Dinner

Wie wil er  met mam mee naar het kerstdiner in de Oudtburgh?

Tja, wat moet ik me daarbij voorstellen? Allemaal dementerende oudjes. Een gesprek met mijn eigen moeder is al niet te doen. Laat staan met een stuk of vier aan een tafel. Gaan de kunstgebitten uit tijdens de maaltijd? Wordt er niet geknoeid met eten?

Nou ja, zei mijn zus, we zien het wel.

Dus om vijf uur in het verpleeghuis. Alle bewoonsters waren keurig gekapt en gekleed. Mijn moeder had, voor zover wij wisten, voor het eerst in haar leven nagellak op en glitterjes in heur haar.
Nu kan ze een beetje moeilijk uit haar woorden komen maar wat we begrepen is dat ze niet wist 'hoe die troep daar komt.'

Het diner was keurig verzorgd. Zowel de gasten als de bewoners hebben heerlijk gegeten. En doordat er veel familieleden waren werd er ook gezellig gekletst. Ook al ging het gesprek wel veel over het omgaan met dementie. Het leek wel een beetje een lotgenoten gespreksgroep.

Wat me opviel is dat de bewoners nogal 'in het nu' leven. Dat klinkt misschien een beetje vreemd maar ze gingen eten zo gauw dat op tafel stond. Geen tijd voor een foto, nee gewoon door eten. En direct commentaar.
Wat is dit koud! Dat hoort zo, het  is een garnalen cocktail.
Wat is dit? Dat zijn aardappel croquetjes.
Vind je ze lekker. Ja, ze zijn taai.

 

Twee uur samen eten waren zo om. Het was leuk maar misschien nog meer voor ons als familieleden dan voor de bewoners. Ik kon niet zien dat ze er 'zichtbaar' van genoten maar ik heb ook niet gezien dat ze het niet leuk vonden. Een beetje onverschillig maar toch ook wat opgewonden want het was niet zoals dagelijks.

We hadden van tevoren bedenkingen of ze uberhaubt wel mee zou willen gaan of het hele dinner zou uitzitten. Maar ook hier verbaasde ze ons. Ze wilde niet naar huis "we kunnen die mensen toch niet met die rommel laten zitten?"


Met groeten Ton