Zevenduizend heuvelen route

Van Aachen naar Düren, 33 kilometer. 13109 Stappen.

De kerk krijgt in Duitsland geld van de belasting. Iedereen betaalt een kerkbelasting tenzij je meldt dat je geen geloof hebt. Of zo iets.

Bij de zusters zag het er dan ook allemaal spinc en span uit. We werden zeer vriendelijk welkom geheten en kregen meteen koffie en een schaal met grote stukken taart. “Jullie zullen wel hongerig zijn.”

Niet omdat we pelgrims zijn hebben we honger, we kunnen altijd de hele dag wel eten, lees snoepen. 

Op een van de laatste logeeradressen stond een weegschaal. We waren beiden 2 kilo aangekomen. Nu hoeven we niet af te vallen maar aankomen is beslist niet nodig. Dus laten we nu tenminste een snoepmoment per dag voorbij gaan. Welke?

Maar je kunt de gasvrijheid niet altijd afslaan dus aten we een heerlijk stuk kwarktaart tijdens het invullen van de papieren.

Het gebouw is gigantisch. Onze kamers, ja we slapen voor het eerst apart sinds jaren, zijn in het witte deel aan de overkant. 

Het was heet en zelfs ik deed een korte broek aan om stad in te gaan. Toen we langs de betaalzuster kwamen herkende ze ons direct als pelgrims. Ik zie pelgrimsvoeten, riep ze uit terwijl ze naar mijn afgeplakte teentjes keek.

Mijn lijden werd niet beloond met een korting.

Vanmorgen om vijf uur op. Eerst lekker ontbijten en de straat op.

Een stad uitlopen is meestal alleen rond het centrum leuk. Zo gauw je in de buitenwijken komt wordt het vaak armoedig. Ook in Aken. Veel leegstand en rommel op straat. Dat het plastic ophaaldag was deed daar geen goed aan. Was wel aangenaam verrast te zien dat er aan afvalscheiding werd gedaan.

Na anderhalf uur het eerste groen.

Twee en een half uur later waren de yoghurt en het fruit wel opgebruikt. Tja, wat doe je dan als je honger hebt? Een ontbijtje. Lekker en de plek leuk dus zaten we er een uur.

Tijdens de Nijmeegse is de derde dag het zwaarst vanwege ‘de zeven heuvelen’. Nu hadden we er gisteren in Nederland op de Brunsummerheide al minstens tien en vandaag zijn we verder gegaan met de zevenduizend heuvelentocht. Tja, als je Europa doorkruist loop je zo ongeveer over elke kreukel die het continent rijk is.

Duidelijk is het dat ik wel wat van overdrijven houd.

Hoe lieflijk zijn de bospaden met de vlekken zonlicht, de schakeringen in het groen, het gefluit van vogels en het gekabbel van de beek.

Tot je de bocht omgaat en ineens weer beseft dat we door het Ruhrgebied gaan. (Kreeg een reactie met de info dat het Roergebied veel noordelijker ligt. De fabriek op de foto is een elektriciteitscentrale. Dank Inge.)

Dat deden we met opzet omdat de mooie route ongeveer 20 km door het bos zou gaan zonder dorpjes waardoor we al het drinken en eten zouden moeten meenemen. Ook zou die zo ongeveer over de berg in het achterland gaan.

Zie jij het voor je om met tien liter water te gaan sjouwen?

Nee. En tien liter water en frisdrank hebben we gezamenlijk wel opgedronken (we plasten 300cc).Voor water belden we aan bij huizen en kregen dat steeds met een vriendelijke glimlach en een praatje.

In het plaatsje Langewehe kochten we in de supermarkt een berg drinken, yoghurt en fruit en spraken er een oude dame die elk jaar, al meer dan 50 jaar op vakantie gaat naar Den Helder en dan in De Donkere Duinen logeert.

Ook kreeg Rick de toegangscode van mijn telefoon toegestuurd door de gastvrouw/ beheerster.  De gasten die in ons appartement verblijven gingen vanmorgen al naar huis omdat daar waterschade was ontstaan. 

In al de jaren dat we verhuren is dit de tweede keer dat mensen eerder naar huis gaan.

De 13109 stappen zijn zo vanaf 13.00 uur.

Toch bleven we dorst houden net als dit veld met suikerbieten.

Ook hier werden we herkend als pelgrims. Door een Italiaan. Het werd een geanimeerd gesprek maar wel wat moeizaam omdat hij, nadat wij verteld hadden wat Spaans te spreken, in het Italiaans wilde praten. Het werd zodoende een mix van Spaans, Italiaans en Duits.

Oei, hier had ik het even lastig om het humeur op orde te houden. We lopen langs een meertje en, zei ik tegen Rick, ik ga beslist even zwemmen. Maar er waren geen toegangs plekken naar het meer. Alleen bosrand. Wel hoorden we mensen in het water. En ineens waren we voorbij het meer.

De toegang is anderhalve km verder en je moet toegang betalen zeiden een paar jongens die we tegenkwamen.

Groarrrrr.

Wel een mooi pad.

Nog een keer de Ruhr, we zijn nu vlakbij ons overnachtingsadres.

Rick belde vanmorgen met het Centrale parochiebureau van Sint Lucas en er is een pelgrimsonderkomen in de Anna parochie.

Daar zitten we nu en luisteren naar het gebeier uit de kolossale toren. Een prachtig sonoor geluid maar vraag me wel af hoe dat vannacht gaat.

We kregen een warm welkom en een uitgebreide rondleiding. Er is een pelgrimsruimte, mooi sanitair en een keuken. Morgenochtend moeten we na 8.00 nog een stempel in het paspoort scoren. Het stempelkussen was vanmiddag onvindbaar (geklaut=gepikt)...

Wat willen we nog meer?

Met groeten Ton