Een blijvertje

De dag dat mijn moeder overleed nam ik een ferm besluit. Niet dat deze zaken met elkaar verband houden, maar ik weet nog heel goed dat het die dag was.

Ik zou niet langer zeuren over een lichte slaapkamer. Jaren was ik bezig om elk straaltje licht dat door de verduisteringsgordijnen doorscheen dicht te maken. Een stand-by lampje van een tv: een sok er over of een boek ervoor. Het schijnsel van het licht uit de gang dat onder de deur doorscheen ging ik lijf met een deurrol. Kortom: obsessief.

En het werkte. Wel wat wennen eerst maar het leverde geen probleem op. 

Intussen is het elf jaar later en slaap ik slecht. Ouderdom; roep ik want de blaas moet rond vier uur geleegd worden. En daarna slaap ik niet meer in. Gelukkig hoef ik niet meer te werken, maar een echte doorslaapnacht mis ik wel.

Lees ik een paar weken geleden een artikel over slaap. 

Zorg ervoor dat de slaapkamer donker is. 

Ja, ja. Net nu ik gewend ben aan een lichte slaapkamer.

Ok. Een doekje over mijn ogen helpt vast wel. Maar dat valt er met het veelvuldig omdraaien van Tonnie onrust van de ogen af.

Koop dan van die oogkleppen, stelde Rick voor.

En dat vergeet ik dan steeds. Eigenlijk gewoon omdat ik niet met van die dingen geassocieerd wil worden.

Gingen we vorige week met de trein naar Assendelft en vielen er twee treinen uit waardoor we nogal wat wachttijd hadden.

Kom, dacht ik: ga eens kijken bij het kruitvat voor die kleppen.

Met ons trouwfeest kregen we een delftsblauwe tegel met een foto van onszelf. Valt ie met het uitpakken uit de verpakking en butste er een klein randje af.

Och arme. Wat nu?

Malle Piet bracht uitkomst. Hij vond een passend lijstje met daarin hartjes. Vervolgens wat knippen en plakken en hupsakee een waardevolle toevoeging. Helemaal tevreden.

Sopraan en partner gaan verhuizen en wij brachten ze een bezoek. Mooi huis maar onbetaalbaar is het uitzicht vanuit de tuin. Jaloersmakend.

Veel geluk samen.

En samen met Sopraan en partner hadden we afgelopen maandag een zangavond inclusief diner bij de pianiste.

Zeer genoeglijk en wat is samen zingen toch fijn. Zeker in zo’n klein groepje met een goede pianist. Heerlijk en soms zelfs ontroerend.


O ja, werkt het ogendoekje?

De hele week sliep ik aan een stuk door. Ik was, als ochtendmens, zelfs weer als vanouds om half acht wakker.

Een blijvertje dus.

Met groeten Ton