De ontdekking van de kebabhemel

De zonsondergang gisteren was prachtig. 

Das ook leuk van een blog: laat een vraag vallen en er is altijd iemand die het antwoord weet. Soms ook denkt te weten maar samen komen we er dan wel uit.

De creepy boom die ik gisteren liet zien zou een Chinese vernisboom zijn. Dus ging ik op het www zoeken en ja, het klopt met het blad.

De eerste dag thuis staat in het teken van klusjes die of heel leuk zijn om te doen of die ‘echt’ moeten. De tweede dag komen er weer wat alledaagse dingen aan beurt.

Zo dweilde Rick de bovenverdieping en waste ik de auto, werden de slaapzakken door de wasmachine onder handen genomen waarmee de verplichte klussen klaar waren.

Op naar vrijwillige klussen.

Malle Pietje nam een half jaar geleden een rode kapotte pot mee naar huis. Maar wat doe je daarmee?

Ik had er een gewone plant met een binnenpot ingezet maar dat was een beetje armoedig.

Nu vond Rick dat de border bij de entree wel opgepimpt mocht worden. Daar haalde ik de oude en vermoeide rozemarijnstruiken weg en kwam nog wat mini Aloës tegen. Een soort dat eigenlijk te klein is voor een grote border. Een en een is twee dus die mini dingen gingen in de rode pot en zijn klein genoeg om ook door het gat te groeien.

Ook al geeft het kwik hier nog zonder problemen dertig graden aan, de herfst is aangekomen.

Er staan twee soorten druiven tegen de pergola. Van een soort verdorren de bladeren en vallen er dan af. De ander kleurt prachtig rood waarbij de nerven het langst groen blijven waarna ze afvallen.

Een ding was nieuw voor me.

Bij thuiskomst waren er bij verschillende potten aarde uitgehaald. Nu weet ik dat er vorig jaar een keer een grote pad in een pot zat die de aarde er gedeeltelijk had uitgegooid. Nu was dat niet alleen in een paar plastic potten gebeurt maar ook uit de grote blauwe containers die op het terras staan.

En die zijn toch best wel hoog voor een pad. De foto is trouwens van maart 2018.

Net zoals gisteren het verhaal van het brood bij de LIDL hadden we vandaag weer zo iets.

Sinds de wandeling heeft Kebab een wat meer prominente plaats in ons bestaan ingenomen. Rijden we door Torrox en wat zien we? Twee pizza/kebab zaken. Nog nooit gezien terwijl ze echt niet de afgelopen drie maanden geopend zijn.

Wonderlijk toch? Wel duidelijk dat we zien met onze hersenen en niet met onze ogen. Maar desalniettemin heel blij met de ontdekking van de Kebabhemel.

Maar geen kebab vandaag. Het is gewoon nog te lekker om weer zelf te koken. Bloemkool was het vandaag. En wat kan een mens daar blij van worden. Ik maakte er een curry van met kip. Eigenlijk wel met wat te veel vlees maar we vinden dat we daarvan nog wat mogen inhalen.

Wel was het vandaag de eerste echte suikerloze dag. 

Nu was de zonsondergang van gisteren al heel mooi maar die van vandaag overtreft het met gemak.

Ook is de pijnboom op de helling inmiddels zo groot dat hij deel uitmaakt van het landschap.

Met groeten Ton