Boro

Waar blijft nou die regen?

Denk ik eens origineel te zijn.

Maar dat kan niet zomaar.

We zaten er gistermiddag al klaar voor ook al viel er geen spatje. Maar warempel; vanmorgen zag ik toch een paar miniplasjes op het terras.

Vandaag gaat het echt los hoor, zei Rick. Volgens de buienradar gaat het om 11 uur beginnen.

Dus stond alles in het teken van een binnenklusjes-, koffie en chocolademelk op bank-  en pannenkoekendag.

Het bleef dreigend maar droog.

Vannacht was ik om 4 uur even wakker omdat ik uit een soort nachtmerrie schoot waar Patty Brard in voorkwam. Ik probeer al een paar weken om lucide te dromen, zodat je tijdens je droom beseft dat dit een droom is, en ik weet niet of dit nu lukte maar ik dacht: ik heb geen zin in Patty en werd wakker.

Wel lag ik toen een tijdje wakker en dan krijg ik soms ideeën. 

Sinds ik mijn kleding bij Rataplan koop kan ik niet al te kieskeurig zijn. Als iets me past en de kleur is goed koop ik het. Soms zonder eigenlijk echt goed te kijken. Dus toen ik thuiskwam met onderstaande broek zat er een slijtgat op de knie. Nu loopt de helft van de wereldbevolking in lompen. Een deel vanwege pure armoede en de rest omdat het mode is. Het zou mijn moeder een gruwel zijn en ik ben er eigenlijk ook niet echt van gecharmeerd. Voel me er soms toch wat armoedig in. En ik vind mezelf te oud om met de lompenmode mee te doen.

Laatst las ik van de wabi- sabi methode om kapot aardewerk te repareren. Als ik dat nu eens zou toepassen op dat gat in mijn broek, dacht ik terwijl ik Patty probeerde uit te drijven.

Het was het eerste, na het aansteken van de kachel, dat ik deed. Een glimmend oranje kleurig stukje stof uitgezocht, vast gespeld en met het vrijesteek naaivoetje de boel vastgezet.

Ik ben helemaal tevreden met het resultaat ook al liep de hand- voetsnelheid nog niet helemaal synchroon.

Nu je toch bezig bent. Zou je mijn skibroek kunnen innemen?

Tuurlijk. Ik stik gewoon een dubbele naad aan de achterkant. 

Nu hoor ik mijn moeder zeggen: Dat kan niet zomaar.

Maar mijn moeder is niet meer en.... zei Rick: iedereen ziet er uit als een malloot in ski kleding.

Dus hop met de geit.

En dan blijken moeders, zelfs vanuit het graf, gelijk te krijgen. Het ziet er niet uit. Er zitten teveel lagen stof op elkaar dus wilde de naald er niet doorheen. 

Haal dan wat van die lagen weg, opperde Rick.

Maar dat kan niet zomaar. Oei, wie citeerde ik hier? 

Dus begon ik toch maar met het slopen van de band maar het bleef modderen. Na tien keer proberen werd ik toch wat mopperig. (beetje eufemistisch gezegd) Tijd voor een rondje tuin om af te koelen.

Morgen verder.

Tijdens het schrijven van het blog wilde ik even opzoeken hoe die Japanse reparatietechniek precies heette. Beetje DuckDuckgoën en wat kom ik tegen?

Het op Japanse wijze herstellen van kleding heet Boro. 

En ik maar denken dat ik een origineel idee had.

Met groeten Ton

Hoor de wind waait

Ze doen het echt ook al krijg ik het niet op de foto. De vogeltjes halen de nectar uit de bloemen van de Aloë.

Het is al dagen niet mijn weer: storm. Ik word er gewoon onrustig van, zeker als ik binnen zit en de wind aan het huis hoor trekken. Wel is duidelijk dat de schoorsteen stevig vast zit en dat is dan ook wat waard.

Eigenlijk is het beter om gewoon buiten te zijn en wat in de tuin te doen. Dus heb ik al het hout van de Olijfbomen die ik twee jaar geleden snoeide in stukken gezaagd. Omdat het me ondoenlijk leek om dat allemaal met de hand te zagen, heb geen kettingzaag, bleef de klus liggen. Maar met de kachel geïnstalleerd moest het er nu van komen. En om het mezelf makkelijk te maken gebruikte ik de decoupeerzaag.

Dus na twee jaar tegen een stapel takken te hebben aangekeken is het nu netjes en ruim. Wel zie ik dat er een stukje, het laatste, van de stenenrand aangepakt moet gaan worden. 

De groene struiken zien er wat aangevreten uit maar vorige week zaagde ik er een paar stukken uit om vanuit de slaapkamer weer wat zicht op de opkomende zon te hebben. Vanuit dit standpunt trouwens slecht te zien maar achter de Yucca zit een groot gat.

 

En dan is het wel een rijk gevoel om drie kuubszakken vol met olijfhout uit eigen tuin te hebben.



En hier doe ik het voor.

En het is eigenlijk ook nodig want het is, met 16 graden, al een paar dagen wat frisser. De zonsondergang is dan ook wat kleurloos door de 
aankomende voorspelde regenwolken maar dat neem ik voor lief. Ten eerste dat er broodnodig regen nodig is en ten tweede de afgelopen dagen zijn we meer dan verwend met prachtige zonsondergangen.

Gisteravond.

Zondagavond.

Vorige week vrijdag.

Vorige week donderdag.

20 Januari.



19 Januari.

Met groeten Ton

Kop in het zand

Het grijze blad van de olijfboom schitterde als zilver in de zon.

 

Een witte deken bedekte de Mediterranee terwijl De Klompen in de zon lagen.



Maar toen hadden we het idyllische wel gehad gisteren.

Wat loopt het toilet langzaam door, zei Rick toen hij de kamer binnen kwam. Ik nam het ter kennisgeving aan waarna het leven gewoon door ging want ik heb dan niet meteen zin om me daar in te storten. Liever werkte ik de afgezaagde dennentakken weg. Heerlijk om de kop nog even in het zand te steken ook al knaagt er iets.

De kleinste takjes met de naalden knipte ik van de takken af en de wat dikkere kale takjes knipte ik in korte stukjes en legde die als mulch in een border. De dikke takken zaagde ik op lengte voor in de kachel. Kijk daar kan een mens heel tevreden over zijn.

Toen ik iets later de takkenschaar en zaag wilde opruimen zag ik nattigheid op het oprijpad. Oei, nu is er geen ontkomen meer aan, uit de afvoerput stroomde een dun straaltje water en dat kan alleen maar betekenen dat de afvoerpijp naar de septictank verstopt zit.

Put open. Staat tot de rand vol. Ik heb geen zin in vuile handen dus pak ik een schoffel en een slang en wroet net zolang tot de slang in de afvoerpijp zit. Maar na een meter of vijf zit er een verstopping die van geen wijken wilde weten.

Tja. Zaterdagmiddag een uur of vier. Op die tijd komt er niemand meer de berg op om een vies klusje te doen. Wel zegde Eduardo, onze Spaanse loodgieter, toe om vandaag langs te komen. Kijk daar hebben we wat aan. 

Maar Malle Pietje is niet voor een gat te vangen. Die legde een hevel aan om het meeste water uit de put weg te laten lopen. Dat werkte wonderlijk goed en zo konden we toch kort douchen en wat water gebruiken tijdens het koken en afwassen.

Voor een plasje en meer is er, wat lager in de tuin, een mooie zilverglinsterende struik die voldoende privacy biedt en volgend jaar waarschijnlijk een vracht aan olijven oplevert.

Vanmiddag kwam Eduardo en met een half uurtje was het probleem opgelost.

Met groeten Ton

Elluk voordeel...ja jaaa

De afgelopen dagen stond de windmachine op standje sterk en wind en ik zijn geen goede combinatie. Dus zat ik meestentijds binnen, lekker bij de kachel want de temperatuur lag ook wat laag.

Natuurlijk was ik buiten voor een foto van een mooie zonsopkomst.

Het gebeurt niet zo vaak dat ie zo lila roze is.

En de ondergang ging gepaard met een grote oranje krans.

Ook was ik alert op Venus en Jupiter. Normaal gesproken ben ik vroeg wakker en lig dan heerlijk in mijn bedje naar buiten te kijken. En wat me opviel is dat die planeten na een paar dagen ineens heel anders ten opzichte van elkaar staan. Het universum in werking.

Beide foto’s zijn gemaakt om 8.47. De bovenste op dinsdag en de onderste vandaag.

Morgen wordt het 20 graden, zei Rick. En wat was het vandaag heerlijk. Een warme dag volgens de Nederlandse norm, Spanjaarden lopen gewoon met een dikke jas aan, zonnig en.....geen wind.

Tijd om weer eens in de tuin aan de slag te gaan. Water geven, onkruidjes uittrekken, knoflookwater op de jonge uitlopers van de sinaasappelboom spuiten, een paar kruisende takken uit de Algarobboboom knippen, wat p.....Zeg uh wanneer wil je de Pijnbomen snoeien?

He?

Je zou toch in het voorjaar wat van de onderste takken van de Pijnbomen afhalen.

Tja, ik woon hier niet alleen dus.....zaagde ik in overleg voldoende takken weg om het contact met de omgeving te herstellen maar wel met de luwte in het achterhoofd.

 Van uit de luie stoel is er weer  zicht op de ondergaande zon.

En wat licht de Oost-Indische kers ineens prachtig op in de laatste zonnestralen.



Het zicht op de vuurpijlen en de Maroma op de achtergrond is niet veranderd na de snoeipartij.

En voor het eerst aten we dit jaar ons diner buiten op het terras ook al werd het wel meteen koud nadat de zon onderging.

En dan zit er wel een nadeel aan zo’n warme dag: het is 21 graden in huis dus de kachel wordt niet gebrand.

Met groeten Ton

Johannes Marinus

Vandaag honderd jaar geleden werd mijn vader geboren. Inmiddels 15 jaar overleden en elke 23 ste januari is ie even ingedachte. Trouwens niet alleen dan.

Wij kijken altijd naar het half acht journaal en dan check ik van tevoren regelmatig of het al tijd is, vaak staat er dan 19 uur 19 op het scherm en is er de gedachte aan zijn geboortejaar.

Dit is de oudst bekende foto. Het gebouw is Cafe Het wapen van Egmond in Egmond binnen. Meteen ook het dorp waar hij zich zijn hele leven mee verbonden voelde.

Er waren veel Van der Molentjes in Egmond-Binnen en dan was een bijnaam wel makkelijk. Die van Johan werd Wolletje vanwege zijn kroeshaar. Hier waarschijnlijk lekker kort opgeschoren en onder de pet gestopt. Als ik  als kind moest uitleggen ‘van wie ik er een was’ was Wolletje altijd voldoende.

De hele dag hingen er donkere wolken boven ons hoofd.

Maar wonder boven wonder bleef het zonnetje er de hele dag onderdoor schijnen.

Met groeten Ton

Lens

Een paar weken geleden keek ik naar een aflevering van Kunstuur. En ook al noem ik mezelf een cultuurbarbaar, ik kon mezelf helemaal vinden in de woorden van Erwin Olaf.

Hij maakte een aantal jaren geleden een serie portretten van mensen die in gigantische torenflats in Shanghai wonen en vertelde over de eenzaamheid die op de foto’s duidelijk te zien was. Mensen die boven elkaar wonen, kennen elkaar niet zoals mensen die naast elkaar wonen. In flats hebben mensen alleen nog de lasten van elkaar zoals lawaai en vieze liften. Hij noemde dit het leven van ‘het verpleterde individu’. 

Mooi gezegd. We zijn als mens niet gemaakt om zo te leven.

Ik ben niet gemaakt om in een betonnen doos te wonen en de voeling met moeder aarde en universum te ontberen. Hier vind ik het heerlijk. En dan bedoel ik niet persé Spanje maar het leven op het platte land ook al is dat hier nogal on-plat. Ik zie de maan en de sterren, ik ruik de aarde en voel de wind, ik tuinier, hak hout en stook mijn eigen kachel en ga s’avonds voldaan en prettig vermoeid naar bed.

Word blij wakker als ik elke morgen zo rond een uur of zeven Venus en Jupiter mijn blikveld zie binnenschuiven.

De foto is trouwens van 7.45 want eerder kreeg ik niets op de digitale plaat.

Waar ik ook van geniet zijn de wolken. Met een koude bovenlucht ontstaan lenswolken en vanmorgen waren ze er weer.

Bovenstaande zijn om half tien gemaakt. 



Deze is van 13.00 uur. Vanmorgen kleurden ze niet oranje maar op 10 januari 2017 waren ze wel heel spectaculair.

Met groeten Ton

Schuchter

Moet je de wekker nog zetten, vroeg Rick gisteravond.

Maar nee. Als je wilt, word je wakker op de tijd waarop je je instelt. Dus werd ik om om 5.45 wakker om het begin van de totale eclips te zien. Nu kwam dat niet helemaal uit want het tijdschip van de totale eclips was hier net iets later. Gelukkig was het kristal helder en kon ik het schouwspel goed volgen.

Ik ging drie keer uit bed om de verschillende stadia van de verduistering te zien. Na de tweede keer dat ik weer in mijn bedje lag zag ik een paar keer een lichtflits. Kon niet zien waar het precies vandaan kwam dus ging ik toch ook daarvoor mijn bed uit. Eenmaal buiten zag ik in de richting van Motril een keer of vijf  een grote flits als van een explosie. Later op verschillende nieuwssites gekeken maar heb niets kunnen vinden.

Foto’s van de verduistering zijn niet gelukt maar deze, vlak voordat la Luna toch nog lekker licht oranje onderging is ook mooi.

En dat vind ik altijd leuk: aan de ene kant gaat de maan onder en aan de andere kant komt de zon op.

En dat doet ze mooi. Een beetje schuchter lijkt wel zo achter die langgerekte wolk.

Midden op het terras lag dit insect minder schuchter te zijn, dacht ik. Want dacht ik eerst nog dat het zich lag op te warmen in het zonlicht lag het na drie uur nog heel erg dood te liggen.

Wat voor beest zou het trouwens zijn?

Met groeten Ton

Lichter

Eigenlijk zijn we helemaal tevreden met hoe we d’r bij zitten in de Klompen en zeggen vaak dat we niets meer hoeven te doen. Alle klussen zijn gedaan

.

Nou uh, zullen we ook nog van de verlichtingsdraden in de woonkamer doen?

Dus reden we gistermiddag naar het grote blauwe warenhuis in Malaga. Ik keek nog wel even op de website en zag dat er behoorlijk meer publiek aanwezig was als gebruikelijk op zaterdagmiddag als iedereen zich verveelt en dan maar gaat winkelen.

We konden over de hoofden lopen en aan de koopgekte te zien, is de Spaanse crisis over terwijl ik echt wel weet dat dat niet zo is.

Al zoekend kwamen we er achter dat IKEA helemaal geen spandraadverlichting meer in het assortiment heeft en we vonden niets anders waar onze hartjes sneller van gingen slaan. Al deden we nog zo ons best want we wilden natuurlijk niet met lege handen naar huis en stonden we op een gegeven moment toch te dubben bij een of ander railsje met een paar spots.

Dan is het tijd om even stil te staan om de vraag te beantwoorden of dit dan wel echt is wat je wilt.

Nee.

Wel kochten we als troost een reep chocolade.

Nu is Rick totaal niet van winkelen en wilde dan ook eigenlijk liever naar huis maar ik stelde voor om toch bij Leroy Merlin te kijken. Ook daar was het een gekkenhuis maar hadden ze wel wat we zochten al was het ongeveer vier keer duurder dan we hadden gedacht.

Inmiddels hangt het. En tja: wat valt het in een winkel toch lastig in te schatten hoeveel licht een lamp geeft. We vinden het wel mooi maar het zou wat lichter mogen.

Vanmorgen zou het ook iets lichter hebben gemogen. Want ja: hoge druk in het noorden, depressies in het zuiden.

Een paar donkere buien tussen de felle opklaringen met af en toe een regenboog.

Door het wat instabiele weer zijn er meer wolken en een wat vochtiger lucht die er voor zorgen dat we weer een prachtige zonsondergang kregen.

En als toegift zicht op Afrika.

Zeg?

Ja?

Zou het niet mooier zijn als er in plaats van die deuren een heel groot raam zou zitten? We kijken dan ook niet steeds tegen die dwarsbalken aan.

Het zou het inderdaad wel lichter maken.

Met groeten Ton