Twee-eiige eenling

Natuurlijk weet ik dat die niet bestaat maar het voelt soms wel zo.

Ik wil wat doen in de tuin maar eigenlijk is de lay-out wel klaar en om nou weer een stapelmuur over te stapelen...... dus mijmer ik wat af over aanpassingen aan de indeling of de beplanting.

Als ik nou in dat grote grindterras waar de tafel staat eens een lekker plantvak zou kunnen maken. 

Dat terras maakten we indertijd zo groot vanwege de verhuur en gasten willen graag op verschillende plaatsen kunnen zitten. Maar tuintechnisch gezien is een groot terras met een tuinset vlak voor een raam eigenlijk helemaal niet zo’n goed idee.

Nu we toch niet meer verhuren zou dat terras weg of verkleind kunnen worden, zat ik tijdens de koffie te bedenken, wetend dat Rick dat geen goed idee zou vinden.

Toen ik wat later, nadat ik ze had schoongemaakt, de vogelhuisjes weer in de boom wilde bevestigen, riep Rick me.

Zeheg, ik zit net te denk....

Wat moet ik nou weer afzagen? Dat wil ik niet hoor, blaatte ik er al mild geïrriteerd uit.

Nee ik heb wat anders. 

O.

Ik zit maar tegen die tuintafel aan te kijken en we gebruiken hem bijna nooit. Als we die nou eens weghalen en in het midden van dat grind een palmboom zetten?

En dan zijn we zesentwintig jaar samen. Je zou toch denken dat ik hem ondertussen wel ken. Ook duidelijk wordt dat we bijna Siamees aan het worden zijn. Of wat ik al eerder riep: we lijken wel een twee-eiige eenling.

Meteen ging de tafel richting het andere terras.

Een waar tabula rasa.

Maar we stuiten nu wel op een probleem: de betere tuincentra zitten aan de kust. En daar mogen we niet heen.

Misschien kan je er dan alvast een paar planten uit eigen tuin neerzetten?

Met groeten Ton

Evergreens

Er zijn dingen die nooit vervelen.

Het heeft heerlijk geregend. Gisteren 20 millimeter en vannacht nog eens 9.

De plug werkte bijna helemaal naar tevredenheid maar vanwege de ongelijke ondergrond kon er toch nog wat, mij te veel, water onder doorlopen. Dat heb ik vanmiddag meteen verholpen door een dun laagje cement op het beton aan te brengen.

Of dat voldoende is kan ik over een dag of tien zien of ik kan er morgen een gieter langs laten lopen.

Rick ging verder met de lijntraining en dat gaat heel goed. Morgen mag ik mee wandelen. Dat zorgt voor wat meer afleiding en dat maakt de training een stapje moeilijker.

Bewolkte en regenachtige dagen ben ik, ondanks mijn dankbaarheid met regen, toch ook weer snel zat. Gelukkig maakt het uitzicht veel goed.

Met een klein uur tijdsverschil een nieuw panorama.

Nee, dit verveelt nooit.

En dan vanmorgen. Hoe mooi wil je het hebben?

De eerste sneeuw van dit seizoen in onze achtertuin: de Maroma, 2066 meter hoog. Elk jaar opnieuw een paar keer verwondering.

Vanmorgen zou het ook regenen maar dat was niet het geval. Wel weer prachtige wolken

en wat buien boven zee.

De afgelopen dag was het wel wat meer binnen zitten, maar met een brandende haard en de evergreen top duizend van NPO5 vermaakten we ons uitstekend.

En morgen hebben we een uitje.

Met groeten Ton

Plug

Regen houdt me hier meer bezig dan in Nederland. 

Nederland is redelijk vlak en er zijn veel maatregelen genomen in de strijd met het water. In de drogere delen van Spanje is die strijd er niet maarrrrr zou er eigenlijk wel moeten zijn.

Spanje is voornamelijk bergachtig en dan wil het water zo snel mogelijk naar het laagste punt. Als het regent kan het er hier flink aan toe gaan en elke millimeter regen die valt is een liter per vierkante meter. 

Dat lijkt niet veel maar alleen al het verharde deel van de toegangsweg is ongeveer 300 meter lang en drie en een halve meter breed en dan heb je het over een kubieke meter per millimeter regen. Gaat het met een miezertje is er niks aan de hand maar tien millimeter in een uur geeft serieuze problemen.

Het grootste deel spoelt langs dit stuk aan het einde het dal in.

Ik maakte het betonribbeltje om er voor te zorgen dát dat grootste deel het ravijn inloopt want anders kwam het op ons deel terecht met veel erosie schade. 

De rest loopt verder naar beneden richting ons huis.

Waar het bij de gele pijl de put inspoelt

en via een pijp de helling afstroomt. Stroomde moet ik zeggen want onder aan de pijp zette ik een ronde bak.

Daarin maakte ik gaten om slangen (allemaal uit de container vandaan) in te steken en het water door deze slangen te verdelen.

De slangen liggen in swales en dat zijn horizontaal gegraven sleuven zodat het water niet wegspoelt maar rustig de grond kan intrekken.

Als het echt té hard regent spoelt een deel water langs de put en daarvoor maakte ik een extra afvoergoot langs de weg.

Die goot is gemaakt van geperforeerd zwembadfolie, ook uit de containers en dat werkte ik zo goed mogelijk weg, want blauw plastic langs de weg is geen fraai gezicht.

Een heel gedoe maar uiteindelijk zie ik geen erosie schade meer aan de helling en trekt het meeste water dus rustig in de grond waar het ten goede komt aan bomen en planten.

Wel is het systeem van slangen een zwak punt want die verstoppen eenvoudigweg door meegespoelde bladeren en zand. Daarom zorg ik dat vóór verwachte regen de weg is geveegd en ik de slangen heb gecontroleerd op verstoppingen.

Dit deed ik onder andere gisteren en vandaag.

Als het flink regent wil ik die hoeveelheid dus niet op ons terrein hebben, maar na een fikse bui loopt er nog een paar uur een kleine stroompje water over de weg. En dat water wil ik dan weer wel hebben. Want van water heb je bijna nooit te veel.

Daarom maakte ik gisteren een plug van cement die ik in de afvoergoot kan leggen.

Tja, waar doet dit mij nou aan denken, zei Rick vanmorgen.

Hopen dat het werkt en dat na de buien, ik het laatste kabbelende water naar beneden kan laten stromen.

Wel even een punt. Het is niet zo dat wij alleen besloten hadden om het water niet over ons land te laten lopen. Het is de gewoonte om het regenwater probleem gezamenlijk op te lossen. Waar nu het grootste deel van het water heen gaat is een arroyo. Dat is een bedding waar tijdens hevige regen water doorheen loopt. Die arroyo was met het ontwikkelen van de vier bouwpercelen gedeeltelijk onder afgegraven aarde verdwenen en is later hersteld.

Het water dat door de arroyo stroomt, stroomt regelrecht de zee in en het zou beter zijn als dat water in de aarde zakt, door bomen wordt opgenomen en die het dan gedeeltelijk via de bladeren als waterdamp weer vrij laten komen. 

Daarom ben ik nu steeds maar met dat water bezig. Misschien soms zelfs wel een beetje ziekelijk maar mijn stellige overtuiging is dat als meer mensen zich met dit probleem gaan bezighouden erosie en verdroging voor een flink deel teruggedrongen kunnen worden.

Voorspelde hoeveelheid water voor morgen: 18 milimeter.

Met groeten Ton

Opkijken en niet trekken

Niet dat het persé onze verdienste is, maar ook wij houden ons aan de regels 

Slechts twee veiligheidsregios in heel Andalusië zijn van rood naar geel gegaan en een daarvan is de Axarquia waar wij wonen, wat overigens niet betekent dat de maatregelen versoepeld zijn. 

Ook niet versoepeld zijn de trainingen van Leo. 

Mijn hemel, er was gisteren geen land met hem te bezeilen. Geen behang genoeg om hem achter te plakken. Ook de wandeling was een aaneenschakeling van corrigeren zodat we hem uiteindelijk meer dan zat waren. Gelukkig is dat na een goede nacht wel weer weg en is Rick begonnen met de ‘niet aan de lijn trek oefeningen’.

Nu was Lepie sowieso een stuk rustiger vandaag, maar de training verliep zeer voorspoedig en eigenlijk na een half uur begreep hij de bedoeling van de oefeningen. Opkijken naar de baas en niet trekken. 

Dus mocht hij zich even uitleven op een heerlijke halfverteerde stronk.

Ik heb geen mechanische versnipperaar meer nodig.

De muur is af.

Nou uh, op het randje onder de deuren na dan want die doe ik morgen nog een keertje extra.
In ons nopjes met het resultaat en we zijn zeer tevreden met de KEIMverf. Het verwerkt in ieder geval prettig. Natuurlijk wel afwachten hoe het zich de komende jaren houdt.

We zijn dus op tijd klaar voordat het gaat regenen. 

Meer dan op tijd want die regen is wederom met een dag uitgesteld. Dat gaat nu donderdag worden.

Met groeten Ton

Doorleefd

Stukadoren: ze kunnen het geweldig in Spanje.

Spatzuivere gladde wanden maken ze maar......toen de bouwer vroeg hoe de buitenmuren afgewerkt moesten worden, antwoordde ik dat ze ‘rommelig’ moesten worden. Nu zou ik zeggen ‘rustico’. Ongeveer als boerenstukwerk in Nederland. Heel vaak zie ik dat mooie wanden worden opengebroken voor een nieuwe leiding of dat er stucwerk afvalt vanwege vochtwerking en altijd blijf je die aanpassingen in het stukwerk zien en mezelf kennende zou ik me er aan gaan irriteren dus beter om zelf de keuze ‘rommelig’ te maken.

Dus zien de muren er zo uit.

Een aantal jaren geleden verwijderden we vanwege optrekkend vocht de rij tegels die tegen de muur aanzat. Het stucwerk werd aangeheeld met vochtwerend cement en de aanhechting kwam er zo uit te zien.

Het past in het geheel.

Na veertien jaar zijn de muren scheurtjes gaan vertonen en werd het ernstig tijd om te schilderen en we besloten dat te doen met KEIMverf. Die verf zou kleine scheurtjes dichtsmeren en de wat grotere kan je na een eerste schilderlaag plamuren.

De muren moeten wel goed schoongemaakt worden met een hogedrukspuit. En dat zag er dan zo uit.

De grootste scheuren stopten we gisteren vol en vanmorgen konden we de eerste laag KEIM aanbrengen.

Daar werden we een stuk vrolijker door.

Want deze onregelmatigheden passen er wat mij betreft precies bij. Over de wat grotere dubben we nog.

Maar zo krijgt het huis wel een doorleefde Spaanse uitstraling, zei Rick en anders kunnen we er ook nog een plantenbak met een klimplant tegen aan zetten.

Morgen laag twee.

Gisteravond moest ik natuurlijk wel kijken of ik het vogeltje zag zitten en ja.

Met groeten Ton

Het is over

met het mooie weer. 

Tenminste als we deze keer wel van de voorspellingen kunnen uitgaan.

Het regende zelfs al ietsjes vannacht alhoewel dat niet werd verwacht. De zakken cement stonden dus gewoon nat op de oprit vanmorgen.

Al een paar dagen komen er elke nacht wat meer vogelpoepjes bij op de dorpel. Dat zie ik dan wel maar bedenk dan niet waar die vandaan komen.

Vanmorgen met het wat sombere weer eerst maar eens op onderzoek uit.

Een vreemde plek want er kunnen daarboven helemaal geen vogeltjes gaan zitten.

Of toch wel?

Het uisteekseltje is misschien maar drie centimeter lang en zorgt ervoor dat bij het optrekken van de rolluiken het rolluik niet volledig naar binnen kan schieten.

Maar het kan niet anders dan dat daar ‘s nachts een piepklein vogeltje beschut overnacht.

Er gebeurt van alles rond het huis als je slaapt, zegt Rick altijd.

Vandaag hadden we een heus uitje: boodschappen doen in Cómpeta. En voor de komende dagen is er weer voldoende proviand in huis. Wel is de plaatselijke super een stuk duurder dan onze vertrouwde aan de kust gelegen LIDL. 

Ook haalden we verfbenodigdheden zoals afplaktape, rollers en een verfemmer. 

De middag stond dan ook in het teken van gaten vullen en dat was geen onverdeeld succes. Gaatjes zijn niet zomaar mooi gladgestreken en gevuld en met de regenachtige dagen in het verschiet willen we de muur eigenlijk wel geschilderd hebben. En er zijn veel scheuren en gaatjes. We gaan het zien.

De lasagna die ik maakte was daarentegen een succes, zei Rick dan he, want ik proef nog steeds bijna niks. 

We hadden het nog even over ons Corona ziekbed. 

Je zegt wel dat je nauwelijks klachten heb gehad van die Corona, zei Rick, maar je hebt nog steeds geen geur en smaak en hebt ook last van je middenrif. Noem dat maar ‘geen klachten’. 

Nou kan ik daar de honderd jaar mee halen maar langzamerhand vind ik het toch wel minder plezierig worden.

Anyway, de zonsondergang was wat dreigend maar prachtig.

Met groeten Ton

Dolle hond

Gelukkig niet van hondsdolheid maar toch.

Het zijn rustige dagen en vanwege de mist ook wat meer binnenzitterig wel ‘s avonds lekker de haard aan.

Toch deden we ook klussen. Met de hogedrukspuit haalde ik gisteren de loszittende verf van de muur.

Stap een is gezet. Eerst een paar dagen laten drogen en dat schoot de afgelopen dagen vanwege de mist niet op maar vandaag ging het helemaal goed.

Net als met het drogen van de curcuma.

Links boven zijn de plakjes die ik eergisteren sneed en binnen droogde. De rest sneed ik vanmorgen en zette ik buiten op een tafel. Dat ging geweldig want ze zijn al met de helft gekrompen.

Wel veel werk en dat terwijl een potje gemalen curcuma ongeveer anderhalve euro kost. Maar dit is leuker, biologisch en........uit eigen tuin. Het is nog wel een paar dagen doorgaan voordat ik een potje vol met poeder heb.

Aan het einde van de middag gingen we op pad voor een wandeling in het natuurpark. Als we langs de Spaanse buren rijden zien we dit tafereel. 

O, wat een joekel van een palm gaan ze planten.

Maar is dat zo? Terwijl we even bleven staan kijken werd duidelijk dat er niets werd geplant.

Er was afgezaagd en vervolgens werd er afgevoerd.

Wonderlijk toch hoe het brein werkt. We komen bijna dagelijks langs dit punt en nu dachten we dat er wat werd geplant. Hebben we deze Palm dan nooit zien staan? Zouden we hem gemist hebben als we het moment van weghalen niet hadden meegemaakt?

Anyway.

In het natuurpark zit veel wild. Zwijnen, wilde geiten, herten, vossen en een berg vogels. We wandelden nu vlak voor zonsondergang en twee keer rolden er vlak voor ons stenen van de helling af het pad op.

Bergen zijn altijd in beweging en wat boven is wil naar beneden, roepen we dan altijd naar elkaar, het is de zwaartekracht.

Maar Leo werd steeds onrustiger en wilder. Waarschijnlijk van de geur van wilde dieren en ineens liep hij gewoon tegen de steile wand omhoog. We schrokken beiden van de behendigheid en zijn vastberadenheid. Het was maar goed dat hij aan de lijn zat want hadden we wel even kunnen wachten voordat meneer weer terug zou komen.

We denken dat de rollende stenen waren los getrapt door de wilde dieren.

Natuurlijk zijn deze foto’s wat later gemaakt maar het geeft wel aan dat Leo echt wel in staat is om uit onze tuin te ontsnappen als ie dat zou willen.

Met groeten Ton

Mijn arrogante brein

Ik plant wel ff een mooie tuin aan, dacht ik, toen Los Zuecos zestien jaar geleden werd opgeleverd.

Niets was minder waar. Ik had me totaal verkeken op het klimaat. Heet, droog, harde wind, verschroeiend zonlicht en arme grond. Dat laatste is niet helemaal waar, maar voor de bouw van het huis werd eerst een meter of vijf aarde afgegraven. Zodoende bleef er een rotsachtig bouwterrein over zonder organische stof. 

In mijn arrogante brein had ik het idee dat ik met mijn Nederlandse tuinervaring het hier ‘wel even ging doen’. Geen winters, voldoende zon, een berg ruimte en een watersysteem. Dus luisterde ik ook niet echt naar mensen met meer ervaring met Spaanse tuinen. En dat kost wat. Veel planten die doodgingen, veel verloren tijd, teleurstelling en frustratie. Het meeste van de eerste aanplant overleefde het dan ook niet.

Uiteindelijk plantte ik bomen en struiken dicht bij elkaar zodat ze steun aan elkaar zouden hebben. Wel met het idee in het achterhoofd dat als de boel goed aan de groei zou gaan er uiteindelijk gesnoeid en of gerooid zou moeten gaan worden, want er is altijd de afweging tussen het breken van de wind en uitzicht. En in dat stadium zitten we nu. Het begint heerlijk luw te worden, maar beperkt in het uitzicht.

Zo zaagde ik vorig jaar een Pijnboom om die té veel schaduw gaf en ook nog eens op het middagterras. 

Vandaag zaagde ik een paar takken van een Den af zodat we weer zicht op de doorgaande weg hebben. In het rode rondje is de plaats te zien waar ik een tak heb afgezaagd. Een gruwel in de ogen van een boomchirurg want ik zaagde die tak maar voor ongeveer twee derde af. Dat deed ik met opzet om het resterende deel te gebruiken om in de boom te klimmen als ik weer denappels ga plukken voor de haard.

En.......ook al deed het pijn, je haalt niet licht een boom weg in Spanje, zeker niet als je die zelf hebt gestekt en er twaalf jaar voor hebt gezorgd,  zaagde ik ook nog een Olijfboom een meter boven de grond af. 

Barbaars.

Maar het zicht op zee is hersteld en er valt nu meer zonlicht op de plaats waar ik volgend voorjaar een paar fruitbomen ga planten.

Daarvoor groef ik drie plantgaten die ik opvulde met organisch materiaal dat daar de komende maanden lekker in kan verteren en zo de basis gaat vormen voor een goede aarde met veel wormen en ander bodemleven zoals schimmels.

Nog even een kleine irritatie.

Het keukenafval gaat normaal gesproken in een compostvat maar toen ik vorig jaar een grote composthoop maakte via de Berkely methode ging de inhoud van die compostbak op de grote hoop. Veel verteerde er maar die vermaledijde gebleekte koffiefilterzakjes bleven zichtbaar en zijn na een jaar nog steeds hagelwit en nagenoeg intact. Daarom nam ik vanuit Nederland ongebleekte filterzakjes mee naar Spanje want die verteren een stuk beter.

Ineens ging het snel: de curcuma is binnen twee dagen ingestort. Tijd om te oogsten.

Goede opbrengst denk ik. In ieder geval voldoende want zoveel curcuma gebruik ik nu ook weer niet. De donkere knollen zijn die van twee jaar geleden. De lichte zijn van dit jaar en plant ik voor volgend jaar. De donkere knollen ga ik drogen en tot poeder vermalen. Als het allemaal lukt want ik heb geen droogmachine en geen koffiemolen. Malle Pietje komt vast met een oplossing.

Met groeten Ton

Wel, heb je ooit.....

Als we iets willen hebben, vragen we dat eerst aan het universum. Of dat het universum het dan is die het geeft weten we natuurlijk niet, maar we krijgen vaak het gevraagde en soms zelfs meer.

We wilden graag weer een hondje. Een leuk aardig niet te groot hondje. En wat gebeurt er? Eigenlijk bijna direct was er in het asiel precies zo’n hondje. Nou uh, bij een foster dame dan.

De eerste weken zijn dan best wel intensief met wennen aan elkaar en de hond een beetje manieren te leren waarbij het ook nog wel eens mis ging. 

Het is Rick die de meeste training doet en o.a. het uitlaatprotocol voor zijn rekening neemt waar het poep en plas betreft. Ook hier ging het weleens fout maar inmiddels kan Rick Leo ‘lezen’ als hij een behoefte wil doen.

De training gaat met kleine stapjes want het lijkt dat Leo moeilijk met verandering omgaat. Een andere plaats van zijn voederbakje en er is stress. Een ander kussen in zijn kooi en hij gaat er niet meer in zonder eerst weer wat training met snoepjes.

De kooi training is sowieso een van kleine stapjes om een hond aan te laten wennen, je sluit hem eigenlijk gewoon op en wie heeft daar nou zin in? We doen dat dan ook echt zonder dwang, want anders ben je zo weer een paar weken teruggezet.

Inmiddels is hij helemaal gewend aan de kooi. Hij eet er in, slaapt er in, verstopt zijn bijtbot onder het kussen dat er in ligt en doet er zonder probleem zijn tukjes in. Maar hoe gaan we de volgende stap nemen om hem in de kooi te laten overnachten? En dan minstens acht uur lang zonder onrustig te zijn. We kwamen we eigenlijk niet echt goed uit. 

Maarrrrrrr..... Gisteravond keken we naar Harry Potter en dat duurde tot half twaalf. Zo rond 22.00 uur gaf Leo aan te moeten plassen. Rick naar buiten met de hond waar die zijn ding deed. Terug in huis liep Leo regelrecht de kooi in en ging in de slaapmodus. Toen de film afgelopen was twijfelden we wat te doen.

Laten we Leo liggen en doen we de kooi dicht of toch maar gewoon op zijn vertrouwde nachtplek? 

Toen we opstonden om naar de badkamer te gaan kwam Leo direct uit zijn kooi en struinde wat door het huis.

Leo neemt de beslissing zei Rick, ik laat hem dan maar gewoon op zijn oude plekkie bij de deur slapen, maar voordat wij de tanden hadden gepoetst lag Leo al weer in zijn lekkere en dus blijkbaar ook veilige huissie.

Zal ik het deurtje dan maar op slot doen? Dan gaan we naar bed en dan zien we wel wat er gebeurt.

Wel, heb je ooit...zou je het willen kreeg je het niet voor elkaar, maar er gebeurde dus helemaal niets. Leo sliep waarschijnlijk beter dan wij, want we waren steeds gespitst of er geen onrustige geluiden uit de kamer kwamen.

Zo rustig lag hij in zijn mandje dat hij ook bleef liggen terwijl Rick de gordijnen om 8.00 uur open schoof.

Wij helemaal blij dat het zo goed ging. Dank universum.

Omdat wij wat onrustig sliepen en we het Leo niet extra lastig wilde maken waren we voor zonsopkomst op en daarmee kon ik weer eens een oranje ochtendfoto maken.

Vanmorgen was het heerlijk zonnig weer en braken de kristallen het licht.

Ik ben nog steeds blij met die mini regenboogjes op de muren.

In deze regenboog zit de schaduw van een van de bloemen uit het boeket van zus.

En ik ontdekte iets in de tuin.

Na drie jaar eindelijk bloemetjes in de bougainville. 

Inmiddels zitten we dik in de mist.

Met groeten Ton