Voorbij de appels

Van Vilpiano naar Trento. 72 Kilometer.

Het lijkt wel standaard hier: aan het einde van de dag regen en onweer. Weinig onweer trouwens deze keer maar een bak met regen. O en dan is een kamer in een pension wel errug lekker. 

Ook lekker was het ontbijtbuffet en dan is er altijd het gevaar van te veel eten. Gelukkig verbruiken we wel wat calorieën ook al ben ik geen grammetje afgevallen denk ik.

Of het een goede beslissing is geweest? Ja, maar bij mij duurt het even voordat ik er echt aan heb toegegeven en er zonder schuldgevoel van kan genieten.

Als het zwaar wordt wil Rick dingen in stukjes knippen terwijl ik ‘De beul’ in mezelf naar bovenhaal en het al mopperend op een jakkeren zet. Dan hebben we het maar gehad, roep ik dan. Maar plezier is er niet, zeker niet voor de partner want die zit met deze mopperende ongezellige pelgrim opgescheept. Nu klinkt dit allemaal wel heel vreselijk en dat is het nou ook weer niet want zelfs ik kan nu eenmaal niet een hele dag humeurig zijn (wel tijdens klimmen). Daar is dit soort uitdagingen gewoonweg te leuk voor.

Maar de beul zit weer in zijn hok.

Vandaag is het glas weer heerlijk half vol en genoten we van een licht dalende weg langs de Adige. 

Eigenlijk is de Adige niet meer dan een gekanaliseerde beek. Wel een flinke beek met bruinig water.

Nee de foto is echt recht genomen, kijk maar naar het kasteel. Ik vond het een bijzonder stuk bergwand.

Net iets voorbij Bolzano staken we rivier nog een keer over en keek ik terug het dal in. 

Tijd voor een intentie: In dankbare herinnering aan ouders die hier veel mooie vakanties hebben gehouden.

Ik heb de foto’s van de vorige reis bekeken maar daar zag ik nauwelijks bruine bladeren aan de bomen. Wel een verschil met nu.

We zien naast eindeloze appelgaarden en hoge bergen natuurlijk niet alleen maar mooie dingen. 

Het is ons al meerdere keren te binnengeschoten dat we in 2019 wel heel veel hebben gewandeld. Met terugwerkende kracht zijn we onder de indruk van de prestatie die we toen hebben geleverd.

Dit is een stukje rivier in een natuurpark vlak voor Trento. Zelfs al is dit ook niet echt meer oorspronkelijk -waar heeft de mens nou niet aangezeten?-word ik hier veel blijer van dan van de Adige in haar strakke keurslijf.

Vandaag boekten we een B&B in Trento en dus zijn we de appels voorbij. 

In het centrum van de stad. Helemaal leuk maar we konden pas na drie uur inchecken. Eerst maar een rondje lopen en de Duomo in. Die is/wordt gerestaureerd en derhalve zit een deel van de kerk achter zwart doek. Ik vond het wel stijlvol.

Hier staken we een kaars aan en spraken we een intentie uit. Dat een zoon en zijn kinderen het verlies van partner en moeder blijvend goed opvangen zoals ze het tot nu toe hebben gedaan..

Daarna een drankje op het plein.

Nu hangen we een beetje op bed, is de was gedaan en hebben we onze salades op.

Met groeten Ton