Camino Mozárabe, dag achtien

Van Monterrubio de la Serena naar Castuera, 24 kilometer, 28260 stappen.

We sliepen als marmotten in de toch wel enigszins koude maar knusse bedstede. Of waren we teruggeduwd in ‘The Closet’. Het was in ieder geval een heel klein kamertje waar precies een stapelbed inpaste. We sliepen dan ook met de deuren open.

De oude huizen in het dorp zijn waarschijnlijk allemaal geheel of gedeeltelijk van adobe gemaakt. We zagen best wat van deze vervallen en door de aarde weer opgenomen ruïnes tegen.

Op een vorige camino sliepen we twee maal in een adobe huis en beide keren vonden we het er comfortabel. Er was veel minder huiselijk rumoer van schuivende meubelstukken en het was er warmer.

Eigenlijk direct het dorp uit konden de fleecevesten in de rugzak want het was warm en benauwd. Het schijnt de komende dagen op te warmen tot wel 30 graden. Dat haalden we niet vandaag, maar de was die ik in de aankomende herberg deed was in een mum van tijd droog.

De olijfgaarden zijn weer terug in het landschap. Ook zagen we de eerste wijngaard, maar gelukkig ook nog steeds Dehesa.

Van dit bord kreeg ik wel positieve energie. Er is in ieder geval aandacht voor het behoud van de Dehesa. We passeerden ook verschillende percelen waar je dat behoud ook kon terugzien.

Hier spraken we dan ook een intentie uit: voor een goed herstel en veel gezondheid na een hartoperatie. 

De bermen staan vol met o.a. orchideeën.

Een meer kleur mag altijd.

Ook nieuw zijn de grote losse keien. Deze is minstens vier meter hoog.

Dezelfde steen aan de achterzijde. Het zijn composities op zich. Moeder natuur maakt mooie dingen.

Het wandelen ging van een leien dakje. 

Er is weinig interactie in de binnenlanden van Spanje. Man, man, wat is het overweldigend leeg hier. Nu moet ik wel bekennen dat we afgezien van ons slaapdorp nog een dorpje zagen dat tegen een berg was geplakt. 

In Cuesta werden we opgewacht door pelgrim Richard. Gezamenlijk gingen we het stadje in waar een gezellige drukte was vanwege voorbereidingen voor ‘De dag van de kaas’ die morgen wordt gehouden.

We moesten in het gemeentehuis even wachten op de politie want die regelt de inschrijving voor de herberg. 

Er kwamen uiteindelijk twee agenten die vol met gebbetjes en geintjes zaten zodat het een zeer luchtige inschrijving werd.

We kregen de sleutels mee en liepen naar de herberg. Eenmaal daar kregen we de deur niet geopend met de twee sets sleutels die we hadden meegekregen. Alle drie hebben we het geprobeerd maar niks. Dus ging Rick terug naar de politiepost en kwam na drie minuten terug in de politieauto. De agent moest ook even modderen met de sleutel, maar het lukte hem om de herberg te openen. 

En natuurlijk redden we later zelf ook.

Het was bijna feest om de was te doen. Of nou uh, om het te drogen, want er is een binnenplaats met zon en de was was ook zeer snel droog.

Het feest werd wat bedorven, omdat de stellage die ik maakte met het steigerdeel, omviel net nadat ik alle was had opgehangen. Groarrrrr. De was is dus wel fris maar niet schoon.

We hadden een goed menu del dia dat we samen aten met Richard die o.a. vertelde dat hij jaren in Japan heeft gewoond voor zijn werk en de 88 tempelroute op zijn wensenlijst heeft staan.

Inmiddels is in herberg een heus gezin aangekomen. 

Met groeten Ton