Buitenspel

Het gebeurt vaak dat de  persoon in een rolstoel niet wordt aangesproken maar degene die de rolstoel duwt. Dit fenomeen zie je ook vaak in verzorgingshuizen als het gaat over de patiënten. Ik heb dit altijd vervelend gevonden.

Mijn moeder is slechthorend en wil haar gehoorapparaten niet gebruiken wat de communicatie er niet eenvoudiger op maakt.

De laatste twee weken is ze geestelijk snel achteruitgegaan dus moeten er van allerlei zaken besproken en geregeld worden. Ze kan er zelf niets meer over zeggen. Op bijna alle vragen komt het antwoord "dat weet ik niet;"  Of je nu een kopje thee aanbiedt of dat je vraagt of ze in de zon wil zitten. 


Als we dingen bespreken en ze het niet kan horen, geeft ze wel aan dat ze zich buitengesloten voelt. Ze vraagt dan nog wel eens "mag ik het niet horen of zo? Ik antwoord dan  dat we anders zo hard moeten schreeuwen en dat ik het zo aan haar vertel. Ze vind dat goed en is het direct vergeten. 


Toch heb ik er moeite mee dat ik over haar praat terwijl ze er bijzit en geen deel heeft aan het gesprek. Alsof ze buitenspel staat. Zelf heeft ze geen idee meer wat er gebeurt dus het heeft ook geen zin om haar erin te betrekken. Ze vindt de zorg niet nodig want alles gaat goed.


Het is tegenstrijdig maar voor mij voelt het alsof ik haar niet meer respecteer. Alsof ik niet eerlijk meer ben. En ik ben bang dat dit de komende tijd niet beter gaat worden want ze staat bovenaan de lijst voor een plaats in het verpleeghuis en dat gaat beslist meer onrust opleveren.


Met groeten Ton

IKEAlkmaar

Zaterdag in de krant: Het blauw/gele warenhuis heeft oog laten vallen op Alkmaar.

Nu de keuken geschilderd is valt de verlichting en beetje uit de toon en gladiolen die we kregen na de Nijmeegse moesten in de buitengieter staan omdat er geen passende vaas was.

Bij IKEA hebben ze van die draadsystemen, zou dat wat zijn voor in de keuken? Vroeg Rick zaterdag.
Ik denk het wel.

Omdat Rick vanmiddag vrij was zag ik mogelijkheden om samen te gaan winkelen.
Kunnen we dat niet een andere dag doen of zo. Kreeg ik als antwoord.
We zouden ook kunnen wachten tot ie in Alkmaar open is, als je dat liever hebt? Kwam het een beetje sarcastisch uit mijn mond.
Nou daar wil ik niet op wachten. Maar eh... jij vindt het toch altijd leuk om wat meer tijd te besteden in die winkels. Als ik ga, ga ik alleen voor verlichting hoor.

Dus ging ik voor de derde  keer in mijn leven naar IKEA en kwam terug met de bedoelde verlichting en drie vazen.

Hier morgen maar eens naar kijken

De eerste voorbereidingen voor de volgende Nijmeegse zijn gezet.

Heerlijk, niets in elkaar zetten.

Met groeten Ton

Dromen zijn bedrog

Na de inbraak in januari heb ik daar nog een week of twee van gedroomd. Ondanks dat ik niet heel erg van slag was moest het dus wel verwerkt worden.

Sinds de Nijmeegse vierdaagse droom ik slechts daarover.

Ik loop tussen duizenden mensen en ik kan met niemand praten, loop op blote voeten en ben bang dat men op mijn tenen gaat staan. Ook zie ik steeds maar een grote dreigende, deinende mensen massa om me heen. Zaken die me onbehaaglijk voorkomen.
Maar... de wandeling gaat over een grote vuilstortplaats waar het afval gescheiden is gesorteerd en daar ben ik blij mee.
Dat laatste is echt iets van mij want ik heb iets met verzamelen. Een plastic zakje is niets maar een hele stapel vind ik interessant worden. Daarom heb ik tijdens de wandeling de volgende foto's genomen en komen die beelden in mijn droom steeds naar boven.

Op een plaats werden gratis bananen aangeboden en de vuilnisbakken die daarna stonden waren te klein voor het aantal schillen, daarna ontstonden er hoopjes.

Met de blikjes gebeurde hetzelfde. De macht van het getal is hier aan het werk en daar waren de vuilnis bakken niet op berekend.

Dit zijn niet de spectaculairste beelden, want die lagen vaak net aan de ander kant van de weg of had Rick het fototoestel bij zich of wilde ik niet stoppen om een foto te maken.

Uiteindelijk denk ik niet dat het afval gescheiden is afgeleverd want nog voordat iedereen binnen was reden de veegwagens al door de stad.

Met groeten Ton

Goedmakertje

Uiteindelijk kom je weer op het jaarlijks gemiddelde uit.

Dit is een van Rick's veel gebezigde uitspraken als ik klaag over een te nat voorjaar, een te warme winter of een zomer met te weinig zon.

Normaal gesproken bloeit de blauweregen zeer uitbundig maar dit voorjaar waren nagenoeg alle knoppen bevroren door de strenge vorst van februari. Ik heb niet meer dan een bloem of 50 geteld, nauwelijks genoeg voor een beetje geur.

je moet goed kijken voor de bloemen

Meestal is er een nabloei met enkele bloemen maar dit jaar lijkt het wel of de schade wordt ingehaald en heb ik meer dan 150 trossen geteld. Het geurt heerlijk rond huis en kippenhok en met het warme weer van de laatste dagen valt hier extra van te genieten.

Met groeten Ton

Geen titel

Binnen een week van afhankelijk naar hulpeloos.

De laatste twee jaar is mijn moeder al afhankelijk. De boodschappen worden voor haar gedaan. Ze krijgt kant en klare maaltijden die de verzorging voor haar verwarmd en opdient. De boodschappen worden gehaald door mijn zus die ook de was doet. Mijn andere zus regelt alles wat met de dokter en de thuiszorg te maken heeft.
Dit alles zorgt ervoor dat mijn moeder rustig in haar huis kan blijven wonen. Maar eind vorige week begonnen er lichamelijke problemen op te treden waardoor zij zichzelf vervuild. Dit geeft veel onrust waar zijzelf trouwens niet zoveel erg in lijkt te hebben. "nee hoor, ik heb nergens last van." Ook al zijn die problemen opgelost is het wel heel duidelijk dat zij geestelijk sterk is afgetakeld de laatste dagen.

Vorige week gaf ze nog weerwoord op wat ik zei. Weliswaar een soort standaard antwoord of uitspraak. Nu zegt ze alleen nog maar: O.
Als ze zelf iets zegt en ik geef daar reactie op, merk je dat dit in een leegte valt. Ze kijkt me dan aan met een hulpeloze blik.

De stap naar een verpleeghuis lijkt nog maar een kleine.

Met groeten Ton

Metamorfose

De groentetuin geeft nog steeds veel plezier. Ondanks dat niet alles een succes is.

Van de 5 bloemkolen ging een plant dood. De andere vormden mooie kolen maar daarvan waren er twee oneetbaar vanwege rupsen. De andere twee waren heerlijk.
De broccoli was om dezelfde reden als de bloemkolen nogal wisselend. Maar als je de bloem er uitsnijdt komen er weer kleine bloemen aan de zijscheuten. Deze heb ik vandaag geoogst.

De bonen beginnen nu pas en beetje mooie struikjes te worden waar de eerste bloemen in verschijnen.

De tuinbonen staan te donker, ze geven weinig bonen maar het voordeel is dat ze heel laat zijn zodat ik nu pas kan oogsten. Niet voldoende voor een maal maar wel voor in de salade.

De peultjes zijn het succes nummer. Al weken lang pluk ik om weg te geven, in te vriezen en om vers te eten. Nu wordt het minder maar ze geven nog steeds voldoende om in een salade te doen.

De eerste courgette is geoogst en verwerkt tot tappas. Plakjes courgette met daarop chorizo of kaas met een tomaatje, of wat gefruite knoflook. In het oventje en klaar.

Kijk, daar word ik nu heel blij van. Net als van het probleemloos lopen van de Nijmeegse, het mooie weer, de nieuwe boeking voor Casa Los Zuecos. Een huis vol gladiolen, jonge visjes in de vijver en de eerste miniscule uitlopers van de olijftakken die ik laatst heb meegenomen uit Spanje. 

Met groeten Ton

Zeebenen

De laatste dagen niet geblogd vanwege? Ja vanwege wat eigenlijk.

Zaterdag wilde ik alleen maar over de Nijmeegse bloggen. Zondagavond had mijn moeder extra zorg nodig en gisteravond zijn we wezen varen met vrienden. Een bedankje voor de dagen die ik bij hen heb geholpen met de verbouwing.

En wat is er leuker dan op een, niet zo vaak voorkomende, zomersedag een beetje naar en door Haarlem te varen met vrienden? Behalve de Nijmeegse dan.
Een mand vol lekkere hapjes en een goede wijn mee. Lekker keuvelen en genieten van de rust en het lage perspectief.

Niet alleen wij maar ook Egbert vond het heerlijk. In een nieuwe omgeving is hij nogal onrustig maar op de sloep had hij nergens last van. Als een volleerde scheepshond stond hij op het randje van de sloep, de oren flapperend in de wind en happend in de lucht.

Zeg, kan je nog een paar keer bij ze werken? vroeg Rick in de auto op weg naar huis. Ik wil nog wel een keertje varen.

Dus stond ik vandaag de laatste restjes behang af te stomen en een muur schoon te bikken.

Nu maar hopen dat ze het teken oppakken.

Met groeten Ton

Dag 4

Hoe  leuk het ook was, vanmorgen werd ik blij wakker........ de laatste dag.

Heerlijk wandelweer, een prachtige route en bergen enthousiaste mensen langs de weg.
Lekker gesnoept en in de brandweerkazerne van Overasselt "illegaal" soep gegeten.( dit was alleen bestemd voor gemeente personeel maar "ach u kon dit niet weten maar niet verder vertellen hoor)

We hebben langzamer gewandeld dan de eerste dagen vanwege de vermoeidheid. Ook de blessures van onze mede wandelaarster en de plaspauzes zorgden voor een lage gemiddelde snelheid. En op de Via Gladiola gaat het sowieso heel langzaam maar dat is niet erg want dan kun je goed van het publiek genieten .
Pas om tien voor half zes passeerden we de finish en om kwart voor zes had ik vierdaagsekruisje in handen.

Ga je volgend jaar weer? vroeg de dame die mij de medaille uitreikte.
Ik denk dat het een eenmalige onderneming was.
Dat zeg je, maar volgend jaar gaat het weer kriebelen hoor. Volgens mij ben jij al besmet het 4daagse virus."

Ik vond het een prachtige ervaring, heb genoten en gelopen zonder al te veel ongemak.

We gaan het zien.

Met groeten Ton

Derde dag

Prachtige wandeldag met heerlijke temperaturen, een paar spetjes, twee buitjes en een hoos bui van een uur en... zonder lichamelijke klachten

Zeer opmerkzame kijkers van 'Het 4 daagse gevoel' op Nederland 1 hebben het misschien gezien, Rick en ik waren in de eerste minuut in beeld.

En het is wat Yoep van t Hek vaak genoeg zegt in zijn column in het NRC "als mensen een camera zien, gaan ze zich als volleerde malloten gedragen.

Ik herken Fons van der Poel die twee dames die voor ons wandelden een vraag stelt. Direct komt de dwaas in mij boven en roep "De groeten voor mijn moeder." Maar ze kijkt geen tv meer, weet nauwelijks mijn naam meer en het fragment was ook nog eens heel kort.

Ach we hebben er smakelijk om gelachen want de kans dat dit fragment in een uitzending te zien zou zijn leek ons onwaarschijnlijk.

Met groeten Ton

Dag twee

Toen ik enkele jaren geleden Spaanse les had in Nerja werd het feest van San Isidro gevierd en liepen we met leerlingen van de school mee in de optocht. We deden meer dan twee uur over een afstand van 4 kilometer en die tijd hadden we ook wel nodig. De ossewagen, die we van te voren hadden versierd, werd op de ochtend van het feest volledig volgestop met eet- en drinkwaren. Om dit allemaal op te krijgen werd er om de 10 minuten gestopt om iets te eten of te drinken.
Het was een bijzondere ervaring om deel uit te maken van iets waar je meestal als buitenstaander naar kunt kijken.

Met de Nijmeegse heb ik precies hetzelfde.

Ik ken de beelden van de tv, de verhalen van Rick en de ervaring tijdens het binnenhalen van Rick op de Via Gladiola.  Maar nu. Nu zit er midden in en...HET IS GEWELDIG.
Wat bijzonder om toegejuicht te worden door de duizenden mensen die aan de kant staan, zitten, liggen, dansen, klappen, juichen, zingen, muziek maken, muziek laten horen, snoep en hugs uitdelen etc. Ook versieringen die zijn aangebracht, stoelen die aan de kant staan voor vermoeide wandelaars, wegen die zijn afgezet, automobilisten die toeteren als ze onder het viaduct  rijden waarover de wandelaars gaan. Alles draagt bij aan de vreugde.

Ook hadden we een stop in Wijchen en kregen soep, broodjes, koffie, thee en cake aangeboden. We kennen die mensen niet eens. Helemaal goed.

De keren dat ik vandaag geroerd was zijn ontelbaar en op zulke momenten voel je geen blaren, zere knieën of heupen.

Wat vandaag ook heel leuk was, is dat ik 4 mensen tegenkwam die ik ken en dat is nogal opmerkelijk tussen 39 000 vreemden

Nog maar twee dagen en dan is het alweer over.

Met groeten Ton

Eerste dag

Als Rick en ik willen wandelen trekken we de schoenen aan smeren een paar krentenbollen met roomboter, een paar plakken kaas erop en dan gaan we.

Met 40 000 wandelaars was er iets meer tijd nodig om op pad te gaan.
We waren om 6 uur bij de start maar na 3 kwartier in de rij staan konden we beginnen. Maar dit was werkelijk het enige wat ik niet leuk vond.

Met zoveel mensen op een kluitje is het verbazingwekkend dat er zo'n gemoedelijk sfeer is.

Ook het weer werkte mee. Na wat regen in het begin bleef het droog en kwam er af toe zelf nog een zonnetje bij. Pas bij terugkomst in Nijmegen begon het een kwartiertje heftig te regenen. We kwamen dus toch nog nat aan.

Na een patatje met dubbel mayonaise snel naar huis want we hebben slechts 10 uur om te herstellen en die hebben we wel nodig want 40 kilometer blijft veel en om 4.30 gaat de wekker.

Met groeten Ton

Kl.ten

Na een kwartier in de auto roept Rick ineens uit" we hebben de wandelschoenen vergeten"

Ineens schiet me een herinnering te binnen van lang geleden.

Ik was een jaar of 10 en kreeg elke week trompetles van een gepensioneerde militair. Net als de andere leerlingen was ook ik bang voor hem.

Op een keer had ik les maar kon thuis mijn trompet niet vinden. In eens wist ik het weer, die had ik na de repetitie van het orkest in de oefenruimte laten staan omdat ik daar de volgende dag les zou hebben. Daar aangekomen stond er geen koffertje meer.
Waar is je instrument? Vroeg de man.
Die is thuis. Kon ik er stamelend uitbrengen.
Waarop hij zei. Je vergeet je kl.ten toch ook niet als je naar de hoeren gaat?

De man heeft gelukkig maar een jaar les gegeven. En wij? Wij zijn even teruggereden en met schoenen en al zitten we nu op ons logeeradres.

Met groeten Ton

Overvloed

"You see, gluts are great, you get to share them"

Gelezen in een foodblog. Ook al geeft de vertaling voor gluts: restjes, bedoeld werd de overvloed uit de groentetuin die ze weggaf.
Met mijn eigen groentetuin doe ik hetzelfde. De schaal is nog wat bescheiden maar toch. Een bloemkool, een broccoli, en drie porties peultjes.

Zaterdag, al wandelend naar Hoorn zag ik tijdens een bermplasstop iets in het gras liggen. Nadat de gulp was dicht geritst raapte ik het op. (na de immer aanwezige uitroep van Rick: "gelukkig is er Unicura" en " je blijft mijn eigen Malle Pietje") Het bleek een soort USBstick achtig dingetje. Ik stopte het in mijn broekzak en liep verder. Zondagavond eerst gekeken of het in een van de poorten van de computer paste. Toen dat niet lukte naar de buurman om te vragen of hij wist wat dat voor kaartje was. "Het is een geheugenkaart voor een wat duurder fototoestel."
Maandag naar de foto winkel om te checken of er iets opstond. Hij bleek leeg en ongeveer 180 Euro waard te zijn. "U kunt hem voor een goede prijs verkopen via Marktplaats."


Maar dingen die ik vind zijn niet van mij dus heb ik hem weggegevenen en daar had ik dan ook aanmerkelijk minder moeite mee dan met de groente.

Met groeten Ton

Luie wijven

Zo moeilijk kan het toch niet zijn. Je maakt een hok, stopt er kippen in, geeft ze voer en dat is het dan wel zo'n beetje.

Het valt me op dat, ook al doe ik het nachthok om 7 uur 's morgens open, de kippen er pas om een of 10 uitkomen. "luie wijven" roep ik dan als ik ze eindelijk zie.

Van te voren bij verschillende kippenhouders informatie gevraagd over de grootte en kwaliteit van hokken. Of er licht of verwarming in moet en of het hok van binnen wit moet zijn. Over dat laatste bestaat verschil van mening van: niet nodig, is cosmetisch tot beslist noodzakelijk anders leggen ze geen eieren omdat het anders te donker is.

Omdat ik denk dat het vreemd is dat de kippen zo laat uit het nachthok komen heb ik toch maar besloten om het hok van binnen te witten. Gisteren gedaan en vanmorgen hoorde ik om acht uur al gefladder en kwamen ze naar buiten.

Maakt voor de kippen in ieder geval verschil.

Met groeten Ton

Verrassing

In het begin van de relatie begon een vraag meestal met: Zou je alstublieft even.......
Nu is het: neem even de.....

Dus ben ik op een beetje argwanend als de er komt.: "Zeg...uh......wat glimt het aanrecht weer mooi he?
Ja antwoord ik, en begin nattigheid te voelen.
Zou het niet mooi zijn als we de keuken in een andere kleur schilderen?
Ja, zeg ik. Hoe ga je hem schilderen dan?
Rood lijkt me wel mooi.
Ik zucht eens en zeg dat de buitenkant van het huis ook nog moet en dat het allemaal wel een beetje veel wordt.

Dus heb ik gisteren stiekem verf gehaald en ben vanmorgen begonnen met schuren en schilderen.

Met groeten Ton

Nicht

Het zijn soms de vreemdste plaatsen of gebeurtenissen waar je je bewust wordt van de veranderingen die je hebt ondergaan.

Ademen door de buik is zoals het van nature gaat. Zo word je geboren. Pas als je ouder wordt en er wordt je geleerd dat je je emoties moet onderdrukken gaat de buikademahaling op slot. De ademhaling gaat daardoor omhoog naar de borst.
Dit is wat de zangleraar mij leert. En het is inderdaad lastig met zingen maar ook met huilen, deze gaan stukken makkelijker met de buikademhaling.

Vandaag bij de begrafenis van een, veel te jong gestorven, nicht geweest. Daar werden ook mij de emoties te hevig. Niet alleen vanwege de overledene maar ook nog wat eigen leed. En waar ik dan normaal gesproken met een dicht geknepen keel zit te hikken en te snotteren kon ik al buikademhalend mijn tranen de vrije loop laten. Geen gene, geen kramp in het strottenhoofd, geen pijn in mijn hoofd, geen raar geluid maar gewone vrije uitloop tranen.


Met groeten Ton

Schoenen

Zaterdag zijn we naar Hoorn gewandeld, bleven daar overnachten om vandaag weer terug te lopen.

Het was gisteren warm en zonnig. Een heerlijke combinatie als je in je hangmat ligt. Maar wandelend met de wind in de rug of in de luwte van een dijk wordt het dan best even zwaar.
Ik voelde onder twee teentjes blaren ontstaan en samen met de pijn in mijn heup, werd ik daar niet echt vrolijk van. Toen Hoorn in zicht kwam bedacht ik me dat het geen goed idee zou zijn om de volgende dag 40 kilometer terug te lopen op dezelfde schoenen.

Nu heb ik in een eerder blog weleens geschreven over mijn heerlijke wandelschoenen en dat ik een zelfde, nieuw paar al in de kast heb staan voor de wandeling van Valencia naar Santiago die we in het komend voorjaar willen gaan maken.

Omdat Heiloo slechts 25 minuten met de trein van Hoorn ligt, is het een fluitje van een cent om ze op te halen. Toen ik dit had uitgesproken bood Rick aan dat voor mij te doen.
Dus terwijl ik mijn wonden lag te likken (lees zappen) haalde hij mijn nieuwe muilen.
Nadat de oude naast de nieuwe waren gelegd werd wel heel duidelijk hoe scheef de oude waren afgesleten.
Of het nu de schoenen zijn of de liefde waarmee ze gehaald zijn, weet ik niet maar..... ik heb vandaag geen pijn aan mijn heup gehad.
 
De blaren bleven echter de blaren.

Met groeten Ton

Oeps

Wat hebben jullie wat te vieren?
Hoezo?
Nou, als jullie bij de HEMA ontbijten is dat altijd omdat jullie iets te vieren hebben.
Inderdaad we zijn vandaag 18 jaar samen waarvan 13 getrouwd.

Maar deze datum laat bij mij niet steeds een bel rinkelen. Dus stond er het nodige in de agenda.
De Jaarafsluiting van de VPTZ en het granitoaanrecht werd opnieuw gepolijst.

Toen Rick dan ook gisteravond vroeg of we iets leuks gingen doen antwoordde ik "ja we hebben de afsluiting van de VPTZ.
Dat weet ik maar ik bedoel of we nog iets gaan doen vanwege onze trouwdag?
Oeps.
Ze komen morgenmiddag het aanrecht polijsten en voor die bijeenkomst heb ik beloofd om een schaal Moussaka te maken, maar we kunnen wel naar  de HEMA voor een ontbijt.

Tijdens het schuren.

Na twee uur schoonmaken en koken.

Met groeten Ton

Doodgewone hebzucht

Ik houd heel veel van oud porselein, zei een vriendin een paar weken geleden.
Nou dan heb ik misschien wel iets dat je leuk vindt, en ik doe er niets mee.

Maar dat is al een paar weken geleden
Toen ik vanmorgen opnieuw nadacht over het suiker en melkstel, wat ooit van mijn oom is geweest bleek ik er toch wel erg aan gehecht. De reden waarom het ook nog steeds op zolder stond.

In eens kwam er een anekdote naar voren.
Ik ken iemand die verhuisde naar een nieuwe, kleinere woning waar geen ruimte was voor de grote hoeveelheid boeken. Ze werden op zolder gezet en in de volgende 15 jaar is er geen keer in gekeken. Toen ze opnieuw gingen verhuizen en de boeken van de zolder werden gehaald bleken ze al die jaren, door lekkage, te vochtig hebben gestaan en waren voor een groot deel vergaan. Paniek in de tent een een groot gevoel van verlies. Toch hadden ze er in 15 jaar niet in gelezen.
Ik vond dat toen onbegrijpelijk maar heb blijkbaar hetzelfde.

Om de "alledaagsheid" te accentueren staat het tussen de normale vaat te drogen zodat het schoon naar vriendin kan.

Met groeten Ton

Heintje Davids

En daar zat ik vanmiddag. Een beetje verloren. Een beetje als Jan met de korte achternaam.

Namens de VPTZ ging ik als eerste naar een oudere man die niet meer voor zichzelf kan zorgen en waar de mantelzorgers aardig overwerkt beginnen te worden.
Meneer is een beetje 'wonderlijk' en zou wel in het programma Showroom passen. Hij is alleenstaand en sociaal niet zo sterk. Zijn huis is, ronduitgezegd, smerig en uitgewoond. Toch heeft hij een grote groep familie en bekenden om zich heen. Mensen  die een beetje op hem lijken.

Wat een van de zaken is waar de VPTZ tegen aanloopt is dat mantelzorgers de zorg niet of moeilijk uit handen geven. Als stichting en vrijwilligers vinden we dat we te weinig hulp vraag krijgen.

Dus leuk dat ik vanmiddag naar deze man kon gaan. Aardige baas, heeft zich berust in zijn lot en is dankbaar voor de hulp die hij krijgt.
De mantelzorgers die er waren, een broer en een vriend, kondigden wel 10 keer aan dat ze naar huis gingen maar als volleerde Heintje Davids" kwamen ze steeds terug.
"Jan drink alleen melk in zijn koffie hoor."
"Wil je even tegen de thuiszorg zeggen dat er nieuwe appelmoes in de koelkast staat."
"Ik rook nog even een sigaretje en dan ga ik hoor" Vervolgens hoorde ik allerlei geluiden uit het schuurtje komen.

Ik was er om 1 uur en de mantelzorgers hadden zich om 3 uur losgetrokken. Maar toen ik om 4 uur naar huis ging was de vriend alweer gearriveerd.


Met groeten Ton

Als je wil proef je het

Als je een appel eet zou je dankbaar kunnen zijn voor de zon die haar deed kleuren, de boer die de boom verzorgde en de verkoper die de appel aan je verkocht. Pas dan zou je echt kunnen genieten van haar smaak.

Ja, ja. Ik heb dat wel eens een keer geprobeerd maar het is geen gewoonte geworden.

Toen ik vorig jaar op de volkstuin van mijn nicht paste kwam bij mij voor het eerst iets van bewustwording van smaak in relatie tot werk naar boven.

Nu ik mijn eigen eerste groente en fruit ben gaan oogsten ben ik mij er heel erg van bewust. Het is namelijk niet vanzelfsprekend dat er voedsel is.

Als de natuur te koud, te nat, te droog, te zonnig of te winderig is, is er van oogsten niet veel te verwachten.

De slakken, rupsen, vogels en luizen zijn andere oorzaken van tegenvallende resultaten. En er gaat behoorlijk wat tijd en energie zitten in spitten, bemesten, schoffelen en zaaien.

Dit alles in ogenschouw nemend is het een wonder dat er uberhaubt iets te eten is.

Om het bewustzijn nog wat verder te verhogen heb ik de laatse aardbeien, de eerste peultjes en frambozen gerangschikt om ook de schoonheid te accentueren.





De buurvrouw kwam vanmiddag een potje aardbei/rabarbercompote brengen. En vanavond zaten we rustig etend te genieten van ons avond yoghurt/fruithapje bewust van alle aandacht die daar in zit.

Met groeten Ton

Opperdoezer rondje

Wandelen van Schagen naar Medemblik.
Mooie route van 36 kilometer over de Westfriese omringdijk, dit is inclusief een extra ommetje via Opperdoes.
Heerlijk wandel weer met de wind in de rug.

We zijn niet kinderachtig waar het wandelen betreft maar vandaag ging het een beetje moeizaam. Pijntje hier, klachtje daar. Misschien omdat we gisteren een heel leuk feestje hadden.
Gelukkig woont een vriendin op 20 kilometer van het beginpunt en toen we bij haar binnen strompelden keek ze ons een beetje bezorgd aan. "Gaat het wel goed?"
 
Na een lekkere lunch en een koek voor onderweg gingen we vol energie weer op pad. Nu hadden we de koek, als twee kleine schooljongetjes, al opgegeten voordat we uit het zicht waren. En we voelden ons dan ook betrapt toen ze ons na riep "Ze waren voor onderweg hoor."

Na twee kilometer was de energie al weer op en leek het wel of er pap in de benen zat. En toen we het idee hadden echt niet verder te kunnen, zijn we in de berm gaan liggen en subiet in slaap gevallen, om na een half uur pas weer verder te gaan.

Uiteindelijk in Opperdoes aangekomen, passeerden we een bushalte. We keken elkaar aan en het was duidelijk. Rick ging even kijken wanneer de bus zou aankomen. Na 12 minuten al.

In totaal 32 kilometer gelopen in 8 uur. Een diepte record.

Met groeten Ton