We hebben er nog geen genoeg van

Na twee kerst concerten met mannenkoor Blair en vier met Nootzaak  gaan we vandaag met veel zin naar Spanje. Samen met de andere vijf leden van Nootzaak gaan we in de B&B La perla de Frigiliana een kerst/ nieuwjaarsconcert geven.
Maar dan is het wel weer genoeg geweest met de kerstliederen en gaan we moeiteloos over naar het 'gewone' repertoire.

We hebben heerlijke kerstdagen gehad.
Inkoop stress? Beslist niet.
Kook drukte? Ook niet.
Bergen geld uitggeven? Integendeel. Uitgespaard zelfs. Beide dagen gezongen tijdens het kerstbuffet in Hotel Den Helder met als bijkomend voordeel dat we dan gewoon mee kunnen eten.
Maar het is toch leuker om thuis met familie te zijn? Vroeg mijn zuster.
Ja dat is ook leuk maar..... we kijken tevreden terug op een ondernemende kerst.

Neef past weer op huis en hond.
'Maar u weet dat ik niets in de groetentuin doe he?'
Dat weet ik en jij denkt misschien dat een groetentuin net zoiets is als een supermarkt met het hele jaar door aanvoer? Maar in de winter groeit er niets hoor, dus er is niets te doen.


Met groeten Ton

Herkenning

Gistermiddag hebben we met Nootzaak gezongen op de afdeling van de Oudtburgh waar mijn moeder woont.

Om drie uur waren we aanwezig om de spullen klaar te zetten zodat we om half vier het concert konden starten. Maar vanaf het moment dat we er waren werd het onrustig onder de bewoners zodat we, op aanraden van de verzorging, maar direct zijn gaan zingen.

Er waren ongeveer 20 bewoners aanwezig en enkele familieleden en..... er gebeurde van alles. Er werd rondgelopen, iemand schreeuwde steeds, er werd geslapen en er werd veel geapplaudisseerd. De verzorging ging rond met drankjes en hapjes. Ook het Stille nacht werd door een aantal bewoners lekker meegezongen. Een dochter pinkte een traan weg.

Heeft je moeder een idee dat je hier tussen staat? vroeg een van mijn collega zangers.
Ik denk het wel hoor, ik heb het haar net een paar keer gezegd. Geen minuut later hoor ik mijn moeder roepen.
Is dat nou Ton met die muts op?
Ja, antwoordde mijn zus.




Met groeten Ton

Snot

Nu loop ik niet elke dag hetzelfde rondje met Egbert maar als ik dat wel doe is dat altijd door het park. Toen ik daar vorige week liep zag ik bij een zuil, waar posters geplakt mogen worden, een grote klodder plaksel liggen.
Toen ik daar gisteren opnieuw liep, lag die klodder er nog steeds maar was veel groter geworden.( 20 centimeter in doorsnede)
Dus even dichtbij gekeken. Het zag eruit als, tot snot gekookte rijst.

 

Toen ik er met een takje in had geprikt bleek het heel slijmerig te zijn. En een halve meter verderop lag er nog een kloddertje.

Nu weet ik wat sterrenschot of heksensnot is maar daar is het de tijd niet echt voor en de hoeveelheid is wat te veel.

Is er misschien een boswachter onder mijn lezers die hier wat zinnigs over kan zeggen?


Met groeten Ton

Wat is dat eigenlijk?

Vandaag is mijn moeder is 86 geworden. Een mooie leeftijd maar zelf heeft ze er weinig weet van.

Je bent 86 jaar geworden vandaag, schreeuwt mijn zus in moeders oor.
O, wat een oud kreng ben ik. Is het wederwoord.
Op naar de honderd, zeg ik.
Ze kijkt me schaapachtig aan.
Hoe oud zou je willen worden, vraag ik.
Nou, zolang ik niks mankeer wil ik niet dood hoor, komt er zonder moeite uit haar mond.

Het voordeel van dementie is dat je dingen direct vergeet.
Bij de koffie eten we een heerlijk stuk banket. Mijn moeder smikkelt het lekker op om meteen daarna, wijzend naar het resterende deel, te vragen "wat is dat eigenlijk?"
Banket, zegt mijn zus. Wil je een stukje?
Ja hoor, daar heb ik wel trek in.
Na vijf stukjes leek het ons beter om het maar uit het zicht te halen.

Na drie kwartier vallen haar ogen regelmatig even dicht. Toen ik haar daar zo zag zitten; tevreden, breekbaar en afhankelijk overviel mij een gevoel van liefde en dankbaarheid. Want al is er niet veel meer over van mijn 'oude' moeder, in mijn gedachten is ze er nog.


Met groeten Ton

52 Denkfouten

Wat geeft nou eigenlijk de doorslag als je twee offertes laat maken?


Wat is het geboortejaar van Maarten Luther? Als u het niet uit uw hoofd weet en de batterij van uw smartphone net leeg is, hoe gaat u dan te werk? Misschien weet u dat Maarten Luther in 1517 zijn stellingen op de kerkdeur van Wittenberg spijkerde. Op dat moment was hij zeker ouder dan laten we zeggen 20, maar ook jong genoeg voor zo’n moedige daad. Na de publicatie van zijn stellingen werd hij in Rome gedagvaard, van ketterij beschuldigd en uiteindelijk geëxcommuniceerd. Hij vertaalde de Bijbel en raakte verstrikt in de politiek. Hij leefde dus nog een hele tijd na 1517 en zal dientengevolge in het jaar 1517 rond de dertig zijn geweest. Daarom is 1487 geen slechte schatting voor zijn geboortejaar (het juiste antwoord is 1483). Hoe bent u te werk gegaan? U had een anker waar u zich aan vast kon houden, namelijk het jaar 1517, en van daaruit bent u gaan redeneren.

Dom genoeg zetten we ankers ook in op momenten dat ze volkomen uit de lucht gegrepen zijn. Een voorbeeld. Een professor zette een fles onbekende wijn op tafel. De mensen in de zaal werd gevraagd de laatste twee cijfers van hun sofinummer op een stuk papier te schrijven en zich daarbij af te vragen of ze bereid waren dat getal aan euro’s uit te geven voor die fles wijn. Vervolgens werd de fles geveild. De mensen met de hoge nummers boden bijna twee keer zo veel als die met de lagere nummers. Het sofinummer fungeerde als anker – helaas onbewust en totaal misleidend.

Boven genoemde komt uit het boek van de Zwitser Rolf Dobelli. Hij schreef het boek De kunst van het heldere denken. 52 denkfouten die u beter aan anderen kunt overlaten.

Ik heb twee offertes laten maken voor het isoleren van de spouwmuren en voor de vloer van ons huis. Voordat de eerste offerte werd gemaakt dacht ik 'ik ga daar niet intrappen'. Dus ik had mijn eigen anker gemaakt door bij verschillende mensen te vragen naar de kosten van hun isolatie project.

Maar  beide offertes verschilden nauwelijks in prijs en beiden werken met hetzelfde soort vlokken. Dus waar kies ik dan nu op.

De eerste man gaf veel informatie en een heldere uitleg, was aardig, gaf gericht antwoorden op mijn vragen. De offerte kwam uit een computer/printer koffertje en zag er gelikt uit.

 

De tweede zag er zeer prettig uit, altijd meegenomen, niet alleen voor mij maar ook voor hem. Mooie mensen hebben altijd een voordeel als ze iets aan de man willen brengen. Ook hij leek mij terzake kundig. Zijn offerte rekende hij uit op rekenmachine en werd op een doordruk vel geschreven.

De eerste had meer vierkante meters berekend dan de tweede maar de tweede had een hogere meterprijs.
Maar wat voor mij de beslissing nam is dat de eerste een prijs berekende voor vloerisolatie op basis van een soort piepschuim chips en de tweede zei "die wil ik alleen voor u maken als u er perse op staat want onze ervaring is dat chips weinig doet".

Ben benieuwd of ik nu een ander van de 52 denkfouten heb gemaakt die ik beter aan anderen had kunnen overlaten.

Met groeten Ton

 

Vandaag scheen de zon

En dat kon ook niet anders want we zaten de hele dag bovenop een wolk van gelukzaligheid.

Nu weet ik wel dat je het ware geluk alleen in jezelf kunt vinden maar toch.... Het helpt wel als je complimenten van anderen krijgt. En die kregen we voldoende na ons kerstconcert.
De complimenten betroffen niet alleen onze zang maar ook het spel van onze Armeense gasten die prachtig zongen en  piano en kamantscha bespeelden. Ze vertolkten Armeense liederen.

Wij hielden het bij het kerst repertoire en zongen liederen uit Europa en Amerika. En ondanks dat het geen samenzang was werd er toch hier en daar meegezongen. Maar dat verhoogde de sfeer.

Dus vandaag lekker na gemijmerd en geluierd.

Met groeten Ton


.

Zoen

Direct na het kerstdiner met mijn moeder had ik een optreden met de mannen van Blair.

Een kerst optreden samen met het Alkmaars Prachtkoor. Een koor waar mensen met een verstandelijke handicap zingen.
Ik heb veel plezier met zingen maar dat plezier raakt nog wel eens op de achtergrond. Ik ben dan te veel bezig om het 'goed' te doen. Het gaat dan meer op werken lijken.

Wat een verademing om dan met deze mensen op te treden. Wat een enthousiasme. Zongen ze vals? Ja. Ongelijk? Ja. Op één sterkte? Ja. Hadden ze plezier? Ja, voor tien.

En ze vonden het geweldig om 'met een écht koor' samen te zingen.
Mogen we nog een keer met jullie zingen? Vroeg een zanger. Van mij wel hoor, antwoordde ik, ik vond het hartstikke leuk. Prompt kreeg ik een beetje een plakkerige zoen.

Met groeten Ton

Dinner

Wie wil er  met mam mee naar het kerstdiner in de Oudtburgh?

Tja, wat moet ik me daarbij voorstellen? Allemaal dementerende oudjes. Een gesprek met mijn eigen moeder is al niet te doen. Laat staan met een stuk of vier aan een tafel. Gaan de kunstgebitten uit tijdens de maaltijd? Wordt er niet geknoeid met eten?

Nou ja, zei mijn zus, we zien het wel.

Dus om vijf uur in het verpleeghuis. Alle bewoonsters waren keurig gekapt en gekleed. Mijn moeder had, voor zover wij wisten, voor het eerst in haar leven nagellak op en glitterjes in heur haar.
Nu kan ze een beetje moeilijk uit haar woorden komen maar wat we begrepen is dat ze niet wist 'hoe die troep daar komt.'

Het diner was keurig verzorgd. Zowel de gasten als de bewoners hebben heerlijk gegeten. En doordat er veel familieleden waren werd er ook gezellig gekletst. Ook al ging het gesprek wel veel over het omgaan met dementie. Het leek wel een beetje een lotgenoten gespreksgroep.

Wat me opviel is dat de bewoners nogal 'in het nu' leven. Dat klinkt misschien een beetje vreemd maar ze gingen eten zo gauw dat op tafel stond. Geen tijd voor een foto, nee gewoon door eten. En direct commentaar.
Wat is dit koud! Dat hoort zo, het  is een garnalen cocktail.
Wat is dit? Dat zijn aardappel croquetjes.
Vind je ze lekker. Ja, ze zijn taai.

 

Twee uur samen eten waren zo om. Het was leuk maar misschien nog meer voor ons als familieleden dan voor de bewoners. Ik kon niet zien dat ze er 'zichtbaar' van genoten maar ik heb ook niet gezien dat ze het niet leuk vonden. Een beetje onverschillig maar toch ook wat opgewonden want het was niet zoals dagelijks.

We hadden van tevoren bedenkingen of ze uberhaubt wel mee zou willen gaan of het hele dinner zou uitzitten. Maar ook hier verbaasde ze ons. Ze wilde niet naar huis "we kunnen die mensen toch niet met die rommel laten zitten?"


Met groeten Ton

U bent mijn moeder

Gelukkig heb ik dat nog niet hoeven te zeggen tegen mijn moeder


Gisteravond de voorstelling gezien 'U bent mijn moeder'
Het stuk is geschreven en aanvankelijk gespeeld door Joop Admiraal. Het gaat over zijn demente moeder die hij elke zondag bezoekt in het verpleeghuis.
De uitvoering van gisteren was van Suburbia en werd gespeeld door Marie-Christine de Both. Zij speelt beide rollen, zowel moeder als dochter.

Indrukwekkend en zeer realistisch en daardoor indringend. Als je geen idee hebt wat dementie doet met een mens of met de relatie tussen mensen is dit stuk een aanrader.


Met groeten Ton

Foto

We zijn er bijna klaar voor.

Afgelopen zaterdagmiddag een extra repetitie gedaan met Nootzaak. Drie uur lang zingen en oefenen met de 'props' die we tijdens het concert gebruiken. Altijd een beetje hilarisch. De sint net het land uit en dan staan wij met bontmutsen rond de kerstboom.
Ook hebben we een foto gemaakt. Een groepsfoto.

Welke foto gebruiken we?
Deze?
Nee, daar sta ik zo raar op.
Die dan?
Maar sta ik net met mijn ogen dicht.
Ja maar de anderen staan er wel leuk op.

Maar omdat we de grootste lol hadden met oefenen en ieder in een goed humeur was waren we er zo uit.
Deze is het geworden.

Vanavond de generale en ..... die moet altijd een beetje slecht gaan.

Met groeten Ton

Doos ontmoet muts

Dit is een alleen pinnen kassa, zei het meisje tegen de dame die voor me stond.

Heerlijk, dacht ik toen ik bij de kassa's kwam, lekker maar één persoon voor me. Drukdoende mijn boodschappen op de band leggend hoorde ik de caissière zeggen 'dit is een alleen pinnen kassa'.
Sjonge dacht ik meteen, hoe duidelijk moet het aangegeven worden: op de vloer staat met grote letters: PINKASSA. Ook brandt er altijd een lamp met: pinkassa. De rolband heeft een lichtblauwe kleur, ipv zwart, met grote letters die PINKASSA roepen. Maar dat is onvoldoende blijkbaar want ik sta weer achter zo'n niet oplettende doos.
Het duurde wel een minuut of twee voordat alles geregeld was.(maar waar gaat het over)  Caissière begint met scannen en ik pak mijn spulletjes in mijn tas. Pak mijn geld uit mijn jaszak waarna de caissière me een beetje meewarig aankijkt en zegt: dit is alleen een pinnenkassa.

Met groeten Ton

Zichtbaar in de sneeuw

Wat een lekker zonnig daggie.

Uiterst lui pas om 8.30 uit bed om er heel schuldbewust (ahum) achter te komen dat ik voor de spinning te laat was. Nou morgen een nieuwe kans.

Heerlijk met Egbert gewandeld door park en bos.  En wat door een beetje sneeuw voor mij duidelijk wordt is waar Egbert nou zoveel aan snuffelt. Bij elk geel plekje wordt uitgebreid stilgestaan. Pis dus.
Normaal gesproken voor mij onzichtbaar en sowieso onruikbaar. Dat laatste is maar goed ook denk ik.

Voor de hond is het heerlijk in de sneeuw. De kippen vinden er echter niets aan. Ze kunnen niet bij iets eetbaars komen. Alles is bevroren en verstopt. Ook heb ik enkele keren het ijs uit de drinkbak moeten halen zodat ze konden drinken.

Maar wat een genieten van de sneeuw, de kraakheldere frisse lucht en het hemelse blauw.

Met groeten Ton

Ziekelijk?

Is het niet een beetje ziekelijk, zo vaak als je op je Ipad kijkt?

Zei Rick, nadat ik voor de 20 ste keer keek maar het aantal  hits op mijn blog.

Maar ik sta op 29.999 hits en ik wil zien dat ik op 30.000 sta. 

Toen dat gebeurde bedacht ik me dat het leuker zou zijn om een symmetrisch getal te zien: 30.003

Maar omdat ik niet elke dag een paar honderd hits heb duurde het toch een behoorlijke tijd voordat ik de benodigde hits had.

Met groeten Ton

De leugen regeert.

Toen ik er op mijn negende achter kwam dat de Sint niet bestond was ik ontzettend boos op mijn ouders. "dus jullie hebben altijd tegen mij gelogen?"

Het is nooit meer echt goed geworden tussen de sint en mij.

Rick en ik doen dan ook nauwelijks iets aan de verjaardag van Nicolaas. Ik koop alleen fondant kikkers en muizen voor hem die ik dan wel op de meest achterlijke plaatsen verstop. Zo had ik er een  in zijn hoofdkussen verstopt, onder de sloop. Hij heeft er de hele nacht op gelegen en niets gemerkt. Ja de volgende morgen toen er chocolade door het kussensloop zichtbaar was.
Heb je dan helemaal niets gevoeld? Vroeg ik nog.
Nee, ik ben in coma gevallen gisteravond.

Leuke inleiding misschien maar ik werd aan de sinterklaas herinnering herinnerd omdat ik de man sprak van een van mijn lagere school juffen.
Ik weet nog dat ik vroeger een keer met mijn klasgenoten bij u thuis ben geweest om u en uw vrouw een fruitmand te bezorgen. U had toen een ongeluk gehad met de motor.
Hij keek me een beetje smalend aan.
Maar dat was helemaal niet waar. We hadden geen ongeluk gehad.
Maar ik weet zeker dat ons dat is verteld, verweerde ik mezelf want ik begon al onraad te ruiken.
Ik weet nog goed dat jullie zijn geweest maar dat was omdat mijn vrouw een miskraam had gehad.

En hoe goed bedoelt deze leugentjes ook mogen zijn. Bij mij brengen ze verontwaardiging naar boven.
Men probeert kinderen te leren eerlijk te zijn maar de opvoeders maken er zelf een potje van. En ik vraag me werkelijk af of dat goed is.


Met groeten Ton

Tabula rasa

En dan heb ik net even dat zetje nodig.

Ik ben begonnen met schilderen nadat ik herstellende was van mijn dwarslaesie. Gebonden aan huis, met zelfs binnen huis een zeer beperkte actie radius was het een goede invulling van tijd. Maar zoals met veel dingen die ik doe, als het té goed gaat haak ik af. Ik leg de lat dan te hoog en het plezier gaat eraf.
Ook met schilderen is dit gebeurd.
Omdat het toch bleef kriebelen heb ik vorig jaar een cursus tekenen gedaan en dat vond ik toen wel weer heel leuk en daar bleef het bij.
Totdat ik vorige week 'out of the blue' een schilderij heb verkocht. Ineens denk ik alleen nog maar in termen van, vlakken en lijnen, monochromen, stippen en punten, abstract of figuratief.
En toen ik gisteren las dat alleen onze gedachten ons beperken dacht ik: waarom niet? Tijd voor een hernieuwde kennismaking.
Gelukkig heb ik een tijdje terug mijn foto's uitgezocht zodat ik wist wat ik daar aan bruikbaar spul had tussen zitten. Vanmorgen meteen de betreffende foto gevonden en vanmiddag,
nadat het op wonderbaarlijke wijze even droog werd naar Alkmaar gefietst om doeken te kopen.

En ongeduldig als ik ben kan ik niet wachten tot het doek gevuld is want tegen lege doeken kan ik niet.


Met groeten Ton

Zo hond zo kip

Volgens de berichten heeft Nederland het lekkerste en beste leidingwater ter wereld.

Al staat er altijd een bak met vers water klaar voor de hond, als ie de kans krijgt drinkt ie uit een plas regenwater of uit de vijver.


Heb jij de kippen nog water extra gegeven?
Het water reservoir van de kippen was nog bijna vol toen ik terug kwam. Dit schreef ik toe aan de nauwgezetheid van buurman, die op de hennen past als we in Spanje zijn. Maar ook de afgelopen week hoefde ik de bak niet bij te vullen. Nu begrijp ik wel dat ze 's winters minder zullen drinken dan in de zomer maar toch. Water hebben ze echt nodig.
Gistermiddag werd het raadsel opgelost.

Vanwege de, in ruime mate vallende regen hangen er constant druppels aan het hek. En
juist deze druppels pikken ze zeer behendig en systematisch op.

het is me niet gelukt om de actie vast te leggen

Met groeten Ton

Winterslaap

Als we terug komen uit Spanje vragen we regelmatig aan elkaar. Heb jij ook zo last van jetlag?

Nu is twee en een half uur vliegen binnen dezelfde tijdzone niet direct aanleiding tot het hebben
van een jetlag. Toch leek het vliegen van Malaga naar Amsterdam wel een reis door de tijd. Van volop zomer, abrupt naar kledderig, nat, mistig en koud winterweer. O ja en hoe heette dat ding ook alweer wat vroeger wel aan de hemel stond en je warm van werd? Ik ben acuut in de winterslaapstand geschoten.

De afgelopen week nauwelijks naar buiten geweest, anders dan met Egbert wandelen of boodschappen doen. De rest heb ik lekker binnen gezeten, met chocolademelk en een boek.
Spreken deed ik slechts met Rick en Egbert maar na een dag of vier in sluimerstand kom ik weer tot leven. Want al is eind maart de kans op mooi weer pas aanwezig, het inactief blijven tot die tijd is wat teveel van het goede.

Nu kreeg ik gisteren wel een zetje om uit mijn rusttoestand te komen: tappas eten. Daar ben ik wel voor te porren, vanmorgen naar de spinnig geweest ( alle calorieën er weer af fietsen) Ook heb ik één van mijn schilderijen verkocht en vanavond ga ik naar mijn moedertje.

Met groeten Ton