Luiig

Nee, het is niet zo dat we een kleine week nodig hebben om te recupereren. Wel hebben we geregeld het gevoel dat we na de krachtsinspanning van de Nijmeegse best een beetje luiig op de bank mogen hangen.

Nog twee nagekomen foto’s.

In Spanje maakten we vorig jaar kennis met een Nederlands echtpaar dat in Nijmegen woont.

Nou dan staan we vrijdag op de Via Gladiola hoor, werd er meteen geroepen nadat wij vertelden de Nijmeegse te gaan lopen.

Wel moet ik eerlijkheidshalve bekennen dat ik dat helemaal was vergeten, maar we kregen vrijdagmiddag een appie: we staan aan de route ter hoogte van nummer 150.

Met gladiolen. Hoe leuk is dat? Dank Arjen en Jeanine.

Bergen reacties kreeg ik op het blog tijden de vierdaagse. Te veel om te beantwoorden zeker ook omdat het met de anderen in huis gewoon te leuk was om samen te zijn.

Maar ze zijn gelezen en herlezen. 

Wel beantwoord ik een vraag of we het in Nederland niet te koud vinden.

Nee, eigenlijk niet. Aan de Nederlandse temperaturen zijn we nog steeds gewoon gewend. Die lijken in de genen te zitten. Wel merken we dat we juist aan de Spaanse temperaturen wennen.

Gisteravond werden we getrakteerd op prachtige wolkenluchten beschenen door een ondergaande zon.

De jonge meeuwen doen het goed. Nou uh, twee in ieder geval want nummer drie is al sinds een aantal weken niet meer gezien.

Doordat we er goed zicht op hebben zien we ook de verschillen tussen de twee kuikens. 

Komt pa of ma met voedsel rennen de jongen er op af. De ouders geven dan het voedsel op waar de jongen meteen op aanvallen. 

Hier pikken de jongen dus van het voedsel terwijl moe wegloopt.

Maar altijd loopt een kuiken dan achter moe aan om te bedelen voor meer voedsel. Dom, dom, zou ik zeggen want broer of zus schrokt de rest van het voedsel snel naar binnen. Het kuiken dat achter moeder aanloopt lijkt dan ook kleiner.

Ook is een van de kuikens veel actiever dan de ander. De drukke flapt al met zijn vleugels en loopt bijna altijd te struinen op het dak. De ander zit volgens buurvrouw, die rechts van ons woont en het hele dak in zicht heeft, veel in het hoekje.

Nog een week of twee voordat ze het dak verlaten.

We gaan het zien.

Met groeten Ton

De tiende is binnen

Op de laatste dag is iedereen een beetje opgewonden. Het is leuk maar ook wel lekker dat het vandaag weer klaar is. Vier dagen is wel genoeg, hoorde ik iemand zeggen.

Leuk aan de vierdaagse is sowieso de gesprekken die je met anderen hebt. Meestal wat oppervlakkig over de wandelongemakken maar soms ook meer de diepte in.

Vanmorgen totaal ander weer: mistig. Prachtig maar ook wat koud.

De eerste stop is pas na tien kilometer met koffie en wat noten.

Daarna lekker tussen de bomen

met zicht op de landerijen en ponies.

Ik vind de rust in het buitengebied heerlijk. Slechts het geschuifel van schoenen en het rustgevende gemurmel van stemmen met soms nog het gefluit van een vogel. Zelfs de zang van deze man met accordeon is een weldaad voor het oor.

.

Het wandeltempo lag hoog en voordat we het wisten liepen we over de Maasbrug. Een mooi punt om de stoet op de dijk te zien.

En dit is altijd het hoogtepunt van de hele vierdaagse: de pontonbrug in Cuijk aan de Maas.

De aanloop naar Nijmegen is ongeveer een kilometer of twaalf en terwijl we daarop liepen ontstonden er donkere wolken.

Wat verder, net voordat we de Via Gladiola opliepen, zagen we dat de straat nat was van de regen. Maar wij, mazzel als altijd, kwamen droog over de finnish.

De medaille die bij de tiende gelopen vierdaagse hoort werd me opgespeld.

Ik keek wat verbaasd.

Maar de tiende spelden we op. Dat hoort erbij, net als een hand en een felicitatie.

We liepen als kieviten en kwamen om 14.30 de finish over. Geen centje pijn of ander ongemak behalve vermoeide voeten. 

Terwijl we onderweg waren kreeg ik deze foto toegestuurd.

Ton, voor je teen. Op naar de vierdaagse van 2024.

Het zit er weer op. Net als de verwennerij door Agnes want uiteindelijk heeft zij drie dagen het dinner verzorgd.

Dank Agnes en wandeldames: het was een geweldige week.

Met groeten Ton

Schrikbeeld

Dank voor alle leuke reactie op het blog van gisteren.

Een reactie was hoe het met het teentje ging?

Nou slecht. Het is gewoon helemaal beurs en bestaat uit een grote blaar. Maar bedacht ik tijdens het schrijven: ik ga het niet steeds over die godvergeten teen hebben. Basta.

Voor mezelf had ik een beslissing genomen en zei ‘s middags tegen Rick dat ik deze vierdaagse nog zou uitlopen maar dat het daarmee ook wel klaar was. Na 10 keer hoef ik echt niets meer te bewijzen. 

Het dinner aten we gezamenlijk bij Agnes in de keuken waar ook nog een vriendin van haar aanschoof. Ik ging naast die vriendin zitten die op een stoel met wieltjes zat en nog tijdens de eerste zinnen verreed ze de stoel en ging daarmee lekker over mijn gekwetste teen heen. Toen riep ik even zeer gemeend en luid de schepper aan.

Tja de wet van Murphy zullen we maar zeggen.

Agnes kwam na de maaltijd aan met een tube Arnicacreme aan voor op de teen. Volgens mijn zus helpt het echt, zei ze.

En dat deed het want vanmorgen was de pijn er echt helemaal uit.

Een wonder of gewoon snelle heling. In ieder geval liep ik zonder noemenswaardig gedoe de rit van vandaag uit.

Rick blij want: nu ga je volgend jaar weer gewoon mee toch?

Op een terugkijkfoto gewoon niet goed te zien maar dit is de eerste helling op. Lekker in de schaduw van de bomen.

Boven op de vlakte met mooi weids uitzicht.

Een uurtje later op de zeven heuvelenweg. Tussen de wimpers doorkijkend was dit toch een momentje alsof we op weg naar Rome waren en samen met de pijnloze teen was het ook meteen een geluksmomentje.

En weer naar beneden.

Campers zijn zeer populair en Rick zou ons ooit graag in zo’n kar zien rondreizen. Ik heb dat wel wat minder.

En dan is dit mijn schrikbeeld.

Eenmaal weer in Nijmegen nog door de wijk De Dommer. Zeer gezellig.

Met groeten Ton

De helft zit er al weer op

Eerst was er wat regen voorspeld, maar dat verdween wat later uit de verwachtingen. Maar gisteren dook er toch weer wat nattigheid op. 

Wat te doen? Regenjassen mee? Extra sokken?

Het werd alleen het regenjassie dat we niet gebruikten want er vielen welgeteld 12 spetters. Wederom geweldig wandelweer. Zelfs met een wat beslagen lucht dus kreeg ook de huid het niet te zwaar te verduren.

Mooiste plekje langs de route en bijna elk jaar zet ik het op de foto. We zijn dan al ruim twee uur onderweg.

Voor mij blijft wandelen in het groen te verkiezen boven dorp of stad.

Zelfs al lopen er bergen mensen samen met me op. 

Na vier uur zijn we in Wijchen waar Karin, de tijdelijke Alt in het Spaanse koor en haar man het ontbijt zouden verzorgen.

Heerlijke tomatensoep, broodjes met salade en een appelflap. Wat wil een mens nog meer? 

Nou uh, langer pauzeren om de voeten rust te gunnen en om langer bij te praten. 

Maar een uur is echt de max.

Dank Karin en Matt voor de gastvrijheid.

Een nagekomen foto van de wandelaars. Ook de zus van de Alt wandelde de vierdaagse.

Dan weer verder. 

We waren best vaak mazzel met de orkesten en bandjes en hoorden er veel spelen.

Half drie bij de finish. Natuurlijk eerst ijs en dan, wat is dat weldadig, met de fiets naar Agnes.

Inmiddels komen er ‘water in de mond doen lopende geuren’ uit de keuken, zijn we opgefrist en is er ook al een tukje op de bank gedaan.

Op naar dag drie.

Met groeten Ton

Bijna

Goede reisdag gehad gisteren. Dat is wel weer een voordeel van instappen in Den Helder: altijd een zitplaats en ruimte genoeg voor de fietsen want die gingen mee. Vorig jaar zijn die heel goed bevallen om naar de start te fietsen. Scheelt ongeveer 5 kilometer extra lopen per dag en dat is best veel voor twee ouder wordende knarren.

We mochten weer in het appartement. Heerlijk zo’n ruime eigen plek. 

Agnes was oprecht blij ons weer te zien. Nu brachten we voor haar wel drie andere gasten aan. Lilian en Astrid die we vijf jaar geleden ontmoetten op weg naar Rome en een vriendin. 

Dat is niet alleen een soort gezellige reünie maar ook nog eens zeer prettig om gezamenlijk te koken. 

Goed. De nacht voor de start slapen we toch altijd wat onrustig.We waren dan ook al ver voor de wekker wakker en stonden al om 5.05 uur bij de start en  zetten de eerste stappen om 5.10 uur. 

De opkomende zon kleurde de wolken mooi oranje.

Geweldig wandelweer was het: zonnig en 25 graden.

We hielden drie stops en dan loop je ineens weer op de brug terug de stad in.

Dan is het slechts een kwartiertje naar de dames die de bandjes scannen en de controlekaarten controleren.

Veel wandelplezier en tot morgen.

En dan de beloning: ijs.

Ik keek er het blog van vorig jaar op na. De eerste wandeldag leverde drie blaren op. Vandaag had ik er slecht één. Wellicht vanwege de wandelwol. 

Inmiddels zitten wij lekker gedoucht en uitgerust op de bank en wordt er pasta bereid in de keuken. Gisteren was het mijn beurt en maakte ik Teriyakiboontjes met rijst. 

Met groeten Ton

Waarom gaat die pensioenleeftijd eigenlijk omhoog?

De overbuurvrouw uit onze voormalige woonplaats Heiloo heeft na het overlijden van haar man een nieuwe partner ontmoet. Ze kennen elkaar al een jaar of drie en we hadden hem al wel eerder even gesproken maar het kwam dinsdag pas tot een echte ontmoeting.

En een leuke ontmoeting was het.

Hij mag blijven en hij en buuf zijn welkom in Spanje.

De wandelwol is binnen.

Zijdezachte meranowol. Beslist een andere kwaliteit dan de wol die ik meenam van Texel. De wol lijkt trouwens verdacht veel op de restjes wol die ik van mijn zus kreeg nadat ze een workshop vilten had gedaan. Ben nieuwsgierig en ga als ik weer in Spanje ben meteen vergelijken. Dus bestaat de kans dat ik de volgende Nijmeegse fel gekleurde wol tussen mijn tenen heb.

Er komen steeds nieuwe planten bij.

Eerst al de Colocasia met de paarse stengels uit het blog van 4 juli.

Vorige week kreeg ik een stek van deze rood gekleurde cactus van de cactusverzorger van de hortus. Alleen wist hij de naam niet want de plant behoort niet tot de officiële collectie. 

Nu kreeg de Hortus al twee keer een grote verzameling succulenten van personen die daar door hun leeftijd niet langer goed voor konden zorgen. Met een van die verzamelingen kwamen ook veel boeken mee en daar leende ik er vanmiddag een van na mijn dienst te hebben gedraaid.

Het boekje is van 1969 en dat betekent dat veel Latijnse namen zijn veranderd. Maar na wat speurwerk door op de oude namen te zoeken op het www, kwam ik de nieuwe naam te weten Pseudorhipsalis ramulosa. De rode kleur krijgt hij van zonlicht. 

Natuurlijk gaat die mee naam Spanje want daar kan ie lekker buiten.

Tijdens de hortusdienst was er niet alleen een trouwceremonie, maar ook nog een bijenkomst van een succulentengroep. Tja, toen ik een karretje met allerlei plantjes voorbij zag komen was mijn aandacht gewekt.

Het bolvormige plantje met de groene sliert, Bowiea volubilis, riep mij.

Zodoende staan er al drie planten klaar voor emigratie.

Goed. Tot zover het leuke.

Wij zeggen regelmatig tegen elkaar: waarom gaat die pensioenleeftijd eigenlijk omhoog? Zijn er nog mensen die oud worden? 

Natuurlijk kennen we er daar wel een paar van, maar veel mensen die we kennen zijn gewoon min of meer jong als ze overlijden. Ik hoef alleen maar naar mijn eigen broers en zus te kijken.

De laatste maanden is er in onze naaste omgeving veel ziek en zeer. En dan bedoel ik echt ziek en zeer.

Zowel Rick’s broer als mijn broer en zijn vrouw hebben kanker. Dat is wat mij betreft al meer dan genoeg maar nu heeft mijn jongste zus ook nog eens nieuwe hartkleppen nodig. 

Kortom: geen weelde.

Wat zei Marleen Spaargaren ook al weer in De Kleine Waarheid? Ik tel alleen de heldere uren.

Dus probeer ik me maar vast te klampen aan goed nieuws. Het kabinet is gevallen en zijn we in ieder geval, voorlopig, van Rutte af.

Met groeten Ton

Gestolen goed

gedijt niet.

Riepen mijn ouders vroeger vaak.

Ik herinner me nog dat toen ik een jaar of zes was dat ik ergens een kinderfietsje langs de weg zag liggen en dit meenam naar huis. Dat Malle Pietje gedoe zat er dus al vroeg in.

Thuis gekomen liet ik het trots aan mijn moeder zien.

Maar, denk je niet dat er nu een kindje verdrietig is omdat zijn fietsie weg is?

Nee hoor, er was niemand in de buurt.

Kortom: ik moest hem terugbrengen waar ik hem had gevonden.

Anyway. Toch heb ik ook wel eens wat gestolen toen ik jong was. Een rolletje visdraad. Uit een winkel in Heiloo. Het verbaasde me wel hoe eenvoudig dat was maar oei: wat een angst dat het zou uitkomen want volgens mijn moeder kon ze een leugen op mijn gezicht herkennen. Het rolletje draad heb ik denk ik wel een jaar of tien bewaard voordat ik het weggooide. Dat ik het zolang bewaarde heeft te maken met een diep verankerd idee dat je niets zomaar ongebruikt weggooit.

De dag dat we terug in Nederland waren bestelde Rick wandelwol. Daar kreeg ik vorig jaar een dotje van, van Ans en…..het leek goed te werken.

Maar al wat er komt: geen wandelwol. Leveringsproblemen door personeelstekort bij Post NL.

Dus stapte ik vanmorgen zonder wandelwol in mijn schoenen om de laatste trainingsdag voor de Nijmeegse te maken. Gelukkig was het heerlijk wandelweer. Zeker vergeleken met de hitte van gisteren.

We liepen eerst naar Oudeschild waar we een kopje koffie zouden drinken bij vriendinnen. Daar aangekomen stonden ze al buiten om ons mee te nemen naar een restaurant voor een ontbijt.

Hoe leuk is dat?

Wel duurt zo’n stop dan vijf kwartier maar wat zeggen wij vaak: het lekkerste van wandelen is zitten.

Dank dames. Het wordt zeer gewaardeerd.

Verder richting De Koog. 

Lopen we bij dorpje De Waal. Staat er zo’n verkoopstalletje met bloembollen, jam en……een schapenvacht. Niet een huid met wol maar de losse afgeschoren wol. 10 Euro voor een emmer vol wol. Mooi fijn en zacht.

Maar ja. Ga ik nu zo’n baal wol meesjouwen?

Nee.

En toen kon ik het niet laten, trok een klein deel van de wol los en stak het snel in mijn broekzak.

Natuurlijk keken mijn ouders over mijn schouders en hoorde ik ze brommen.

Maar, bracht daar tegenin: stel dat die wandelwol niet op tijd geleverd wordt? Wat moet ik dan?

Na 500 meter ging ik op een bankje zitten en pakte de teentjes van mijn rechtervoet goed in.

Nu weet ik niet wat het universum gaat doen de komende dagen maar de teentjes voelen nu in ieder geval aan als nieuw.

Ik denk dat ik genoeg heb voor nog twee dagen.

Mocht de officiële aankoop woensdag niet geleverd zijn, ga ik donderdag met de fiets naar Texel en koop ik alsnog die hele vacht.

Dan vang ik twee vliegen in een klap. Goedkope wol en mijn integriteit is weer hersteld.

Trouwens over vliegen gesproken.

De plantjes op het balkon groeien goed en er zitten veel insecten op de bloemen. 

Ook deze bijtjes waar Rick nogal voorzichtig mee is want hij is vier weken geleden in Spanje gestoken door een bij en er zit nog steeds een dikke bult in zijn arm.

Ik keek er eens goed naar en dacht, dit zijn geen bijen. Klopt volgens de App: het zijn vliegen. Dus nu zit Rick weer een stuk rustiger.


Met groeten Ton

De dag begon met gegrom

Terwijl mijn zus in Alkmaar gisterochtend vertelde over de kracht van overtrekkende Poly zaten wij hier nog heerlijk in de zon die in het oog van de storm scheen. Dat werd later natuurlijk wel anders maar het viel hier allemaal nogal mee.

Gisteravond zangreünie bij Atie.

Lekker herinneringen ophalen onder het genot van koffie en taart en later, 

na het zingen nog soep en brood.

Hoe leuk kan het zijn?

We kregen nog een mooi boeket bloemen als dank voor de Spaanse gastvrijheid.

Vanmorgen meteen in feeststemming. Nou uh, voor de eerlijkheid, niet heel erg meteen. 

Rick feliciteerde me met ons 29 jarig samenzijn toen ik eigenlijk nog lag te slapen dus gromde ik eerst nog wat voordat ik me realiseerde dat het lief bedoeld was. Oei, kom niet aan mijn slaap.

We aten zodoende al om negen uur onze traditionele Tompoes.

Die zijn de afgleopen jaren niet alleen flink duurder geworden maar lijken ook nog eens behoorlijk gekrompen.

Gelukkig is de kwaliteit gebleven net als de liefde voor elkaar.

Met groeten Ton

Schatten

Wat er ook nog mag gebeuren: deze dag kan niet meer stuk.

Gisteren wandelden we een half rondje Texel. 34 Kilometer. Zonder blaren, zonder regen. Wel met een fleece en wind.

De Prins Hendrik zeedijk wordt elke jaar mooier. Zo’n vijf jaar geleden is hij ingepakt met zand. Veel zand. Er zijn duintjes gemaakt en een lagune. Het geheel is beplant met helmgras en duindoorn.

Het nieuw opgespoten deel is hoger dan de oude dijk en dat is hier te zien. Voor de duidelijkheid: de oude strakke dijk ligt rechts.

Langs de landerijen waren stroken ingezaaid met korenbloemen en papavers.

Nu zijn we beiden ontzettende snoepers en gaan we zeker met een wandeldag nog wel eens uit ons dak aan koffie met gebak, ijs, patat. 

Maar deze keer maakte ik wat Indisch eten. 

Dat maakten we na 20 kilometer soldaat. Op een parkeerterrein waar we een picknicktafel zagen staan

en bij nadere inspectie ook een springkussen. Tja, die is dan even voor mij. Heerlijk.

Wat later in De Koog gingen we toch voor een terras. Ik nam koffie en Rick een colaatje. De dame van Susie’s diner The Pickup meldde dat de koffie even zou duren. “Want die maak ik op de ouderwetse manier en ik heb er altijd veel plezier in en maak er veel werk van.”

En ik kan niet anders zeggen: het was heerlijk en prachtig gemaakt met drie verschillende kleuren. 

Of Rick wellicht ook een caramel wilde toen ze zag dat ik het bijgeserveerde snoepje in tweeën deelde.

Er onstond even een gesprekje waar in we vertelden te trainen voor de Nijmeegse.

O, zal ik dan wat water voor jullie halen? Jullie moet wel goed drinken hoor.

Susie verdient een tien. 

De laatste tien km loop je dan lichter. 

We zijn alweer helemaal thuis hier. Het balkon is helemaal geboend en in de sealer gezet ook staan er nieuwe plantjes in de bakken.

Ook maakte ik al een paar ritjes naar de verschillende tweedehandswinkels en welke schatten ontdekte ik vanmorgen?

En mooie kwaliteit pan van drie liter en twee overhemden. Helemaal blij mee. Ik wist toen al dat mijn dag niet meer stuk kon.

Maar het wordt nog beter.

Rick draaide vanmiddag een invaldienst in de Hortus en ik bezocht hem even. 

Afgelopen zondag draaiden we samen een dienst en toen zag ik deze plant al in de kweekkas staan en liet die aan Rick zien.

Ik hoop dat ze voor de verkoop zijn, zei ik.

Rick vroeg dat vanmiddag aan de dienstdoende kweekkas dame en ja dus. 

Nu in dit theater maar hij gaat in september mee naar Spanje.

Met groeten Ton