Huilen

Na de eerste wandeldag in 2012 heb ik geen moment meer aan haar gedacht. En wie komen we vandaag op ongeveer dezelfde plek tegen? Mariska.

Vorig jaar passeerden we, ongeveer 10  kilometer voor Nijmegen, een huilend meisje. Haar vriendin was ten einde raad. "Ze huilt al bijna de hele weg en ze houdt maar niet op."
Ik heb toen nog even met Mariska gesproken maar heb geen verschil gemaakt ze bleef op haar standpunt staan dat het vreselijk was.

We haalden haar vandaag in en ze keek ons aan en zei" ik heb vorig jaar nog even met jullie gesproken. Ik huilde de hele tijd".
We hebben een uurtje samen gewandeld en ik vroeg haar of ze nu kon vertellen wat er met haar aan de hand was.
Tja, ik vond dat wandelen eigenlijk helemaal niet leuk. Klachten had ik niet hoor. Ik heb hem helemaal uitgelopen en heb geen blaar gehad. Ook de tweede dag heb ik eigenlijk de hele dag gehuild. Wéér een dorp, nog meer eindeloze wegen en weilanden. En al die mensen.....
De derde dag ging het beter. Ik begon in te zien dat het 'tussen mijn oren zat', dat ik mijn eigen vierdaagse aan het versjteren  was en die van mijn vriendin maar dat kwam pas daarna.

En nu? Vroeg ik.
Heel even kwam het weer op me af maar dat duurde misschien maar een paar seconden.

Ook ik heb weer gehuild vandaag maar dat was meer van dankbaarheid dat ik dit nog kan doen. Van alle mensen die aan de kant van de weg staan. De muziek die wordt gemaakt, water dat wordt gegeven, snoepjes die worden aangeboden en van de leuke ontmoetingen.

Met dank aan onze eigen voeten hebben we een heerlijke eerste wandeldag gehad.


Met groeten Ton