Leugentje om bestwil

Van Fermignano naar Cantiano, 29 kilometer. 44320 Stappen.

Week 11.

Nooit wandelden we langer en meer kilometers dan deze tocht.

Japan had 60 wandeldagen maar 1400 kilometer.

Nu 62 dagen en 1727 kilometer. Dit is zonder de Nijmeegse.

De vermoeidheid is eigenlijk weg. Maar het lijf voelt wel anders aan. De botten in onze voeten voelen gewoon wat beurs. Overdag voelen we dat niet maar wel als we rusten of in bed liggen.

Ook de schouders zijn pijnlijk. Ik denk dat dat niet alleen van het gewicht van de rugzak komt maar ook door eenzijdig gebruik. De benen doen het werk en die armen bungelen wat mee. Bijna gelijk kangoeroes.

Er zitten eeltplekken op de heupen waar de band van de rugzak drukt. Trouwens net als op de schouders waar het vel ruw is. 

We roepen het geregeld: wat moet het voor vrouwen toch onprettig zijn om een bh te dragen. Wel in de wetenschap dat de 11 kilo die wij meetorsen, de vergelijking wat mank doet zijn.

Anyway, we gaan gewoon nog een week of twee door want was het vandaag weer een prachtige route.

Vanmorgen om zeven uur op pad. We kregen van Matteo nog wel ‘a bread’ mee. Gemaakt met druiven. Wat een aardig gebaar.

Dank Matteo.

En met de zon die de aarde oranje kleurt kan de dag al niet meer stuk. Het rook fris en het was nog heerlijk koel. Zeker dat laatste was wel prettig want we begonnen met een klim. Gelukkig niet zo steil maar wel lang.

Om acht uur zit de klim er voor het grootste deel op en lopen we even op gelijk terrein.

Het brood van Matteo lokt en dus nemen we pauze. Maar het was geen ‘brood’ het was gewoon een heerlijk stuk druiventaart. Heerlijk.

Ik vroeg gisteren aan de gastheer wat de naam Cornacchia betekende. 

Kraai, was het antwoord.

En toen we de taart oppeuzelden vloog er een kraai rond de eeuwenoude eikenboom waar we onder zaten.

Zo boven op de berg was het hemels en keken we het naastgelegen dal in.

Hier wil je wel een daggie lopen.

Op dit moment wisten we dat nog niet maar bij de pijl is het dal waar we later doorheen zouden lopen.

Na nog een stukje klimmen begonnen we aan de afdaling via dit soort paadjes. Helemaal leuk tot ze voor mij wel heel smal, steil en stenig werden.

Maar we kwamen zonder kleerscheuren in het dorp onder aan de berg uit waar ik deze gele leukerds zag en we lekker een pauze met koffie met een broodje namen.

Het dorp uit zagen we een veelzeggend bord.

Wij namen de linker afslag.

Na de klim en afdaling zouden we 19 kilometer langzaam stijgen. Het was iets meer dan vals plat en gelukkig werd het in de loop van de ochtend zwaar bewolkt. Nou uh, meer hebben we er niet gezien en werd het toch gewoon dertig graden.

Wel kwam er een vrachtautootje achter ons die stopte. 

Ah, pelegrinos, zei de man die uit de auto stapte en op ons afliep.

We hadden een meer dan leuk gesprek. Niet dat hij nú op pelgrimspad was maar elk jaar liep hij wel ergens een stuk.

Het is verslavend he, zei hij.

Hij was wel jaloers dat wij drie maanden hadden om te lopen. Hij moest nog werken kon niet langer dan een maand per jaar lopen. 

Kill me, zei hij met Italiaanse pathos, nadat we vertelden dat we ook in Japan hadden gepelgrimeerd.

Hij gaf ons nog tips voor accommodaties en had zelfs een adres voor vanavond maar we hadden al een kamer geboekt.

Moreno en ik. Ja ik heet Moreno, er stroomt beslist wat zwart bloed in mijn aderen, zei hij nog.

Het dal was prachtig en we liepen over ‘de oude weg’. Die liep paralel aan de nieuwe snelweg maar was nagenoeg zonder verkeer.

De rivier liep ver in de diepte maar kwam langzaamaan steeds hoger en ineens...

Allemaal plekjes waar mensen zaten en zwommen. De man die in het water ligt sprong net van een rots af. Op de foto zag ik pas de cirkel in het water.

Indrukwekkende uitzichten.

Nee, 19 kilometer lang was er voldoende te zien. Inclusief een Romaanse brug met daarnaast een bar, waar we een lekker ijsje aten.

En dan nog maar even terugkijken.

Inmiddels ingechecked in La locanda de Brolio waar de knul die ons rondleidde schrok dat we twee mannen waren en de kamer een Matrimonio had, een tweepersoons bed en vroeg of we niet twee eenpersoonsbedden wilden. We vonden het een piepklein kamertje en onder het mom dat we niet in een matrimonio wilden slapen, hoopten we op een andere kamer kregen die lekker ruim was. En dat hebben we.

We zitten nu aan de straatkant waar het Spaans uh, Italiaans druk is.

Morgen wordt het ontbijt geserveerd in een cafe aan het plein want eigenlijk is de boel, BenB en bar, gesloten wegens vakantie.

Na de dagelijks verzorging en de was even naar de supermarkt. Rick draait de buitendeur op slot en we lopen weg. Nadat we met de boodschappen terugkeerden kregen we de deur niet meer open. Beetje trekken, beetje duwen, maar de sleutel wilde niet omdraaien. Nog wat harder aan de klink trekken en ja, daar staat Rick met een losse klink in zijn handen. Komen er twee dames aan die zeggen dat het de verkeerde deur is waar we aan staan te morrelen. Het is de deur ernaast. Gelukig had Rick de klink net weer teruggeduwd.

Je maakt wat mee.

Met groeten Ton