Hij mag blijven

Het haardhout is eigenlijk te groot. Niet zozeer te lang maar te dik. 

Zeker in het vroege najaar en wat later in de lente heb ik helemaal geen gebrek aan die grote brokken die urenlang branden en waar ik dan soms kleinere  stukken hout moet bij gooien om de boel brandend te houden.

Klieven dus.

En dat deed ik afgelopen week. Maar rustig aan. Elke dag een paar keer maximaal een kwartier. Dat om de schouders niet over te belasten want het ouwe lijf begint te protesteren bij te zware arbeid. 

Die schouders heb ik geweld aangedaan toen ik een paar jaar geleden de grote stapelmuren maakte.

Anyway.

De kachel brandt goed op de kleinere stukken hout.

Vandaag was het niet mijn weer. Storm. Wel met prachtige lenswolken die recht over ons huis gingen

Vannacht werden we verschillende keren wakker van het gezwiep van takken tegen de muur van de slaapkamer.

Dat was mijn buitenklusje. Een beetje snoeien.

Altijd leuk: een vliegtuigstreep die een schaduw op een wolk laat vallen.

Gisteren was de koorrepetitie en Rick wilde voordat die begon een extra uur met de pianist repeteren. Dus liep ik door het dorp naar de ferreteria, de ijzerwaren handel. En wat zag ik daar staan naast een container? 

Tja, is het mijn stijl? Het is in ieder geval mooi gemaakt en oud. Er staan zelfs serienummers in de voet. Goed. Ik kon het niet laten staan en sleepte het mee naar de repetitieruimte in het gemeentehuis.

Rick keek vol afschuw.

Maar ik kon hem geruststellen dat als ik er al wat mee wilde het dan voor in de tuin zou zijn. Misschien als onderstel voor een vogeldrinkbak.

Vanmiddag demonteerde ik het geval en poetste het helemaal schoon, zette er de kap van ‘de paddenstoel’ op om een idee te krijgen.

Ach en dan verbaast Rick me weer.

Ik vind het eigenlijk best mooi. Van mij mag hij blijven.

Met groeten Ton