Het was vreselijk

Na het debacle met de gebarsten schaal begon ik direct aan een nieuw project.

Dat was klaar toen afgelopen vrijdag vrienden kwamen lunchen die zeer enthousiast reageerden op de schaal. Of ik er misschien ook een voor hen zou willen maken.

Tuurlijk wil ik dat, antwoordde ik maar ik heb geen oude wasmachinedeuren meer.

Nu zijn het zelf ook container afschuimers dus vroeg ik ze om daar zelf ook naar uit kijken.

Maar het universum ging direct aan het werk en zo vond ik zaterdag al een vierkante deksel van een hapjespan waar ik meteen mee aan de slag ging.

Nu was het sowieso een goede container dag want er lagen ook twee gave Agavestekken en….

een mooie, volgens mij ongebruikte, koekenpan. Van Rösle, in vroeger tijden gemaakt in Marktoberdorf. Het dorpje waar we tijdens de Rometocht werden uitgenodigd om te komen eten.

Hoe toevallig is dat?

Ook is het weer mango-oogsttijd en rijd ik langzaam en met spiedend oog over de weg of er al valfruit ligt. En ja: zes vruchten had ik. Deze drie moeten nog een paar dagen rijpen en drie kookte ik al tot moes. 

Nou daar was toch allemaal niets vreselijks aan.

Dit weekend was er Artwalk in Cómpeta. Daar ging ik vorig jaar ook naar toe en was toen aangenaam verrast door het concert dat werd gegeven.

Dus gingen we gistermiddag samen naar het dorp. 

Het concert werd gegeven door een Hoboïste.

Ze moet werkelijk zeer muzikaal zijn, opgeleid aan het conservatorium van Bratislava en speelde dan ook prachtig. Wel heel modern.

Zo was er een video te zien waar steeds twee beelden over elkaar heen werden geprojecteerd en een geluidsband met nogal experimentele muziek dat bestond uit kreetjes, piepjes dreuntjes, gilletjes en flarden van muziek die de hoboïste speelde. Terwijl de band draaide speelde de muzikante dan weer de muziek die ook op de band te horen was maar dan iets later.

Laten we zeggen dat het geluid ook dubbel geprojecteerd werd.

Wel heel Spaans waar in cafee’s vaak een tv luid aanstaat, daarnaast muziek te horen is en waar de de gasten luid praten.

Kakofonie, vond ik het. Ik wilde halverwege de zaal uit maar dat vond Rick ongepast. 

Gelukkig duurde het maar een half uurtje maar aan mij is dit niet besteed.

In Spanje zijn er tijdens concerten ook best vaak kinderen aanwezig die dan gewoon hun eigen ding doen wat soms best storend kan zijn. Ook tijdens dit concert. En dan stond de deur van de zaal ook nog eens open zodat je buiten twee voetballende jochies kon horen en ik eigenlijk vond ik dat geluid het mooiste.

Met groeten Ton