Hommel

Natuurlijk gebeurt er wel wat hier, maarrrrrr is het ook blogwaardig?

Het leven kabbelt rustig op Coronaniveau door. We hoeven nergens heen, hangen wat op dijk en balkon. De rest van de tijd vullen we met hospice en verzorgingshuis.

Maar tussendoor installeerde de buurman wel ons nieuwe wastafelmeubel in de badkamer.

Voor.

Tijdens

en na. 

Deze foto mocht pas gemaakt worden na de ‘afstijling’. Dat wil zeggen nadat de spullen die normaal gesproken op de droger staan nu op het meubel mogen staan. O, ja en nadat de toiletrollen hun vaste plek hebben gekregen in het onderste laatje.

Zullen we buurman dan een restaurantbon geven?

Das goed.

Zo fietsten we dus naar Nogal Wiedus waar we meteen onze eerste Monchoutaart soldaat maakten sinds we in Nederland zijn.

Soms overvalt mij een grote rust, nou relatief natuurlijk, en zo zat ik afgelopen week zomaar een uur op een bankje, in plaats van mezelf over de dijk te jagen. 

Al starend over het Marsdiep zag ik de visdiefjes die zich steeds opnieuw in het water lieten vallen.

Een keer maar schraapte ik voorzichtig in de aarde om te zien of de gemberknollen nieuwe uitlopers maakten. Niets zag ik toen, maar gisteren piepte er dan na een maand eindelijk een puntje boven de grond uit.

De pompoen die ik kreeg van de buurvrouw van Sopraan heeft het naar de zin.

Rick, die zo ongeveer vastgeroest zit op het balkon heeft een liefdevolle relatie met de hommel opgebouwd. 

Volgens mij is het steeds dezelfde, kreeg ik vanmorgen te horen.

Dat kan je toch niet weten.

Ja hoor want hij heeft steeds hetzelfde zwarte vlekje op zijn kop.

In ieder geval is er sprake van een eerste pompoen.

Met groeten Ton