Koehoel helder water

Er stond een mooie wandeling op het programma en daar hadden de wolken geen invloed op.

Toch ziet alles er anders uit als de zon schijnt zingt Andre van Duin. Dus waren we blij dat die wolken rond tienen waren opgelost.



We startten in het dorp maar dat ligt hier dan al een stief kwartiertje achter ons. In de verte het stuwmeer van Viñuela.

We wandelden eerst langs acequias; waterkanaaltjes. Daar is het microklimaat voldoende koel en vochtig voor varens. Toevallig werd gisteren op het blog Heen en terug naar de Ardèche ook melding gemaakt van deze varens. 

Wat hoger op de flanken van de Maroma ging het via dit soort paadjes. Prachtig uitzicht en voor een milde hoogtevreesachige als ik, op zijn tijd uitdagend.

Toch is dit helemaal mijn habitat. Groen, fris, bomen, uitzicht, bloemen en een klaterend riviertje diep in het dal.

Omdat de kloof waar de rivier door stroomt nogal diep is en de wanden steil is er op verschillende plaatsen een rooster tegen de berg aangeplakt.

Gelukkig zijn de gaten in het rooster te groot voor hondenpootjes en mocht ik Pilo dragen waardoor ik werd afgeleid van de gapende afgrond. 

Voor de hond is dat gedragen worden heel uitputtend gezien de uit zijn bek hangende tong.

Verder de kloof in werd het steeds mooier.

En de afgronden dieper.



Het einddoel was de waterval met een waterpoel.

Kan het mooier worden? 

Wel lekkerder.

Want eigenlijk is het leukste van wandelen, zitten. Tel daarbij dan ook nog een picknick bij op en de dag is perfect.

Glaasje wijn, kippenpootjes, tortilla en salade. Het geluid van ruisende bomen, het kabbelen van de beek en de onderhoudende gesprekken.

Nog ff dollen met de hond voordat ie weer mee gaat met zijn bazin.

Op de terugweg zag ik toch weer meer moois.

Het vraagt wat....... gelukkig mocht ik de hond weer overzetten.

Tja en voordat je het weet ben je weer terug in het dorp Canillas de Aceituno.



Voordat we de grond kochten waar De Klompen op werd gebouwd hebben we in Canillas de Aceituno gekeken naar een volledig te renoveren oud huis. Dat huis lag op de kam van een 600 meter hoge berg aan een slechte weg met aan een kant een diep en steil ravijn. Dat ging hem wat mij betreft toen niet worden.

Dus reden we een stukje om, om het huis en de plek nog eens te bekijken. Het huis bleek nog steeds een bouwvallig geheel en ook nog steeds te koop. 

Maar de weg, ach die zou nu geen probleem meer geven want met dit soort onverharde wegen zijn we inmiddels vertrouwd geraakt.

Met groeten Ton