De duivel en de grootste hoop

Vorige week fietsten we 10 km op Texel. Dat is natuurlijk een afstandje van niks. Wel stond er behoorlijk wat wind en daags erna had ik een gevoelige knie. Dat kan ook niet anders. Die knie heeft last van slijtage en dat is geen nieuws voor me.

Met de pelgrimstochten die we om de paar jaar wandelen heb ik altijd last van de knie. Maar….alleen in het begin. Na een km of driehonderd is het gewricht helemaal gewend aan het wandelregime. Het lijkt er dus echt op dat wat de artsen zeggen waar is: bewegen, bewegen, bewegen. 

Met een Nijmeegse, waarvan we hopen dat ie dit jaar eindelijk weer georganiseerd kan worden, en een fietstocht naar Rome is het dus wel zaak om weer in beweging te komen.

We wandelden minder omdat de stimulans om te trainen ontbrak. Daarnaast gebruiken we als excuus dat het met Leo niet ontspannen wandelen is. En fietsen doen we in Spanje helemaal niet vanwege de bergen. Mij niet gezien als plattelander.

De knie krijg dus weinig ruimte voor oefening. Tijd om in actie te komen.

14 Kilometer naar het lekkerste taart restaurant leek me wel wat. 

Wel  met een beloning natuurlijk. Browny.

We kregen een tip om de riem van Leo niet in de hand te houden maar vast te maken aan de riem van onze broek. En dat deed ik.

Het werkte goed. Natuurlijk trekt het kleine ongeduldige monstertje steeds aan de lijn maar daar had ik nu niet zo’n last van. En het is heerlijk om twee handen vrij te kunnen bewegen.

Dus hop het natuurpark in waar het super rustig was. Slechts drie fietsers, twee off-road motoren en vier wandelaars kwam ik tegen.

Het is altijd even afwachten hoe het riviertje er bij ligt. Zeker met de regen van vorige week.

Verassend genoeg lag er na jaren weer eens een soort van bruggetje. Een heel een eenvoudig bruggetje en heel kort ook. Dat kan omdat er toch langzamerhand steeds minder water stroomt vanwege de aanhoudende neerslag tekorten en dat er extra water afgetapt word om het stuwmeer van Viñuela te voeden.

3 December kon ik deze rookpluim zien van een brand in het natuurpark. Wat later hoorden we dat er ook schade was aan huizen die daar staan.

Vanmorgen kon ik de bewuste plek duidelijk herkennen.

Iets meer naar links was enkele jaren geleden ook al brand. Veel groter trouwens.

De duivel schijt altijd op de grootste hoop, zei mijn moeder altijd. Nu kan ik niet zeggen dat wij ‘de grootse hoop’ hebben maar we hebben wel een hoopje dat meer dan genoeg is. Toch waren we aangenaam verrast dat Rick gisteren bericht kreeg van Ryan-air dat we het geld van de gecancelde corona vlucht van anderhalf jaar geleden terug kregen. We hadden dat al als verloren beschouwd. 

En wat vond ik vanmorgen? 

Een euro munt.

Die duivel toch.

Met groeten Ton