Nog drie dagen

Van Narni naar Magliano Sabina, 33 kilometer. 52140 Stappen.

We waren gistermiddag al om 14.00 uur in de agriturismo. We voelden ons eigenlijk niet welkom. We vroegen om oude kranten om in onze schoenen te proppen, maar die kregen we niet. Wel kregen we een stuk keukenpapier maar dat was net voldoende voor de neus van één schoen. Geen water of koffie aangeboden slechts een sleutel en de aanwijzing: kamer due. Ook op de kamer was helemaal niks.

Toen Rick later ging betalen, wat alleen maar cash kon, wat we natuurlijk ook stom vonden, vroeg ze of we zoet of zout bij het ontbijt wilden.

Nou, ik houd me hart vast wat we morgen krijgen, merkte ik later zurig op.

De supermarkt ging pas om 16.00 uur weer open maar die lag twee kilometer verder. Daar hadden we na een toch wel wat verregende dag geen trek meer in. Gelukkig hadden we nog wat brood met smeerkaas en wat pinda’s. 

Maar we voelden ons eigenlijk een beetje verloren in het hotel waar niets gebeurde en vonden de dame gewoon niet aardig. 

Ze maakt er niks van, vonden we.

Oei, dacht ik vannacht toen ik even wakker was, deden wij eigenlijk wel aardig? Het universum werkt echt zo dat je krijgt wat je uitstraalt.

Hoe kwamen wij eigenlijk aan gistermiddag, vroeg ik Rick vanmorgen.

Hoezo?

Nou, we zitten de eigenaresse fout te maken dat ze niet aardig is maar ‘hoe waren we zelf?’

Jij zat te mopperen dat de agriturismo zo slecht bereikbaar was, zei Rick en het was net gaan regenen dus ik denk dat we ook niet direct heel blij en in voor een leuk gesprek waren.

We hadden dus beslist zelf een aandeel in hoe de dame reageerde naar ons toe. We hebben haar eigenlijk ook geen kans gegeven was onze conclusie.

Dus vanmorgen met het ontbijt zetten we onze vooringenomenheid weg (eigenlijk zou het beter zijn om op de aankomst terug te komen, maar dat zou niet meevallen in ons Italiaans).

Toen we de eetzaal binnen kwamen, was ze net bezig met de spullen klaar te zetten. We groeten haar vriendelijk en dankte haar dat we al om zeven uur konden ontbijten. 

Meteen kregen we een een brede lach en vroeg ze of we lekker hadden geslapen en niet wakker waren geworden van het onweer en de regen. Er ontstond meteen een gesprekje in drie talen over onze tocht en ‘bravi’ en ‘buonno camino’.

Ze stalde een keurig ontbijt buffetje uit met drie soorten heerlijke ham en kaas, allerlei zoetigheden en verschillende soorten yoghurt waar ik die met pistachio nam.

Ook stond er een zelf gebakken taart die heerlijk was en toen ik de dame daarover een compliment maakte kreeg ik meteen een tweede cappuccino.

Kijk zo werkt je eigen gedrag door in dat van een ander.

We gingen met een totaal ander gevoel op pad als waar we gisteren mee aankwamen.

Anyway, wat ging het vannacht te keer met de regen en onweer. Gelukkig was het droog toen we wakker werden en ik uit het raam keek, maar het voorspelde niet veel goeds. Buienradar meldde trouwens ook dat het vanmiddag weer zou regenen.

Eenmaal op pad zagen we toch nog even de zon die wat Jacobsladders maakte.

Rick had gezien op Maps dat door de kloof een voormalig spoorlijntje liep dat nu een fiets/wandelpad was.

Aan het begin stond dit ingestorte viaduct. Best imposant. 

Het schilderij op het infobord laat het beter zien.

Prachtig gebied en heerlijk rustig. We hoorden zelfs weer eens wat vogelgefluit.

Ook tunnels ontbraken niet en de rivier sukkelde links van ons langs. Na vijf kilometer was een brug die we over moesten om naar de andere kant te komen. Daar zou een pad zijn over de bergrug. Het pad zou ons enkele kilometers lopen schelen en ja: daar hadden we er deze keer een klim voor over.

Maar welk pad? Er is geen pad. 

We gingen het vragen bij een van de bewoners. Aardige man maar die wist het niet precies, maar nam ons mee naar een van zijn buren.

Ja, zei die buurman, het pad is er en het is goed beloopbaar, maar ik ben er al een paar jaar niet meer geweest.

Op aanwijzingen konden we het vinden, maar het was voor ons teveel overgroeid en na een half uur klunen en glibberen gingen we terug en besloten we verder over het spoorlijntje te gaan.

Daarmee werd de route wel anders dan gepland. Gelukkig is het dan wel weer zonnig.

Het werd sowieso een dag van klimmen, zoeken en glibberen door de natte klei. Over berg en dal, weiland, pad en boerenerven. We zitten nog steeds in heuvelachtig gebied en moesten een paar keer een dal door en een ruggetje over en dan kom je door agrarisch gebied.

Dit vond ik nou weer leuk: een olifant bovenop een hekpaal van een een weide. Op het oor van de olifant zit een spin.

We hebben te maken met gras paden en omgeploegde velden.

En Rick zakt ergens in een laag modder. 

Dat het hard heeft geregend vannacht was aan alles te merken vandaag. Zelfs de wegen met het witte steenslag waren zacht. Op asfaltwegen lagen dikke slierten door het water meegesleurd zand en we zagen stroomgeulen die van het land afliepen.

Zo rond 16.00 uur kwamen we op de berg aan waar ons slaapdorp ligt.

Als ik het dal inkijk zie ik overal plassen op de velden.

Ja, zei de man van het hostal: het heeft gisteravond zo hard geregend als ik nog nooit heb meegemaakt.

Dat verklaarde ook meteen waarom ik drie uitgespoelde Herfsttijlozen op de weg zag liggen, die ik natuurlijk meenam.

We slapen in een voormalig klooster en hebben een heerlijke ruime kamer.

Alle bemodderde broeken en schoenen zijn schoon en hangen en staan in de drogende wind van de ventilator. 

We hebben nog drie wandeldagen nodig om in Rome te komen heeft mijn routeplanner berekend en die heeft net in Rome een accommodatie geboekt.

Met groeten Ton