Meet the Flintstone

Sinds het snipper apparaat kapot is, ziet de tuin er een stuk rommeliger uit. Het snoeisel dat ik uit de containers haal is heel vaak nogal grof en van verschillende textuur. Voor de planten en het composteringsproces maakt het weinig verschil maar het menselijk oog wil ook wat. Zeker Rick vindt het jammer dat de borders, die nog lang niet volledig begroeid zijn, er zo onrustig uitzien.

Helemaal in zijn nopjes is hij nu ik gedurende enkele dagen zakken vol afgemaaid gras bij mijn favoriete afhaalpunten vond en de meest in het oog springende delen van de tuin onder een lekkere dichte laag gras gooide.

De eindeloze stroom planten die ik mee naar huis neem vragen niet alleen liefde en goede potgrond. Ook esthetische aandacht is van belang.

Omdat lang niet alle potten in de kweekbak kunnen staan heb ik weer een planten hoekje gemaakt. Maar de planten zelf zien er nou niet direct heel mooi uit en dan zouden mooie buitenpotten wel een verschil maken. Zuinige Malle Pietje had een idee: haal een paar potjes verf en geef de plastic potten een kleurtje.

Al schilderend werden de potten wel creatief gedurfder.

Helemaal goed.

De Algarobboboom is geslachtsrijp. Vorig jaar al zag ik verschillende bloemen aan de takken maar van geen zaden spoor. Dit jaar zitten de takken vol met bloemen maar ook nu zie ik geen enkel zaadbeginsel. Tijd dus voor internet en ja hoor: er zijn mannelijke en vrouwelijke bomen.

Omdat de bloemen aan onze boom rood zijn kan ik met zekerheid zeggen dat we een mannelijk exemplaar hebben. Dus voorlopig geen peulen om te vermalen tot Johannesbroodboompitmeel of carobbepoeder dat als alternatief voor cacao dient. Nee, het plukbos schiet niet erg op.

Nu maar hopen dat er tussen de zaailingen een paar dames zitten.

Nadat de grote stapelmuur klaar was verhoogde ik een stukje muur in de tuin zodat ik er een dikkere laag aarde kon aanbrengen. Ik verwerkte er een platte steen in waar ik op kan zitten.

Vandaag knutselde ik er een tafeltje bij en nu noemt Rick me Fred

Soms ziet de toekomst er best somber uit voor de stekken die ik naar huis sleep maar ik vind dat alles wat leeft een kans moet krijgen. Dus ook deze wortelloze stukken Strelitzia kregen een kans en ja, uit het hart van de bladrozetten komen nieuwe groeipunten.

Maar er zijn grenzen. De mandarijnenboom krijgt de allerlaatse kans. Inmiddels staat ie al vijf jaar in de tuin. Eerst leek hij wel te groeien maar na een jaar begon hij te kwarren. Ik haalde hem uit de grond en potte hem op. Vervolgens ging het helemaal de goede kant op en na een jaar plantte ik hem op een, naar mijn idee, betere plek. Maar dit voorjaar zat de klad er opnieuw in en sinds vanmorgen staat ie voor een laatste kans in een grote pot.

Met groeten Ton

Marc, Het is een dolfijn. Vond hem uiteraard in de containers. Komt van zo’n mini kindercarousel.