Rome gaat het niet worden

Van Nauders naar Vilpiano. 105 Kilometer.

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: we gaan niet naar Rome.

De beslissing is gevallen en ging met een paar tranen gepaard. Deze beslissing is dan ook niet van vandaag. Ook al geniet ik veel deze pelgrimstocht het fietsen staat me met de dag meer tegen. Ik vind het zwoegen. Vooral het klimmen. Ik vind er niks leuk aan.

Zelfs tijdens het wandelen met een berg blaren was ik het nog nooit zo zat als nu met die fiets. 

Rick stelde gisteren voor om Rome dan te laten zitten. Maar daar wilde ik niets van weten. We hebben gezegd naar Rome te gaan en dan gaan we naar Rome. Maar ik ben degene die het meeste last heeft van dat gefiets.

Oorspronkelijk was het de bedoeling om na het bereiken van Rome terug te fietsen richting Ancona waar vrienden een huis hebben. Nu wordt dat het einddoel en de weg er naar toe gaat via het dal van de Brenta, de Povlakte en langs de Adriatische riviera. Zo kunnen we nog steeds langs bijna alle mensen gaan die we willen danken voor de hulp tijdens onze tocht in 2019. Bijna alle want Emie en Adrie in Gubbio zijn daar nu niet. Zij krijgen hun bedankje via de Nederlandse post.

Ik sliep nogal onrustig vannacht wat samenhing met de later op de ochtend gemaakte beslissing. Een tobber ben ik, daardoor wel vroeg op om het laatste stukje van de Reschenpas te doen. Eigenlijk is dat laatste stukje van de pas niet meer dan vals plat en toch kreeg ik de fiets nauwelijks vooruit. Ik dacht zelfs nog even dat er iets aanliep waardoor het zo zwaar was maar niks daarvan. Om Joling te citeren: ik heb er gewoon de kracht niet meer voor en toen viel voor mij de beslissing. 

Na drie kwartier de Italiaanse grens over. Tijd om alle Oostenrijkers te bedanken voor het warme welkom, de hulpvaardigheid en de leuke ontmoetingen.

Eenmaal in Italië gaat de prachtige fietsweg dan eindelijk dalen ook al zitten er nog best veel kleine kuitenbijtertjes in. Het meer waar het torentje normaal gesproken in het water drijft staat zo laag dat de toren droog stond. Een wat zielig gezicht.

Het was vanmorgen koud en mistig dus waren de fleece’s nodig. Maar hoe koud het ook is Rick raakt warm van sneeuw. Heb je al een foto gemaakt van de sneeuw met mij erbij?

In Sud Tirol groeien alleen appels, appels en appels. Vorige tocht wandelen we wel een dag of vijf tussen de appelbomen. Vandaag zijn we er bijna doorheen. Dus er zijn ook wel voordelen aan fietsen. Morgen nog een stukkie en dan is het klaar

Het is ook de dag van de Adige. Heerlijk dat geruis van de rivier. En meestal overstemde dat het geluid van de nabij gelegen autoweg.

Vlak voor Merano gaat het dal steil naar beneden en moesten er heuse haarspeldbochten gemaakt worden.

De stadscamping van Merano was vol en zodoende reden we nog 17 kilometer door voor een volgende camping die ongeveer bij de puntige rots van bovenstaande foto ligt. Rick had die camping gebeld maar er werd niet opgenomen dus zo gauw hij een leuk pension zag stopte hij en slapen we dus opnieuw tussen heuse lakens.

Ook hebben we beschikking over een tafel en stoelen met uitzicht over een lieflijke tuin.

Tijd om twee intenties uit te spreken.

De wens dat een vriend na het horen van slecht nieuws samen met zijn vrouw en kinderen sterkte en liefde vinden om dit nieuws te verwerken.

Dat twee mannen in Perth nog lang en gelukkig samen mogen zijn.

Inmiddels regent en onweert het weer. Dankbaar dat we een echt dak boven ons hoofd hebben.

Of ik nog zaden verzamel? Eigenlijk niet. Met de fiets is daar veel minder gelegenheid toe.

Met groeten Ton