Vlasleeuwenbek

Meestal vragen we ons af wat er veranderd is tijdens onze afwezigheid. En eigenlijk altijd is er nauwelijks iets gebeurd.

Den Helder timmert behoorlijk aan de weg en zeker in de stad is een grote renovatie aan de gang. Die is al een aantal jaren geleden in gang gezet en er is al veel gedaan. Wij vinden dat er mooie gebouwen zijn neergezet, o.a. de mooiste bibliotheek van de wereld, verpauperde winkelstraten worden woonstraten, nieuwe bestratingen, horeca die wordt verplaatst en een stadspark dat van het station doorgetrokken wordt naar de zeedijk.

Toen we maandagavond van het station naar ons huis liepen zagen we dat er nogal wat was veranderd in de stad.

Zo wordt er nu gewerkt aan aan het verfraaien van een pleintje vlakbij ons huis.

Het appartementencomplex dat vlak bij de dijk wordt gebouwd is tijdens onze afwezigheid op hoogte gekomen. Met het groene dak ben ik content.

Vlak voordat we naar Rome vertrokken werd een groot deel van de horeca uit de stad naar Willemsoord verplaatst. De leegstaande panden zijn in de tussentijd dichtgetimmerd en er wordt inmiddels gesloopt. Op deze plek zullen woningen gebouwd worden.

Tegenover deze panden is een kantoor gesloopt zodat het stadspark van het station naar de Zeedijk doorgetrokken kan worden.

Achter het hek en de chemische toiletten is op de foto nog net de dijk te zien.

In de richting van het station staat nog een kerk die genomineerd is voor de sloop.

Als de kerk weg is staat alleen Macdonalds nog de verwezenlijking van het stadspark in de weg. Het park komt voor een groot deel op het oude spoorwegemplacement dat tijdens de Tweede Wereldoorlog werd verwoest.

Men dan kan vanaf het station in een lijn naar de dijk kijken en lopen.

Bovenop de dijk is er dan een weids uitzicht over Marsdiep en Texel. Deze foto is van woensdag en toen was het wat grauw.

Vandaag was ik er opnieuw en zag ik dit.

Silo’s gemaakt in ‘t Zand en via het Noord Hollands kanaal naar hier gevaren.

Het was helder en windstil weer (vind ik heel prettig) en het licht prachtig.

Met het inzoomen werd de kleur nog mooier.

Het zien van het Marinefregat dat bij de Razende Bol op zoek is naar de vermiste mannen van de gezonken kotter is wel een moment om even stil te staan en te beseffen hoe mooi de wereld is en hoe bevoorrecht ik ben.

Donderdag liep ik langs het huis van medeblogster Vlasje en besloot om te stoppen en haar te ontmoeten. Werd een bijzonder gesprek. Elkaar kennen terwijl je elkaar nog nooit hebt ontmoet. En natuurlijk ging ik haar bezoeken omdat hetgeen ze op haar blog schrijft, mij aanstaat. Er was beslist voldoende om twee uur te praten in een uur.

Ik weet niet hoe het komt maar er zijn veel blogs waar ik geen reactie op kan posten. Niet zonder het gebruik van een Google account maar ook niet mét. Dus ook op het blog van Vlasje kan ik geen bericht plaatsen. Dus voor Vlasje: ik heb het een bijzondere ontmoeting gevonden. Beslist voor herhaling vatbaar.

Met groeten Ton

Bevrediging

Groarrrr.

Elke keer als er een update van de blog-App is geweest gaat er iets mis met opslaan of publiceren. Dus inmiddels al twee keer gedeeltelijk hetzelfde blog geschreven.

Nee, van de compost komt de lezer van dit blog niet gemakkelijk af.

Toch gisterochtend nog de compost een keer omgeschept. Er is veel zuurstof nodig voor een goede compostering dus moet de structuur ervan luchtig zijn. Door het gewicht zakt de hoop in en wordt die zuurstof eruit gedrukt waardoor de schimmels zuurstofgebrek krijgen en zich langzamer vermenigvuldigen of zelfs het loodje leggen.

De vork staat voor de hoop om aan te geven hoog de hoogte is.

Schimmels zijn er genoeg en dat wil ik ook zo houden.

Na een stief kwartiertje is de klus geklaard.

Voldoende luchtig lijkt me. En daar moet de hoop het mee doen tot 29 december.

Na de laatste schoonmaakklusjes had ik nog tijd over voor iets geks. Ik wil de pijnboom scheef laten groeien. Ik groef wat aarde weg aan de kant waar  ik de boom naar toe wil laten hellen. Een touw om de stam en een steen om de boel scheef te trekken.

De buurman stond keurig op tijd voor de deur om ons naar het vliegveld te brengen. Daar konden we nog een uurtje lekker buiten in de zon zitten, alsof we niet voldoende zon hebben gehad de afgelopen vijf maanden, voordat we konden boarden en met vijf minuten vertraging vertrokken.

Wat is er?

Tja, wonderlijk. Ik heb het gevoel dat we de pelgrimstocht nu echt gaan afsluiten. Pas op het beginpunt is de cirkel rond.

Ik voelde me geëmotioneerd en dat werd alleen maar sterker toen ik de blogs begon terug te lezen (dat is trouwens beslist de derde keer).Wat hebben we veel meegemaakt en wat is er veel om dankbaar voor te zijn.

Omdat we fan zijn van de Harry Potter films keken we in de trein naar Den Helder via de Canaldigitaal app het laatste deel en dan ben je, voordat je er erg in hebt, op de plaats van bestemming.

Thuis eerst HP afkijken voordat we op de stapels post doken en de tassen leeghaalden.

Op de ramen stond een leuke welkomstbloemengroet die ik pas vanmorgen kon fotograferen.

En er zaten naast een berg belasting-, bank- en CBRpost ook nog leuke brieven en pakjes in de bus.

Van een bloglezeres kreeg ik deze enveloppe.

Ik heb een boekje voor je dat je wellicht leuk vind. Ik heb het gelezen en geef het graag aan jou, schreef ze me.

En niet alleen het boekje is leuk. Alleen al de gekleurde draadjes om de enveloppe dicht te maken zijn met aandacht aangebracht.

Zelfs de postzegels zijn gepast.

Een klein zakje gemaakt van een bladzijde uit een tuintijdschrift bevatte een zelfgemaakte kaart met tekst, de buttons en het muntje.

Helemaal goed M. Dank je wel.

Een uitnodiging voor het jaarfeest van het Hospice. Een verjaardagskaart en een mooie kaart met een Ierse pelgrims tekst.

Tja en ook de rouwkaart van vriend Ton want zo gaat dat in het leven.

Zijn we weer thuis?

Zo gauw we op Schiphol stonden zijn we ‘thuis’. Alles wat Nederland maakt tot wat het is, zit diep in onze genen. Zit in het weefsel van ons denken en doen. De geuren, de kleuren, de kou, het donker, het geroezemoes in de Nederlandse taal dat ons omringt. 

Zo voelt de kou ook niet koud maar voelt het aan als een herkenning op de huid en eigenlijk geldt dat met alles om ons heen.

Eigenlijk missen we in Spanje niets van de dingen uit Nederland. Gewoon omdat het we het ‘niet willen missen’. Want ook wij hebben soms zin in een stuk pittige ouwe kaas. Of een patatje pinda. Spruitjes, rookworst, drop, speculaas. Daarnaast staat voordat we het echt gaan missen meestal al weer een bezoek aan Nederland in de planning om onze behoeften te bevredigen.

Dus stonden we op Sloterdijk al te genieten van een satekroket en een patatje mayo en vandaag......

Erwtensoep. 

En de samenzang met de alt van Zinco was de kers op de taart.

Met groeten Ton

Wild

De gebeden werden gedeeltelijk verhoord. 

Het was vannacht helder maar ik zag niet een vallende ster.

Je kunt niet alles hebben en ik was al helemaal tevreden met de regen.

Vandaag was het gewoon weer zonnig, ook al kwamen er vanuit het westen wel steeds donkere wolken aan maar die losten op voor ze boven De Klompen waren. Het bleef droog maar met windkracht vijf. Dat is niet mijn favoriete weer maar ik kon niet de hele dag binnen blijven om voor de wind te schuilen. Ik moest voor een deel van de dag buiten zijn om voorbereidingen te treffen voor ons vertrek naar het hoge noorden.

Maar uiteraard eerst een rondje voor het plezier door de tuin. Wat een rijk gevoel geeft die natte aarde. En dan de geur van vochtig compost waar meteen paddenstoelen vanuit omhoog opschieten.

En wat is dat in de modder?

Best wel grote pootafdrukken. 

Nu lopen er ‘s nachts geregeld beesten door de tuin. Ik heb een hond gezien, huiskatten en een genetkat. Ooit zelfs een familie wilde zwijnen, een ree en een geit maar dat was voordat we een hek hadden.

Ik vind het eigenlijk wel heel leuk dat er nog grote wilde dieren rondlopen in de omgeving. 

Eerst maar eens kijken wat internet voor info geeft.

Het zou dus een wilde (Genet) kat kunnen zijn.


In ieder geval zijn de watersystemen weer up to date, staan de overgebleven potten weer netjes in een natte bak, is de composthoop nog een keer omgezet en staat het meeste gereedschap schoongemaakt in het pomphuis.

Rick maakte intussen de bovenverdieping niet alleen schoon maar richtte die ook in voor de baasjes van hond Pien die met hun dochters hier met de kerst en de jaarwisseling verblijven.

Ik maakte nog een laatste rondje langs de containers en haalde een welkomstpakket voor de gasten want de winkels zijn ook hier eerste kerstdag gesloten.

Morgen kuisen we de rest en maandag reizen we af.

Met groeten Ton

Alweer?

Alweer over die regen?

Ja. Water is nu eenmaal van levensbelang en het is hier niet alleen altijd al gewoon droog. Nee het wordt steeds droger dus na het laatste kleine beetje regen in juni viel er tot gisteren nauwelijks iets. Ergo: regendagen zijn hier wat mij betreft hoogtepunten. Ook al moet ik zeggen dat na één regendag mijn Nederlandse inborst boven komt drijven en ik in het oude ‘alweer regen’ gevoel zit.

Voor ik gisteravond naar bed ging kieperde ik de regenmeter leeg. 21 mm. Dat hebben we alvast binnen.

Vannacht werd ik nog een keer wakker van het gekletter. Heerlijk.

Vanmorgen was het een kleine wereld. En met dat mistige, eigenlijk zitten we dan gewoon in de wolken, vind ik de kleuren altijd zo mooi. Dat zilver van de olijfblaadjes tegen de mist is onbetaalbaar. En dan die oranje stoel die zo nonchalant op zijn kant ligt omdat hij van de composthoop is gedonderd staat er gekleurd op.

Om 11 uur was er alweer zo’n 20 mm gevallen.

En dat klopt met de laag water in het aquarium. 

Omdat het windstil was en de temperaturen nog best hoog zijn, was het tussen de buien door zalig om buiten te zijn. Het voelt dan zo lekker groeizaam aan. Druppels aan de bladeren, de aarde nat, de bladeren glanzend groen, ja zo zou ik het graag vaker zien. Niet vaker dan ongeveer vier weken per jaar hoor.

Met dit soort regendagen loop ik ook altijd een stuk langs de weg omhoog om te zien of er schade is door aardverschuivingen. Gelukkig viel de regen niet in plensbuien waardoor het water rustig de tijd had om in de aarde te zakken en was er nergens op de weg iets te zien van stenen of modder.

Bijna de hele dag stroomde de arroyo de Las Galochas terwijl de kachel snorde en wij een beetje op de bank hingen.

Natuurlijk is dan aan het einde van de dag mijn rust wel op en moet de energie er nog uit. Maar net toen ik de composthoop wilde gaan omkeren begon het weer te regenen. 

Tja en dan ben ik inmiddels een halve Spanjaard en kan derhalve met regen niets doen.

Maar tevreden ben ik. Er viel tot nu toe 84 millimeter. Voorwaar niet niks.

Nu hopen dat de bewolking wegtrekt vannacht zodat ik de Monocerotiden kan zien vallen.

Met groeten Ton

Deepfake

Een cursus sociale media voor ouderen. Ik las er ergens een artikel over. Aandacht o.a. voor phising en fakenews.

Vaak gehoord: nee hoor daar trap ik niet in. Maar de oudere deelnemers waren onthutst door de ‘echtheid’ van deepfake filmpjes.

Ik denk ook van mezelf dat ik niet in fakenieuws trap maar ik trap al wekenlang in fake berichten. 

Die weersites blaten maar dat er regen komt en het is gewoon niet zo. En elke keer ruim ik mijn tuingereedschap op, zet potten met planten die weinig water nodig hebben onder een afdak, 

check of de regenmeter nog wel goed staat

en zet het aquarium klaar voor het geval de voorspelde hoeveelheden werkelijk vallen.

Maar sinds de drie milimeter van 2 november viel er geen druppel meer terwijl er ongeveer 100 mm waren voorspeld.

Maar gistermiddag begon het dan toch te bewolken.zou het dan toch?

En warempel, het spetterde wat gisteravond en vandaag viel er dan eindelijk substantiële regen. Inmiddels zit er 15 mm in de meter.

We aten dus pannenkoeken en ik verwerkte de laatste kweeperen tot purée en een pot kweepeergelei.

Met groeten Ton

Kweeperen

Het is natuurlijk niet goed of het deugt niet.

De wind is gaan liggen en de zon schijnt uitbundig. Rick zit of ligt heerlijk in het zonnetje en ik ben rustig bezig in de tuin. Met ja, wat eigenlijk? 

Ik maak stekken voor de plantendag van de tuinclub, verplant Aloës en irissen, wrik de aarde los met een spitvork om de, wederom aangekondigde regen sneller de grond in te laten zakken en last but not least: de composthoop. 

De laatste dagen dat we hier zijn genieten we weer extra bewust van al het moois dat ons omringt. En........ ik wil regen.

Wacht maar af tot we in Nederland zijn dat smeek je om zon.

Klopt. En wat zou het prettig zijn als er iets meer evenwicht zou zijn.

Anyway.

Antonio composto kan ik mezelf wel gaan noemen. 

Vorige week bleek de hoop helemaal koud te zijn en schreef ik dat het dan maar op de koude manier moest gaan composteren. Dat duurt dan wel maanden. Om toch nog wat te proberen kocht ik een zak gedroogde paardenmest en verwerkte die in lagen in de hoop. Maar ook toen liep de temperatuur niet op.

Je kunt er ochtendurine op gooien. Dat kan helpen. Kreeg ik als reactie op het blog.

Maar ik plas al regelmatig op de compost als ‘goeie’ permacultuur adept.

Maar als iets niet werkt moet je wat anders doen. Dus? De teerhartigen moeten maar een alinea overslaan.

Ik doe mijn plasjes in een oude emmer en als er flink wat urine is, laat ik dat in het midden van de hoop lopen. En warempel, de temperatuur loopt op om vanmorgen behoorlijk heet te zijn.

Gaat het misschien toch nog wat worden. Want compost wil ik hebben. Niet alleen voor de tuin maar ook voor de stekken voor de tuinclub.

Zeker na de lezing die we vorige week hadden over ecologisch tuinieren. Blijkt trouwens dat lang niet alle tuinclubbers dat doen. Eigenlijk alleen de man die de lezing gaf en ik. 

Misschien ligt hier een schone taak.

Over schoon.

Neem nooit een glanzend zwarte vloer. En zeker niet in droog stoffig Andalusië. Het is dan weliswaar prachtig maar recht evenredig onhandig.

De zon staat ook hier inmiddels laag en schijnt ver de kamer in.

En die vloer spiegelt het licht tot achterin de gang op het plafond.

En dat licht zet spinnenwebben en spinnen in het licht die daar blijkbaar al tijden huizen. Tijd voor zwabbers.

Wie wil er kweeperen hebben, werd er gevraagd bij het koor. Ik barst ervan.

En natuurlijk wil ik die wel hebben maar wachtte even af of er anderen waren maar er kwam niet één reactie dus ging ik met tien kilo keiharde kweeperen naar huis.

Op internet gezocht naar de verwerking.

Het is zwaar werk omdat de vruchten zo hard zijn en ze moeten lang koken om een mooie rode kleur te krijgen.

Ik koos er voor om kweeperenpuree te maken. 

Het is heerlijk maar doet wel aan een babyhapje denken, las ik op een site.

Nou dat maakt voor ons niet uit want het gaat over onze fruit met yoghurt en muesli lunch.

Eerst het wollige laagje er af spoelen.

In achten snijden.

Het vraagt wel wat om de jam vegetarisch te houden en om de klokhuizen goed weg te halen. 

Daarna eindeloos (twee uur) zachtjes laten koken. Toch zette ik er de staafmixer even in om het babyhapjesgevoel extra te benadrukken.

Ongeveer de helft verwerkte ik gisteravond en vanmorgen zag ik bij daglicht toch dat er een licht roze gloed overheen lag.

Het rook heerlijk tijdens het koken maar ik kan niet echt spreken van een uitgesproken smaak.

Morgen de rest verwerken en nog maar eens het web doorspitten voor ‘enhancements’.

Met groeten Ton

Zinloos

Nee, ik was niet in mijn beste doen de laatste twee weken. Wind. Harde wind. Constante wind. Als jongen van de kust vind ik het niks. Onrustig word ik ervan. Dat eindeloze getrek aan mijn lijf als ik buiten ben. Het gesnorrel rond mijn hoofd. Het geflapper van alles wat los en vast zit..

Het geklapper van de palmbladeren van de buren die tweehonderd meter verder wonen. Gek word ik ervan. Ik hang dan ook het grootste deel van de dag op de bank en als het echt hard waait ga ik zelfs op bed liggen omdat de slaapkamers aan de lijzijde van het huis gesitueerd zijn. 

Tel daarbij op dat de zanglerares, waar we een proefles namen, zei dat ze niet duidelijk kreeg of ik nu bariton of tenor was (wat ik dan hoor als: je kunt niet zingen want je kan niet hoog en niet laag zingen). Dat de composthoop na twee keer omkeren koud bleef, dat de regen maar uitgesteld blijft worden en de sinaasappelboom de helft van zijn bladeren liet vallen.

Zinloos is dan het bestaan. Wat het trouwens ook is. Het bestaan ís zinloos. Alleen ik kan bepalen wat de zin van mijn bestaan is en dat vind ik dan met dit soort dingen die gebeuren soms best lastig.

Gelukkig duurt zo’n vegetatieve staat nooit zo heel lang. Zeker na een gesprek met Rick en met het universum als ondersteuning die vandaag zorgde voor minder wind.

Kortom: ik ben er weer.

Onder andere mopperde ik over de ‘veels te langzame groei’ van de tuin.

Ik kijk de foto’s terug van de afgelopen jaren, zei Rick nadat hij mijn gezever zat was, als ik de tuin in 2016 zie is er nogal een verschil.

O ja. 

Veel bevestiging heb ik nodig.

Al internettend en hangend op de bank kwam ik een artikel tegen over Macdonald’s hamburgers die na 15 jaar nog steeds niet verrot of beschimmeld zijn. Dat zou te maken hebben met de mate van bewerken die het ondergaan heeft. Nou ik geloof het. Zeker toen ik vorig jaar een soortgelijke ervaring had met houdbare melk. 

Nadat we De Klompen verlieten had ik vergeten het laatste restje melk weg te gooien. Toen we twee maanden later terug kwamen was de melk nog steeds niet bedorven en heb ik het, als proef op de som, gekookt en alsnog opgedronken.

Niet voor niets houdbare melk, zei iemand. Maar volgens mij heeft houdbare melk niets meer met melk te maken en is het van organisch naar iets anorganisch gegaan.

Lange inleiding maar nu naar de compost.

De composthoop bleef koud nadat ik hem twee keer had omgegooid. Dat moet elke tweede dag gebeuren en volgens het boekje loopt dan na een keer of vier de temperatuur langzaam terug.

Niks langzaam teruglopen. Gewoon in een keer koud.

Dat zou kunnen liggen aan teveel vocht of te weinig stikstofhoudende plantenresten. Te vochtig was ie niet dus hield ik het op te weinig stikstof.

Voeg bij het omkeren extra dierlijke mest toe zodat de temperatuur weer gaat stijgen, was het www advies.

Hoe kom ik aan mest?

Naar het tuincentrum voor een zak gedroogde paardenmest.

Hoop omkeren en met elke laag een paar scheppen mest erop.

Vanmorgen hoopvol naar de hoop.

Niks, nada, noppes. Gewoon zo koud als de omgeving. 

Oei, waarschijnlijk is die mest gekookt, gedroogd, ontleed en weet ik wat al niet meer. Zo steriel als wat. Net zo anorganisch geworden als houdbare melk.

Geen hot-composting dus maar een gewone composthoop die er ongeveer 6 tot 12 maanden over doet om van plantenresten lekkere verteerde compost te maken.

Inmiddels ligt er al weer een hele berg met nieuw groenafval want de container aan de kust is een zeer betrouwbare leverancier en moet ik op zoek naar verse mest.

Vanmorgen bekeek ik de bezettingsgraad van de insectenhotels. Minder dan 10 procent maar er waren gasten die wel hun stempel op het tijdelijke verblijf drukten.

Is dit nu voor de herkenbaarheid? Ik word er wel vrolijk van.

Natuurlijk lees ik de waarschuwingen die bij sommige planten geven worden.

‘Het witte melkachtige sap van de Euphorbia is irriterend op de huid en kan allergische reacties geven. Gebruik handschoenen.’

Maar ik heb nooit ergens last van. Dacht ik.

Het leek me wel een goed idee om voor de planten verkoop van de tuinclub, oktober 2020, stekken op te kweken.

Euphorbia tirucalli, de potloodplant. Droogte resistent en kan zelfs tegen harde zeewind. Bruikbare plant dus.

Ik brak zes zijtakken af en liet ze drogen in de zon. In de tussentijd las ik de krant.

Hé wat een raar gevoel in mijn bovenlip. Het tintelde en het werd steeds duidelijker. Na een kwartier was het rond mijn hele mond. 

Ineens dacht ik aan het Euphorbiasap dat ik op mijn handen had gekregen en ik er met een nagelborsteltje moest af boenen. En.... had ik hetzelfde gevoel vorig jaar niet ook al eens ervaren?

Volgende keer dan gewoon maar de aanwijzingen ter harte nemen.

Met groeten Ton