar binnen te werken.

 

 

Met groeten Ton

Kennis van het zelfbeeld

Net zoals we met en schrikkeljaar de kalender bijstellen moet ik van tijd tot tijd mijn zelfbeeld corrigeren.

Want het volgende overkwam me de laatste tijd eigenlijk best wel vaak.

Ook afgelopen zaterdag. We wandelden door verschillende kleine dorpen waar druk werd verbouwd, geschilderd en getuinierd. Als ik dan weer een man op een steiger zag staan met schuurapparaten of bezig met hogedrukspuiten en ander materieel, keek ik steeds een beetje bewonderend. Jaloers zelfs.
"Dat zijn échte mannen. Mannen die gewoon een hele of halve dag aan het klussen zijn. Ik wou dat ik ook zo was".


Vandaag balancerend op een ladder met een hogedrukspuit in de hand bezig met het verwijderen van de Hedera hechtwortels overviel me een groot gevoel van tevredenheid met mezelf.

Met groeten Ton

Calvinist

Eerst denk je "het wordt niets met de groententuin dit jaar".

Maar uiteindelijk komt het allemaal goed en is het aanleggen van de wintervoorraad begonnen.
Had ik vorig jaar net voldoende aardbeien om te eten in de yoghurt of bij het ontbijt. Dit jaar heb ik meer planten en de planten die twee jaar oud zijn geven veel meer vruchten.

Daardoor kon ik zondagavond vijf potten aardbeienjam te maken. Nadat ik de rommel had opgeruimd stonden de potjes mooi te zijn op het aanrecht, terwijl ze afkoelden.

O, wat lekker, kan dat zo direct op het fruithapje?
Natuurlijk niet. Dat is voor de winter.

Vandaag. De volgende partij gemaakt die , op één na in de kelder staat.

Er staat een pot met aardbeitjes voor over het fruithapje hoor.
O, wat lekker.
Ik klonk wel heel Calvinistisch eergisteren.


Met groeten Ton

Monnikenwerk

Wel monnikenwerk maar gelukkig geen celibaat.

Wanneer ga je beginnen met schilderen?

Ja ik weet het. Ik stel het steeds uit maar..... de voorbereidingen zijn dan ook beslist niet aanlokkelijk. Ik heb niet alleen een lekkende plantenbak onder het slaapkamerraam die leeggehaald moet worden.

Ook de klimop moet van de muren af en dat is, met mijn geduld, een hele uitdaging. Het verwijderen van de plant is niet zozeer het probleem maar de hechtwortels.

Een hoge druk spuit gebruiken, zegt de één.
Nee hoor roept een ander, daar gaan je voegen van naar zijn kl.te.
Gewoon heet water met soda en een staalborstel brengt nummer drie in.

Oei dat klinkt niet prettig. Misschien gebruik ik de Spaanse slag: een beetje schoonmaken en dan een dikke laag latex eroverheen.'t Is toch de noordkant van het huis en ik kom daar bijna nooit.

Met groeten Ton

Zouden we dit jaar......

Wij geloven niet in toeval maar in de wet van de aantrekkingskracht.

Toen we vorig jaar van Hoorn naar Heiloo liepen was het pokkeweer. Wind en regen. (Een heel verschil met vandaag.)
Lopend door de Schermer polder stopte er toen een auto met twee dames erin. Ik heb jullie niet eerder gezien maar lopen jullie ook mee?
Natuurlijk,  zei Rick. Maar waarmee?
Nou met het Rondje Schermer.
Nee, we lopen van Hoorn naar Heiloo.
Nou dan krijgen jullie evenzogoed een minimarsje. En we hadden een kort maar geanimeerd gesprek.

Toen we vanmorgen nog langs de IJselmeerdijk liepen zei Rick: het zou toch leuk zijn als er vanmiddag weer auto stopt en we dan weer een minimarsje krijgen.
Tjee da's ook toevallig, ik loop er net aan te denken dat, dat toen zo leuk was.

Strompelen we vanmiddag door de Schermerpolder, beiden met blaren van de warmte, stopt er een auto.
We kijken elkaar aan en beginnen meteen te lachen.
Doen jullie ook mee met het rondje Schermer?
Nee, maar..... Rick verteld over de marsjes van vorig jaar.
Nu hebben we dit jaar geen marsjes maar Sultanakoekjes.
Die slaan we ook niet af hoor.

Bijna huppelend lopen we de laatste 11 kilometer.

Met groeten Ton

Al 14 jaar

Gaan jullie nog iets leuks doen op jullie trouwdag?

Om zeven uur vanmorgen stonden we op straat met onze wandelschoenen aan om de 40 kilometer te lopen die Heiloo van Hoorn scheiden. En met het mooie weer was het een totaal andere ervaring dan de eerdere trainingsdagen.
De eerste uren, de uren die de belofte van de dag nog in zich dragen,konden we genieten van fluitende vogels en brullende kikkers die in de polders volop aanwezig zijn. Ruischende rietkragen, allerlei waterwild met jongen, molens en de kenmerkende stolpboerderijen.
Na vier uur de eerste stop in 's Lands Welvaren , een cafe in Schermerhorn. Dat is niet alleen  precies op de helft van de tocht maar ze hebben daar écht huisgemaakte heerlijke appeltaart. En wij zijn echt niet de enigen die dat vinden want het terras zat vol met wielrenners.

De eerste 20 kilometers gaan altijd van een leien dak. Het wordt wordt moeizamer na 25 kilometer en de laatste 15 zijn meestal een beetje afzien.
Nu hebben we vorig jaar dezelfde wandeling ook gemaakt en de laatste kilometers waren we niet vooruit te branden. Ik had blaren en mijn schoenen knelden. Dus toen we eindelijk in het hotel waren is Rick alsnog met de trein naar huis gegaan om mijn nieuwe wandelschoenen op te halen die een maat groter waren.
Vandaag hebben we als kievieten gelopen. Van niets en niemand last gehad. De zon scheen weliswaar ongenadig maar de wind zorgde voor verkoeling. De hele mensheid zat waarschijnlijk op de stranden want het bleef stil op de weg.

En wat was het leukste van de dag? (En ik hoor in gedachten onze vrienden in Spanje al lachen.)
We hebben heerlijk bij de Chinees gegeten.

Morgen weer 40 naar huis. En dan zijn we klaar met de voorbereidingen voor de Nijmeegse.

Met groeten Ton

Melktanden

Het is leuk dat veel mensen mijn blog lezen. Toch kleeft er ook een nadeel aan.
Zo werd ik vanmiddag aangesproken:
"Je maakt nogal een drama van een kies trekken. Er zijn veel ergere dingen in de wereld."
Ja dat weet ik. Misschien heb ik het niet helder genoeg geschreven maar ik wilde juist duidelijk maken dat ik opgelucht was dat het zonder probleem ging.

Als Hemofilie patiënt was het wisselen van tanden en kiezen, eufemistisch gezegd, een nogal onprettige ervaring. Als zo'n ding los ging zitten begon het meestal al te bloeden en dat duurde dan nog minimaal 5 dagen nadat de ie er uit. Hoofdkussens werden dan beschermd met plastic. We kregen zakken met ijs om op de wang te leggen. 's Nachts kwamen mijn ouders controleren of alles goed ging. Niet dat er heel veel bloedverlies was maar wel een constant gedruppel. En ik denk dat het een oerinstinct is dat bloeden verontrustend is.
Als mijn broers of ik dan 's morgens wakker werden hadden we hele klodders gestold bloed in de mond. Ook waren we misselijk van het ingeslikte bloed. Kortom: geen pretje. En er werden ook door ons gewoon twintig tanden en kiezen gewisseld. Dat laatste is in mijn geval niet waar want toen ik vijftig was viel er nog een melkkies uit mijn mond.

Ik kan me herinneren dat ik dat eindeloze gedoe met bloeden gelaten onderging. Maar ik wist dan ook niet dat het anders kon.
Pas halverwege de jaren 60 kwamen de eerste stollingsproducten op de markt. Die waren echter nog zo schaars en duur dat die echt alleen voor levensbedreigende situaties werden gebruikt. Bloedende wisseltanden hoorden daar niet bij.
Dat stollingsproduct werd gemaakt van menselijk bloed en dat leidde in de jaren 90 tot veel HIV besmettingen onder Hemofiliepatiënten. Dat ik aan dié dans ben ontsprongen is gewoon mazzel hebben omdat ik toen geen enkele bloeding heb gehad.

Dat operaties, bloedingen en ongelukjes een grote indruk hebben achter gelaten blijkt uit het volgende voorval. Toen ik twee jaar geleden werd geopereerd aan mijn knie had ik dat niet aan mijn dementerende moeder verteld. Ik wilde haar niet nodeloos ongerust maken. Mijn zus had het echter wel gezegd en toen ik na een week bij mijn moeder kwam riep ze uit: Wat ben ik blij je te zien. Je had toch bloed of zo.

Pas met ervaringen zoals de operatie aan mijn knie en het trekken van mijn kies lijkt er opluchting te ontstaan. Het kan dus ook zonder gedoe.
Het zijn juist deze ervaringen die me bewust maken dat het een voorrecht is om nu in een land als Nederland te wonen. Want in grote delen van de wereld is er nog steeds geen toegang tot stollingsproducten. Dat wil zeggen dat er nog steeds veel wordt afgetobd.
Ook nog met het gewoon wisselen van een tandje.

Met groeten Ton

So far so good

Wat voelde ik me oud vanmorgen op de kaakpoli.
95 % Van alle mensen die ik in het kwartiertje wachten heb voorbij zien komen waren niet ouder dan een jaar of 14.
Ik wist niet dat er zoveel soorten beugels zijn.

Mijn eigen oude mensen behandeling, het verwijderen van een kies ging zeer voorspoedig. Bijzonder dat een voorwerp waar je 48 jaar lang voedsel mee hebt vermalen binnen 10 seconden zonder moeite werd verwijderd en aan me voorbij zag gaan. Dat laatste was eigenlijk nog het vervelendst aan de behandeling.
Normaal gesproken word ik al misselijk als ik onverhoopt op de tv iets zie wat in de verste verte op bloed of een operatie lijkt.
Maar goed, na een paar hechtingen wilde ik wel naar huis. "Vandaag en morgen mag u niet tillen of bukken en vermijd de zon. (hoe is het mogelijk: op één van de eerste mooie dagen moet ik uit de zon blijven) En ik wil dat u nog een half uur hiernaast blijft zitten om te kijken of het bloeden stopt."
Er werden een paar tampons in mijn mond gestopt en vervolgens werd ik in een comfortabele fauteuil gezet.
En nu? De verdoving is uitgewerkt. Pijn heb ik nauwelijks. En.... geen druppeltje bloed te zien.

Wat een verschil met 35 jaar geleden. Toen heb ik twee weken in het ziekenhuis gelegen omdat na het verwijderen van een verstandskies de wond bleef bloeden. Er is toen niet gehecht en de bloedstolling liet nog duidelijk te wensen over.

Met groeten Ton

Verkeerd ingeschat

Ook wij hebben een paar conversaties die 'blijven hangen' en die daarom met steeds iets meer lading terugkomen.

In een vorig blog heb ik al eens geschreven dat Rick niet van winkelen houdt en dat hij  na ongeveer 17 jaar samen zijn aan mij heeft gevraagd om voortaan zijn kleding te kopen. Mijn antwoord was 'Ik ben je moeder niet'.
Toch koop ik af en toe sokken of een overhemd. Maar daar blijft het bij.
En als hij eens kleding wil kopen is de uitverkoop net voorbij.

Afgelopen week vroeg ik hem daarom 'Wil je nog wat nieuwe kleren? Het is nu ongeveer uitverkoop.'
O, ja. Nu je het zegt denk ik er weer aan. Zou je voor mij een korte broek willen kopen bij de HEMA? Het is de broek die op een paspop zit die in het knikje bij de ramen staat.
Het voelde aan alsof ik in mijn eigen gegraven kuil viel.
Jij vindt winkelen toch zo leuk, kwam er nog achteraan.
Nu vind ik winkelen niet erg maar ben er niet echt verzot op. Dus stond ik gisterochtend bij de HEMA. Ze hebben er geen paskamers daarom schatte ik de maat maar een beetje door de broek tegen mijn lijf te houden.

Heb je die broek nog gehaald?
Natuurlijk. Ik doe alles wat je zegt. Pas hem even dan kan ik hem morgen eventueel meteen ruilen.
Als ik naar bed ga zal ik dat doen. ( hij houdt ook niet van nodeloos omkleden)

's Avonds hoorde ik vanuit de badkamer: hij is veel te groot.
Ik ging even kijken en ja het moet een Metje worden.
Je schat me dus wel te dik in!

De conversatie heeft weer wat aan lading gewonnen.


Met groeten Ton

Bruidsjurk

Zeg, jij hebt toch zelf eens iets gemaakt tegen de muggen?
Klopt ik heb een klamboe gemaakt. Rick houdt niet van het idee dat er in zijn slaap beesten van hem zitten te snoepen.
Zou jij voor ons ook zo'n ding willen maken?

Het gaan twee enorme muskietennetten worden van drie bij vier meter.  Ze komen niet boven een bed maar in de tuin om 'knoetjes vrij'  tot laat buiten te kunnen zitten.

En omdat knoetjes zo klein zijn heb je niets aan een gewoon muskietennet want daarvan zijn de gaatjes te groot. Ik maak ze daarom van heel fijn geweven vitrage en vanwege de grootte heb ik een berg aan stof gekocht.
En gladde stof in die hoeveelheden zijn een uitdaging op een machine voor huishoudelijk gebruik. Maar het gaat lukken.

Toen buurman vanmiddag even langskwam en mij zo bezig zag vroeg hij of ik een bruidsjurk aan het maken was.


Met groeten Ton

Houdgreep

Een jaar geleden kocht ik een mooie armband in Spanje. Helemaal blij. Maar door het dragen werd hij wat wijder en daardoor draaide de sierlijke grote sluiting naar de binnenkant van de pols. Dat was niet de bedoeling en net niet prettig dragen. Dus bij een volgend bezoek aan Spanje heb ik de maakster gevraagd om hem iets in te korten."Geen probleem".

Tijdens ons laatse bezoek kon ik hem weer ophalen. Maar dat was wel even wennen. Wat zat ie strak vergeleken met daarvoor. Dat moet nog even wennen dacht ik. Toch begon het me te irriteren. En als je je aan iets gaat irriteren wordt het alleen maar erger.
Maar koste wat het kost: die mooie armband wilde ik blijven dragen.

Dus wat zou ik kunnen doen om er geen last van te hebben?
Ik kan alleen mijn gedachten erover veranderen. Bijvoorbeeld denken dat het: de aanraking is van iets wat ik mooi vind. Of: 'dit ongemak is mijn geheim.' Ook heb ik bedacht dat het 'de hand van mijn moeder is die mij begeleidt.'

Het maakt allemaal niet uit wat ik bedacht heb want alles heeft gewerkt. Ik voel de armband nauwelijks meer.

Afgelopen zaterdag stond er in het NRC een artikel van Peter Russell dat gaat over Yoga en mediteren.
"Een ander principe is dat we moeten loslaten. Maar, we denken vaak aan loslaten in termen van iets kwijtraken, zoals een gevoel of gedachte. Ik vervang 'laten gaan' met 'laten zijn'. Omdat we ons de hele tijd oké willen voelen, wensen we dat pijn en ongemak meteen verdwijnen. Probeer pijn en ongemak te accepteren, wees nieuwsgierig naar hoe het voelt. Dan krijgt het je niet in de houdgreep. Als je je openstelt voor ongemak of, bijvoorbeeld jeuk, dan is het ineens niet meer belangrijk."
Een mooie nieuwe oefening komt er aan: donderdag wordt er een kies getrokken.


Met groeten Ton

Rare ideeën

Wat heb jij nou gedaan? vroeg de buurvrouw die eitjes kwam kopen.
Ik keek verschrikt in het rond maar zag niets raars.
Wat bedoel je?
Nou die was!


De meeste was droog ik heel lui en milieu onbewust in de wasdroger. Maar de zwarte overhemden en broeken van Nootzaak hang ik altijd netjes aan de lijn. Dit keer samen met een paar nieuwe kledingstukken en omdat het lijntje niet zo lang is hang ik het onder elkaar.

Nou, eigenlijk best wel handig.


Met groeten Ton