Bevrediging

Groarrrr.

Elke keer als er een update van de blog-App is geweest gaat er iets mis met opslaan of publiceren. Dus inmiddels al twee keer gedeeltelijk hetzelfde blog geschreven.

Nee, van de compost komt de lezer van dit blog niet gemakkelijk af.

Toch gisterochtend nog de compost een keer omgeschept. Er is veel zuurstof nodig voor een goede compostering dus moet de structuur ervan luchtig zijn. Door het gewicht zakt de hoop in en wordt die zuurstof eruit gedrukt waardoor de schimmels zuurstofgebrek krijgen en zich langzamer vermenigvuldigen of zelfs het loodje leggen.

De vork staat voor de hoop om aan te geven hoog de hoogte is.

Schimmels zijn er genoeg en dat wil ik ook zo houden.

Na een stief kwartiertje is de klus geklaard.

Voldoende luchtig lijkt me. En daar moet de hoop het mee doen tot 29 december.

Na de laatste schoonmaakklusjes had ik nog tijd over voor iets geks. Ik wil de pijnboom scheef laten groeien. Ik groef wat aarde weg aan de kant waar  ik de boom naar toe wil laten hellen. Een touw om de stam en een steen om de boel scheef te trekken.

De buurman stond keurig op tijd voor de deur om ons naar het vliegveld te brengen. Daar konden we nog een uurtje lekker buiten in de zon zitten, alsof we niet voldoende zon hebben gehad de afgelopen vijf maanden, voordat we konden boarden en met vijf minuten vertraging vertrokken.

Wat is er?

Tja, wonderlijk. Ik heb het gevoel dat we de pelgrimstocht nu echt gaan afsluiten. Pas op het beginpunt is de cirkel rond.

Ik voelde me geëmotioneerd en dat werd alleen maar sterker toen ik de blogs begon terug te lezen (dat is trouwens beslist de derde keer).Wat hebben we veel meegemaakt en wat is er veel om dankbaar voor te zijn.

Omdat we fan zijn van de Harry Potter films keken we in de trein naar Den Helder via de Canaldigitaal app het laatste deel en dan ben je, voordat je er erg in hebt, op de plaats van bestemming.

Thuis eerst HP afkijken voordat we op de stapels post doken en de tassen leeghaalden.

Op de ramen stond een leuke welkomstbloemengroet die ik pas vanmorgen kon fotograferen.

En er zaten naast een berg belasting-, bank- en CBRpost ook nog leuke brieven en pakjes in de bus.

Van een bloglezeres kreeg ik deze enveloppe.

Ik heb een boekje voor je dat je wellicht leuk vind. Ik heb het gelezen en geef het graag aan jou, schreef ze me.

En niet alleen het boekje is leuk. Alleen al de gekleurde draadjes om de enveloppe dicht te maken zijn met aandacht aangebracht.

Zelfs de postzegels zijn gepast.

Een klein zakje gemaakt van een bladzijde uit een tuintijdschrift bevatte een zelfgemaakte kaart met tekst, de buttons en het muntje.

Helemaal goed M. Dank je wel.

Een uitnodiging voor het jaarfeest van het Hospice. Een verjaardagskaart en een mooie kaart met een Ierse pelgrims tekst.

Tja en ook de rouwkaart van vriend Ton want zo gaat dat in het leven.

Zijn we weer thuis?

Zo gauw we op Schiphol stonden zijn we ‘thuis’. Alles wat Nederland maakt tot wat het is, zit diep in onze genen. Zit in het weefsel van ons denken en doen. De geuren, de kleuren, de kou, het donker, het geroezemoes in de Nederlandse taal dat ons omringt. 

Zo voelt de kou ook niet koud maar voelt het aan als een herkenning op de huid en eigenlijk geldt dat met alles om ons heen.

Eigenlijk missen we in Spanje niets van de dingen uit Nederland. Gewoon omdat het we het ‘niet willen missen’. Want ook wij hebben soms zin in een stuk pittige ouwe kaas. Of een patatje pinda. Spruitjes, rookworst, drop, speculaas. Daarnaast staat voordat we het echt gaan missen meestal al weer een bezoek aan Nederland in de planning om onze behoeften te bevredigen.

Dus stonden we op Sloterdijk al te genieten van een satekroket en een patatje mayo en vandaag......

Erwtensoep. 

En de samenzang met de alt van Zinco was de kers op de taart.

Met groeten Ton