Niet weten wat te doen

Het gaat ook wel eens niet zoals we hadden gepland.

Er waren verschillende redenen om een nieuwe auto te kopen. Jimny werd wat onbetrouwbaar voor een lange rit naar Nederland en we hadden een autorit naar Nederland als een plan B in verband met eventuele Corona vliegproblematiek. Ook zouden we dan Leo makkelijker mee kunnen nemen en we zouden in Nederland dan ook de beschikking hebben over eigen vervoer.

Maar je mag maar twee weken Nederland rijden in je buitenlandse auto als je Nederlands resident bent, vertelde een vriend ons vorige week.

Wat een gezeur, roep ik dan. Trouwens ik denk dat ik iets andere woorden gebruikte.

Rick dook vanmorgen eerst eens in die materie en belde met de belastingdienst en die legde dat netjes en uitgebreid uit.

Je mag twee weken zonder probleem in Nederland rijden als Nederlands ingezetene in je eigen in het buitenland geregistreerde auto. De periode moet dan wel van tevoren worden aangevraagd. Dat kan via internet.

Wil je langer gebruikmaken van je auto moet je BMP betalen als zijnde een ingevoerde auto. De hoogte hang dan af van de waarde en ouderdom van de auto. Ook dien je over de periode dat je in Nederland bent wegenbelasting te betalen.

Dat geeft dan weer wel lucht want nu is er weer een keuze. 

Het is de bedoeling om pas volgend jaar in de zomer voor vier maanden in de noordelijke residentie te verblijven. De auto is dan weer een jaar ouder waardoor er minder BMP hoeft te worden betaald. Nu zijn we de kosten en de voor- en nadelen aan het vergelijken tussen een vlucht en een autorit.

Vanmorgen kreeg Leo wederom zijn ontbijt geserveerd in de kooi. Dat proberen we elke dag een klein beetje moeilijker te maken voor hem.

Dus ging hij via het zijdeurtje naar binnen waarna Rick Leo’s achterpootjes ook in de kooi zette. Geen probleem maar nu deed hij ook het deurtje dicht. Niet op slot maar wel bijna helemaal dicht en zo dat het tegen Leo’s achterkant botste. Geen enkel probleem. Hij keek even om maar at onverstoorbaar verder. Nadat hij de brokjes ophad wist hij het niet meer. Hoe kom ik eruit?

Nou, druk maar met je neus tegen het deurtje. 

Maar omdat hij nog weinig Nederlands verstaat bleef hij, onwetend wat te doen, staan.

Nadat ik met zijn riem zwaaide en Rick het deurtje een klein beetje open duwde kwam hij er uit. Geen paniek. Niets. Gewoon onbekend en onzeker.

Hier waren we al helemaal blij mee. Er lijkt geen trauma te zijn van opsluiting of iets dergelijks.

Nog beter werd het dat hij zo rond half elf, na een uurtje op steeds wisselende plekken op de vloer te hebben gedweild, ineens ging staan en gewoon de kooi in ging.

Wij helemaal opgewonden.

Maar na een rondje draaien liep hij er weer uit.

Het gaat helemaal goed komen vandaag, zei Rick helemaal.

En dat deed het want een minuut later liep Leo opnieuw de kooi in om er vervolgens rustig in te gaan liggen. Het lijkt inmiddels helemaal zijn eigen vertrouwde plek.

Kortom: het gaat elke dag een stuk relaxter. Zo lieten we hem vandaag ook een paar keer loslopen in de tuin. Wel onder het toeziend en alziend oog van een van de baasjes. 

En het is hier heerlijk vertoeven. Ook al zijn de bijeneters, de hoppen en bijna al de zwaluwen uit het luchtruim verdwenen, de kleine zangvogeltjes zijn er voor in de plaats gekomen. Het is dan ook een vrolijk gekwetter en gefladder in de tuin. De hitte is uit de lucht, ook al was het opnieuw een warme dag van 28 graden, het voelde aan als een lente dag. De lucht is daardoor helderder waardoor we het Afrikaanse continent al een paar dagen kunnen zien. En na de zomer hitte en de eerste regens is er hier ook sprake van een tweede lente. Er worden weer nieuwe bloemknoppen aangemaakt, er ontstaan nieuwe tak scheuten en zaden komen op.

Wat willen we nog meer?

Met groeten Ton