Niets gaat verloren

Natuurlijk is het een deel opvoeding, maar ik heb ook een hekel aan verspilling en ben op het ziekelijke af zuinig.

Vorig jaar was ik helemaal in mijn nopjes met de zaden van een Aloë soort die ik oogstte aan de boulevard in Velez Málaga. Ik gaf in oktober een deel van deze zaden aan leden van  de tuinclub in Cómpeta. De rest van het zaad zou ik als we in April weer in Spanje zouden zijn zelf zaaien. Maar dat feest ging niet door.

Dus vanmorgen eerst op zoek naar een bak. Niet te diep, een beetje groot en mooi zou zijn als er een passende glasplaat op zou kunnen liggen.

Het bakje kreeg ik bij aanschaf van plantjes op de gardenclub plantenmiddag en is gemaakt van een plastic kratje met een stuk plasticfolie.

De glazenplaat komt uit een koelkast en nam Malle Pietje ooit mee uit een container.

En op de hoeken is het kratje iets hoger zodat er tussen de glasplaat en het kratje nog net een spleetje open blijft voor verse lucht zodat het niet gaat schimmelen en de temperaturen niet te hoog oplopen.

Klaar, kost niks anders dan de potaarde.

Hetzelfde geldt voor de Aloë waarvan de moederplant doodging, maar nog wel zorgde voor jonge scheuten,

Daarvoor gebruikte ik een eigen mandje en bekleedde dat met een plastic zak. Scheurde de zijscheuten van de plant voorzichtig los en zette die in de aarde. Die aarde maakte ik dan weer met de helft potgrond en de helft zand. 

Zand is hier niet eenvoudig te verkrijgen want het is nogal kleiige aarde. Als het hard regent ontstaat er wat verder naar boven op de weg in een kuil een plas water waar zand blijft liggen en de kleine kleideeltjes wegspoelen. Dat haal ik dan af en toe op als ik een luchtige waterdoorlatende mix voor Aloës wil hebben want die houden niet van langdurig vochtige aarde.

Al vier jaar weet de mango nog steeds niet wat ie wil: ga ik dood, blijf ik leven of blijf ik de rest van mijn leven klein.

Uiteindelijk ben ik het soms ook gewoon zat met onwillige bomen en spite hem uit de aarde om hem de composthoop op te slingeren. Maar nee, ik kreeg het niet over mijn hart en nu staat ie dus gewoon toch weer in een pot om hem aan te laten sterken.

Uiteraard ga ik weer een stuk muur opnieuw stapelen en daarvoor deed ik vandaag wat voorbereidingen. Ik haalde een dode stronk van een struik weg omdat ik daar anders steeds over zou struikelen. En dat was eigenlijk een flink stuk hout. Zou dat niet in de kachel kunnen? Veel van het olijfhaardhout dat hier te koop is bestaat uit wortels en stronken.

Dus ligt de stronk lekker op de stoel te drogen.

Na de klussen reden we naar de kust voor een kopje koffie. Als we heremieterig op de berg zitten, zouden we in elk willekeurig land kunnen zijn dus is het meer dan nodig voor het bewustzijn om ons in het Spaanse leven te mengen. 

We zaten heerlijk, bestelden ook nog een portie croquetas en namen zoals altijd het suikerzakje mee naar huis.

Voordat we naar de kust reden maakte Rick twee aanplakbiljetten om in de auto te plakken om de verkoop van de Jimny duidelijk kenbaar te maken.

Terug de berg op werden we ingehaald door een auto en de bestuurder duidde ons dat hij wel geïnteresseerd was in Suzie. Dus stopten we bij de eerste de beste parkeerplek en .....na wat onderhandelen is de koop mondeling gedaan. Morgen de afhandeling. 

Eenmaal thuis mepte ik een Picudo rojo uit de lucht en na een paar minuten zag ik alleen nog een zwart vlekje op het beton.

Niets gaat verloren.

En nog even een ondergaand zonnetje.

En voor Bernadette: de berg rechts van de zon is de Rabita de Sayalonga. Aan de achterkant ligt aan de voet ervan het dorp.

Met groeten Ton