Struinen naar nestgeur

Deze gaan we een paar maanden missen.

Een week voordat het circus verhuist word ik wat onrustig. Eigenlijk wil ik niet weg. Wil op dezelfde plek blijven want mijn huis is mijn veilige plek. Ver van de woelige wereld. Ik wil zorgen voor de tuin en de zaailingen, kijken of er al gasten in het insectenhotel komen en of de olifantsoren het écht gaan doen. 

Maar eenmaal over ben ik dat gevoel ook weer snel kwijt. Nederland trek ik aan als een oude jas. Alles lekker vertrouwd en geregeld. Het glorieuze weer liet de overgang trouwens wel wat makkelijker verlopen want ik houd van mooi weer. 

De laatste dagen in Spanje hoorden we zo af en toe de eerste cicaden. Een echt zomers geluid dat er helemaal bij hoort. Maar ...... hoogzomer is het getjirp toch soms ook wel heel nadrukkelijk aanwezig. Zeker als er zo’n beest vlakbij mijn oor zijn partner zit te roepen.

Hier in Den Helder hebben we in het geschreeuw van de meeuwen een equivalent gevonden: zo af en toe een meeuw geeft me dat echt Nederlandse kustgevoel maar als er een hele kudde op de omliggende daken zit te krijsen denk ik: het mag wat minder hoor.

Anyway. Ik ben dus weer helemaal gewend. Zeker nadat we de spullen weer zó in de kasten hebben gezet zoals wij dat prettig vinden en niet zoals de gasten het prettig vonden. Onze kleding weer in de kasten hangt en de koelkast weer is gevuld. 

Het eerste bezoek aan Rataplan zit erop, deed ik een dienst in het hospice, hadden we gisteravond vriendinnen voor het diner, regelden we aanvragen van nieuw paspoort en rijbewijs en maakte Rick een planning en routes voor de laatste Nijmeegse trainingsrondjes.

Om de nestgeur volledig in mijn neus te krijgen fietste ik een rondje Den Helder.

Via de zeedijk naar Huisduinen, daar de van de dijk af naar Mariëndal.

Ik was daar eerder al eens langs gereden maar nog niet in het gebied in geweest. Na het lezen van het bord heb ik dat eerst maar eens gedaan.

De orchideeën zijn aan het uitbloeien maar dit exemplaar zag er nog best fotogeniek uit. Er stonden er trouwens heel veel.



Net als deze donkerpaarse jongens.

Wel duidelijk is dat riet in de kortste tijd een ondiepe plas of moeras kan dichtgroeien.

Het was een heerlijk half uurtje struinen en met een beetje fantasie en door mijn oogwimpers kijkend, waande ik me op de savanne. 

Ja en bebouwing is in Nederland nooit zo ver weg.



Maar ook......bomen in de stad verzachten de bebouwing.

Kortom: het is hier ook heerlijk.

Met groeten Ton

Rovers

Ik weet het niet zeker maar het zou zomaar de vleugel van een libelle kunnen zijn. In het web gevlogen en opgegeten door een spin. Een flink maal want libellen zijn eigenlijk gigantisch groot. Ik zie ze hier vaak in de tuin. Vraag me trouwens af waar ze vandaan komen want er is weinig open water.

Het is een kunstwerkje.



Bij uitvergroten zie ik ook dat er nog haartjes op de nerven zitten.

Ook vandaag stond er weer schilderwerk op het programma want we willen het karwei geklaard hebben voordat we afreizen naar het noorden.

Gelukkig was er verf tekort en kon ik op weg naar de winkel ook nog even in de containers snuffelen.

Tja en toen zag ik deze stoeltjes liggen. Moest ze meenemen. Raakte er gewoon door vertederd. Zag abuelo en abuela er in gedachten nog op zitten en nu.....? Zijn ze overleden en is het oude huisje leeggehaald?

Was wel nieuwsgierig wat Rick er van zou vinden want dit soort spulletjes past niet echt in ons domein maar hij vond ze leuk.

Maar, uh, ze hoeven toch niet in huis he?

Nee, ze krijgen een plaatsje op een terras of in de tuin.

Wordt een projectje voor september.

Anyway, nadat we klaar waren met schilderen lag ik op een bedje te puzzelen en zag deze roofvogel. Eigenlijk moet ik zeggen “roofvogels” want er vlogen er wel een stuk of zes.

Vanavond gaan we naar het strand want het is de nacht van San Juan.

Met groeten Ton

Op naar de Kerst

Wat zou er zijn, dacht ik, toen een van mijn favoriete dagelijkse blogsters twee dagen geen blog poste.

Oei, ik heb zelf al bijna een week niets geschreven en nee er is niets anders dan: eigenlijk geen nieuws. Nou, dan schrijf je dat toch, zei Rick toen ik dit met hem besprak, dan weten je lezers in ieder geval dat er niets aan de hand is.

Wat deed ik afgelopen week?

Schilderen. Een paar weken geleden kocht ik witte verf om de tralies wit te schilderen. Die verf koop ik in een professionele winkel en vroeg aan de dienstdoende man om verf die ik het beste voor de rejas kon gebruiken om ze van zwart naar wit te krijgen. Ik kreeg een pot watergedragen verf aangeraden die ik dus kocht. Eenmaal thuis ging Rick meteen aan de slag. Duidelijk werd dat een keer schilderen niet zou voldoen. Dus werd een tweede laag aangebracht en daarna een derde en nog zag je er een schaduw van het zwart doorheen piepen.

Gelukkig heeft Rick meer geduld dan ik maar hij vond het toch wel heel veel werk. Daarbij komt dat die verf ook nog eens heel snel droogt.

Na de rejas van drie ramen en deuren gedaan te hebben was de bus leeg en moest er nieuwe verf komen.

Is er geen verf die in minder dan drie keer dekt?

Dus ging ik weer terug naar de winkel om de ‘gewone’ verf te halen. Wel sprak ik uit dat ik geen fan was van die watergedragen verf en dat we wel drie lagen moesten aanbrengen.

Ja, zei de man, maar je moet wel eerst een primer aanbrengen. 

Tja, het valt niet mee. Mijn Spaans schiet nog steeds ernstig te kort waardoor ik het gesprek zo eenvoudig mogelijk probeer te houden. Daardoor laat ik wellicht belangrijke info achterwege en krijg ik niet het beste advies.

Dus volgende keer beter voorbereid op pad gaan. De ouderwetse verf dekt trouwens keurig in twee keer en smeert ook nog eens heel lekker.

De vuilcontainers geven een goede opbrengst. Ook al zijn het beslist geen bijzondere planten, het zijn wel planten met een goede kluit waardoor ik ze na de zomer zonder probleem ergens langs de toegangsweg kan zetten zonder er er verder voor te hoeven zorgen. Dit zijn sterke, aan de droogte aangepaste overlevers.

We genieten ook van de hagedisjes. Het bulkt er van. Overal hoor je het geritsel als ze achter elkaar aanzitten. Deze twee draaiden een paar minuten onophoudelijk rondjes om elkaar waarbij duidelijk te zien is dat het uiteinde van die korte staart nog een wond is.

Vandaag maakten we opnieuw een trainingsdag voor de Nijmeegse. Wederom Nerja, Torre del Mar, Nerja. Wel heel warm en bij thuiskomst was ik eigenlijk uitgedroogd ook al dronk ik anderhalve liter water.

Je moet ook meer drinken, zei Rick maar ik krijg er gewoon niet meer in. Ondertussen heb ik de boel weer aangevuld met bouillon, koffie, thee, fruit en warempel: een glas cola.

Anyway. 

Een kapelletje. We zijn er al zo vaak langs gereden dat het tijdens de vorige wandeling niet in mijn gedachte kwam er nu eens bij stil te staan en er een foto van te maken.

Er zijn veel gelovigen die hier naar toekomen.

De Japans/Chinese lantaarn vind ik niet raar maar bijzonder, zou juf Ank zeggen.

Ook in Torrox Costa word de kust versterkt of in ieder geval zand gesuppleerd waarbij het niet de bedoeling was dat de machine in zee zou verdwijnen.

Op de terugweg zagen we dat de shovel inmiddels weer op het droge stond.

De wandeldagen in Spanje zijn met de tocht van vandaag volbracht. Volgende week terug in Nederland staan er nog drie veertigers op het programma: lekker vlak en hopelijk minder warm.

En hiermee eindigt de langste dag van dit jaar. 

Op naar de Kerst.

Met groeten Ton

Langs de kust

Te weinig zie ik ze hier. Maar al een paar dagen zit er een onder de rand van de buitenkast.

Liepen we vorige week vrijdag van Nerja naar Torre del Mar. Gisteren wilden we van Torre del Mar naar Rincon de la Victoria en weer terug wandelen.

We startten onder de vuurtoren.

En nadat we de buitenwijk door waren besloten we om over het strand verder te gaan. 

Het strand is hier heel smal en er is te zien dat de zee zand afvoert. Nu begreep ik ook waarom die rotsblokken klaar lagen op het grote parkeerterrein: kustversterking dus.

In ieder geval was het er nog heerlijk rustig.

Langs de hele kust staan veel oude wachtorens. De meesten zijn rond, deze dus niet.

We hadden het idee dat het traject van gisteren er ongeveer net zou uitzien als dat van vorige week. Dat was niet echt zo. We liepen best lang over de weg en de dorpjes lagen verder uit elkaar. Niet echt heel inspirerend.

Ook deze toren heeft een bijzondere vorm.

Het begon pas mooier te worden bij Benajarafe. We hadden daar trouwens ook onze eerste stop en de barman sprak wat woordjes Nederlands.

Is het misschien een idee om door te lopen naar Malaga in plaats vanaf Rincon terug te lopen, vroeg Rick.

Leek me een goed plan en zo doende werd het einddoel Málaga.



Eigenlijk was het stuk tot Rincón de la Victoria ook best saai. Veel langs de weg maar Rincon zelf maakte weer veel goed. 

We konden er lekker over de boulevard lopen en aan het einde van het dorp gingen we over een oud treintraject. Inclusief tunnels waar het lekker koel was.

Terugkijkend is te zien dat er wat meer mensen op het strand liggen dan in de buurt van Torrox maar Rincon heeft dan ook 40 duizend inwoners.

En via de tunneltjes liepen we bijna ongemerkt Malaga binnen. Dat is niet helemaal waar, want de grote cementfabriek moest wel eerst gepasseerd worden. Daar maakte ik geen foto van om het idyllische van de tocht niet te verstoren.



 Na de drukte van de voorstad Pedrogalejo is het op de promenade van Malaga weer heerlijk wandelen.

Wat mij opvalt zijn de microklimaatjes: Málaga doet bijna tropisch aan terwijl een deel van de kust voor Rincon de la Victoria er kaal en droog uit ziet.

In ieder geval hadden we weer een mooie en blaarloze training voor de Nijmeegse ook al moet ik zeggen dat we maar ongeveer 32 km wandelden.

Met groeten Ton

Alternatievigs

Zo gaat dat: hoge druk in Nederland, lage druk in Spanje. 

Nu heb ik al vaak geroepen dat ik liever lage druk in Spanje heb dan hoge druk in Nederland. Lage druk in Spanje is namelijk eigenlijk helemaal niet zo erg. Het is wat frisser en ja, er kan ook wat meer regen vallen maar in vergelijking met het hoge noorden is het hier eigenlijk qua weer altijd feest.

Anyway. Het begint hier dus sinds een paar dagen flink op te warmen en we zitten dan ook weer voornamelijk in de schaduw van de acacia. 

Áls ik zit, want er zit wat onrust in het achterwerk zo vlak voor de terugkeer naar Den Helder.

Vanmorgen eerst boodschappen doen om dan meteen een blik in de containers te werpen. Oei, geen groen maar er ligt wel een klok op de rand van de grote bak. 

Daar heb ik geen gebrek aan denk ik en trouwens: ik vind dat de mensen die geld moeten maken door in het afval te zoeken, voor gaan. Ik heb voldoende van alles, nou uh afgezien van groen afval dan he. Maar toch bekijk ik de klok even goed. Hij is beslist niet oud, 

het heeft een Quartz uurwerk. Ik denk dat ie kapot is, schat dan dat er geen waarde aan zit en leg hem weer netjes terug op de rand.

Als ik weer in de auto zit krijg ik een ludieke ingeving: als ie toch niets waard is, kan ik er wel wat alternatievigs mee doen.



Ik maak er een super de luxe insectenhotel van. Niet dat het andere hotel al vol zit maar ik vind het leuk om te maken.

Bamboestengels knipt Malle Pietje ergens langs de weg.

Het maken van korte stukjes stengel valt nog niet mee. Als je met een snoeischaar de stengel wil doorknippen knijp je die plat en splijt die en is ie niet meer geschikt. Hoe zacht ik het ook probeer....... het blijft splijten. 

Dan draai ik de stengel rond terwijl ik kracht zet met de schaar. Dat werkt.



En dat is zo heerlijk voor een onrustig mens: met een paar uurtjes werk heb je een heel project klaar en ook nog eens helemaal blij met het resultaat.

Het klokhotel hangt in de algarobbo boom zodat we het kunnen zien als we ‘s morgens onder de acacia zitten. 

Met groeten Ton

Wel bij de les blijven

Een paar weken geleden maakte ik een extra slang aan het bewateringssysteem en gebruikte daar slangen voor die ik van de de vuilstortplaatsen haalde. Helemaal tevreden was ik toen maar..... had toen wel even moeten controleren of het goed werkte.

Kom, dacht ik vanmorgen, voordat we met ‘zomerontvluchtreces’ gaan, ga maar ik eens kijken hoe de plantjes er bij staan.

Oei, de Ginkgo staat er wat verpieterd bij. De aarde is wel erg droog.

Eerst maar de pomp aanzetten. Maar al wat er kwam: geen water uit de slangetjes.

Nu heb ik twee stukken slang aan elkaar gezet d.m.v. een kraantje.

Staat het kraantje dicht dan?

Nee.

Naar boven klauteren voor gereedschap. 



Zit de slang voor de kraan verstopt met een prop aarde.

Het zijn die twee keuteltjes op het midden van de foto.

Pomp weer aangezet en alles werkt naar behoren.

Iets anders dat niet werkte zoals bedacht,  zijn de waterflessen. Ik zette die naast de uitgeplante zaailingen op de andere helling. De bedoeling was dat als de pomp draait er via een slangetje water in de fles zou lopen en dat het water vervolgens heel langzaam, via een in de dop geprikte snede, de aarde zou in lopen.

Tja, het werkte goed toen ik het installeerde. Maar nu stonden de flessen bijna allemaal vol met water. Het lijkt erop dat de snedes te klein zijn gemaakt en het plastic zijn ‘oude’ vorm weer heeft aangenomen en daarmee de snede wat heeft dicht gedrukt. Met een wat dikker mes de snedes wat groter gemaakt en volgende week goed controleren.

Nu hebben we wel iemand die huis en tuin in de gaten houdt maar er is er maar één die dat echt goed kan en dat, ahum, ben ik. Dus maakte ik een waterbak waar ongeveer 50 potten in kunnen staan. De komende weken kan ik dan zelf in de gaten houden of het naar behoren werkt. 

De stalen buis die ik daarvoor gebruikte lag boven op het waterdepot om de klep een beetje open te houden. 

In die buis maakten wespen vorig jaar een nest en toen ik in het depot moest zijn werd ik aangevallen en zeven keer gestoken.

Dit zijn de raten die uit de buis kwamen.

Uiteraard haalde ik weer een kuubszak vol met groenafval en daarin zaten ook nog een hele berg met iris stekken. Het zijn er 83 en ik hoop dat er een andere kleur tussen zit dan het gangbare wit en blauw. Maar zelfs dan ben ik er blij mee.

Om ze nu nog te planten zo vlak voor de zomer lijkt me geen goed idee en denk eraan om ze op een schaduwplek op te kuilen.

Met groeten Ton