Camino Mozárabe, dag zeventien

Van Hinosoja del Duque naar Monterrubio de la Serena. 34 kilometer, 41461 stappen.

Een lange dag dus vroeg op. Tenminste: dat wilden we, maar zo tegen zes uur vanmorgen begon het flink te regenen dus bleven we nog maar even in bed.

Om zeven uur was het droog en gingen we op pad. Ook vandaag zonder koffie, want alle barretjes waren gesloten en langs de route is er niet een dorpje.

Na een kwartier moesten de ponchos aan. Gelukkig bleef het bij tien minuten druppelen om daarna de hele dag droog te blijven.Wel was het fris en bewolkt, maar dat is geweldig om te wandelen.

Het is wat vlak zullen we maar zeggen. En ook wat kaal. 

Wel zagen we zon lekker oranje opkomen.

De smalle strook met buien die overtrok, zien we hier wegtrekken. Op de velden staat hoofdzakelijk tarwe.

Na de brede boerenweg een karrenspoor op. Prachtig begroeid en o zo pittoresk, maar wat werden de schoenen en broeken nat. 

Helemaal rechts tegen de bergkam ligt ons slaapdorp. Dat lijkt niet zo ver toch is het echt nog ongeveer 28 kilometer verwijderd.

Na twee uur pauze. Bij een heus rustpunt met stenen om op te zitten, een broodje van de Mercadonna en water.

Ik heb het wat zwaar: pap in de benen en kom maar moeizaam vooruit. Dat kan toch niet van die 23 kilometer van gisteren zijn.

Een sterfhuisconstructie. Omdat hier geen nieuwe jonge bomen bijkomen en de oude bomen over een jaar of 100 bijna allemaal dood zijn zal dit type landschap voor een groot deel verdwijnen. Gelukkig zijn er ook nog percelen waar wel aan de toekomst wordt gewerkt.

Ons routeboekje is totaal verouderd. Zowel qua route als overnachtingsplaatsen. Zo zijn er herbergen gesloten, maar zijn er in ander dorpen herbergen geopend en die herbergen bepalen de dagetappes. Het is dus wel van belang dat die info klopt. Gelukkig kan je dat nu ook op het www vinden en dat is een groot verschil met onze laatste camino in 2014.

In dit deel van Spanje liggen de dorpen ver uit elkaar dus is er niet veel te kiezen waar je wilt overnachten of hoe lang je je dagtocht wilt laten zijn. Zoals vandaag: 34 kilometer of niets. En…geen enkele dorpje voor een pauze of een kopje koffie.
Maar het is net als in het dagelijks leven: you can’t always get what you want.

Hier lopen we Andalusië uit en Extremadura in. Langs de weg. 12 Kilometer lang. En wat blijkt? Is er een nieuwe route door de velden gemaakt.

In ieder geval hielden we hier een pauze met een kort slaapje.

We spraken in het veld een man die een hek aan het repareren was. Hij was duidelijk om een praatje verlegen en vertelde over de nieuwe route die was gemaakt. Ook wilde hij weten of Nederland echt zo groen was.

Ik vertelde hem van de ongekende hoeveelheid water die er is gevallen. Natuurlijk wou hij dat er hier ook meer regen zou vallen.

Bij het binnenlopen van het dorp schoven we de eerste bar binnen die we zagen voor een heerlijk menu del dia. En na een paar minuten kwam ook Paul binnen en genoten we gezamenlijk van de lunch.

Op naar de herberg via het gemeentehuis. Daar was alles gesloten vanwege de siesta dus wachtten we even af op een bankje in de zon.

Komen er twee dames aan. Rick spreekt ze aan of zij weten waar we de sleutel van de herberg kunnen verkrijgen.

Nou, bij ons. Wij beheren de herberg. 

Dat is meer dan toeval denken we. We gaan ervan uit dat wij al zijn gesignaleerd in het kleine dorp en dat onze komst aan de dames is gemeld.

We werden heel vriendelijk welkom geheten en trots door de ruimtes geleid. Alles heerlijk fris en schoon met handdoeken, schoon beddengoed en wederom WIFI.

De donativo-herbergen zijn aan het verdwijnen. Dat heeft te maken dat er te veel pelgrims te weinig bijdragen. We spraken een pelgrim die 5 euro per nacht gaf en als er iets tegenviel gaf die 2,5 euro. Tja, daar kan je de kosten niet mee dekken.

Dus hebben we nu al meerdere keren bij het inschrijven op het gemeentehuis of bij de politie direct 10 euro per persoon moeten betalen.

Maar vanmiddag regelden de dames alles. Alleen: wij hadden het niet gepast en betaalden met een biljet van 50 euro.

Oei, dat konden de dames niet wisselen, maar geen probleem. Er werd gebeld en geregeld en bij buren langsgegaan. Uiteindelijk kwam er een dame van het gemeentehuis met de auto met het wisselgeld.

Hier kunnen we het water uit de kraan wel drinken. Dat heeft te maken dat we watervoorraden in de verschillende deelstaten anders wordt geregeld. Volgend de dames is er in de Extremadura nóg geen probleem.

We zijn inmiddels helemaal geïnstalleerd en hebben wat boodschappen in huis voor morgen, want ook dan is er geen dorpje op de route.

Met groeten Ton