Acceptatie

Zaterdag, de dag van het kerstconcert.

Rick wilde het graag wat rustig aan doen dus vertrokken de gast en ik naar Torrox Costa voor een wandeling langs strand en boulevard.

We begonnen bij de vuurtoren. Die was jammer genoeg gesloten want er is een kleine tentoonstelling over de geschiedenis. Op dit stukje kust zijn ook Romeinse overblijfselen van een villa en garumbakken opgegraven maar op de foto ziet dat er uit als wat gestapelde stenen.

Wat heb je aan een foto zonder dat er iemand opstaat?

Tja, daar heb je eigenlijk wel gelijk in.

Anyway, na de wandeling natuurlijk de snoeperette in. Of is het een taarterette?

Het smaakte in ieder geval heerlijk.

Vanaf de kust genomen. Het dorp Torrox met de puntige berg, El Lucero, op de achtergrond.

Na de regen ziet het landschap er sappig groen uit. Zeker met de bloei van de zeer invasieve gele klaver.

Zo tegen 19.00 uur naar Cómpeta voor wat inzingen en peptalk.

Ik ben dan al de hele dag nerveus maar Rick heeft nergens last van.

Ik hoef niks te anders te doen dan met het stokje te zwaaien. Jullie moeten zingen.

En dan het concert in de kerk. Een beetje gemixt was het. Rick moest een lied afbreken vanwege het instorten van het koor. 

Wat er nou eigenlijk gebeurde weet niemand, maar ineens leek iedereen de weg kwijt en daarna duurde het toch wel even voordat de rust en de zekerheid weer terug was

Oei, dat doet toch altijd een beetje zeer, maar tijdens andere liederen was er echt een prachtige klank en samenzang. 

Een voordeel van een bevriende fotograaf.

Een traditie inmiddels: tapas eten na het concert. 

Heel gezellig en natuurlijk werd er uitgebreid geboomd over ‘The mishap’.

We denken dat we nooit zo vaak op de foto zijn gezet als met deze gast.

Zo tegen 24.00 uur thuis waar we nog te onrustig waren om te gaan slapen. Dat werd zo rond twee uur voor mij en voor Rick pas tegen drie uur.

Ik kon het niet van me afzetten, zei hij.

Inmiddels zijn beide kanten van het concert geaccepteerd.

Met groeten Ton