Kreukbaar

Gisteravond was het al aangenaam weer en besloten we om een rondje dijk te doen.

Het was duidelijk inkomend tij en dan krijg je in het Marsdiep van die mooie effecten op het wateroppervlak.

Van die kleine golfjes die niet ontstaan door de wind maar alsof ze vanonder naar boven worden gedrukt. Van die springerige golfjes.

Op andere plaatsen ziet het oppervlak er glad uit. Niet gewoon glad als bij een spiegelgladde zee, nee glad in de betekenis van uitgetrokken.

Heerlijk om even bij stil te staan en te herinneren dat hetzelfde effect overal ter wereld is te zien. Zo zag ik dit ook vanaf Kaap Reinga, tussen de eilanden Komodo en Flores en tussen Honshu en Shikoku,

Anyway.

Toen ik de ophef over Dotan las werd ik ook enigzins verontwaardigd? Hoe durft ie..... wat een leugenaar.......zie je wel dat al nepaccounts op FB.....

O, wat zei Ben Tichelaar ook alweer? 

Bewaar tien procent van je verontwaardiging voor jezelf.

En als ik even naar mezelf kijk.

Vorige week zie ik in het journaal het item over Adrienne Cullen.

Eerst werd wat info gegeven: ze woont al jaren in Nederland, de diagnose die maar niet werd gemaakt etc. Vervolgens vertelt ze in het Engels over wat haar is overkomen.  En dat is niet niks.

Een paar dagen eerder zag ik iets over asielzoekers en het irriteerde me dat ze na jaren in Nederland nog slechts mondjesmaat Nederlands spraken.

Waarom wel irritatie naar asielzoekers en geen irritatie bij een Engelse?

Dat is gewoon dood ordinaire discriminatie en dat van mij. 

Ik, de onkreukbare. 

Nou niks onkreukbaar.

Of net zo onkreukbaar als Dotan.

Altijd goed om weer even met mijn neus op mezelf gedrukt te worden.

Vanmorgen had Rick een afspraak in Leiden en ik reisde met hem mee naar Heiloo om een vriendin in Limmen te bezoeken.

Even bij ex buurman een fiets lenen. Buurman niet thuis. Volgende buurman: niet thuis. Buurvrouw: ook niet thuis.

Wie kan ik nu nog proberen, dacht ik, maar besloot ineens om gewoon te gaan lopen.

Vlak voordat ik het dorp uitliep zag ik voor me een dame op ferme wandelschoenen.

Zal ik haar aanspreken om samen te wandelen?

Dat kostte me wel moeite maar deed het toch.

Ze keek me verbaasd en wat achterdochtig aan en ik zag haar twijfelen. Vervolgens keek ze me nog eens goed aan en zei ja. 

We hadden een leuk gesprek over kwetsbaar zijn, verwachtingen en het doorbreken van onze grenzen die meestal aan angst gekoppeld zijn. Al kletsend waren we zo bij Onze Lieve Vrouw ter Nood waar ze een kaars wilde opsteken voor een vriend die werd geopereerd.

Het is vaak zo dat als ik iets in mijn eigen gedrag heb herkend en erkend dat ik me de dagen daarna veel kwestbaarder kan opstellen en dat dat eigenlijk altijd wordt beantwoord door anderen.

Kortom: ik had een heerlijke dag.

Om half drie stapte ik in de trein waarmee Rick uit Leiden kwam. In Alkmaar stapten we uit om voor Rick een paar nieuwe wandelschoenen te kopen.

Dat duurde niet langer dan een kwartier, niet alleen omdat hij niet van winkelen houdt maar omdat hij al wist wat hij wilde kopen.

We besloten om nog wat van de zon te genieten in Alkmaar en dat deden we aan het stadsstrand aan het Noord Hollandskanaal.

Hoe heerlijk kan het worden?

En eindelijk zijn die lelijke witte plastic panelen van de oude Ringersfabriek gehaald. Het complex wordt omgebouwd tot appartementen.

Met groeten Ton