Mislukt

Als alles klaar is kan je sterven..

Aangezien ik 95  wil worden met mijn eigen tanden, die staan dan voor een goede gezondheid, zorg ik ervoor dat ik dus niet klaar ben voordat ik 95 ben.

Dus....... een nieuwe klus in de tuin.

Het terras onder de Acacia is het heerlijkste plekje om te zitten en daarom ook het meest gebruikt. Prachtig uitzicht, schaduw tijdens de grootste hitte van de zomer en vaak een windje dat opstijgt langs de flank van de berg. Hoe lekker wil je het als Nederlander hebben?

Nou ja, het kan lekkerder. De opstijgende wind voel je het best aan de rand.

Ik stelde Rick vorig jaar al voor om het terras wat meer te laten uitsteken maar die was tevreden zoals het is. 

Maar door het maken van een keermuur, ik ben er gek op, kunnen we langer van de schaduw van de boom genieten en hebben we meer het gevoel om in een adelaarsnest te zitten en vangen we meer wind. Genoeg voordelen om mijn tevreden man enthousiast te krijgen. Maar dan noemen we het voortaan niet meer het Acacia terras maar Balcon de Torrox. Daar was ik meteen voor te porren want Berchtesgaden was als naam al eens gevallen maar dat was meer in het algemeen vanwege het uitzicht.

Eerst maar eens kijken wat een uitbreiding zo’n beetje zou opleveren. Een meter ongeveer. Voldoende om de werkzaamheden te starten.

En zo zag het er donderdagmiddag uit.

Vrijdagmiddag was ik op hoogte maar daarvoor moest ik wel stenen halen ergens bij een aardverschuiving langs de openbare weg. 

Maar oei, dat is het nadeel van het lezen van Het verborgen leven van bomen: het doet gewoon pijn om het terras te veranderen. De wortels van de boom zijn volledig door het anti worteldoek gegroeid en moest ik met bruut geweld lostrekken en later de wortelresten van de boom afknippen.

Ook zag ik een probleem dat zich vaak voordoet bij pot gekweekte bomen. De wortels draaien in de pot rond en knellen later de dikker wordende stam af. Ook al verwond je een boom met het afknippen van wortels leek het me toch beter om deze ronde stam gedraaide wortel af te knippen onder het mom van zachte heelmeesters.....



Als Jantje Ongeduld wilde ik het natuurlijk afhebben gisteravond maar dat ging niet lukken. Ik was behoorlijk gesloopt en het leek me beter om zaterdag verder te gaan. De beslissing werd ook wel een beetje afgedwongen doordat ik antiworteldoek te kort kwam.

Anyway, zo lag het er gisteravond bij.

Vanmorgen verder. Eigenlijk nog maar een beetje werk. Worteldoek op maat knippen, grind uitharken en de laatste rand plaatsen. 

En zo ziet het er nu uit.

Maar is dit wat ik me er van had voorgesteld?

Uh, eigenlijk niet.

Ik had bedacht dat we samen tussen de boom en de rand zouden kunnen zitten voor het ultieme ‘op de rand van de wereld’ gevoel.

Het nieuwe stuk is te smal. Dat speelde me al parten met het leggen van de laatste rand met stenen: ik stootte steeds met mijn achterwerk tegen de boom aan.

Nou ja. Meestal zit Rick alleen op het Balcon de Torrox en dan kan ie prinsheerlijk op het randje zitten.

Zitten we er samen dan zitten we ongeveer op oude plek.

Met groeten Ton