Marcééééel, ik gooi je jas in de bossies hoor

Dinsdag opnieuw op pad. 

Weer naar Alkmaar waar we nog fietsbroekjes en een tent wilden kopen bij de Decathlon. Rick had al via de website gepreshopt dus hoefden we niet uitgebreid te winkelen want daar houdt hij niet zo van. 

De tent was niet op voorraad en konden we ook niet zien als showmodel dus besloten we die maar ongezien aan te schaffen. Ook kochten we vier fietsbroekjes met zo’n ingebouwd kussentje. Ík paste ze en zag er vervolgens uit als een baby met een volle luier. 

Misschien kunnen we over die fietsbroek een gewoon kort broekje aan zodat we er niet zo achterlijk uitzien stelde ik voor maar dat raadde de verkoper sterk af. Nou dat zal mooie foto’s opleveren tijdens de reis.

Nog een nieuwe lakenzak en vier paar sokken en klaar waren we.

Omdat we zo tegen 16.00 uur bij vrienden zouden zijn hadden we nog anderhalf uur over. We wilden eigenlijk op het stadsstrand gaan zitten maar dat zag er nogal verwaarloosd uit vanwege personeelsgebrek. We besloten langs de Singel richting het station te lopen en hoorden daar wat geschreeuw. Ineens zijn we 28 jaar terug in de tijd en roepen gelijkertijd: Marcéééél, ik gooi je jas in de bossies hoor.

Ik woonde indertijd aan de Molenbuurt op een huurzolder waarvan op de foto de dakkapel nog net zichtbaar is met zicht op de Singel. Ondanks lekkages en tocht heb ik er heerlijk gewoond. Nooit eerder woonde ik in een stad en het geroezemoes, de knetterende brommertjes of het carillon van de grote kerk deerden me niet. Wel vond ik het constante geschreeuw van zwervers en verslaafden die zich hele dag ophielden op het gras van de Singel onrustig.

Uiteindelijk kende ik ze van naam en kreeg ik ook redelijk door wie bij wie hoorde of wie elkaar wel of niet aardig vonden.

De Marcel uit de titel had een relatie met Yolanda maar die was niet zo heel harmonieus. 

Op een middag werd er heel veel gedronken en werd het zeer onrustig. Yolanda was al met ruzie vertrokken en Marcel vertrok later achterop een fiets van een vriend.

Weer later kwam Yolanda terug en riep steeds Marcels naam maar alles wat er gebeurde: geen reactie van Marcel.

Nu is er ook een garage onder het theater De Vest die aan een zijstraat van de Singel staat en Yolanda had het idee dat Marcel zich daar in schuilhield. 

Ze bleef schreeuwen dat ze Marcel’s jas in de bossies zou gooien.

Het is een zinnetje dat we soms zachtjes roepen als we ergens zwervers zien of nu we weer even op deze plek waren.

We besloten om bij het döner restaurant te gaan zitten dat aan de voet van mijn woonzolder staat. We dronken er koffie en aten een heerlijke börek met op de achtergrond het geschreeuw van een paar dronkaards.

Met groeten Ton