Verwennerij

Van Cantiano naar Gubbio, 25 kilometer. 37394 Stappen.

Je kan natuurlijk wel roepen dat je niet in een matrimonio wilt slapen maar dan kan je dat in de ‘nieuwe’ kamer ook niet doen. Ook al stond er een eenpersoonsbed en een tweepersoonsbed. Dus sliepen we beiden in een bed. Ook wel weer eens lekker al die ruimte.

Om zes uur wakker. Maar omdat er geen tent is om in te pakken blijven we nog maar even liggen. Zeker ook omdat het niet helemaal duidelijk is wanneer de bar opengaat voor het ontbijt.

Ik heb eigenlijk helemaal geen zin om weer met die zak te slepen, hoorde ik ineens vanuit het bed naast me.

Ja ook vandaag staat er weer wat klim op het programma en ja, het zijn de laatste loodjes. Tenminste zo voelt het wel.

Maar wonderlijk genoeg geven die laatste loodjes ook weer energie want het is een prachtig stuk om te wandelen en het doel lonkt.

Om kwart over zeven stonden we bij de bar. Gesloten. Nu had een dame, wel behoorlijk mopperend, dat ook al tegen ons gezegd.

Tja. Als Italianen op Spanjaarden lijken komt er wellicht nog wel een kwartiertje bij.

Kunnen we dan maar niet beter gaan? Het loopt ‘s morgens vroeg nog zo lekker en ach, zonder dat koppie koffie en een croissant komen we ook wel in Gubbio.

Dus liepen we het plein over naar de weg die we moesten hebben. 

Toch keek ik nog een keertje om en zag uit een ooghoek een man naar de bar lopen.

Maar er loopt iemand naar de bar zei ik en met dat hoorden we de rolluiken opengaan.

Wij terug en toen we er waren stond de mopperige dame inmiddels al in het cafe.

De man achter de bar werd er niet vriendelijker door en deed stug zijn eigen ding. Het duurt nog een kwartier, baste hij ons toe.

Achteraf was het niet duidelijk dat wij de gasten van de BenB waren die hier het ontbijt zouden nuttigen. Beetje wonderlijk geregeld dus en wij hadden dat óók niet gezegd dus we wachtten wel een half uur voordat dat duidelijk was en we wat te eten kregen.

Wel heerlijke koffie en superverse brioches.

De vallei ging verder zoals we gisteren waren geëindigd. Mooi dus en nog zo heerlijk zondagsochtendsrustig. 

Ja, die ochtend rust en de belofte van de dag zijn echt jouw ding he, zei Rick en dat klopt. Net als lopen door het bos, oude bomen, beekjes, natuursteen huizen en nog een zootje van die dingen.

Vaak staan ze langs de weg: containers voor verschillende soorten afval. Soms zie ik dat alles keurig is gescheiden maar soms......

Zo wilde ik gisteren de verpakking van het ijs netjes in een van de bakken doen. Ik tilde de klep van de plastic container op en zag nogal ‘niet’ plastic.

Dus treuzelde ik wat en zei de eigenaar van de bar: gooi er maar gewoon in, het hoeft niet zo specifiek.

De route was voor het grootste deel mooi, in mijn ogen dan he.

Vlak na deze foto moesten we drie kilometer langs de snelweg omdat er gewoon geen ander pad was.

Maar met dit soort wegen ben ik helemaal tevree.

Maps.me doet het voor het grootste deel helemaal goed. Toch blijft waakzaamheid geboden vanwege het soort wegen en de stijging die er soms in een traject zitten. Soms is er een alternatief dat niet wordt gegeven. Zelfs als je al op het alternatief zit.

Bijna bij de pas aangekomen wilde Maps dat we via kleine paadjes verder omhooog zouden gaan om later via steile geitenpaadjes naar Gubbio af te dalen.

Maar hier ligt ook nog de oude weg, zei Rick, wat is daar mis mee? We zagen af en toe tegemoet komende fietsers en een paar auto’s. We besloten toch de weg te nemen maar Maps weigerde de route aan te passen. Pas na een half uur gaf het zijn verzet op en werd de nieuwe route gemaakt. 

Waar Maps eerst berekende dat we drie uur zouden doen over zes kilometer, deden we nu twee uur over zeven kilometer.

En zeg nou zelf: prima weggetje toch.

We kwamen dan ook fris in Gubbio aan en op tijd voor de lunch.

Vandaag bereikten we dus Gubbio. Maanden, wat zeg ik, zo gauw we het plan hadden om naar Rome te pelgrimeren, leefden we juist ook hier naar toe.

Als jullie naar Rome wandelen, zijn jullie hartelijk welkom om bij ons te logeren, schreef blogvriendin Emie van Wonen in Caldese.

Er was dus al regelmatig contact over hoe dit te regelen en de vermoedelijke tijd van aankomst. Al snel werd de overnachting twee nachten zodat we zouden kunnen uitrusten en’de was in de machine’.

En ja, je kan alles plannen maar niet alles vooruitzien. Inmiddels zijn wij in Gubbio en is Emie met echtgenoot onverwachts in Nederland omdat de gezondheid van haar vader verslechterde.

Hierover hebben we natuurlijk verschillende keren contact gehad: wat nu?

Hebben Adri en Emie geregeld dat we kunnen logeren bij hun Italiaanse buren. Die hebben een agriturismo waar we twee nachten mogen verblijven en omdat het een behoorlijk stuk van de stad is zitten we ook nog eens in ‘vol pension’.

Hoe heerlijk is dat?

Dank Adri en Emie.

Middeleeuwse stad met zicht op de bergen waar we komende nachten gaan slapen.

Leuk om te zien hoe de huizen door de eeuwen heen zijn veranderd in plaats van gesloopt te worden.

Maar ik ben van orbi en vind zo’n weggetje de stad uit eigenlijk tien keer mooier dan de stad.

Aan het begin van de weg de bergen in belden we de agriturismo. 

Ja jullie zitten op de goede weg, zei Lucio, en naar de top is het 3,5 kilometer.

Nu ligt de agriturismo vier kilometer van de route af dus zeiden we op een gegeven moment tegen elkaar: als we een lift kunnen krijgen nemen we hem aan.

Komt ons een auto tegemoet, rijdt ons voorbij, draait om en stopt naast ons.

Hello I am Lucio.

Hoeveel goedheid kan een mens aan per dag?

Dus zitten we als enige gasten bovenop de berg omdat de B&B het seizoen heeft afgesloten en pas weer open gaat met de truffeljacht in oktober.

Hebben we een zeer aanhankelijk buurhondje.

Een heerlijke kamer en eten we vanavond gnocchi met truffel.

Hier zitten twee zeer dankbare pelgrims 

Met groeten van Ton.