Zie jij ook niet wat ik niet zie?

Hoe het met de hand is?

Nou, heel goed. Het ziet er uit als de klauw van een gevlekte hyena maar daar ben ik al aan gewend. Ik vroeg nog wel aan de behandelend arts of die droge huid in de handpalm een gevolg was van de Dupuytren maar hij had dat in ieder geval nog nooit gezien. Ach, dan blijf ik het gewoon mijn stigmata noemen. 

In ieder geval kan ik de pink keurig strekken en de pijn was zaterdag al helemaal weg. Natuurlijk zijn de oefeningen nog wel gevoelig maar die lijken zoals alle oefeningen gemaakt om onprettig te zijn.

Die reis naar Spanje is nu van de baan. Jammer maar als een echte Stoïcijn kan ik daarin berusten. Daarentegen riep ik vanmiddag de Schepper hartgrondig aan omdat ik mijn cracker met pesto liet vallen. Dat even om te relativeren.

Maar voor ons is naar Spanje gaan dan ook niet als een vakantie waar we al werkend weken naar toe leven. Nee, of we nu gaan of over vijf weken maakt niet uit. We kunnen dan alsnog drie maanden blijven als we willen.

Wel vervelend vinden we het voor de gaste die 8 april zou komen. Ik sprak haar vanmorgen telefonisch en ze was danig van slag vanwege alle coronaconsternatie. Ze zit als 80 jarige in de risicogroep en volgt dan ook stipt de richtlijnen op. 

Maar, zei ze, dat betekent ook dat ik de komende weken nauwelijks bezoek krijg van kinderen en kleinkinderen. Niet op bezoek kan gaan bij mijn zusters die in het verpleeghuis wonen. Eigenlijk doet het me denken aan de oorlogstijd en het maakt me gewoon verdrietig.

Hetzelfde zei ook mijn zus: de komende weken zijn al mijn afspraken gecanceld en ook al kan ik me best alleen vermaken, ik heb wel behoefte aan sociaal contact. 

En zo is het. Ook in de Helderse residentie pak ik wat vaker de telefoon om het gemis aan contact te compenseren. En dan is de soms verfoeide smartphone juist weer een zegen van deze tijd. Net als face time en WhatsApp video want dan lijkt het na twee minuten of je naast de betreffende persoon op de bank zit.

Anyway. We kunnen wel langer genieten van de potten op het balkon.

Het koor in Cómpeta ligt ook stil de komende weken dus de afwezigheid van dirigent Rick maakt daar geen deel van uit. Meer ben ik in gedachten bezig met De Klompen en de tuin.

Een voordeel is dan wel weer dat Rick wat langer de koordirectie lessen kan volgen. En zaterdagochtend zongen we in het practicumkoor voor dirigenten. En wat was dat leerzaam. Terwijl het koor zong kregen de dirigenten in opleiding allerlei aanwijzingen over harmonieleer, slagtechniek, inzingen en hoe ‘voor te zingen’. Allemaal zaken die je als ‘gewoon’ koorlid eigenlijk nooit hoort. Ook kwamen er allerlei dingen naar boven die ik ooit als trompetspeler heb geleerd en reeds lang in het onderbewuste lagen te sluimeren.

Dus als het allemaal weer wat normaliseert kunnen we in april wellicht nog zo’n repetitie meemaken.

Met het prachtige zonnige weer ging ik vanmiddag de dijk op.

En wat zag ik niet?

En ja ik weet dat ze sowieso minder vaak te zien zijn in Den Helder maar de afgelopen dagen zag ik er geen een: vliegtuigstrepen.

Ik denk dat de huidige crisis ook goede kanten heeft. De saamhorigheid is er een van waar de laatste dagen al voorbeelden van zijn voorbijgekomen. 

Het kan geen kwaad om een maand in een min of meer gedwongen retraite te leven. Even terug gaan hoe het ook kan zijn als het leven minder hectisch is. Zoals geen vijftig afspraken per week, rust op de weg, een heldere hemel, even minder consumeren, tijd om na te denken en bewust te worden in welke maatschappij we onszelf hebben gemanoeuvreerd. 

Vorige week werd er gezegd dat Corona een straf was. Gel.l. En wie straft er dan? Wij onszelf. Ik denk dat het ontstaan en de verspreiding van het virus te maken heeft met hoe we de  afgelopen eeuw met Moeder Aarde zijn omgegaan. Net zoals 30.00 kippen of 6000 varkens opeengepakt in een stal, verstoken van licht, vers voer, modderpoelen, frisse lucht of familieverband moeten worden volgestopt met antibiotica om ze überhaupt ‘gezond’ te houden, zijn wij in onze grote onnatuurlijke overbevolkte steden zeer vatbaar voor ziekten.

Nou ja, ik heb gesproken.

Wat ik wel zag.

Zij met zicht op Texel.

Een roedel ganzen.

Een zeehond. Ik zag er meerdere trouwens maar die wilden niet wachten tot ik mijn fototoestel had ingesteld.

En mooie golfjes waar het uitgaande tij uit het Marsdiep op het water van de Noordzee botst.

En de eerste bloesem.

Met groeten Ton